บทที่ 3 สิบล้าน

          “ร่างกายอ่อนเพลียจากการขาดน้ำอย่างรุนแรง และมีไข้ต่ำๆด้วยครับ คงจะต้องพักอย่างน้อยสักสองสามวันร่างกายถึงจะดีขึ้นครับ”

          วิลล์บอกกับคนเป็นนายตามที่ได้รับรายงานจากแพทย์ประจำของโรงแรมที่มาทำการรักษาพริมพริตา ซึ่งขณะนี้กำลังนอนพักฟื้นไม่ได้สติอยู่ในห้องเพนท์เฮาส์ชั้นบนสุดของโรงแรม

          “ผมให้คนของเราไปเช็คประวัติอีเมลและข้อมูลการใช้โทรศัพท์ทั้งหมดมาแล้ว ไอ้พีทมันไม่ได้ติดต่อมาเป็นอาทิตย์แล้วจริงๆครับ ดูเหมือนเธอเองก็น่าจะไม่รู้ว่าพี่ชายตัวเองหายไปไหนเหมือนกัน”

          การ์ดหนุ่มว่าพร้อมกับส่งรายงานที่เพิ่งได้รับมาให้กับเจ้านายของตัวเอง มือหนารับเอกสารมาดูอย่างลวกๆ เขาพอจะเดาได้อยู่ก่อนหน้าแล้วว่าคนหัวหมออย่างนั้นคงจะไม่ทิ้งหลักฐานเอาไว้ให้สาวไปถึงตัวได้แน่

          เพียงแต่ว่ามันคงยังไม่รู้ว่ามันเล่นอยู่กับใคร

          “แล้วเรื่องไอ้พีทไปถึงไหนแล้ว”

          “มันข้ามชายแดนเข้าฝั่งมาเลย์ไปแล้วครับ มันระวังตัวมาก ไม่มีการติดต่อกับใคร บัญชีก็ไม่มีความเคลื่อนไหวอะไรเลย ในกลุ่มแข่งรถใต้ดินที่มันโกงเขาไปทั่วตอนนี้ก็เริ่มมีการตั้งค่าหัวมันกันแล้ว ผมให้คนกระจายกำลังกันออกตามหาแล้ว อีกไม่นานก็น่าจะได้เบาะแสครับ”

          “ช่างหัวมัน สู้เอาเหยื่อมาล่อให้มันออกมาเองดีกว่า”

          โรมินิกว่าพร้อมกับเลื่อนปลายนิ้วไปมาบนหน้าจอโทรศัพท์เพื่อดูรูปถ่ายของร่างบอบบางที่เนื้อตัวเปียกปอนไปทั้งร่างกำลังนอนสลบไสลไม่ได้สติอยู่บนพื้นปูนเย็นเฉียบ ใบหน้าหวานซีดเผือด ริมฝีปากแห้งกรานเพราะขาดน้ำมาเป็นเวลาหลายวัน

          ปลายนิ้วกดส่งรูปภาพไปยังปลายทางที่เขาต้องการ แม้จะรู้ดีแก่ใจแล้วว่าเบอร์โทรศัพท์ปลายทางนั้นไม่สามารถที่จะติดต่อได้ แต่เขาก็มั่นใจว่ายังไงแล้วไม่ช้าไม่เร็ว รูปภาพนั้นก็จะต้องไปถึงมือของผู้รับในที่สุด

          พริมพริตาลืมตาตื่นขึ้นมาอยู่บนเตียงกว้างภายในห้องนอนสไตล์ลอฟท์ที่ไม่คุ้นหูคุ้นตา หลังมือเรียวเจ็บแปลบเพราะถูกเข็มเจาะต่อสายน้ำเกลือระโยงระยางลากยาวไปแขวนอยู่บนเสาน้ำเกลือข้างศีรษะ ดวงตาพร่าเลือนที่เริ่มปรับจุดโฟกัสได้แล้วกวาดสายตามองไปทั่วทั้งห้อง พยายามรวบรวมเรี่ยวแรงขยับตัวขึ้นนั่งพิงพนัก

          หญิงสาวสำรวจตัวเองภายใต้ชุดกระโปรงคนไข้สีครีม เนื้อตัวเผ้าผมและร่างกายทั้งหมดถูกชำระล้างทำความสะอาดหมดจดทุกสัดส่วน แม้จะเหมือนกับกำลังรับการรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลสักแห่ง ทว่าก็ไม่ใช่เสียทีเดียว เพราะห้องที่เธอพักอยู่ในตอนนี้มันดูจะดีเกินกว่าจะเป็นห้องหรูๆสักห้องในโรงพยาบาลชั้นนำเสียอีก

