ตอนที่ 28 ศรรักมันเชยแล้ว

          เสียงดนตรีคลาสสิคดังคลอเคลียล้อกับแสงไฟสีส้ม โอบกอดจิตวิญญาณอย่างอบอุ่น เชื่อกันว่าเพลงนั้นช่วยปลอบประโลมสิ่งมีชีวิตได้ทุกรูปแบบ ไม่ว่าจะมนุษย์ เทพ หรือแม้กระทั่งปีศาจ

          ชายหนุ่มผิวพรรณผ่องใสยืนต่อหน้าผืนผ้าใบขนาดใหญ่ เท้ากระดิกไหวตามจังหวะที่ลอยผ่านลำโพง ระบายตรงชายเสื้อสะบัดพลิ้วทุกครั้งที่ดีดนิ้ว

          ภาพวาดที่ไม่อาจระบุได้ว่าเป็นภาพแบบใดสูงเกือบหนึ่งเมตร และกว้างประมาณสองแขนกางออก ข้างในระบุข้อความที่ต้องการสื่อสารได้ไม่ชัดเจนนัก คาดว่าจิตรกรน่าจะซ่อนความหมายเอาไว้ลึกมาก

          หากมองแวบแรกมันคงเหมือนใครทำสีหกเลอะเทอะ แต่เมื่อมองดีๆจะเห็นเค้าลางของบางสิ่ง ซึ่งก็แล้วแต่ผู้คนจะจินตนาการถึง มันเหมือนสมุดภาพสามมิติที่ต้องจ้องเพ่ง และใช้เวลากับมันนาน

          ดวงตาสีฟ้าจับจ้องกับงานศิลปะนั้นอยู่นานราวกับว่ากำลังพูดคุยกันเป็นภาษาเดียวกัน และหากไม่ใช่เพราะการมาถึงของดันเต้ เอสันก็คงจะจับจ้องมันไม่วางตา

          “นายดูหมกมุ่นนะ” ชายใบหน้าหวานหยดย้อยภายใต้เรือนผมสีทองหม่น เอ่ยถามชายอีกคนที่เดินลอดผ่านประตูหมอกสีทะมึนมาทางด้านหลัง

          “นายก็เหมือนกัน” ชายอีกคนที่ร่างสูงกว่ามากเอ่ย สายตาเหม่อมองไปยังผ้าใบผืนใหญ่ที่ถูกละเลงสีจนเต็มพื้นที่สีขาว “ภาพนี้คงไม่ใช่ภาพธรรมดาทั่วไปสินะ”

          “ฉันก็ไม่แน่ใจ… มันอาจจะเป็นแค่ขยะอีกชิ้นของน้องชายฉันก็ได้”

          “ที่นี่ไม่มีมนุษย์แล้ว” ดันเต้แยกเขี้ยว “ได้เวลานายพูดความจริงแล้ว”

          “พูดความจริง… เรื่องไหนล่ะ?”

          กลิ่นคล้ายวานิลลาหวานน่าสะอิดสะเอียนลอยโชยแตะเข้าปลายจมูกของดันเต้ ชายหนุ่มร่างกำยำยิ่งแน่ใจว่าชายตัวเล็กด้านหน้าเป็นกามเทพอย่างแน่นอน พวกนี้มักมีกลิ่นหอมรุนแรงสำหรับปีศาจอย่างเขา

          นัยน์ตาเรืองรองเป็นสีทองเพื่อตั้งรับและแสดงถึงพลังอำนาจในกาย กล้ามเนื้อทุกมัดในร่างกายตื่นตัวเกือบเต็มที่

          ระยะเวลาอันยาวนานของดันเต้ถึงจะพยายามหลีกเลี่ยงความขัดแย้ง กระนั้นการปะทะกับอมนุษย์ตนอื่นก็เป็นสิ่งจำเป็น

          “ฉันพูดความจริงตลอด… น้องชายของฉันเป็นศิลปินที่ห่วยแตกที่สุดในโลก หลักฐานคาตาขนาดนี้นายยังคิดว่าฉันโกหกอีกเหรอ”

          “นายนี่พูดมากบ้าน้ำลาย” ดันเต้หงุดหงิดเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายคือเทพเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว “เลิกเฉไฉได้อ้างน้องมาบังหน้าได้แล้ว ทั้งๆที่ตัวเองเป็นตัวต้นเรื่องแท้ๆ”

