บทที่ 5

อเล็กซ์กลับไปที่วิลล่าของครอบครัวแอสเส็กซ์ด้วยสภาพที่ราวกับไร้วิญญาน ถึงแม้ว่าที่นี่จะถูกเรียกว่า วิลล่า แต่ที่นี่ก็เคยเป็นเพียงบ้านหลังเล็ก ๆ ธรรมดาทั่วไปเพียงเท่านั้น ก่อนที่จะรื้อถอนบ้านของครอบครัวเก่าออก แล้วอาคารสามชั้นนี่ก็ถูกสร้างขึ้นมาทดแทนบนที่ดินผืนนี้ แต่อย่างไรก็ตามมันก็ยังแตกต่างจากการที่จะเรียกว่าวิลล่าจริง ๆ ได้

อเล็กซ์เงยหน้าขึ้นและเห็นว่าไฟในห้องของโดโรธียังคงเปิดอยู่ 'โดโรธีอยู่บ้านหรือเปล่านะ?' อเล็กซ์นึกสงสัยกับตัวเอง 'เธอไม่ได้อยู่กับสปาร์คหรอกหรอ?' ในช่วงเวลาที่เขาตระหนักได้ถึงความเป็นจริง ราวกับว่าหินก้อนโตได้ถูกยกออกจากอกของเขา เขาเห็นความหวังและตระหนักว่าคำพูดของคุณนายแคลร์นั้นมันไม่สามารถเชื่อถือได้ เธอเป็นคนหลอกลวง เธอชอบทำสิ่งต่าง ๆ เพื่อเติมเต็มจินตนาการในหัวของเธอเอง

อเล็กซ์รีบวิ่งผ่านประตูเข้าไปในวิลล่า เขาเห็นคุณนายแคลร์อยุ่ในห้องนั่งเล่นเธอกำลังวีดิโอคอลหาใครบางคนอยุ่ขณะที่ทาเล็บนิ้วเท้าของตัวเองโดยการยกเท้าขึ้นไปในอากาศ เธอฮัมเพลงไปด้วยอย่างมีความสุข

อเล็กซ์รู้สึกหนักใจเมื่อรู้ว่าคุณหญิงแคลร์นั้นดูตื่นเต้นมาก ๆ ที่ลูกสาวของตัวเองจะได้แต่งงานใหม่ เธอลืมเรื่องภัยคุกคามจากแกสตัน เกตส์ ไปหมดเสียแล้ว

เมื่อเธอสังเกตเห็นอเล็กซ์ คุณหญิงแคลร์ก็กระโดดลงจากโซฟาแล้วพูดว่า “ใครให้คน ๆ นี้เข้ามา? นี่นายยังกล้ากลับมาที่นี่อีกเหรอ? พรุ่งนี้นายจะต้องหย่ากับโดโรธี ออกไปซะ!"

อเล็กซ์เพิกเฉยต่อความคิดเห็นของเธอ และรีบวิ่งขึ้นบันไดไปอย่างรวดเร็ว เขาต้องการดูให้แน่ใจว่าโดโรธีอยู่ในห้องของเธอจริง ๆ เขาจะไม่ยอมเสียเธอไป อเล็กซ์พยายามที่จะเปิดประตู แต่ประตูถูกล็อค เขาเคาะประตูอย่างแรงและขอร้อง “โดโรธี ได้โปรดเปิดประตู ผมรู้ว่าคุณอยู่ในนั้น ผมมีเรื่องสำคัญจะบอกกับคุณ”

คุณนายแคลร์เดินตามหลังอเล็กซ์มาด้วยเท้าเปลือยเปล่าและตะโกนว่า “เจ้ามนุษย์ขยะ ออกไปจากบ้านของพวกเราเดี๋ยวนี้นะ ใครอนุญาตให้แกขึ้นมาที่นี่? แกคิดว่าแกยังมีสิทธิ์ที่จะอยู่ที่นี่อีกหรอ?”

“ผมต้องพบกับโดโรธี” อเล็กซ์พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“นี่ฉันไม่ได้บอกนายหรอกหรือว่าเธอไปค้างคืนกับสปาร์ค? บางทีเธออาจจะกำลังตั้งท้องลูกของเขาอยู่ หยุดเป็นภาระให้ลูกสาวและครอบครัวของเราได้แล้ว หากแกมาหยุดลูกสาวของฉันจากการแต่งงานกับสปาร์ค ฉันจะจัดการแกเอง!” คุณนายแคลร์กล่าว

อเล็กซ์ส่งเสียงฮึดฮัดไม่พอใจ

ถ้าแม่ยายที่เย่อหยิ่งของเขารู้ตอนนี้ว่าเขามีเงินหมื่นล้านในธนาคารและมีทรัพย์สินในครอบครองมูลค่าเป็นล้านล้านดอลลาร์ เธอจะรู้สึกอย่างไร? อย่างไรก็ตาม เขาตัดสินใจว่าไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมที่จะเปิดเผยเรื่องนี้ต่อเธอ เขาจะบอกให้เธอทราบถึงความมั่งคั่งและอิทธิพลที่เพิ่งค้นพบของเขาในภายหลัง!

