CHAPTER FIVE

Fei's POV

What did he do?

I screamed from the bottom of my lungs and cried. Nagsisigaw ako kasabay ng paninikip ng dibdib ko habang paalis kami roon.

Walang awa pa kong inakaladkad ni Giovanni at nakasunod lang ang mga tao niya sa likod namin at palabas na kami ng event hall patungo ng elevator pababa sa ground floor ng parking lot.

"LET ME GO!" Pilit kong kinakalas ang kamay niyang nakahawak sa akin, nagpupumiglas ako habang patuloy na umiiyak.

"Napaka-h*yop mo! Wala kang kaluluwa!" muli kong sinigaw. "You killed my parents and all the innocent guests!" Pinagsusuntok ko pa siya pero kamay ko lang ang sumakit sa tigas ng katawan niya.

Palabas na kami ng elevator pero panay pa rin ako tulak sa kanya gamit ng buo kong lakas pero baliwala lang dahil hindi man lang siya natitinag sa halip tumigil lang kami nang nasa tapat na kami magagarang sasakyan...

Basang-basang ng luha na may halong pawis ang mukha ko habang panay pa ang hikbi halos hindi ako makahinga at napaupo sa sahig doon ako mas humagulgol.

Ang mga magulang ko... they're now gone... impit pa akong sumigaw He killed them... he killed those innocent lives who just witnessed this sick wedding!

Hinarap niya ako at prente lang siyang nagpamulsa at malamig lang niya akong tiningnan.

"Get up and hop in," mariin niyang utos.

Unti-unti ako nag-angat ng tingin sa kanya buhat ng matatalim kong mga mata. "You... killed them!" I yelled at him and spit words.

"And so?" Umarko lang ang kilay niya sa akin.

Napaawang ang bibig ko. Ang reaksyon ng mukha niya para bang sanay na sanay na kumitil ng buhay, tila baliwala lang kaya lalo akong nagpuyos kasabay ng pagtayo ko at lumapit ako sabay pinagsusuntok ko siya sa dibdib.

"H*yop ka! H*yop!!" Suntok dito, suntok doon sa dibdib niya at kung saan siya tamaan at habol ko ang hininga ko sa tindi ng galit na nararamdaman ko.

Hanggang unti-unti rin akong napagod at humagulgol na lang. Saktong hinawakan niya na ako ako sa dalawa kong pulsuhan para patigilin.

"Kahit ano pang gawin mo, they're all gone because of you," saad niya habang pinanlalakihan ako ng mata.

Nanlaki rin ang mga mata ko sa narinig and I looked at him in disbelief. Because of me? Alinsunod na lang akong umiling dito sa kahibangan niyang ito.

Pinakatitigan niya pa ako at humigpit ang hawak niya sa akin hindi ko alintana ang sakit dahil mas nangingibabaw ang sakit sa kalooban-looban ko na walang mapagkublihan.

"How dare you blame me? It was you who ordered your men—"

"I ordered them to kill them all because, you. are. such. a. stubborn. b*tch," he said with his gritted teeth and emphazing each word na ikinaluha ko lang lalo.

He looks soulless and has no pity...

Hinawakan niya ako nang mahigpit sa magkabila kong braso na ikinasinghap ko. "Kung sinunod mo lang ako, hindi sana 'to mangyayari kaya walang ibang p'wedeng sisihin kundi ikaw."

Padarag niya na akong binitawan at pagalit na niyang binuksan ang pinto ng passenger back seat ng sasakyan.

"Sakay," utos niya na hindi ko sinunod kaya umigting ang panga niya. "S.a.k.a.y," ulit niya kaya kahit na ayoko napilitan akong sumakay na lang.

Gusto kong tumakas pero alam kong wala naman akong matatakbuhan idagdag pa na napapaligiran kami ng mga armadong mga tauhan niya.

Pasalampak niyang isinara ang pinto na ikinapitlag ko at umikot siya sa likod sabay binuksan ang kabila v pinto, sumakay na rin tumabi siya sa akin at malamig niya pa akong sinulyapan.

"Kung ako sa iyo, magpapakabait ako," payo niya at itinuon na ang tingin sa harapan at pinaandar na ng driver ang sasakyan.

Hindi ko alam kung saan ang punta namin o kung saan niya ba ako dadalhin? What will happen next after this?

After that sick wedding and after killing those innocent people including my parents ano nang susunod niyang balak gawin sa akin? I'm sure there's still the worst.

Muli na lang akong napaiyak at tumanaw na lang sa labas ng bintana ng sasakyan, wala na lang akong naging imik nang magsalita siya.

"Hindi ka ba napapagod umiyak?" may kagaspangan niyang tanong nang sulyapan niya ako kaya sinamaan ko siya ng tingin. "You know what, I hate when people look at me like that," he said coolly but he gave me a chilling gaze that made me shut.

"But because you're emotional because of what happened, pagpasensyahan kita." He shifted from his seat at iniba ang usapan.

"Magugustuhan mo ang bago mong bahay, doon ka mas nababagay." Ngumisi pa siya sa akin sabay hinawakan niya ang dulo ng hibla ng buhok ko at inamoy pa ito.

Nanlaki ang mga mata ko sa narinig at sa ginawa niya kaya tinabig ko ang kamay niya at dumistansya mula sa kanya. "I don't want to live with you! H'wag mo rin akong hinahawakan!" sigaw ko.

Napalis naman ang ngiti niya, hindi niya nagustuhan ang ginawa ko kaya nagulat ako nang bigla niya akong hinawakan sa batok na ikinasinghap ko.

Inilapit niya ang mukha ko sa kanya. "Kanina pa kita pinagpapasensyahan," saad niya at kita ko kung gaano katalim ang mga mata niya. "H'wag mo naman akong sagarin."

Napalunok ako. Sinungaling ako kung sasabihin kong hindi man lang ako natatakot... ang dibdib ko naninikip, hindi na ako makahinga lalo sobra pang lapit ng mukha niya sa akin kahit hangin hindi magawang makadaan.

"May karapatan akong hawakan ka dahil asawa na kita, pagmamayari na kita," malamyos pero matatas niyang sinabi habang nangungusap ang asul niyang mga mata.

"Mabait pa ako sa iyo, pero h'wag mong inaabuso ang pasensyang ibinibigay ko sa iyo dahil hinding-hindi mo magugustuhan ang kaya ko pang gawin." Pagalit niya akong binitawan na ikinasandal ko sa bintana sa lakas ng tulak niya.

Napa-igik ako at nakahawak sa batok na parang napaso. Nangilid na lang ang luha ko habang umayos siya ng upo at itinuon ang tingin sa unahan.

"Bakit mo 'to ginawa sa pamilya namin?" basag ang boses kong tanong kasabay nang hindi ko mapigilang paghikbi.

"Dahil gusto ko," simpleng sagot niya. "I'm looking for a submissive wife who can fulfill me, but killing your parents wasn't in the plan."

Tiningnan niya ako at kita ko sa mga mata niya na wala siyang pakiramdam. "But because of your stubbornness, iyan ang napala nila."