บทที่ 4 เอาคืน [NC+]

          “...คะ”

          พริมพริตาถามอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง เงินมากมายขนาดนั้นหาทั้งชีวิตยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าจะได้ถึงครึ่งหรือเปล่า ชีวิตพนักงานออฟฟิศโลจิสติกส์ธรรมดาๆอย่างเธอ จะหาเงินมากมายขนาดนั้นมาจากที่ไหนได้ กู้ธนาคารตั้งแต่ล้านแรกอาจจะยังไม่ได้เลยด้วยซ้ำ แถมไม่ได้ไปทำงานนานเกือบอาทิตย์ขนาดนี้ เธอคงโดนเด้งไปแล้วเรียบร้อย สมัยนี้งานยิ่งหายากๆอยู่ด้วย

          “ไม่มีปัญญาล่ะสิ”

          มือหนายกก้านบุหรี่ขึ้นจุดติดไฟสูดเอาควันสีเทาเข้าปากและปลดปล่อยออกมาพร้อมกับลมหายใจหนัก โดยไม่ได้สนใจว่าในห้องจะมีคนนอนป่วยอยู่รวมด้วย

          “ฉันหาได้ค่ะ…ฉันจะหามาให้ได้ ขอแค่คุณปล่อยฉันไป ฉันสัญญาว่าฉันจะจ่ายเงินคืนให้คุณทุกเดือนจนครบทุกบาททุกสตางค์แน่นอน”

          หญิงสาวอ้อนวอนมาเฟียหนุ่ม พยายามพูดดีด้วยสุดชีวิต แม้จะไม่รู้ว่าอนาคตข้างหน้าจะหาเงินมากมายขนาดนั้นมากจากไหนก็เถอะ แต่นั่นกลับทำให้มาเฟียหนุ่มแสยะยิ้มออกมากับความโลกสวยของเจ้าหล่อน

          โรมินิกโน้มตัวเข้ามาใกล้ร่างเล็กที่อยู่บนเตียงนอน สองนิ้วคีบก้านบุหรี่ไว้ในมือ ลมหายใจเข้าออกของเขามันเต็มไปด้วยกลิ่นบุหรี่อ่อนๆชวนให้ขนลุกซู่ ทำให้คนตัวเล็กถึงกับถอยกรูดจนชิดพนักพิง หัวใจดวงน้อยยิ่งเต้นแรงมากขึ้นกว่าเดิมเมื่อเขายังโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้กับหน้าหวานไม่หยุด

          “จ่ายด้วยชีวิตของเธอสิ ชีวิตก็ต้องแลกด้วยชีวิต”

          มาเฟียหนุ่มนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง นัยน์ตาสองคู่ประสานกัน นัยน์ตาคู่หนึ่งเต็มไปด้วยความสุขุม ดุดัน จริงจัง และเคียดแค้น ในขณะที่นัยน์ตาอีกคู่เต็มสั่นระริกไปด้วยความหวาดหวั่น

          “...ว่าไงนะคะ”

          “ชีวิตที่เสียไป เธอจ่ายแทนได้ไหมล่ะ”

          พริมพริตาจ้องมองคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ แล้วก็ต้องหลุบตาลงต่ำเพราะไม่อาจจะสู้สายตาคมที่จ้องมองกลับมาได้

          แต่ในใจก็คิดไม่ตกกับสิ่งที่เขาพูดออกมา นั่นหมายความว่านอกจากเงินสิบล้านนั่นแล้ว พี่พีทยังฆ่าคนอีกงั้นเหรอ

          ถึงเขาจะไม่ใช่คนที่แสนดีสักเท่าไหร่ แต่เธอก็ค่อนข้างมั่นใจพอสมควรว่าพี่ชายของเธอเขาไม่มีทางที่จะเลวร้ายถึงขั้นฆ่าแกงคนอื่นได้

