ตอนที่ 27 เจ้าของแกลลอรี่ผู้น่าสงสัย

          ปีศาจในร่างกำยำล่ำสันแหงนมองเบื้องบนอันมืดมิด ท้องฟ้าปลอดโปร่งไร้หมู่เมฆไม่ต่างจากดวงตาใสแจ๋วของเขา 

          เศษเสี้ยวของดวงจันทร์สะท้อนประกายวิบวับอยู่ในดวงตา เรือนผมดำขลับทอแสงล้อเล่นกับแสงไฟ ผิวสีเข้มเนียนเรียบไร้รอยตำหนิ เสื้อเชิ้ตสีขาวรัดกล้ามเนื้อแน่นจนเห็นสัดส่วนอย่างชัดเจน แผงอกนูนรับรูปกับส่วนเว้าตรงคอดเอว ราวกับรูปสลักของจิตรกรก้องโลก

          คราบเหงื่อไหลหยดเป็นจุดเล็กๆ เปียกซึมกับผืนผ้าบางๆ แนบสนิทกับผิวหนังตรงแผ่นหลังและเนินอก

          ‘ปีศาจจมีเหงื่อด้วยเหรอ?’ คำถามเรียบง่ายผุดขึ้นหลังจากมิวเหลือบมองดันเต้ แค่การสร้างเนื้อหนังให้จับต้องได้ก็นับว่าเหลือเชื่อแล้ว แต่เหงื่อนี่สิ! เลียนแบบกลไกร่างกายของมนุษย์ที่ซับซ้อนได้ขนาดนี้ คงไม่แปลกใจหากมีใครอยากจับตัวดันเต้ไปทดลอง

          เพราะขนาดมิวเองยังอยากลองฉีกเสื้อผ้าของปีศาจตรงหน้าออก แล้วลองลูบคลำทุกส่วนจนกว่าตัวเองจะพึงพอใจ ทว่าชายหนุ่มก็ไม่แน่ใจว่านี่เรียกว่าการทดลองได้หรือไม่

          “นายมีเหงื่อด้วยเหรอ?” มิวเผลอหลุดปากถาม

          “มีสิ! ฉันไม่ใช่มนุษย์แต่ก็นับว่าเป็นสิ่งมีชีวิตอีกรูปแบบหนึ่ง” ดันเต้เหลือบมองมิวด้วยหางตา ไม่แน่ใจว่าที่ได้ยินเป็นคำถามหรือคำเหยียดหยาม “มันใช่เวลาที่จะมาถามเรื่องพวกนี้ไหม”

          “โทษที! ฉันแค่ไม่รู้ว่าต้องทำไงต่อ เพราะไอ้ร้านสักที่ฉันมั่นใจว่ามันอยู่ตรงนี้ดันหายไป”

          “ไหนๆก็มาแล้ว เข้าไปดูกันสักหน่อยก็แล้วกัน เผื่อว่านายจะจำอะไรได้หรือมีเบาะแสเพิ่มเติมให้สืบต่อ” พูดจบดันเต้ก็ก้าวเดินนำไปก่อน

          หลังบานประตูทุกอย่างดูไม่แตกต่างจากสิ่งปลูกสร้างพื้นฐานทั่วไป ทั้งห้องโถงกว้างใหญ่ดูเรียบง่าย เว้นก็แต่มีภาพที่ต้องตีความแปะประดับเรียงรายเต็มไปหมด

          แทบไม่มีอะไรชวนให้ปีศาจอย่างดันเต้รู้สึกระแคะระคาย นอกเสียจากความเงียบแสนเยือกเย็น ที่คอยสะกิดท้ายทอยของเขาให้ขนลุกชูชัน

          ภายในตึกถูกดัดแปลงเป็นพื้นที่แสดงงานศิลปะ ตรงกลางมีรูปปั้นคล้ายเปลือกหอยขนาดยักษ์เปิดฝาออก มันเป็นจุดเด่นที่ดึงดูดสายตาได้เป็นอย่างแรก

          ทั่วทั้งห้องมีกำแพงสีสว่างวางกั้นไว้ราวกับเป็นเขาวงกตขนาดย่อม บนนั้นจะมีภาพวาดที่แม้แต่มิวเองก็มองไม่ออกว่ามันคืออะไรแปะไว้มากมาย

          งานศิลปะทุกชิ้นที่มิวเดินผ่านสร้างทั้งแรงบันดาลใจและความงุนงงไปพร้อมกัน มีหลายภาพที่เป็นจุดกลมๆสะเปะสะปะไปทั่วทั้งผืนผ้าใบ 

          ชายหนุ่มหยุดมองครู่หนึ่งพลางร้องลั่นด้วยความดีใจ “อ๋อ! รูปไข่มุก”

          “ไม่! ฉันว่ามันคล้ายงูขดเป็นโลลิป๊อป” ดันเต้สวนพลางสะบัดหน้าหนี 

          “ขนลุกว่ะ” มิวว่างพลางถูต้นแขน “จินตนาการของนายมัน… ขนลุกฉิบหาย”

          ดันเต้ยิ้มเป็นการขอบคุณก่อนจะเดินต่อเข้าไปยังส่วนที่ลึกของห้อง “นายคุ้นตากับอะไรพวกนี้ไหม?”

