H'TIA ZONE คนในปกครอง

ฝนห่าใหญ่โหมกระหน่ำกระทบร่างของเด็กชายวัยสิบสี่ปีจนเปียกปอน ขณะถูกกลุ่มวัยรุ่นขี้ยารุมทำร้ายเพื่อไถเงิน แม้ว่าจะพยายามปัดป้อง แต่ด้วยความที่เขาตัวเล็กและเด็กกว่าก็ไม่สามารถต่อต้านการกระทำแย่ๆ คนพวกนั้นได้

ไม่แน่ใจว่าเพราะชุดที่เขาสวมใส่เป็นของมีราคาหรือเปล่า มันถึงได้พยายามกระชากมันออกไปแรงๆ แต่เด็กชายก็ปัดออก

“กูบอกให้เอาเงินมา ไม่ได้ยินรึไงวะ!”

“...” เขาเงยหน้าสบตากับวัยรุ่นตรงหน้าอย่างไม่เกรงกลัว ซ้ำการเงียบยิ่งทำให้อีกฝ่ายไม่พอใจมากกว่าเดิม

“เฮ้ย! มึงหูหนวกรึไง”

“…”

“มันไม่ได้หูหนวกหรอก กูว่ามันเข้าใจแต่มันกวนตีน” ชายคนที่สองบอกเพื่อนตัวเอง ก่อนจะเอื้อมมือไปจับคอของเด็กชาย “ถ้ามึงไม่อยากตายก็รีบเอาเงินมาจะดีกว่า หน้าตาดูเหมือนลูกคนรวยขนาดนี้ เสือกบอกว่าไม่มีเงินได้ไงวะ”

“กูไม่ให้”

ผลัวะ!

ใบหน้าหล่อเหลาของเด็กชายถูกกำปั้นหนักเหวี่ยงเข้าใส่อย่างแรงจนสะบัด แต่กลับไม่ส่งเสียงร้องเจ็บปวดออกมาเลยสักนิด นั่นยิ่งทำให้กลุ่มวัยรุ่นไม่สบอารมณ์ถึงขั้นผลักเด็กชายล้มลงไปบนพื้น แล้วรุมประเคนฝ่าเท้าให้กับเขา

ไม่รู้ว่าโชคชะตาต้องการเล่นตลกกับเขาหรือว่าอย่างไร ทั้งๆ ที่หนีออกมาจากความอุบาทว์ แต่กลับต้องเจอกับเรื่องเลวร้ายยิ่งกว่า

รถยนต์คันหรูแล่นไปด้วยความเร็วท่ามกลางห่าฝน หลังจากกลับจากทำรายงานกับเพื่อนที่มหาวิทยาลัยช่วงเวลาๆ เกือบเที่ยงคืน เส้นทางนี้เป็นทางลัดที่เธอใช้ประจำ แต่ไม่คิดว่าจะต้องหยุดรถเพราะเหตุการณ์ตรงหน้า

เอี๊ยดดดดด~

เสียงล้อเบรกไปกับพื้นถนนดังลั่น ทำให้กลุ่มวัยรุ่นหยุดการกระทำของตัวเอง แล้วหรี่ตามองทางต้นเสียง เมื่อเห็นยี่ห้อรถบนโลโก้พวกมันก็ตาลุกวาว ดูเหมือนจะมีเหยื่อใหม่เอาเงินมาให้พวกมันถึงที่

สิ่งที่เจ้าของร่างอรชรให้ความสนใจคือเด็กใส่ฮู้ดแบรนด์เนมซึ่งดันตัวลุกนั่งตัวเปียกโซกอยู่บนพื้นถนน ผิวพรรณ หน้าตา ไม่เหมือนวัยรุ่นที่ยืนล้อมกายของเขาเลย

ลางสังหรณ์แปลกๆ ขับกล่อมให้หญิงสาวหยิบบางอย่างในลิ้นชักรถยนต์เหน็บด้านหลังกระโปรงนักศึกษา แล้วตัดสินใจเปิดประตูลงจากทั้งๆ ที่ฝนตกหนัก

“มีอะไรกันรึเปล่า”

“ถ้าบอกว่ามีล่ะครับคนสวย”

“ฉันไม่ถามแก” เธอตอบเสียงเรียบเรื่อย สบตากับเด็กชายใบหน้าเปื้อนคราบเลือด แววตาของเขาเหมือนกำลังขอความช่วยเหลือจากเธอ

“อ้าวอีนี่ ปากดีซะด้วย”

เฮสเทียถามเด็กชายให้มั่นใจว่าสิ่งที่ตัวเองเข้าใจนั้นไม่ผิด “เด็กคนนั้นน่ะ อยากให้พี่ช่วยรึเปล่า”

“…” เขาพยักหน้าเบาๆ แทนคำตอบ

“งั้นก็เดินมาหาพี่”

พลั่ก!

“ใครให้มึงไป” เด็กชายถูกเตะขาอย่างแรงจนล้มเข่ากระแทกกับพื้นถนน “ถ้าอยากช่วยมันก็เอาเงินมาแลกสิ”

“อยากได้เท่าไหร่”

“ห้าพัน”

“ฉันให้หนึ่งหมื่น เดินมาเอาสิ”

วัยรุ่นคนหนึ่งเดินเข้าไปหาเฮสเทียอย่างมั่นใจว่าตัวเองจะได้เงิน แต่เมื่อเขาแบมือไปตรงหน้าก็ถูกเธอจับบิดข้อมือไพล่หลัง เตะข้อพับขาจนล้มลงไปกับพื้นภายในเสี้ยววินาที

“โอ๊ย! ปล่อยกู”

“จะปากดีก็แหกตาดูด้วยว่าฉันใช่เพื่อนเล่นแกมั้ย”

“ปล่อยเพื่อนกูนะเว้ย” ชายอีกคนตะโกนสั่งเฮสเทีย แต่เธอกลับเลิกคิ้วมองอย่างไม่สะทกสะท้าน

“ปล่อยเด็กคนนั้นมาให้ฉันสิ”

พวกมันหัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนจะวิ่งเข้าไปหาเฮสเทีย หมายจะเอาเรื่องแทนเพื่อนที่เสียรู้เธอ แต่ทว่า…

แกร๊ก!

