ตอนที่ 32 อยากได้มากกว่าต้นขา

          แดนนิมิตเหมือนโลกรกร้างไร้สิ่งมีชีวิต ถึงจะสร้างได้สมจริงแค่ไหนทว่าก็ไร้ซึ่งความสมบูรณ์ มีเพียงความหนาวเย็นและหมอกขาวทึบบดบังความบิดเบี้ยว

          ชายหนุ่มหน้ามนนอนตะแคงข้างขดตัวเกร็งเนื่องด้วยทำอะไรไม่ถูก ความกล้าแก่นกะโหลกเจือจางเมื่ออยู่ในอ้อมแขนของปีศาจตัวหนาใหญ่ จิตใจอันบอบบางทั้งหวาดกลัวและตื่นเต้นจากความแปลกใหม่ที่บังเกิด

          ขนาดคืออำนาจที่ส่งผลตรงโดยไม่ต้องเอื้อนเอ่ยวาจา มิวยอมรับว่าก่อนหน้านี้เขาไม่ยำเกรงดันเต้เลยเมื่อร่างใหญ่ยักษ์นั้นอยู่ห่างออกไป ทว่าในระยะใกล้เช่นนี้มันต่างออกไป เขารู้สึกถึงอันตรายและความปลอดภัยไปพร้อมกัน

          การประชิดของปีศาจคิวบัสจากด้านหลังนั้นสร้างความกดดันทับเส้นประสาท ร่างแข็งแกร่งนั้นกอดประกบมิวแน่นจนไร้ช่องวาง

          ดันเต้เอียงใบหน้ากระเซ้าเย้าแหย่ติ่งหูและซอกคอขาวเนียน สูดดมกลิ่นกายอันเป็นเอกลักษณ์ด้วยความเพลิดเพลิน ในขณะที่ด้านล่าง… แก่นเนื้อที่อิสระก็คอยกระตุ้นแก้มก้นทั้งสองข้างอันกลมเกลี้ยงอย่างสนุกสนาน

          ท่อนแขนอุดมด้วยกล้ามเนื้อสอดลอดซอกคอของมนุษย์หนุ่ม มิววางศีรษะทับลงไปอย่างช้าๆ พลันได้ยินเสียงชีพจรเต้นเร่าอยู่ข้างใบหู

          เมื่อรู้ว่าอีกฝ่านเริ่มผ่อนคลายปีศาจหนุ่มไม่รอช้า ดึงร่างเล็กจ้อยขยับเข้ามาชิดแผงอกของตน จะได้เอื้อมมือคว้าท่อนเนื้อสีขาวสว่างโอบอุ้มไว้ได้ถนัด

          เพียงการสัมผัสยังจุดอ่อนไหว แท่งเอ็นของมิวก็ถูกเติมจนเต็มด้วยเส้นเลือดทุกสาย ความรู้สึกของการแข็งตัวทำให้เขากลายเป็นผู้ชายอย่างที่ควรจะเป็น

          ปีศาจผู้ช่ำชองรู้วิธีเล่นสนุกกับจิตใจของเหยื่อดี เขากดนิ้วโป้งลงบนส่วนหัวที่บวมขยาย ใช้เมือกเหนียวลื่นจากส่วนนั้นชโลมจนทั่ว แล้วค่อยบดบี้ด้วยความมันมือ

          ร่างของมิวสั่นสะท้าน สะโพกไร้ทางหนีพยายามดิ้นหาหนทาง ก้นกลมกลึงบดเบียดกับท้องน้อยของปีศาจอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

          สำหรับมิวเขาไม่คุ้นชินเอาเสียเลยกับการต้องกลายเป็นฝ่ายถูกรุกล้ำ ที่ผ่านมากับแฟนสาวเขาทำหน้าที่ของผู้ชายในภารกิจบนเตียงมาโดนตลอด ในตอนนี้ทุกอย่างสลับกัน

          ชายหนุ่มกดหน้าลงต่ำด้วยความเขินอายระคนตื่นเต้น มันไม่ได้แย่สักเท่าไหร่กับบทบาทใหม่ ดูเหมือนจะยังไม่คุ้นชินเสียมากกว่า