          “เรื่องเงินฉันจะเป็นคนรับผิดชอบเองค่ะ ส่วนเรื่องอื่นถ้าเขาผิดจริง ฉันจะเป็นคนเกลี้ยกล่อมให้เขายอมมอบตัวกับตำรวจเองค่ะ…”

          “ตำรวจงั้นเหรอ หึ”

          โรมินิกหัวเราะในลำคอ ถ้าความยุติธรรมมันมีจริงน้องสาวของเขาคงจะไม่ต้องจบชีวิตลงทั้งแบบนั้น และต่อให้มันยอมมามอบตัวจริง อย่างมากก็โดนแค่ข้อหาฉ้อโกงหรือข้อหาพื้นๆที่มันไม่ได้สาสมกันเลยสักนิด มันจะชดเชยกับความระยำที่มันทำให้ชีวิตสองชีวิตและคนรอบข้างอีกไม่รู้กี่ชีวิตที่ต้องเจ็บปวดเพราะความเห็นแก่ตัวของมันได้ยังไง

          แล้วยังมาขอให้เขาปล่อยไปอีกอย่างนั้นเหรอ

          สันมือหนาข้างที่ยังคีบก้านบุหรี่ไว้ในมือไล้วนไปตามมือเรียวเล็กของอีกฝ่ายทั้งที่ยังมีสายน้ำเกลือระโยงระยางอยู่ มาเฟียหนุ่มโน้มใบหน้าเข้ามาชิดกับหน้าหวานมากขึ้น จนพริมพริตาต้องเบนหน้าหนีไปเพราะความอึดอัดที่คับแน่นอยู่ในอก ริมฝีปากหยักหนาจึงเข้าไปกระซิบที่ข้างใบหูเจ้าหล่อนแทน

          “ไอ้พี่ชายแมงดาของเธอมันหลอกให้ริสาแต่งงานกับมัน แล้วมันก็ชิ่งสินสอดเป็นสิบล้านไป มันทำให้ผู้หญิงที่แสนจะบริสุทธิ์คนหนึ่งต้องตาย”

          “...”

          “ตายพร้อมกับลูกในท้องของมันนั่นแหล่ะ!”

          สิ้นเสียงคำรามนั้นโรมินิกก็กระชากสายน้ำเกลือที่ถูกเจาะติดอยู่กับหลังมือเรียว จนพริมพริตาต้องหวีดร้องออกมาเพราะความเจ็บปวดและตกใจในคราวเดียวกัน

          ไม่พอแค่นั้นยังบีบคางเรียวเล็กให้หันมาสบสายตากับตัวเอง

          “แล้วน้ำหน้าอย่างเธอจะชดใช้คืนให้ได้ไหมล่ะ!”

          น้ำตาเอ่อล้นออกมาจากดวงตากลมโตด้วยความหวาดกลัวระคนกับความรู้สึกสับสน ผิดหวัง และไม่เข้าใจ เธอเองก็ไม่อยากจะเชื่อว่าพี่ชายของเธอจะทำเรื่องร้ายแรงขนาดนี้ได้

          “ฉะ…ฉัน…เจ็บ”

          เสียงหวานเอ่ยทักท้วง รู้สึกร้าวไปทั้งกรอบใบหน้า

          “คุณปล่อยฉันไปเถอะ…ฉันจะหาเงินมาใช้หนี้ก้อนนั้นให้เอง และฉันจะให้พี่พีทมารับผิดชอบเรื่องทั้งหมดนี้แน่นอน ฉันสัญญา…”

          พริมพริตาพูดพลางประนมมือเข้าหากันเป็นเชิงไหว้เว้าวอนขอให้อีกฝ่ายเห็นใจ หากแต่หัวใจที่เย็นยะเยือกเป็นน้ำแข็งของมาเฟียหนุ่มไม่ได้รู้สึกรู้สากับท่าทางน่าสงสารนั้นเลยสักนิดเดียว ในทางกลับกันมันกลับน่าสมเพชในสายตาเขาด้วยซ้ำ