          “ไม่เลย” มิวเดินแซงพลางขมวดคิ้วเป็นก้อนกลม “แต่ฉันมั่นใจนะว่าที่นี่เคยเป็นร้านสักมาก่อน”

          “ดูเหมือนว่าตอนนี้จะไม่ใช่แล้ว”

          แม้จะประดับประดาด้วยไฟจนสร้างความอบอุ่นแก่สายตา ทว่าความรู้สึกกลับวังเวงสวนทางกัน อาจเพราะนอกจากมิวกับดันเต้แล้ว พวกเขาก็ไม่พบสิ่งมีชีวิตอื่นใดอีกเลย แม้กระทั่งยามเฝ้าประตูตอนเข้ามาสักคนก็ไม่มี หากไม่เพราะเจ้าของพื้นที่ใจกว้างมาก ก็คงเป็นเพราะภาพชวนสับสนพวกนี้ดูไร้มูลค่าจนการขโมยยังเป็นเรื่องเสียเวลา ซึ่งส่วนตัวมิวเอง… เขามองเป็นอย่างหลัง

          ยิ่งเข้าไปยังส่วนที่ลึกมากขึ้นเรื่อยๆ ความเงียบเหมือนจะเล่นงานทั้งคู่หนักขึ้น เสียงหายใจดังเป็นจังหวะพร้อมกับเสียงฝีเท้ากระทบพื้นหินอ่อน ทำเอาจิตใจแั่นป่วน

          โชคดีที่เมื่อเดินเกือบสุดทาง มิวและดันเต้ก็ได้เจอสิ่งมีชีวิตอื่นนอกเหนือตัวเอง

          ชายร่างเล็กในชุดลำลองยืนหันหน้าเข้ากำแพง เขาดูเหมือนกำลังพิจารณาอะไรบางอย่างเกี่ยวกับรูปภาพขมุกขมัวตรงหน้า

          เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวมีระบายอยู่ตรงข้อมือ เข้ากันได้ดีกับกางเกงสแล็คสีพื้นที่ถูกตัดเย็บเข้ารูปจนกระชับบั้นท้าย ดูแล้วสง่าผ่าเผยราวกับเจ้าชายจากยุคเรเนซองส์

          ผมสีทองหม่นหยักศกเล็กน้อย เกลียวลอนใหญ่ๆโค้งตวัดราวกับวาดด้วยฝีแปรง ทั้งหมดล้วนทำให้ชายหนุ่มคนนั้นดูเด่นสะดุดตาแม้ส่วนสูงจะไม่มากก็ตาม

          มิวค่อยๆก้าวเดินเข้าหาชายแปลกหน้าอย่างเชื่องช้า เขาไม่แน่ใจว่าการเข้าไปทักผู้คนระหว่างเสพงานศิลปะนั้น ดูไร้มารยาทหรือเปล่า

          ทว่าความกังวลก็หายเป็นปลิดทิ้ง เมื่อชายร่างเล็กกว่าหันหลังมาพร้อมรอยยิ้มแสนอ่อนโยน

          ใบหน้าเนียนหวานนั้นงดงามราวตุ๊กตากระเบื้องน่าทะนุถนอม ความอ่อนเยาว์ฉาบเคลือบผิวขาวใสที่เต่งตึง แก้มและริมฝีปากเจือระเรื่อด้วยสีกุหลาบป่า

          “ไฮ!” เสียงหวานนุ่มกล่าวทักทายก่อน “ยินดีต้อนรับสู่อีรอสอาร์ตสเปซ  สนใจผลงานชิ้นไหนบอกได้เลยนะ เรามีโปรโมชั่นสำหรับลูกค้าหน้าใหม่”

          “อะ… เอ่อ.. ไม่… อันที่จริงผมไม่ได้มาซื้อภาพอะไรหรอกครับ” มิวยกมือปฏิเสธพัลวัน

          “ใช่! ฉันรู้ว่าภาพพวกนี้เรียกว่างานศิลปะไม่ได้ด้วยซ้ำ… ขนาดน้องชายของฉันวาดให้ฟรี ฉันยังต้องยกให้ลูกน้องไปติดในห้องทำงานเลย” ชายร่างเล็กหัวเราะด้วยเสียงใส “ไม่แปลกใจที่ตั้งโชว์ตั้งนานก็ไม่มีใครซื้อ ไม่ได้จะว่าอะไรหรอกนะ…” ชายหนุ่มกระซิบกระซาบ “อย่าบอกให้คนอื่นรู้ล่ะว่าฉันกับไอ้ศิลปินนี่เป็นพี่น้องแท้ๆ ไม่อย่างนั้นฉันคงอายคนอื่นแย่” 

