ตอนที่9 ผู้ปกครอง

ตอนที่9 ผู้ปกครอง

ณิชาเข้าเรียนชั่วโมงแรกหลังจากหยุดเรียนไปสองวันแต่ก็ตามเก็บงานส่งครบเท่าเพื่อนทุกงาน

“วันนี้พอแค่นี้ก่อนครับ ณัฐณิชารอพบผมหลังเลิกคลาสก่อนนะครับ ที่เหลือไปได้ครับ” เสียงทุ้มของอาจารย์หนุ่มบอกกับนักศึกษาออกไปเมื่อหมดเวลา ณิชาที่กำลังเก็บของอยู่ถึงกับสะดุ้งเมื่อตัวเธอถูกเรียกให้อยู่ต่อ

“อาจารย์มีอะไรเหรอคะ” ณิชาเดินเข้าไปหาอาจารย์หนุ่มพร้อมกับเพื่อนอีกสองคนสีหน้าเป็นกังวล

“ผมขอคุยกับณัฐณิชาแค่สองคน นักศึกษาคนอื่นรบกวนออกไปรอข้างนอกก่อนครับ ผมไม่ทำอะไรเพื่อนพวกคุณแน่นอนครับ” กิตหันไปบอกกับมีญ่าและเจนด้า

“นั่งลงก่อนสิ ไม่ต้องกลัว ผมมีเรื่องจะถามคุณนิดหน่อย” กิตผายมือให้เด็กสาวนั่งลงเก้าอี้ตรงข้าม

“ค่ะ อาจารย์จะถามอะไรหนูเหรอคะ”

“รู้จักซันเดย์ใช่ไหม” กิตยิงคำถามที่ต้องการถามทันทีไม่อ้อมค้อม

“ไม่ต้องโกหกเพราะกลัวไอ้ซันมันดุ เมื่อเช้าผมเห็นคุณลงจากรถไอ้ซันตรงหน้าตึก” กิตใช้สรรพนามแทนตัวเองที่เปลี่ยนไปเมื่อตอนนี้อยู่นอกเวลาเรียน และกำลังสนทนาเรื่องส่วนตัวอยู่

“ค่ะ รู้จักค่ะ”

“รู้จักกันมานานแค่ไหนแล้ว”

“../..”

“อ้อ..ผมลืมแนะนำตัว ผมชื่อกิตเป็นเพื่อนกับซันเดย์ ถ้าคุณไม่เชื่อผมมีรูปถ่ายยืนยันนะ” เมื่อเห็นปฏิกิริยาเด็กสาวที่นิ่งผิดปกติจึงควักโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดรูปที่พวกเขาถ่ายคู่กันตามสถานที่ต่าง ๆ ทั้งตอนเรียนที่อังกฤษและตอนไปเที่ยวประเทศต่าง ๆ

“รู้จักกันเมื่อไม่นานมานี้ค่ะ แต่หนูไม่ขอลงรายละเอียดนะคะเพราะเป็นข้อตกลงของหนูกับคุณซันเดย์” ณิชาตอบและเอาตัวรอดอย่างชาญฉลาดมีไหวพริบ กิตเผลอยิ้มและชื่นชมออกมา

“รู้จักเอาตัวรอดเก่งนะ สมแล้วที่เป็นคนของไอ้ซัน”

“ถ้าไม่มีอะไรแล้วหนูขอตัวก่อนนะคะ” ณิชารีบเอาตัวเองออกจากจุดนั้นทันทีเพราะสัญญาความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับชายหนุ่มนั้นเป็นความลับไม่สามารถบอกใครได้ และดูเหมือนอีกฝ่ายจะเข้าใจจึงไม่ถามอะไรต่อ

“เชิญครับ”

หลังจากวันนั้นณิชาก็ใช้ชีวิตตามปกติในรั้วมหาลัยโดยการช่วยเหลือตัวเองเป็นส่วนใหญ่ เพราะจากวันนั้นที่ซันเดย์มาส่งเธอเขาก็หายไปไม่ติดต่อมาอีกเลย