          “ได้โปรด…ฉันจะไ…อึก”

          ข้อมือหนาคว้ามือที่ประนมเข้าหากันก่อนหน้าขึ้นไพล่กันเหนือศีรษะของร่างอรชร เสียงหวานที่พร่ำขอร้องของพริมพริตาถูกกลืนหายเข้าไปลำคอของอีกฝ่ายจนหมด ริมฝีปากหยักหนาประกบแนบชิดกับริมฝีปากเรียวเล็กตวัดดื่มความหอมหวานชุ่มฉ่ำในโพรงปาก

          กลิ่นและรสชาติเจือจางจากนิโคตินที่ยังหลงเหลืออยู่ทำให้สมองของหญิงสาวหนักอึ้งไปชั่วขณะ มือเล็กพยายามดีดดิ้นออกจากการถูกพันธนาการด้วยมือแกร่งเพียงข้างเดียว ทว่ากลับไม่เป็นผล ร่างทั้งร่างก็ถูกกายใหญ่ทาบทับไว้ไม่สามารถที่จะขยับเขยื้อนตัวได้เลย

          มาเฟียหนุ่มดับก้านบุหรี่ที่ยังติดไฟอยู่ลงกับโต๊ะไม้ข้างหัวเตียงโดยที่ไม่ได้สนใจสักนิดว่าจะทำให้เกิดรอยหรือไม่ ก่อนจะเลื่อนมาปลดปมเชือกเสื้อตัวบางที่ผูกติดอยู่ข้างเอวอรชรโดยที่ริมฝีปากยังคงตักตวงความหวานหอมจากคนตัวเล็กไม่หยุด ไม่ถึงเสี้ยวนาทีมือหนาก็เข้ากอบกุมทรวงอกคู่สวยได้อย่างง่ายดาย

          เสียงหวานส่งเสียงทัดทานในลำคอ ร่างทั้งร่างถูกคนตัวโตกว่าพันธนาการไว้จนหมดหนทางปัดป้อง หน้าอกหน้าใจคู่สวยที่ไม่เคยได้มีใครสัมผัสหรือได้ยลโฉมมาก่อนถูกเขาขยำขยี้นวดเฟ้นราวกับเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเสียเอง

          พริมพริตาหอบแฮกเมื่อถูกปลดปล่อยให้เป็นอิสระ มันเป็นจูบที่ยาวนานเสียจนเธอแทบจะขาดอากาศหายใจตายอยู่รอมร่อ หญิงสาวรีบพับทบเสื้อให้เข้าที่และพยายามที่จะผูกกลับไปให้อยู่ในสภาพเดิม หากแต่ก็โดนรวบข้อมือเรียวไปก่อน

          “ฉันมีวิธีที่ดีกว่านั้นอีก”

          นัยน์ตาหวานวูบไหวระริก ไม่เข้าใจสิ่งที่เขาต้องการจะสื่อ

          “มันเอาน้องฉันจนท้อง ฉันก็เอาน้องมันคืนบ้าง เธอว่าเป็นไง”

          “อะไรนะ…”

          ไม่ทันที่พริมพริตาจะได้คัดค้าน ปลายข้อเท้าทั้งสองข้างก็ถูกรวบตึงและพาให้ร่างบอบบางถูกลากลงไปนอนราบกับเตียงนุ่ม ข้อมือเรียวยาวทั้งสองข้างถูกรวบไว้เหนือศีรษะไม่ต่างจากท่าทางเมื่อครู่นัก 

          โรมินิกทิ้งตัวทาบทับร่างกายสูงใหญ่ลงบนร่างอรชรของพริมพริตาอย่างไม่รีรอ ฝ่ามือหนาไล้วนไปตามบั้นเอวคอดละเลื่อนลงไปใต้อาภรณ์ตัวบางอย่างวาบหวาม กลิ่นหอมอ่อนบนเนื้อกายสาวชวนให้สันจมูกโด่งต้องลงไปซุกไซ้สัมผัสดื่มด่ำอย่างใกล้ชิดไปทั่วทั้งตัว ก่อนที่ริมฝีปากหยักหนาจะเลื่อนเข้าครอบครองยอดอกเอิบอย่างถือวิสาสะ