          “น้องชายของนายวาดภาพในนี้หมดเลยเหรอ?” มิวหันไปสำรวจทั่วห้องใหม่อีกครั้ง 

          “ก็ไม่อยากยอมรับหรอกนะ แต่ว่า… ใช่!” ชายร่างเล็กเลิกคิ้ว “ฝีมือน้องชายของฉันมันห่วยแตก นายเห็นรูปตรงทางเข้านั้นไหม? เขาบอกว่าวาดรูปแม่ของพวกเรา แต่ฉันมองยังไงก็เป็นแค่ฟองคลื่นโง่ๆมากกว่า แต่ถ้านายชอบอะไรแนวนี้ก็ไม่ว่ากัน ฉันไม่ดูถูกรสนิยมของนายหรอก”

          “ฉันเองก็ไม่ค่อยมีหัวด้านนี้เท่าไหร่ แต่ก็น่าทึ่งที่เขาทำทั้งหมดนี้ด้วยตัวเอง”

          “นายให้ค่าฝีมือน้องชายของฉันมากไปแล้ว ของพวกนี้เรียกขยะฉันยังไม่โกรธเลย” ชายผมบลอนด์เข้มยิ้มกว้าง “อ้อ… ฉันยังไม่ได้แนะนำตัวสินะ ฉันเอสัน… เป็นเจ้าของแกลลอรี่นี้”

          “ฉันมิว ทำงานที่อมอร์”

          “อย่างนั้นเหรอ” ดวงตาเอสันเป็นประกายสุกใสราวกับเจอเพชรเม็ดงามในกองเถ้าถ่าน

          ”ส่วนเพื่อนของฉันดันเต้” มิวชี้นิ้วไปยังชายร่างใหญ่ด้านหลัง

          ดันเต้ทักทายด้วยการแยกเขี้ยวที่เหมือนการขู่มากกว่าการยิ้ม จมูกยับยู่ย่นราวกับได้กลิ่นของเน่าเสีย “อืม!”

          “อันที่จริงฉันตั้งใจมาหาร้านสักที่เคยมาแล้วครั้งหนึ่ง แต่เหมือนว่ามันจะกลายเป็นแกลลอรี่งานศิลป์ไปเสียแล้ว” มิวพูดต่อ “พอจะรู้ไหมว่าร้านสักย้ายไปที่ไหนแล้ว?“

          “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน” เอสันหันกลับไปจ้องมองภาพพิลึกพิลั่นอีกครั้ง “นายจำช่างสักคนนั้นได้ไหมล่ะ เผื่อเป็นคนที่ฉันรู้จัก”

          มิวหยุดนึกครู่หนึ่ง พยายามเค้นคำตอบที่พยายามตามหาอยู่หลายครั้งหลายครา ทว่าก็ไม่พบอะไรที่พอเป็นเค้าลางได้เลย “มันอาจจะฟังดูแปลกสักหน่อย แต่ผมจำอะไรเกี่ยวกับตอนมาสักไม่ได้เลย”

          ชายร่างเล็กเหลือบตามองมิวก่อนจะหันกลับไปยังภาพวาด

          “สงสัยผมจะเมาหนักไปหน่อย” มิวพยายามแต่งเรื่องเพื่อให้ทุกอย่างฟังดูสมเหตุสมผล

          “ก็ไม่แปลกเท่าไหร่หรอก ดาวเคราะห์สีน้ำเงินดวงนี้ยังมีเรื่องแปลกประหลาดกว่าเรื่องของนายอีกตั้งเยอะ ฉันเองก็ยังมีเรื่องแปลกๆของตัวเองอยู่เลย” เจสันพึมพำด้วยรอยยิ้ม “เชื่อไหมล่ะ… บ่อยครั้งฉันยังลืมเลยว่าตัวเองโตเป็นผู่ใหญ่แล้ว”

          “อันนี้น่าจะแปลกน้อยกว่าของผมอีก” มิวหัวเราะเบาๆ “ผมก็เผลอนึกเสมอว่าตัวเองยังเป็นเด็กเวลาเจอเรื่องน่าตื่นเต้น”

          “นายก็ดูยังเด็กจริงๆนะ ถ้าเทียบกับพวกเราสามคน”

          “แต่คุณยังดูอายุไม่น่าจะเกินสิบแปด”

          “อย่างนั้นเหรอ” เอสันหันมายิ้มแฉ่ง “คงต้องขอบคุณแม่ที่ประทานความสวยงามมาให้”