          สติที่เลือนรางเริ่มเด่นชัดขึ้น ก่อนที่เธอจะหมดสติไป เธอถูกทรมานด้วยการจับกดน้ำเพื่อเค้นหาความจริงเรื่องพี่ชายของตัวเองด้วยฝีมือของคนเดียวกันกับที่จับตัวเธอมาขังและให้อดข้าวอดน้ำมากว่าสามวันเต็ม

          ความทรมานนั้นหญิงสาวยังคงจดจำได้เลยไม่ลืมเลือน ราวกับว่าทุกอนุภาครอบตัวเต็มไปด้วยมวลน้ำ แม้จะกระหายออกซิเจนขนาดไหน สิ่งที่หายใจเข้าไปก็มีแต่น้ำทั้งสิ้น

          คิดแล้วพริมพริตาก็น้ำตารื้นเอ่อขึ้นที่ขอบดวงตา คิดถึงพี่ชายจับหัวใจ พิทาและพริมพริตากำพร้าพ่อและแม่ไปในอุบัติเหตุรถยนต์ตั้งแต่ที่เธอเพิ่งจะสอบเข้ามัธยมปลายได้เพียงไม่กี่วัน เธอโตมาจนถึงทุกวันนี้ได้ก็เพราะพี่ชายคนเดียวของเธอที่ส่งเสียและเลี้ยงดูเธอเรื่อยมา

          เขาต้องยอมทิ้งความฝันและอนาคตที่กำลังจะไปสวยกับหนทางการจะเป็นนักกีฬาว่ายน้ำระดับภูมิภาคและกำลังก้าวขึ้นไปสู่ระดับประเทศ แต่เพราะการจากไปครั้งนั้นของพ่อกับแม่ ทำให้พิทาต้องเลือกที่จะหยุดความฝันไว้แค่นั้น และออกมาทำงานหาเลี้ยงน้องสาวคนเดียวที่ยังเหลืออยู่

          ไม่ว่าพี่ชายของเธอจะทำผิดพลาดหนักหนาแค่ไหน แต่เขาก็เป็นพี่ชายที่แสนดี และเป็นครอบครัวของเธอคนเดียวที่ยังมีชีวิตอยู่

          “พี่พีท…ช่วยพริมด้วย”

          หญิงสาวพึมพำออกมาทั้งน้ำตาที่ไหลเอ่อล้นออกจากดวงตารดพวงแก้มฝาด

          “ตื่นแล้วเหรอครับ”

          ร่างเล็กสะดุ้งโหยงลืมคิดไปว่าที่นี่อาจไม่ได้มีแค่เธอเพียงคนเดียว มือเล็กข้างที่ไม่ได้ถูกโยงระยางด้วยสายน้ำเกลือรีบยกขึ้นปาดหยาดน้ำใสที่ไหลเอ่อล้นออกจากดวงตาอย่างรวดเร็ว ไม่ต้องการให้ใครเห็นมัน

          และรีบกระชับผ้านวมผืนหนาขึ้นคลุมร่างกายปิดจนถึงส่วนคอ เพราะชุดคนไข้ตัวบางที่สวมใส่อยู่ไม่มีชั้นใน

          “ทานอาหารก่อนนะครับ”

          ชายในชุดสูทสีดำที่เข้ามาพร้อมกับถาดอาหารในมือว่า เธอจำได้ว่าเขาเป็นหนึ่งในคนที่เธอเห็นเมื่อวาน

          “ผมวิลล์ครับ” วิลล์แนะนำตัวพลางวางถาดอาหารในมือลงบนโต๊ะข้างหัวเตียง

          กลิ่นหอมอ่อนๆของซุปฟักทองและขนมปังอบยั่วคนที่ไม่มีอะไรตกถึงท้องมาแล้วหลายวันได้เป็นอย่างดี พริมพริตามองถาดอาหารตาเป็นมัน แต่ก็ยังไม่กล้าแตะต้องมันอยู่ดี

          เธอยังเหลือบเห็นว่าข้างจานขนมปังนั้นยังมีเม็ดแคปซูลยาเล็กๆสองสามเม็ดในแก้วช็อตข้างกันอีกด้วย

          “ทานเถอะครับ ถ้าในนั้นมียาพิษ วันนี้คุณคงไม่ได้ตื่นขึ้นมาบนเตียงนี้หรอกครับ”