          “ไม่! ไม่ใช่แบบนี้ ขอร้องล่ะ…อุบ”

          ชายหนุ่มไม่ปล่อยให้คนใต้ร่างได้ประท้วงอะไรไปมากกว่านี้ เขาเป็นประเภทที่ไม่ชอบฟังเสียงแหลมเล็กของผู้หญิงให้รำคาญใจอยู่แล้ว มาเฟียหนุ่มจึงจัดการปิดริมฝีปากบางด้วยรสจูบที่เต็มไปด้วยความดุดันเกรี้ยวกราดอีกครั้ง

          มือเล็กระรัวทุบรอบแผงอกกว้างเมื่อถูกปลดปล่อยให้เป็นอิสระ พริมพริตาพยายามที่จะดันกายใหญ่ออกไปจากตัวเองและหวังจะให้เขาหยุดการกระทำอันวาบหวามและถือวิสาสะอย่างที่ไม่เคยได้รับมาก่อนเช่นนี้เสียที แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผลเลยสักนิด เพราะยิ่งออกแรงมากเท่าไหร่ก็มีแต่เธอเองที่จะเหนื่อยหอบมากขึ้นเท่านั้น ด้วยพละกำลังและร่างกายของมาเฟียหนุ่มมันไม่ได้ทำให้เขารู้สึกเจ็บแม้แต่นิดเดียว

          และเมื่อเสียงหวานจะคร่ำครวญหรืออ้อนวอนขอร้องให้ใครมาช่วยก็จะถูกริมฝีปากหนาช่วงชิงและดูดกลืนเสียงเหล่านั้นไปในลำคอจนหมดสิ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำได้แค่เพียงดิ้นพล่านอยู่ภายใต้ร่างแกร่งของคนเผด็จการเพียงเท่านั้น

          “ไม่ อย…อย่า…”

          เสียงหวานร้องห้ามทั้งที่แหบพร่าเมื่อคนบนร่างตัวเองกำลังจูบระเรื่อยลดริมฝีปากหยักหนาลงไปเข้าครอบครองยอดอกอิ่มอวบอีกครั้งราวกับราชสีห์ที่กำลังจัดการเหยื่อที่เพิ่งได้มาอย่างเอร็ดอร่อย พร้อมกับบีบขยำอกสวยอีกข้างจนแทบจะแหลกคามือไปด้วย โดยที่มือแกร่งอีกข้างไล้สัมผัสจากปลายนิ้วกลางวนเวียนอยู่รอบกลีบดอกไม้ที่เริ่มชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำเกสรที่ไหลเยิ้มออกมาเพราะถูกกระตุ้นสลับกับชักนิ้วเข้าออกช่องทางสงวนนั้นอย่างอุกอาจ

          “แต่ร่างกายของเธอไม่เห็นปฏิเสธฉันแบบนั้นเลยนะ”

          โรมินิกว่าในขณะที่ยืดตัวขึ้นเพื่อเตรียมจะสวมเครื่องป้องกันบนอาวุธอันเขื่องของตัวเองที่กำลังพองโตชูความเป็นชายต่อหน้าหญิงสาวที่นัยน์ตาสองข้างมีน้ำตารื้นไหลออกมาอีกรอบ

          “ฉันขอร้อง…ได้โปรด”

          โรมินิกได้แต่แสยะยิ้มเหี้ยมเกรียม เวลานี้ต่อให้เป็นพี่ชายของเธอสักสิบคนมากราบกรานขอร้องอ้อนวอนต่อหน้าก็หยุดเขาไม่ได้อีกต่อไปแล้ว