          “เกี่ยวกับเด็กหนุ่มคนนั้นล่ะสิท่า ฉันก็เห็นออร่าแปลกๆอยู่เหมือนกัน” เอสันหันหน้ามาคุยซึ่งหน้ากับดันเต้ “แต่ฉันไม่ได้ทำอะไรหมอนั่นเลย”

          ไม่รู้ทำไมดันเต้ถึงเหม็นขี้หน้าของชายร่างเล็กกตรงหน้าอย่างรุนแรง ความชิงชังจู่โจมเข้าถึงกระดูกดำในกาย น้ำเสียงนุ่มนวลและกลิ่นหอมฟุ้งทำให้ปีศาจหนุ่มคิดถึงขนมปังอบใหม่ที่พึ่งออกจากเตา เขาย่นจมูกจนยับยู่ยี่พยายามกลั้นอาเจียนไม่ให้พุ่งออกมา

          การบังคับความรู้สึกคลื่นเหียนในหัวมันยากมากขึ้นในทุกขณะ ดันเต้รู้สึกไม่ถูกชะตากับเอสันมากกว่าอมนุษย์ตนไหนที่เคยพบเจอ น่าแปลกแค่การใช้เวลาเพียงไม่นานกลับทำให้ปีศาจอายุยืนอย่างเขาไม่ชอบใจได้มากถึงเพียงนี้

          ชายร่างเล็กไม่ปล่อยให้ทุกอย่างคลุมเครือนานเกินไป เขาย่างเท้าอย่างหนักแน่นเข้าหาชายอีกคนที่สูงใหญ่กว่า รอยยิ้มยกขึ้นสูงจากมุมปากข้างหนึ่ง มันดูเป็นมิตรและน่าขนลุกในเวลาเดียวกัน

          “ถ้าไม่เชื่อนายก็ใช้จมูกพิสูจน์สิ” เอสันกระชากปกคอเสื้อของดันเต้ให้ลงมา เขาเอียงคอเล็กน้อยเพื่อเปิดซอกคอให้กว้าง “ทำในสิ่งที่ปีศาจอย่างพวกนายถนัดเลยสิ ดม! ตามกลิ่นเหมือนหมาจรจัดที่หิวโหย”

          ดันเต้ขบกัดกรามเอาไว้แน่น โชคดีที่เขาชาชินกับการดูแคลนเล็กน้อยจากพวกเทพ ไม่เช่นนั้นเจ้าร่างเล็กจิ๋วนี้ได้ถูกอัดติดกำแพงไปแล้วแน่ๆ

          คิวบัสหนุ่มจ่อจมูกเข้าใกล้จุดละเอียดอ่อนที่คิดว่ากลิ่นจะชัดเจนมากที่สุด ทว่ากลับไม่ได้กลิ่นคล้ายตะกั่วที่ตามหาอยู่บนเนื้อหนังของชายตรงหน้า มีเพียงกลิ่นหวานเลี่ยนที่ระบุชัดเจนไม่ได้

          ความไม่แน่ใจกัดเซาะเข้าไปยังส่วนลึกในจิตใจ หากเอสันไม่ใช่กามเทพผู้ลงคำแช่งบนตัวของมิว ถ้าอย่างนั้นจะเป็นกามเทพตนไหนที่ทำ 

          ตามปกติปีศาจอย่างดันเต้มักจะอยู่เก็บเกี่ยวในพื้นที่ใดพื้นที่หนึ่งเป็นเวลานาน กว่าจะย้ายที่อยู่ก็ล่วงเลยเป็นร้อยเป็นพันปี ผิดกับพวกเทพที่บางครั้งไม่ถึงร้อยปีก็ย้ายแหล่งใหม่แล้ว ซึ่งหากกามเทพตัวต้นเรื่องย้ายออกจากพื้นที่นี้ไปแล้ว ดันเต้คงตามหาตัวได้ยากขึ้น เพราะหากพ้นดินแดนของเขาอำนาจทั้งหมดก็ไม่อาจใช้งานได้

          สิ่งที่น่ากังวลใจมากกว่าคือความรู้สึกของมิว… ดันเต้นึกถึงใบหน้าเศร้าสลดของมนุษย์หนุ่มขึ้นมา ก็ทำให้เขาแสบร้อนแถวหน้าอก 