ทันใดนั้น ประตูห้องของโดโรธีก็ถูกเปิดออก โดโรธีอยู่ที่ประตูและพูดว่า “คุณแม่คะ คุณแม่ช่วยระวังคำพูดของแม่บ้างได้ไหมคะ? แม้ว่าคุณแม่จะไม่มีความละอายใจเลย แต่ว่าหนูอายค่ะ! ใครกำลังค้างคืนกับสปาร์คกันคะ? หนูยังไม่หย่าเลยนะคะ หากคำพูดพวกนี้แพร่กระจายออกไป หนูจะเผชิญหน้าใครต่อใครได้อย่างไร?” ขณะที่เธอพูด โดโรธีก็ค่อย ๆ ออกจากห้องไป เธอมองไปที่อเล็กซ์โดยไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ เลยบนใบหน้าของเธอ

คุณนายแคลร์รีบเอ่ยขึ้นอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นว่าโดโรธีเริ่มโมโห “ฉันแค่บอกเขา เพื่อที่เขาจะยอมแพ้และจะไม่มารบกวนเราอีก”

อเล็กซ์รู้สึกโล่งใจที่รู้ว่าเขานั้นไม่ได้มาสายเกินไป ใบหน้าของเขานั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เขาเอ่ยยืนยันกับโดโรธีว่า “ที่รัก ผมดีใจมากที่คุณไม่ได้ไปค้างคืนกับสปาร์ค” เขาเต็มไปด้วยความหวัง เขารู้สึกเหมือนเป็นคนใหม่ที่มีพลังเพรียบพร้อมที่จะปกป้องคนที่เขารัก

อเล็กซ์คิดในใจว่า 'โดโรธีที่รักของฉัน! คุณไม่เคยยอมแพ้และอดทนเพื่อฉันมามากมายขนาดนี้ในระยะเวลาตลอดสิบเดือนที่ผ่านมา คุณสามารถพึ่งพาผมได้ตลอดชีวิตที่เหลือของเราเลยนะ'

เธอไม่เข้าใจความหมายเบื้องหลังรอยยิ้มของอเล็กซ์ โดโรธีรู้สึกผิดหวังและโกรธมาก ๆ เขาจะยังยิ้มได้อย่างไรหลังจากสิ่งต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นนี้? เขาเสียสติไปแล้วจริง ๆ หรือ!

เธอพูดอย่างโกรธเคืองว่า “คุณยิ้มอะไร? แม้ว่าวันนี้ฉันจะไม่ได้อยู่กับเขา แต่ก็ไม่แน่อาจจะเป็นพรุ่งนี้ คุณพอใจแล้วหรือยัง?”

สีหน้าของอเล็กซ์เปลี่ยนไปทันที เขาส่ายหัวและพูดว่า “ไม่ ๆ ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ผมแค่อยากจะบอกให้รู้ว่าผมไม่ใช่คน ๆ เดิมอีกต่อไปแล้ว! ผมยอมรับว่าฉันสูญเสียตัวเองไปในช่วงตลอดสิบเดือนที่ผ่านมา ในตอนนี้ผมต้องขอโทษและขอบคุณที่ไม่ทิ้งผมไป ผมสามารถยืนด้วยสองขาของตัวเองได้แล้ว ผมสามารถปกป้องคุณจากแกสตันของกลุ่มบริษัทในเครือเธาซันด์ ไมล์ ได้ ไม่มีอะไรสามารถขัดขวางผมได้ ผมจะล้างแค้นให้คุณเอง จากนี้ไปจะไม่มีใครสามารถรังควานคุณได้อีก...”

ขณะที่อเล็กซ์พูดอย่างกระตือรือร้น คุณนายแคลร์ก็ตบหน้าของเขา “นี่แกประสาทหลอนไปแล้วหรือไงกันฮะ?” คุณนายแคลร์ถามต่ออีกว่า “แกสมองตายไปแล้วหรือเปล่า? แกคงเป็นบ้าไปแล้วสินะ แล้วทำไมแกไม่บอกเราเลยล่ะว่าแกเป็นเจ้าของกลุ่มบริษัทในเครือเธาซันด์ ไมล์ ออกไปจากบ้านของเราเดี๋ยวนี้ ก่อนที่นายจะกระจายเชื้อความบ้าของนายไปทั่วที่นี่!”