          การ์ดหนุ่มอ่านใจคนตัวเล็กออก ท่าทางระมัดระวังตัวนั่นทำให้เขาอดจะสงสารอยู่ในใจไม่ได้ ถ้าจะหาว่าใครเป็นคนผิดก็คงจะต้องโทษคนต้นเรื่องอย่างพี่ชายของเธอตั้งแต่ต้นนั่นแหล่ะ ที่พลอยทำให้คนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ต้องมารับเคราะห์ไปด้วยอย่างนี้

          “ส่วนแคปซูลนั่นก็เป็นวิตามินบำรุงร่างกายกับยาที่คุณหมอจัดไว้ให้ครับ”

          วิตามินอย่างนั้นเหรอ…ทั้งที่เมื่อวานเพิ่งจะเกือบฆ่าเธอให้ตายอยู่แล้วด้วยซ้ำ

          วิลล์นั่งมองพริมพริตารับประทานอาหารมื้อแรกในรอบหลายวันอย่างเงียบเชียบ เธอยังคงระวังตัวเองทุกการกระทำเสมอ แม้จะกำลังเอร็ดอร่อยกับอาหารตรงหน้า แต่ก็ยังปรายตามามองเขาอยู่เป็นระยะ

          ถึงจะไม่เข้าใจการกระทำเหล่านี้ แต่พริมพริตาก็เลือกที่จะเติมสารอาหารให้กับตัวเองก่อน กองทัพควรต้องเดินด้วยท้อง ถ้าไม่มีอะไรตกถึงท้องก็ไม่มีแรงหนีอยู่ดี

          “เดี๋ยวค่ะ” พริมพริตารีบเรียกเมื่อวิลล์กำลังจะเดินออกจากห้องไป

          “ครับ”

          “...พวกคุณต้องการอะไรจากฉันกันแน่” เธอถามทั้งที่พอรู้คำตอบอยู่แล้ว

          “เรื่องนั้นเอาไว้ให้นายของผมเป็นคนอธิบายกับคุณเองดีกว่าครับ”

          พริมพริตาไม่รู้จะพูดอะไรต่อ รู้ว่าถึงดึงดันที่จะถามยังไงเขาก็ไม่มีทางบอกอยู่ดี วิลล์เก็บถาดอาหารที่เธอจัดการเรียบร้อยแล้ว แล้วก็เดินผ่านประตูออกจากห้องไปจัดการความสะอาดด้านนอกต่อ ก่อนที่เสียงฝีเท้าหนักจะเดินย้อนกลับมาหาเธออีกครั้ง แต่ทว่าครั้งนี้ร่างสูงกำยำที่ปรากฏนั้นกลับไม่ใช่การ์ดหนุ่มมือขวาคนสนิทคนเดิม

          ร่างบอบบางรีบหลบตาลงต่ำพลางกำผ้าห่มผืนหนาในมือไว้แน่นเมื่อเห็นว่าคนที่เดินเข้ามาใหม่เป็นใคร หัวใจดวงน้อยเต้นระส่ำเพราะความหวาดกลัว

          “ยังไม่ตายนี่” โรมินิกเอ่ยทักด้วยน้ำเสียงเหยียดหยัน

          “...ปล่อยฉันไปเถอะนะคะ ฉันไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วยเลย ต่อให้ฉันตายคุณก็จะไม่ได้อะไรจากฉันอยู่ดี” เอ่ยออกไปอย่างใจดีสู้เสือ

          “ได้สิ…” เขาว่าพร้อมกับย่างกรายเข้ามาใกล้คนป่วยเรื่อยๆ

          มือหนาคว้าข้อมือเล็กที่ถูกระโยงระยางด้วยสายน้ำเกลือและออกแรงบีบจนเลือดสีแดงไหลซิบเพราะปลายเข็มแหลมปักลึกลงไปกว่าเดิม

          “จะ…เจ็บ” พริมพริตาร้องเสียงหลง ร่างเล็กบิดตัวไปตามแรงบีบ

          “อย่างน้อยฉันก็จะได้ความสะใจ”

          “พี่พีทไปทำอะไรให้คุณนักหนา คุณถึงต้องมาเคียดแค้นเขาขนาดนี้” 

          “มันติดหนี้ฉัน”

          “ทะ…เท่าไหร่ ถ้าฉันหามาจ่ายให้ได้ฉันจะ…”

          “สิบล้าน”