Bigla siyang napatingala at napatitig kay Manuel.“… Manuel, gising ka na!” Hinawakan ni Alejandro nang mahigpit ang kamay ni Manuel. Sobrang saya niya kaya pati ang boses niya ay nanginginig.Napatingin si Manuel sa matandang lalaking may puting buhok sa harap niya. Namilog ang mga mata niya sa pagkagulat nang makilala niya si Alejandro.“Manuel, sa wakas gising ka na… buti na lang… buti na lang…” Mahigpit na hinawakan ni Alejandro ang kamay niya habang tuloy-tuloy ang pag-agos ng luha sa kanyang mukha. “Salamat sa Diyos… Salamat sa mga ninuno natin… Sa wakas, nagising ka na… Ang galing…”Habang pinagmamasdan ni Manuel si Alejandro, bigla na lang bumagsak ang mga luha sa mga mata niya. Sa sobrang saya at gulat, parang nanigas siya saglit.Pero bago pa siya makapagtanong, dumating na ang mga doktor at ilang nurses na expert na sinamahan ng iba pang mga staff.“Manuel, anak… makipagtulungan ka muna sa mga doktor, ha? Ipapaliwanag ko na lang sa ’yo ang lahat mamaya.” Tumayo si Alejandro
Umupo sina Dianne at Jessica sa isang bench sa dulo ng walang taong corridor.Dumating si Maxine dala ang dalawang tasa ng mainit na inumin at iniabot ito kay Dianne.Kinuha ito ni Dianne at ibinigay ang isa kay Jessica.Ininom muna ni Jessica ng bahagya ang kanyang inumin habang nakayuko. Pagkatapos, sinulyapan niya si Tyler na nakatayo hindi kalayuan at nagtanong nang may pagkalito."Ms. Dianne, hindi ba kayo ang fiancée ni Professor Ramirez? Bakit kayo ngayon kasama ni Mr. Chavez? At bakit tinatawag siyang 'Dad' ng mga anak ninyo?"Ngumiti si Dianne ang marinig ito, saka sandaling nag-isip bago sumagot."Medyo komplikado ang kwento na 'yan... Hayaan mong si Manuel na mismo ang magpaliwanag sa’yo sa susunod. Pero ang masasabi ko lang, ang mahal ko ay si Tyler. At si Manuel, kapatid siya ni Tyler sa dugo. Simula ngayon, kapatid at kaibigan na lang ang turing ko sa kanya. Wala nang iba pa sa pagitan namin."Bagama’t nalilito pa rin si Jessica sa relasyon nilang tatlo, nakadama siya ng
Nagpalit ng sterile suit sina Dianne at Tyler bago pumasok sa intensive care unit.Sa loob ng ICU, tahimik na nakahiga si Manuel sa hospital bed. Wala siyang galaw, at nakakabit ang katawan niya sa kung anu-anong tubo at mga makinarya.Nang makita ni Dianne ang payat at halos mamamatay nang itsura ni Manuel, agad na nabasa ng luha ang mga mata niya.Kung hindi sana siya nagpunta sa Harvard, hinding-hindi niya makikilala si Manuel.Kung gano’n, hindi sana nagkaganito ang lahat.Siguro, hanggang ngayon, malusog pa rin si Manuel—ang dating gwapo, masigla, at kagalang-galang na propesor at eksperto sa larangan ng medisina.At siya naman… hindi magiging ganito: isang taong may kapansanan at laging nalulungkot.Napatingin si Tyler sa mga mata niyang mabilis na nagiging basa ng luha. Hinawakan niya ang kamay ni Dianne at marahang pinisil ito.Lumingon si Dianne sa kanya.“Magigising din si kuya,” sabi ni Tyler.Tumango si Dianne, at walang pag-aalinlangang sumagot, “Oo naman, magigising siya
Bigla siyang sinugod ni Tyler. Napahawak si Dianne sa kanyang mga balikat at ilang beses niya itong itinulak.Pero mahigpit ang pagkakayakap ni Tyler sa kanyang baywang—parang semento na sobrang tibay—kaya hindi niya ito matanggal.Pero kahit ganoon, hindi niya kayang patawarin agad si Tyler at palampasin na lang ang ginawa nito.Kaya pinilit ni Dianne na kontrolin ang sarili. Kahit gaano siya tuksuhin nito sa paghalik, pilit niyang hindi tumugon.Matapos ang isang o dalawang minuto ng halikan, napansin ni Tyler na wala pa ring reaksyon si Dianne. Unti-unti siyang nakaramdam ng kaba.Dahan-dahan niyang inalis ang kanyang mga labi at dila sa kanya, at idinikit ang noo sa noo ni Dianne."Honey, mali ako. Sa susunod, kahit ano pa ang mangyari, sasabihin ko agad sa'yo at pag-uusapan natin, okay?"Mahina at paos ang kanyang boses, ramdam ang init at pagnanasa.Naghalo ang kanilang mga hininga. Bahagyang nanginig ang puso ni Dianne, pero pilit pa rin niyang pinanatiling seryoso ang kanyang
Si Tyler naman, kahit nagpanggap pang aloof at kaawa-awa, hindi na niya napigilDariang sarili nang marinig na tinawag siya ng anak niya.Isang malalaking hakbang ang ginawa niya paakyat sa hagdan.Habang si Dianne ay pababa... siya naman ay paakyat.Ilang sandali lang, nagkaharap na sila ni Dianne."Dad!"Biglang tumalon si Danica mula sa mga braso ni Dianne papunta sa kanya.Hinuli siya agad ni Tyler, mahigpit na niyakap ang batang babae at binigyan ito ng matinding halik,"Darian! Miss na miss mo na ba si Daddy?""Oo! Miss na miss!"Tumango si Danica nang malakas,"Si Danica... si Mom... at ako... lahat kami miss na miss si Dad."At... si Mommy... miss na miss si Daddy.Narinig ni Tyler ang huling parte ng sinabi ng anak niya at hindi napigilang mapatingin pataas kay Dianne.Tumingin din sa kanya si Dianne, pero kalmado lang ang mga mata nito... walang kahit anong emosyon... at nanatiling walang ekspresyon ang mukha."Wife..."Maingat na tawag niya sa kanya, sabay abot ng isang kama
"Chairman Chavez, sa loob ng susunod na 72 oras, kami pong mga eksperto ay magtutuluy-tuloy sa pagbabantay para siguraduhing mananatiling stable ang kondisyon ng pasyente." sabi ng pinuno ng mga eksperto.Kapag ganito na ang sinasabi ng mga doktor... ibig sabihin... malaki na ang tsansang malampasan ni Manuel ang 72-hour critical period.Malalim na huminga si Alejandro at mabilis na nagsabi,"Salamat sa hirap at pagod ninyo, mga doktor!""Napaka-kagalang-galang ninyo, Chairman Chavez. Tungkulin na po naming magligtas ng mga taong nasa bingit ng panganib."Matapos ang ilang pormal na pagbati at pasasalamat, umalis na ang mga doktor at inilipat si Manuel sa intensive care unit."Dad, Mom... Pabalik na si Dianne kasama sina Danica at Darian. Pupunta na ako sa airport para sunduin sila."Matapos maihatid si Manuel sa ICU, sinabi ni Tyler kina Alejandro at Tanya."Si Dianne at sina Darian at Danica ay pabalik na? Ang saya naman!"Masayang sabi ni Tanya nang marinig niya iyon."Tyler, gusto