อเล็กซ์จ้องมองคุณนายแคลร์ เขาต้องการที่จะบอกเธอว่าเขาเป็นเจ้าของกลุ่มบริษัทในเครือเธาซันด์ ไมล์ ที่แท้จริง อย่างไรก็ตาม แม้ว่าเขาจะพูดออกไป ก็ไม่มีใครเชื่อเขาหรอก เช่นเดียวกับที่โดโรธีคิดว่าเขาบ้าไปแล้วเมื่อเขาบอกเธอว่าเขามีเงินหมื่นล้านดอลลาร์ เป็นเรื่องยากสำหรับทุกคน แม้แต่ตัวเขาเองที่จะเชื่อว่ามันเป็นเรื่องจริง

เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ และพูดว่า “โดโรธี ขอเวลาผมหนึ่งวัน เชื่อผม ผมสามารถดูแลทุกอย่างได้ ผม... ผมพบเพื่อนเก่าของพ่อที่เต็มใจช่วยผม ครึ่งล้านดอลลาร์ที่คุณให้ผมมานั้นมันมาจากสปาร์คใช่ไหม? ผมจะคืนเขาเดี๋ยวนี้แหละ”

อเล็กซ์หันกลับและกำลังจะไปหาสปาร์คหลังจากที่จบประโยคนั้น

“เดี๋ยวก่อน!” โดโรธีพุดขึ้นมา “อย่าไป!”

อเล็กซ์ตอบกลับว่า “โดโรธี ผมขอร้องล่ะ ช่วยเชื่อผมสักครั้งเถอะนะ อย่าตกลงกับข้อเสนอของสปาร์ค ผมขอเวลาแค่วันเดียว ผมจะพิสูจน์สิ่งที่ผมได้พูดให้คุณเห็น! ถ้าผมทำไม่สำเร็จผมจะยอมหย่า! ผมไม่ต้องการเงินครึ่งล้านดอลลาร์จากสปาร์ค”

โดโรธีเพียงแค่มองเขาอย่างอดทน เธอรู้สึกว่าเขาเปลี่ยนไป เธอถอนหายใจแล้วพูดว่า “ฉันไม่ได้เอาเงินนั้นมาจากสปาร์ค ฉันขายแหวนแต่งงานเพื่อแลกเงินนั้นมา”

"คุณพูดว่าอะไรนะ?" อเล็กซ์เกือบจะเป็นลมเมื่อเขารู้ว่าโดโรธีขายแหวนแต่งงานที่ทั้งคู่เลือกมาด้วยกัน แต่โล่งใจที่รู้ว่าเงินนั้นไม่ใช่ของสปาร์คและถามว่า “คุณขายให้ใคร ผมจะไปซื้อมันคืนเดี๋ยวนี้”

โดโรธีส่ายหัวแล้วพูดว่า “ฉันขายมันไปครึ่งล้านดอลลาร์ แต่ถ้าคุณต้องการซื้อมันคืน มันอาจจะมีราคามากกว่าหนึ่งล้านดอลลาร์ แม้ว่าคุณจะไม่ได้ใช้เงินไปเป็นค่ารักษาพยาบาลของแม่ของคุณ แต่ก็ไม่มีทางที่คุณจะซื้อคืนได้ บางทีชีวิตและการแต่งงานของเราอาจจะถูกลิขิตให้จบลงแค่นี้ ได้โปรดตื่นเถอะอเล็กซ์ หยุดฝันได้เเล้ว! ฉันหวังว่าคุณจะอยู่ได้ดีโดยที่ไม่มีฉันนะ”

เมื่อโดโรธีจบประโยคของเธอ เธอก็หันกลับไปและปิดประตู น้ำตากำลังไหลอาบแก้มของเธอ

อเล็กซ์ตะโกน “ไม่ ผมจะไม่ปล่อยให้สิ่งนั้นเกิดขึ้น คุณขายมันให้กับใคร? ผมจะซื้อมันคืนเดี๋ยวนี้เลย! ต่อให้ต้องเสียเงินร้อยล้านผมก็จะซื้อมัน ไม่ต้องห่วง ผมจะไม่ปล่อยให้การแต่งงานของเราจบลงอย่างนี้”

“แอลจี บัลโฟร์!” โดโรธีตอบจากด้านหลังประตู

"โอเค! รอผมก่อนนะ!” อเล็กซ์อุทานออกมาอย่างตื่นเต้น

โดโรธีส่ายหัวและคิดกับตัวเองว่า “ชายผู้นี้คงเป็นบ้าไปแล้ว เขาคิดว่าเขามีเงินร้อยล้านจริง ๆ เหรอ?”