“มันก็ดีไม่ใช่เหรอที่เขาไม่มายุ่งกับเธอ ถือว่าเขายังเมตตาให้เวลาเธอนะณิชา” เสียงเล็กบอกกับตัวเองเมื่อกลับห้องมาเจอเสื้อผ้าข้าวของเครื่องใช้เจ้าของสัญญาใบนั้นแต่ไร้เงาคนร่างสัญญานานนับอาทิตย์

ณิชาในชุดนักศึกษาถูกระเบียบกำลังรอแท็กซี่ที่เธอเรียกผ่านแอพอยู่หน้าคอนโด วันนี้เด็กสาวมีพิธีรับเนกไทประจำคณะ เธอจึงไม่อยากไปเบียดเสียดกับผู้คนบนรถไฟฟ้า

ตอนเย็น

“วันนี้เลิกเย็นกลับบ้านยังไงณิชา” มีญ่าเอ่ยถามขึ้นหลังจากทั้งสามเดินออกมาจากงานพิธีด้านใน

“น่าจะแท็กซี่แหละ เดี๋ยวเรียกผ่านแอพเอา”

“ไม่ต้องหรอกมันอันตราย วันนี้พี่ชายฉันมารับเดี๋ยวฉันแวะไปส่ง แล้วก็ห้ามปฏิเสธด้วยวันนี้เราสัญญาจะเป็นเพื่อนกันแล้ว” มีญ่าชิงพูดตัดบทก่อนที่ณิชาจะปฏิเสธออกไป

ทั้งสามนั่งรอรถมารับกว่าครึ่งชั่วโมงจนฝนตั้งเค้าจะตกลงมา ณิชาที่ไม่ได้พกเสื้อแขนยาวหรือร่มกันฝนมาด้วยเริ่มนั่งไม่ติดเก้าอี้เพราะเธอแพ้น้ำฝนถ้าโดนเมื่อไหร่จะไม่สบายทันที

“ณิชาเธอกลัวฝนเหรอ เข้าไปหลบในอาคารก่อนก็ได้นะ ถ้าพี่ชายฉันมารับจะวนไปรับเธอหน้าอาคารก็ได้ อีกสิบนาทีน่าจะถึง” มีญ่าสังเกตเห็นอาการกลัวของณิชาจึงพูดขึ้นเพราะมีหลายคนที่กลัวเสียงฟ้าร้องและลมฝน

“ไม่เป็นไรตรงนี้ก็มีหลังคา อีกสิบนาทีเองฝนน่าจะยังไม่ตก” ณิชาทำใจดีสู้เสือทั้งที่ในใจกลัวจนตัวสั่น ไม่เพียงน้ำฝนที่ทำให้เธอไม่สบาย ลมกรรโชกที่แรงแทบพัดพาทุกอย่างตรงหน้าไป บวกกับเสียงฟ้าร้อง เธอกลัวแทบหายใจไม่ออก ยังดีที่ตอนนี้เพียงเริ่มตั้งเค้ายังไม่มีลมพัดแรงเท่าไหร่

เอี๊ยด.. ฟู่~ฟู่~ฟู่~

รถยนต์คันหรูเคลื่อนตัวเข้ามาจอดพร้อมกับสายฝนที่เทลงมา บรรยากาศรอบด้านมืดสนิทมีเพียงแสงไฟตามจุดทางเดินต่าง ๆ ที่ส่องสว่างเป็นระยะ

“ไปกันเถอะรถพี่ชายฉันมาแล้ว”

“ณิชา นายมารับครับ รออยู่ในรถคันโน้น” ร่างสูงของเตมินเดินฝ่าสายฝนมาหยุดตรงหน้าเด็กสาว ณิชาที่ตอนนี้สติกระเจิงเพราะเสียงฟ้าร้องได้แต่มองหน้าเลขาหนุ่มสลับกับมองหน้าเพื่อน