          “นายนี่! น่ารักดีนะ” ดันเต้เอ่ยชมการยั่วยวนโดยไม่ตั้งใจ

          ถึงมิวจะได้ยินคำชมมานับครั้งไม่ถ้วน กระนั้นในสถานการณ์เหล่านี้กลับต่างออกไป หัวใจของชายหนุ่มพองโต ท้องน้อยเสียววูบวาบ ทำเอาเขาหน้าแดงหนักกว่าเดิม

          ท่าทีกระมิดกระเมี้ยนนี้ปลุกเร้าจนดันเต้เองก็ทนไม่ไหว เขาเอียงแก้มของเด็กหนุ่มเข้าหา มองแววตาไร้เดียงสาเหมือนลูกกวางก่อนประทับรอยจูบเป็นการประกาศเริ่ม

          เมื่อเครื่องยนต์ถูกจุดติด มิวละทิ้งจิตสำนึกอันหนักอึ้งคืนสู่สัญชาตญาณดิบ ชายหนุ่มโต้ตอบกลับด้วยการอ้อมมือไปด้านหลัง คว้าจับเข้ากับแก่นเนื้อที่เริ่มเปียกชุ่มของปีศาจและเริ่มรูดชัก

          แก่นเอ็นสีเข้มของดันเต้เริ่มบวมใหญ่จากการสัมผัสเพียงเล็กน้อย เมือกเหลวลื่นใสถูกขย้อนออกมาจากดุ้นยักษ์รดต้นขาด้านในของมิว

          “นายชอบไหม?” ดันเต้ใบหน้าร้อนผ่าว มือของเขายังเกาะกุมหว่างขาของมิว

          “อืม…” มิวเลียริมฝีปาก “โคตร… ชอบเลย”

          พูดพลางมิวก็เลื่อนมือขึ้นลงตามด้ามแข็ง จนเขาได้ยินเสียงหัวใจของอีกฝ่ายผ่านด้านหลังที่แนบชิด ความร้อนตามเนื้อหนังแผ่ซ่านตามทุกจุดที่ทั้งคู่สัมผัสกัน ประกายแห่งราคะค่อยๆถูกหล่อเลี้ยงอย่างต่อเนื่อง

          ปีศาจเจ้าของไซซ์บิ๊กเบิ้มไม่ปล่อยให้มิวเล่นสนุกกับร่างกายของเขาเพียงฝ่ายเดียว ดันเต้ใช้ความได้เปรียบของตำแหน่งขบกัดใบหูของมนุษย์ร่างขาวผ่องอย่างแผ่วเบา

          “อึก!” มิวกลืนน้ำลายที่ท่วมปาก ก่อนจะหายใจผ่านไรฟัน “ ซี้ด… ”

          ขณะที่มิวรู้สึกถึงแรงดูดแถวติ่งหูและการแทะเล็กเบาๆรอบใบหู ความเสียวซ่านก็ฟุ้งกระจายราวเชื้อไวรัสในหน้าหนาว

          ลิ้นของดันเต้ตวัดลามลงไปถึงซอกคอ ทุกส่วนที่ลิ้นอ่อนนุ่มนั้นไปถึง จะทิ้งรอยแดงเอาไว้เป็นจ้ำเสมอกัน

          ความกระหายอยากเป็นเจ้าของครอบคลุมดันเต้จนหน้ามืดตามัว เขาทำในสิ่งที่ไม่ค่อยจะทำนักกับเหยื่อคนไหน คือการฝังเขี้ยวแผ่วเบาลงบนต้นคอ

          ความเจ็บจี๊ดแทรกซึมพร้อมกับการปลุกเร้าแสนละมุนละไม เล่นงานจนชายหนุ่มจนอย่างหยุดชะงักเป็นการชั่วคราว มีเพียงเอวคอดที่อ่อนปวกเปียกพยายามดิ้นส่ายหนีจากความอึดอัด

          เสียงหายใจจากมิวหอบถี่ทุ้มต่ำ มันเต็มไปด้วยตัณหาความใคร่ไม่ว่าจะเข้าหรือออก ในดวงตากลมโตสุกใสตะโกนคำว่า ‘ต้องการอีก’ ส่งออกมาบอกใบ้ให้กับคู่ขา

          ยิ่งบดเบียดโดนแท่งไฟอุ่นร้อนด้านหลัง อุณหภูมิของมิวก็สูงขึ้นตาม เขาเกร็งเอวและถูท่อนเนื้อแข็งกร้าวของตัวเองเข้ากับฝ่ามือหนาใหญ่ของดันเต้ ก้นกลมแน่นขยี้เข้ากับท้องน้อยอีกฝ่ายโดยตั้งใจ