          “กลับกันเถอะ” เสียงนุ่มทุ้มดังมาจากข้างหลัง สีหน้าของดันเต้ดูพะอืดพะอม “ในเมื่อนายไม่เจออะไรที่ตามหา อยู่ไปก็เสียเวลาเปล่า”

          การประจันหน้ากันของชายที่สูงที่สุดกับชายที่ตัวเล็กที่สุดในห้อง มีความตึงเครียดส่งผ่านสายตาของทั้งคู่ มิวได้แต่จ้องมันอยู่ตรงกลาง และเฝ้าดูการเชือดเฉือนกันผ่านลรรยากาศ

          “ฉันเห็นด้วยกับนายนะ อยู่ที่ไปนานๆก็รัวแต่จะเสียเวลาเปล่า” เอสันยียวน “ถ้าไม่ติดว่าฉันเป็นเจ้าของแกลลอรี่ก็คงเผ่นหนีไปตั้งแต่ก้าวเท้าเข้ามาแล้วล่ะ ที่นี่อย่างกับกองขยะคงไม่มีอะไรมีค่าให้น่าค้นหาหรอก”

          รอยยิ้มที่ดูยังไงก็ไม่มีความเป็นมิตรพุ่งชนกันกลางอากาศ ทั้งชายร่างโตกับชายร่างเล็กต่างไม่ละสายตาออกจากกัน ต่างฝ่ายต่างขับเคี่ยวกันด้วยจิตใจไม่มีลดละ

          มุมปากของดันเต้ตกฮวบ เขาหรี่ตาลีบเล็กเป็นการส่งท้ายก่อนจะหันหลังเดินจากไป ส้นเท้าหนากระทบลงบนพื้นจนเสียงดังสนั่น ปีศาจร่างใหญ่โตไม่เอ่ยแม้คำร่ำลา สีหน้าบูดบึ้งราวกับว่าอยู่ท่ามกลางกองขยะจริงๆ

          “เอ่อ! ยังไงก็ขอบคุณนะครับ” พูดจบมิวก็เร่งฝีเท้าตามดันเต้ออกไป

          ชายหนุ่มสาวเท้ายาวๆเพื่อให้ตามทันปีศาจผิวเข้ม มิวไม่ได้หันหลังกลับไปดูเจสันอีกเลย

          “แล้วเราจะเอายังไงต่อ?” มิวหยุดถามเมื่อถึงหน้าปากซอย “เหมือนคืนนี้เราจะไม่ได้อะไรเลย”

          “ไม่หรอก! ฉันว่าไอ้หมอนั่นมันรู้อะไรบางอย่างแน่ๆ”

          “นอกจากดูเหมือนคนต่างชาติ ฉันว่าเขาก็ดูเป็นมิตรออก”

          ดันเต้ขมวดคิ้วใส่ดันเต้ สีหน้าชิงชังคำพูดของมิวจนเก็บไม่อยู่ “พวกเทวาชอบปั้นรูปลักษณ์ให้น่ารักน่าเอ็นดูแบบนี้แหละ ทั้งที่ร่างจริงน่ากลัวจนมนุษย์ยุคแรกๆยังตกใจ”

          “นายว่าหมอนั่นจะเป็นกามเทพที่เราตามหาอยู่เหรอ?” มิวพยายามเลิกสนใจคำบ่นของดันเต้

          “ฉันไม่ได้กลิ่นคล้ายตะกั่วจากตัวหมอนั่นเลย แต่ยังไงฉันก็ยังมีเรื่องที่ยังสงสัยอยู่” ดันเต้ลูบปลายคาง “คืนนี้นายกลับห้องไปก่อนแล้วกัน ฉันอยากไปหาคำตอบอะไรเพิ่มอีกนิดหน่อย”

          “แน่ใจนะว่าไม่อยากให้ฉันไปช่วยด้วย”

          “ฟังจากที่นายพูดถึงหมอนั่นเมื่อกี้แล้ว ฉันคิดว่านายน่าจะไร้ประโยชน์”

          ถ้าไม่ติดว่าอีกฝ่ายสูงพ้นหัวไปมาก มิวก็อยากลองซัดหมัดเข้าแก้มไปสักครั้งหรือสองครั้ง เผื่อว่าคำจิกกัดจากปากหมอนี่จะลดลงไปบ้าง

          “เสร็จแล้วนายจะแวะไปหาฉันที่ห้องไหม?”

          ดันเต้ยิ้มในแบบที่แตกต่างจากในอาร์ตสเปซโดยสิ้นเชิง “นายอยากใ้ฉันไปหาที่ห้องหรือในฝันดีล่ะ”

          “ยังไงก็ได้… ในแบบที่ฉันจะมีประโยชน์กับนายบ้าง”