“ใครเหรอณิชา” มีญ่าที่เห็นอาการเพื่อนไม่ดีนักจึงเอ่ยถามขึ้นเพราะกลัวจะไม่ใช่คนที่เพื่อนรู้จัก

“มัวชักช้าทำอะไรอยู่ ขึ้นรถ” ชายหนุ่มเดินกางร่มเข้ามาตรงจุดที่ทุกคนยืนอยู่ ทุกสายตาหันไปมองเจ้าของเสียง

“เอ่อ..นี่ผู้ปกครองของฉัน งั้นฉันขอตัวกลับก่อนนะ ขอบคุณมากที่อุตส่าห์ให้กลับด้วย ไว้เจอกันพรุ่งนี้” ณิชาที่ได้สติเต็มร้อย ความกลัวก่อนหน้าหายเป็นปลิดทิ้งเมื่อเจอสีหน้าราบเรียบของชายหนุ่ม

“สวัสดีค่ะ ไว้เจอกันพรุ่งนี้ บ๋ายบาย”

“ขึ้นรถ โดนฝนไม่ได้แต่ก็ไม่รู้จักพกร่มมา” เสียงเรียบหันไปดุเด็กสาวขณะที่มือก็กางร่มอันใหญ่พาเด็กสาวเดินไปขึ้นรถ

ฝ่ามือหนาปัดน้ำฝนที่เกาะอยู่ตรงแขนเสื้อด้านซ้ายออก พร้อมกับหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดละอองฝนที่โดนหน้า

“หนูช่วยเช็ดค่ะ” มือเล็กยื่นมาตรงหน้าชายหนุ่มอาสาจะช่วยเช็ดให้

ร่างบางโย้ตัวขึ้นและเอี้ยวตัวเล็กน้อยค่อย ๆ เช็ดละอองฝนที่ติดอยู่บนตัวชายหนุ่มออกจนเกือบหมด ด้วยความสูงที่ต่างกันจนณิชาต้องยืดตัวขึ้นเพื่อจะได้เช็ดได้สะดวก มือเล็กที่ถือผ้าเช็ดหน้าในมือเอื้อมไปด้านหลังชายหนุ่มเพื่อเช็ดเม็ดฝนที่เกาะอยู่บนไหล่ด้านหลังออก จนลืมไปว่าตอนนี้หน้าอกอวบภายใต้เสื้อนักศึกษาตัวบางกำลังเสียดสีกับแขนแกร่งไปมาตามจังหวะขยับตัว

“เสร็จหรือยัง” เสียงแหบพร่าเอ่ยถามขึ้นหลังจากที่สูดดมกลิ่นหอมอ่อน ๆ บนตัวเด็กสาวเข้าไปจนเต็มปอด กิจกรรมที่ทำทั้งวันไม่ช่วยให้กลิ่นหอมนี้จางลงไปแม้แต่น้อย

“เสร็จแล้วค่ะ คุณหนาวเหรอคะ พี่เตมินคะรบกวนปรับแอร์ขึ้นอีกหน่อยค่ะ” เด็กสาวเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นอีกฝ่ายกระชับเสื้อสูทเข้าหากัน จึงหันไปบอกเตมินที่นั่งอยู่ด้านหน้าข้างคนขับ

ก่อนหน้านั้น

“ณิชากลับถึงบ้านหรือยัง” ซันเดย์ถามเตมินขณะนั่งรถกลับบ้านเมื่อมองออกไปด้านนอกรถเห็นท้องฟ้ามืดครึ้มเหมือนฝนตั้งเค้าจะตก และนึกขึ้นได้ว่าในใบประวัติเด็กสาวที่เคยให้ไว้เธอเขียนว่ากลัวฝน

“ยังครับเห็นบอกว่าวันนี้เลิกเย็นเพราะมีกิจกรรมรับเนกไท”

“แวะรับเธอกลับบ้านด้วย ฝนน่าจะตกหนัก”