          การเสียดสีจากภายนอกนั้นรุนแรงพอจะส่งต่อปฏิกิริยาลูกโซ่ ลำลึงค์ของดันเต้สั่นระรัวอยู่ในกำมือของมิว กลั่นหยดน้ำเหนียวเป็นสายยืดยาวออกมา

          “ฉัน… อยากยัดมันเข้าไป… เหลือเกิน” น้ำเสียงทุ้มนุ่มสั่นเครือ

          “ไม่ได้นะ… ยังก่อน ฉันยังไม่พร้อม”

          “นายยั่วยวนฉันจนทนจะไม่ไหวอยู่แล้ว ยังมีหน้ามาห้ามฉันอีกเหรอ” ดันเต้หงุดหงิดนิดหน่อย ปกติการล่อลวงควรเป็นหน้าที่ของปีศาจ ทว่านตอนนี้กลับตาลปัตร

          คำพูดของดันเต้มีสัญญาณอันตรายบ่งบอกอยู่ในนั้น มิวรีบสาวแก่นเนื้อของดันเต้รัวมากขึ้น หวังว่าหากความหื่นถูกปลดปล่อยออกมา ปีศาจด้านหลังจะได้เลิกมุ่งร้ายต่อรูสวาทของเขา

          “ห๊ะ… นี่นาย… อืมมมม” ดันเต้ไม่อาจต้านทานแรงปรารถนาอันล่อแหลมจากท่อนเอ็นที่แข็งตึงจนปวด เขาโลมเลียใบหูของมิวอย่างบ้าคลั่ง เด้งสะโพกของตัวเองเข้าไปในกำมือของมิวเร็วขึ้นและเร็วขึ้น

          ตัณหาถูกตอบสนองอย่างดุเดือด ดันเต้ปลดปล่อยน้ำหล่อลื่นออกมาจำนวนมาก เลอะเทอะมือและต้นขาด้านในของมิว

          “ฮะ… ฮา…” ดันเต้กระหืดกระหอบ

          “นาย… เสร็จแล้วเหรอ?” มิวถามอย่างกระวนกระวาย

          “นั่นไม่ใช่น้ำกามของฉันด้วยซ้ำ” ดันเต้ยกมุมปากขึ้นอย่างภูมิใจ “ต่อให้ถึงจะใช่ ฉันก็ยังทำกับนายได้อีกหลายรอบอยู่ดี… ฉันพิเศษกว่าผู้ชายคนอื่น”

          มิวปล่อยมือที่เกาะกุมแท่งเนื้อแข็งร้อน ยกมันขึ้นมาดูพิสูจน์ความจริง

          น้ำเมือกขาวใสติดตามง่ามนิ้วของมิวจนทั่ว ใจหนึ่งชายหนุ่มก็ดีใจที่มันไม่ใช่น้ำกามสีขุ่นตามคำกล่าวอ้าง แต่อีกใจก็ระแวงว่าจะเกิดอะไรรุนแรงต่อประตูสวาทของตัวเองหรือไม่

          “นายต้องชดใช้” ดันเต้ประพรมรอยจูบตามซอกคอของมิว “ที่ทำให้ฉันคลั่งได้ถึงเพียงนี้”

          “ห๊ะ!”

          “อยู่เฉยๆ ปล่อยให้ฉันจัดการต่อเอง”

          มิวสงบนิ่งอยู่ในโอวาท เขาไม่รู้ว่าดันเต้จะทำอะไร แต่เมื่อความคิดความอ่านพร่าเลือนไปแล้ว ชายหนุ่มก็พร้อมจะเสี่ยงกับหนทางคลุมเครือข้างหน้า

          ดันเต้จับขาของมิวให้วางซ้อนทับกัน เกิดเป็นช่องว่างลีบเล็กตรงต้นขา

          “น… นายจะทำอะไร” มิวเอ่ยถามแต่ก็ไม่กล้าขยับตัวหนี

          ความชื้นเปียกแฉะที่ถูกชโลมก่อนหน้าทำให้ผิวหนังที่เนียนนุ่มส่วนนี้ลื่นเป็นพิเศษ

          “ทำให้นายคุ้นชินเวลาต้องเป็นฝ่ายรับ” พูดจบดันเต้ก็สอดแก่นเนื้อของตัวเองแทรกผ่านต้นขาลื่นๆของมิว “แน่น… ชะมัด… ไม่เสียแรงที่นายวิ่งบ่อยๆ”