คุณนายแคลร์ไล่อเล็กซ์ออกจากบ้าน “ร็อคกี้เฟลเลอร์ ฉันจะย้ำกับแกอีกครั้งนะ ตอนนี้แกกำลังจะหย่ากับโดโรธีในวันพรุ่งนี้แล้ว!” ถ้าแกกล้าดีมายุ่งยุ่มย่ามเกี่ยวกับงานแต่งของโดโรธีกับสปาร์ค ฉันจะจัดการแกแน่ ๆ !”

อเล็กซ์สูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วรีบวิ่งไปที่แอล.จี. บัลโฟร์

แอล.จี. บัลโฟร์ เป็นร้านขายเครื่องประดับชั้นนำในแคลิฟอร์เนีย และมีเพียงร้านเดียวเท่านั้นในแคลิฟอร์เนีย ดังนั้นมันจึงหาได้ง่ายมาก ๆ

เป็นเวลาสองทุ่มครึ่งแล้วที่อเล็กซ์มาถึงร้าน โชคดีที่ร้านยังไม่ปิด เนื่องจากยังมีลูกค้าจำนวนมากที่ยังคงเลือกดูสินค้าอยู่ภายในร้าน

ร้านมีขนาดใหญ่มาก มีทั้งหมดสามชั้น พวกเขามีเครื่องประดับราคาแพงและพิเศษเฉพาะตัวมากมาย เป็นการยากที่จะประเมินมูลค่ารวมของสินค้าทั้งหมดของพวกเขา ระบบการรักษาความปลอดภัยภายในร้านนั้นยอดเยี่ยมมาก

อเล็กซ์ต้องการความช่วยเหลือจากพนักงานในร้านเขาจึงมองหาพนักงาน แต่เขากลับพบกับใบหน้าที่คุ้นเคย พยาบาลสาวจากโรงพยาบาลที่แม่ของเขารักษาตัวอยู่—พยาบาลโคลอี้แฟนเก่าของเขานั่นเอง โคลอี้ตกใจมากเมื่อเธอเห็นเขา และเดินเข้าไปหาเขาทันทีและพูดด้วยน้ำเสียงเชิงขี้เล่นว่า “โถ โถ วันนี้ฉันเหยียบขี้หมามาหรือเปล่านะ? ทำไมฉันถึงโชคร้ายขนาดนี้ที่ต้องมาเจอนายอีกครั้ง? นายมาทำอะไรที่นี่? นายไม่มีปัญญาซื้อเครื่องประดับพวกนี้ที่นี่ได้หรอก!”

โคลอี้ไม่ได้อยู่ในชุดพยาบาลของเธอเธอสวมชุดรัดรูปซึ่งเผยให้เห็นรูปร่างสุดเย้ายวนของเธอ เธออยู่กับชายอ้วนในชุดสูทและสวมรองเท้าหนัง เธอใกล้ชิดกับชายคนนั้นราวกับว่าจะสิงเขาอยู่แล้ว

อเล็กซ์ตอบกลับไปว่า “มันไม่ใช่เรื่องของเธอ!”

โคลอี้เยาะเย้ย “อย่าลืมสิ่งที่ภรรยาของนายต้องทำเพื่อให้ได้เงินมาผ่าตัดให้แม่นายสิ อย่าบอกนะว่านายกำลังใช้เงินนั้นซื้อของขวัญให้เธอ? นายควรกลับบ้านได้แล้ว! ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่ต้อนรับคนยากไร้อย่างแก”

อเล็กซ์ตอบกลับอย่างโกรธเคืองว่า “เธอคงไม่สามารถจินตนาการได้ว่าฉันมีเงินเท่าไหร่ เธอเชื่อไหมว่าฉันสามารถซื้อสิ่งนี้ได้ในตอนนี้เลย” เขาชี้ไปที่สร้อยคอบนป้ายโฆษณาที่มีชื่อว่ารักแห่งเมืองปฏิหาริย์ ราคาสามสิบล้านดอลลาร์

โคลอี้หัวเราะออกมาดัง ๆ และพูดว่า “นายกำลังฝันกลางวันอยู่หรอ? ถ้านายสามารถจ่ายได้ ฉันจะยอมคุกเข่าลงและเลียเท้าของนายเลย!”