          ดันเต้รับปากมิวเอาไว้… และไม่อยากทำให้มิวผิดหวัง

          “ว่าไงเจ้าลูกหมา ได้สิ่งที่ตามหาแล้วหรือยัง?” เอสันกลั้วขำอย่างมีความสุข “เหมือนนายจะชอบกลิ่นของฉันนะ ถึงได้ดมนานขนาดนี้”

          สิ่งเดียวที่ดันเต้คิดได้ในตอนนี้คือ อย่างน้อยต่อให้เอสันไม่ใช่คนที่ทำร้ายมิว ไอ้เทพตัวกะเปี๊ยกนี้น่าจะหาเบาะแสอื่นเพิ่มเติมให้ได้บ้าง

          ดันเต้ปัดมือของอีกฝ่ายให้หลุดออกจากคอเสื้อ พลางแยกเขี้ยวใส่ด้วยความหมั่นไส้ “ถึงฉันจะดมกลิ่นเหมือนหมา แต่ปากพวกเทพอย่างแกนี่… หมาของจริงว่ะ”

          “แรงอยู่นะ” เอสันยิ้มด้วยความสดใส

          “ท่าทางตอแหลกับกลิ่นน่าสะอิดสะเอียนของนายทำฉันอยากสำรอก”

          “งั้นแสดงว่าน้ำหอมของฉันได้ผล” รอยยิ้มของเอสันฉีกกว้างขึ้นอีก

          “หมายความว่าไง?”

          คำถามของดันเต้ได้รับเพียงคำตอบเดียวกลับคืนมาคือ “ปัง!”

          เสียงคล้ายประทัดระเบิดครั้งเดียวดังก้องทั่วทั้งโถง ปีศาจแห่งกามสะดุ้งโหยงเซถลาไปข้างหลังหนึ่งก้าว ดนตรีในหูเปลี่ยนเป็นเสียงอื้ออึง

          ความแสบร้อนพุ่งจากท้องน้อยลามไปยังกระดูกสันหลังอย่างรวดเร็ว ดันเต้ถอยหลังเพิ่มอีกหลายก้าวพร้อมกุมหน้าท้องเอาไว้ด้วยความเจ็บปวด

          “นี่นาย…” ร่างของดันเต้อยู่ห่างมากพอจะเห็นสิ่งที่อยู่ในมือของเอสัน มันมีควันสีขาวพวยพุ่งออกจากปลายกระบอก

          “ยิงธนูมันเชยไปแล้ว… นายว่าไหม” เอสันชูของที่อยู่ในมือให้ดันเต้เห็นเต็มสองตา “ไม่ต้องห่วงมันไม่ใช่ปืนที่ใช้ฆ่าใครหรอกน่า หรืออย่างน้อยมันก็ใกล้เคียง”

          ประกายสีทองในดวงตาของดันเต้มอดดับลง เหลือเพียงสีดำสนิทครอบคลุม ความเจ็บปวดลุกลามกัดกินพลังงานของเขาจากภายใน

          “มันคล้ายๆปืนอัดลมของพวกมนุษย์แค่แรงกว่า” เอสันยิ้มอย่างภูมิใจ “ฉันให้คนช่วยทำให้มันแรงมากพอจะเจาะทะลุผิวหนัง พลังเวทจะได้ออกฤทธิ์ได้เร็วหน่อย” เอสันบรรจงจูบกระบอกปืนขนาดเล็กในมือด้วยความทะนุถนอม “จะให้มาง้างคันศรยิ่งธนูอะไรเหมือนแต่ก่อนโคตรเอ้าท์ กว่าลูกศรจะพุ่งออกไปพวกเหยื่อก็รู้ตัวกันก่อนพอดี… สิ่งประดิษฐ์ของพวกมนุษย์นี่น่าทึ่งมากเลยเนอะ น่าเสียดายที่พวกเราไม่มีสมองจะคิดอะไรแบบนี้ได้บ้าง”

          ดันเต้รู้ทันทีว่าที่เขาโดนคือศรกามเทพ มันจะทำให้มนุษย์ ปีศาจ หรือแม้แต่เทพเจ้าที่ต้องศรนี้ จิตใจเปี่ยมล้นด้วยความปรารถนาที่ไม่อาจหักห้าม หากเป็นปีศาจอย่างเขาไม่ใช่เพียงแต่ควบคุมความต้องการไม่ได้ ยังหมายถึงควบคุมพลังไม่ได้ด้วยเช่นกัน