เบรกจนหน้าแทบคะมำเมื่อเฮสเทียชักปืนพกสีดำออกมาจากด้านหลัง เสียงขึ้นลำพร้อมยิงสามารถข่มขวัญพวกมันได้เป็นอย่างดี

“เข้ามาสิ สมองเพื่อนแกกระจุยแน่” เฮสเทียไม่ได้ข่มขู่ เพราะถ้าเธอรู้สึกว่ากำลังจะได้รับอันตราย เธอไม่ลังเลที่จะลั่นไกเพื่อป้องกันตัวเองแน่

“…” วัยรุ่นขี้ยาถึงกับขวัญผวา แม้หญิงสาวยังไม่ได้ลั่นไกสักนัด แต่ทำให้ฉี่ราดกางเกงได้แล้ว

“เด็กคนนั้นเดินมาหาพี่สิ” เธอพูดกับเด็กชายอีกครั้ง ทำให้เขาลุกจากพื้นถนน เดินไปหาพี่สาวแปลกหน้าในทันที “ไปขึ้นรถ”

“ครับ”

“อย่าให้ฉันเห็นหน้าพวกแกอีกนะ คราวหน้าฉันจะไม่ใจดีแบบนี้แน่” หญิงสาวทิ้งท้ายไว้ด้วยคำพูดข่มขู่ ก่อนจะใช้รองเท้าส้นสูงถีบหลังชายที่นั่งอยู่บนพื้นจนหน้าคะมำ จากนั้นจึงเดินมาขึ้นรถยนต์ของตัวเอง

ภายในรถยนต์ไม่ได้มีบทสนทนาใดๆ เกิดขึ้นจนกระทั่งขับเข้ามายังคอนโดมิเนียมสุดหรูหราใจกลางเมือง ซึ่งเป็นที่อยู่อาศัยของเฮสเทีย

“รู้มั้ยว่าตอนนี้กี่โมงกี่ยาม ทำไมถึงออกจากบ้านดึกๆ ดื่นๆ แบบนี้”

“…รู้ครับ” เขาจ้องมองใบหน้าสะสวยไม่ละสายตา แม้จะเปียกฝน แต่ลบเลือนความสวยของเธอไม่ได้เลย

“รู้แล้วทำทำไม ถ้าพี่ไม่ไปเจอตอนนี้เราคงน่วมแล้ว”

“ขอบคุณครับ”

“แล้วน้องอายุเท่าไหร่”

“สิบสี่ครับ”

ตอนแรกเฮสเทียคิดว่าอายุเกินสิบห้าปีด้วยซ้ำ “บ้านอยู่ที่ไหน เดี๋ยวพี่พาไปส่ง”

“…” คราวนี้เขาเงียบ ซ้ำยังก้มหน้าหลบสายตา

“พี่ถามได้ยินรึเปล่า”

เด็กชายตอบเสียงเบา “…ผมไม่อยากกลับบ้าน”

“เป็นเด็กเกเรเหรอเราน่ะ หนีออกจากบ้านใช่มั้ยเนี่ย”

“…” ถ้าบ้านมันเป็นพื้นที่ปลอดภัยเขาก็คงอยากกลับไป แต่นี่มันไม่ต่างอะไรจากนรกบนดินเลยสักนิดเดียว เขาคิดว่าตัวเองเข้มแข็ง แต่นับวันยิ่งร้ายแรงขึ้นเรื่อยๆ

เฮสเทียถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะหันหลังไปเปิดกระเป๋าออกกำลังกายหยิบผ้าขนหนูออกมาเช็ดผมเปียกฝนให้คนเด็กกว่า

“เช็ดผมก่อน โดนแอร์เดี๋ยวไม่สบาย”

“…” การกระทำของเธอทำเอาหัวใจของเขาเต้นไม่เป็นส่ำ ใบหน้าร้อนผ่าวลามไปจนถึงใบหู แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมองใบหน้าของเธออยู่ตลอด

“พี่ไม่รู้ว่าเรามีปัญหาอะไรกับครอบครัวถึงหนีออกจากบ้านแบบนี้ แต่อายุเท่านี้ต้องเรียนหนังสือนะ การเรียนมันสำคัญที่สุดแล้ว”

“…”

“เดี๋ยวพี่จะพาเราไปส่งที่บ้าน แล้วจะให้เบอร์ติดต่อไว้ ถ้าเราต้องการความช่วยเหลืออะไรก็ติดต่อมาหาพี่ได้ทุกเมื่อ…โอเคมั้ย”

“พี่ชื่ออะไรเหรอครับ”

“พี่ชื่อเฮสเทีย…เราล่ะ” เธอถามกลับบ้าง

“ธามไทครับ”

“โอเค น้องธามต้องเป็นเด็กดีนะรู้มั้ย” เฮสเทียเรียกชื่อเขาพร้อมกับคลี่ยิ้ม สองมือยังเช็ดผมให้เขาไม่หยุด สังเกตเห็นใบหูของเขาแดงระเรื่อราวกับกำลังเขินอาย

รู้สึกเหมือนเวลาเดินไปอย่างเชื่องช้า…เพื่อรอให้เขาจดจำรอยยิ้มของเธอเอาไว้ให้ได้มากที่สุด