          “อ๊ะ… อ้า” มิวเผลอครางออกมาเมื่อรู้สึกถึงการถูไถใกล้จุดละเอียดอ่อน “อื้อ… อืม”

          “ถึงจะแตกต่างอยู่หน่อยก็เถอะ แต่ก็ยังรู้สึกดี” ดันเต้เริ่มขยับสะโพก “ถ้าเป็นข้างในของนาย มันต้องรู้สึกดีกว่านี้แน่ๆ”

          ของเหลวที่เต็มไปด้วยราคะทะลักรั่วผ่านรูเล็กๆจากส่วนหัวบวมใหญ่ หยดย้อยลงบนต้นขาของมิว ความลื่นทำให้การสอดใส่ง่าย

          ท่อนล่างของมิวหดเกร็งจากความเสียวกระสัน ต้นขาหนีบบีบเข้าหากันจนชิด “แค่นี้นายยัง… ฮึก… รัดฉันจนปวด ซี้ด…” ดันเต้ร้องพลางตะบี้ตะบันบั้นท้ายหนักขึ้น “ฉันแทบรอไม่ไหวที่จะได้ใส่เข้าไปในตัวนายจริงๆ”

          แผ่นหลังของปีศาจยืดจนสุดก่อนจะกระแทกช่องเล็กๆระหว่างขาของชายหนุ่มจดสุดโคน ส่วนปลายบวมนูนถูเข้ากับพวงสวรรค์ของมิวเป็นช่วงๆ

          มิวเลียริมฝีปากอย่างหิวโหยในขณะที่ทั้งร่างแทบหลอมละลายอยู่ในอ้อมกอดของปีศาจแห่งตัณหา ฉับพลันความคิดอุตริก็พุ่งชนเข้ากับสมอง ‘อยากโดนใส่เข้ามามากกว่าต้นขา

          ดันเต้รับรู้ถึงความในใจอันฟุ้งซ่านของมิว เขาตื่นเต้นกับความคิดนั้น ทว่าก็ไม่อยากให้มนุษย์ในอาณัติรับพลังงานเวทมนตร์เข้าร่างมากเกิน

          การอดทนอดกลั้นเกิดขึ้นกับทั้งสองฝ่าย และเริ่มยากมากขึ้นทุกทีเมื่อดำเนินมาจนใกล้ถึงจุดสุดยอด ดวงตาสีดำเหลื่อมทองของดันเต้เจิดจรัสเมื่อเห็นร่างอันเปราะบางของมิวแดงเป็นจ้ำตามผิวหนังสีขาวสว่าง

          ท่อนเอ็นทั้งสองขยายใหญ่จนสุด ส่วนหัวฉาบแววไปด้วยของเหลวแห่งความสุขสม เสียงครางดังระงมผสมเป็นทำนองเดียวกัน

          การสอดประสานรอบทิศทางเร่งเร้าจนแทบไม่เป็นจังหวะ ร่างกายอ่อนยวบยาบสลับกับหดเกร็งโต้ตอบกันไปมา หยาดเหงื่อกระเซ็นซ่านจนเลอะโลกแห่งนิมิต

          “อ่า… นายอยากแตกไหม?” ดันเต้ถามในขณะที่สะโพกยังเด้งเด้าไม่ลดละ

          “อื้อ…” หมิวหลบหน้าอย่างเขินอาย หัวโยกคลอนตามแรงกระแทก “นายล่ะ?”

          “อืม… นายรู้สึก… ไหม… ฉันโคตร… แข็ง… อ้า…” ดันเต้ปลดปล่อยเสียงครางจากท้องผ่านลำคอ “โคตร… เสียว…”

          มิวเกร็งต้นขาจนแน่นเพื่อให้ทั้งคู่ไปถึงเส้นชัยพร้อมกัน “เอาฉัน… เท่า.. ที่นาย… ต้องการ”

          จังหวะหนักหน่วงของสะโพกปรับเป็นรัวยิก แก่นเนื้อสีเข้มเลื่อนไถลไปมาผ่านช่องบีบรัดแสนนุ่มนวล ส่วนหัวบวมหนาเพิ่มทุกครั้งที่กระแทกอัด