          วิธีแก้ทางเทพขี้เล่นพวกนี้ก็แสนง่าย คือการหนีกลับเข้าไปยังขอบเขตของตัวเอง ในที่นี้ของดันเต้ก็คือความฝัน เมื่อเข้าไปยังดินแดนแล้ว เวทมนตร์ของตัวเองก็จะเหนือกว่าและลบล้างพลังงานของอีกฝ่ายได้

          ทว่าถึงแม้ดันเต้จะรู้วิธีแก้นี้อยู่เต็มปก แต่ตอนนี้เขากลับทำไม่ได้…

          ในระหว่างที่เอสันพล่ามถึงความภูมิใจของตัวเองอย่างสนุกปาก ดันเต้พยายามพาตัวเองกลับเข้าความฝันก่อนที่อาการแสบร้อนจะแล่นเข้าสู่หัวใจได้สำเร็จ แต่ต่อให้พยายามมากเท่าไหร่ภาพตรงหน้ากลับไม่ยอมเปลี่ยนตามใจนึก

          ขาที่เคยมีเรี่ยวแรงกลับอ่อนล้าในแค่ไม่กี่นาที มิหนำซ้ำยังช่วยพยุงร่างกายเอาไว้แทบไม่ไหว 

          ร่างสูงใหญ่ค่อยๆทรุดต่ำลง จนท้ายที่สุดก็อยู่ในระนาบเดียวกับกามเทพเจ้าเล่ห์ หัวเข่าด้านชาทั้งสองยืนหยัดอยู่บนพื้นหินอ่อนเย็นเฉียบ

          ก่อนที่พลังเฮือกสุดท้ายจะหมดไปดันเต้งต้องทำอะไรสักอย่าง

          ความคิดของดันเต้ออกคำสั่งก่อนที่ทุกอย่างจะเลอะเลือน หากกลับเข้าไปในความฝันไม่ได้ เขาต้องเลือกสักที่ที่รู้สึกปลอดภัยมากที่สุด… ฉับพลันทั้งร่างก็หายไปต่อหน้าต่อตาเอสัน

          ปีศาจตรงหน้าหายไปกับอากาศ ทิ้งไว้เพียงหมอกสีขาวก่อนจะจางหายไปราวกับไม่เคยมีอยู่

          “อะไรกัน… ทำไมมันยังหนีไปได้” เอสันกระทืบเท้าตึงตัง พลางบ่นอย่างหงุดหงิด “เวทมนตร์ที่บรรจุลงไปในกระสุนมันยังไม่มากพออีกเหรอ”

          เสียงเพลงที่ดังก้องทั่วทั้งห้องโถงกว้างใหญ่เงียบลง เหลือเพียงความสงบเข้ามายึดครองพื้นที่อีกครั้ง

          กามเทพนิสัยเสียกระฟัดกระเฟียดอย่างหัวเสีย เขาขว้างปืนเล็กจิ๋วในมือลงพื้นเหมือนกับเด็กที่ไม่พอใจกับของเล่นของตัวเอง

          แก้มและใบหูทั้งสองข้างแดงก่ำมากกว่าเดิม ลมหายใจฟึดฟัดพัดกระพือออกทางปาก

          “ใจเย็นๆน่า” เสียงปริศนาดังผ่านลำโพง “การทดลองในสิ่งที่ไม่เคยมีใครทำมาก่อนแบบนี้ จะล้มเหลวบ้างก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลย”

          “ฉันแค่ไม่ชอบความรู้สึกตอนล้มเหลว มันทำให้นึกถึงตอนที่แม่สั่งให้ไปทำภารกิจยากๆ”

          “อย่างน้อยครั้งนี้ก็ก้าวหน้ากว่าครั้งอื่น”

          “ก็จริง” เอสันกลับมายิ้มอีกครั้ง “นายว่าหมอนี่จะรอดหรือเปล่า? จะเหมือนตัวอื่นๆที่เราเคยทดลองไปก่อนหน้านี้ไหม?”

          “ไม่หรอก… มั้ง ฉันก็ไม่รู้ แต่ก็นะ… ความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ก็ต้องแลกด้วยเครื่องสังเวยอันใหญ่ยิ่ง”