          “อ๊ะ… อ๊ะ…” มิวเปิดปากคราง เขาทิ้งความขวยเขินไปกับสายหมอกพัดผ่าน

          “ฮึก.. อึก” ดันเต้กอดรัดร่างของมิวแน่นขึ้น ในขณะที่อีกมือก็ช่วยชายหนุ่มชักรูด

          “ทั้งเปียก… ทั้งร้อน…” มิวทิ้งรอยนิ้วบนต้นแขนของดันเต้ “มันถู… โดน.. ของฉัน… อ๊าก”

          แก่นเนื้อถูกบีบรัดขนาบจากทั้งสองด้าน ร่างกายส่วนล่างของชายทั้งคู่เปียกโชกด้วยของเหลวเหนียวเหนอะ เสียงหอบและครางดังสะท้อนก้องไปทั่วห้อง ตอนนี้การอดกลั้นอยู่เหนือการควบคุม

          “มิว… ฉัน.. ฉ… ฉัน อ่า… อ้า!”

          ประโยคยังไม่ทันปิดสมบูรณ์ ดันเต้งับใบหูของมิวไว้แน่น แก่นเนื้อแข็งกระด้างสั่นรุนแรงและระเบิดทะเลน้ำกามข้นคลั่กออกมา

          “ดันเต้!... โอ๊ย” มิวขานชื่ออีกฝ่ายพร้อมเสียงครางยาวออกมา “ฉัน… ฮะ… แตกเหมือนกัน”

          การกระตุ้นจู่โจมฉับพลันเล่นงานจนมิวไม่ทันตั้งตัว ความเสียวซ่านที่ใบหูแสนอ่อนไหวพลังทลายเขื่อนที่กักเก็บความปรารถนาจนแหลก

          ความดันภายในรุนแรงจนร่างกายของชายหนุ่ม ขับเอาน้ำเชื้อทะลักไหลพุ่งเป็นสายไกลจนพ้นขอบเตียง พัดพาความหนักอึ้งออกมาพร้อมกระแสเชี่ยวกราก

          นานอยู่ครู่หนึ่งกว่าทุกอย่างจะสงบนิ่ง เนื้อตัวของชายทั้งสองแช่ค้างอยู่กับความสุขอันล้นเอ่ออย่างเอ้อระเหย หากไม่ใช่ดินแดนเนรมิตแห่งนี้ ความเละเทะที่ถูกสร้างคงสะเทือนเลือนลั่นไปถึงตึกข้างๆ

          “เป็นไงบ้าง?” ดันเต้กระหืดกระหอบ

          “ก็ดี” มิวตอบด้วยแก้มที่อุ่นร้อน

          “ฉันหมายถึง… เวทมนตร์ของคิวปิด นายยังสัมผัสถึงมันได้อีกไหม?”

          “อ๋อ…” มิมเม้นปากด้วยความเขินอายที่เข้าใจผิด “อืม… ไม่รู้สิ แต่ไม่ได้รู้สึกร้อนเท่าก่อนหน้านี้แล้ว เหมือนมัน… เอ่อ… หายไป.. ตอนแตกเมื่อกี้”

          “ก็ดีแล้ว” ดันเต้บรรจงจูบลงบนเส้นผมสีน้ำตาลเข้มของมิว “อยู่ในดินแดนของฉัน ไม่มีอะไรที่นายต้องกลัว”

          มิวขยับร่างอ่อนแรงหันหน้าเผชิญกับดันเต้ เด็กหนุ่มอยากมองสายตาดำขลับคู่นั้น “สิ่งเดียวที่ต้องกลัวคือนายสินะ”

          “ฉันเป็นปีศาจดี… ไม่ทำอันตรายต่อมนุษย์”

          กลิ่นหอมหวานเผ็ดร้อนของดันเต้ลอยเข้มแตะปลายจมูกของมิว ในระยะใกล้ชิดขนาดนี้… จู่ๆ ชายหนุ่มก็รู้สึกวูบวาบแถวทรวงอกราวกับว่ายาเสน่ห์ยังไม่ถูกขับออก

          “ฉันขออยู่แบบนี้อีกสักหน่อยได้ไหม?” มิวปิดเปลือกตาลงด้วยความเหนื่อยล้า

          “ได้สิ” ดันเต้กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น จนใบหน้าของมิวแนบกับแผงอก

          “ถ้าฉันหลับในความฝันจะเป็นยังไง?”

          “เดี๋ยวนายก็รู้”