บนรถ

ฝนตกลงมาอย่างหนักส่งผลให้วันนี้การจราจรค่อนข้างติดหนักแทบจะเป็นอัมพาต รถเคลื่อนตัวได้เป็นจังหวะสั้น ๆ สลับกับหยุดนิ่งนานนับชั่วโมง

ณิชานั่งกอดกระเป๋าสะพายใบเล็กเพราะอุณหภูมิภายในรถที่เย็นลงเนื่องจากอุณหภูมิด้านนอกลดลงเพราะฝนตกหนัก

“หนาวก็ขยับเข้ามา เตมินปรับแอร์ขึ้นอีก” ฝ่ามือหนาดึงรั้งร่างบางเข้าหาตัว ณิชาขยับเข้าหาไออุ่นจากอ้อมแขนแกร่ง

ห้าว~ห้าว~ห้าว~

เมื่อร่างกายได้รับไออุ่นจากอ้อมแขนแกร่งก็เริ่มหาวนอน มือเล็กยกขึ้นปิดปากครั้งแล้วครั้งเล่า หนังตาที่หนักอึ้งทำท่าจะปิดลงครั้งแล้วครั้งเล่าเช่นกัน ศีรษะทุยพะหงกแทบล้มไปข้างหน้าจนเสียการทรงตัวอยู่หลายครั้ง

“ง่วงก็นอน จะฝืนทำไม” ฝ่ามือหนาผลักศีรษะทุยเข้ากับอกตัวเอง เมื่อได้รับอนุญาตเด็กสาวไม่รอช้าที่จะปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งลง ให้ร่างกายได้พักผ่อนหลังจากใช้งานหนักมาทั้งวัน ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอในเวลาไม่ถึงห้านาทีบ่งบอกว่าเด็กสาวในอ้อมอกนั้นได้หลับสนิทแล้ว

ใช้เวลาเกือบสองชั่วโมงก็เดินทางกลับมาถึงคอนโดใจกลางเมืองที่เด็กสาวพักอาศัยอยู่ คอนโดแห่งนี้ค่อนข้างเป็นส่วนตัวเพราะมีแต่ไฮโซหรือคนมีฐานะค่อนข้างดีเท่านั้นจะสามารถซื้อที่นี่ได้เพราะราคาสูงเท่ากับบ้านขนาดใหญ่หนึ่งหลัง คอนโดแห่งนี้มีสิ่งอำนวยความสะดวกมากมายรวมถึงความเป็นส่วนตัวของคนพักอาศัยเช่นกัน

“ถึงแล้วครับ นายปลุกเธอก่อนไหมครับ”

“ณิชา ถึงแล้ว” เสียงทุ้มกระซิบข้างหูเพื่อปลุกคนที่กำลังหลับอยู่ให้ตื่น

“อือ..ถึงแล้วเหรอคะ”

“ถึงแล้ว หรือจะนอนต่อในรถก็ได้นะ”

“ใครเขานอนในรถกันคะ มีหวังขาดอากาศหายใจตายกันพอดี” เด็กสาวประชดกลับด้วยความที่โดนปลุกขณะที่กำลังหลับสบายจึงหงุดหงิดเล็กน้อยเพราะยังปรับอารมณ์ไม่ทัน

“ไม่นอนก็ขึ้นห้อง”

“เอกสารผมวางไว้นี่นะครับ พรุ่งนี้นายจะเข้าบริษัทไหมครับผมจะได้มารับ”

“เข้าแต่อาจจะสายหน่อย พรุ่งนี้เช้าให้คนขับรถที่บ้านขับรถมาให้ฉันที่นี่ด้วยคันหนึ่ง”

“ครับนาย งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ”

หลังจากที่เตมินกลับออกไปซันเดย์ก็นั่งดูงานที่กิตส่งมาให้ เป็นเอกสารเชิญให้ไปเป็นวิทยากรบรรยายพิเศษในหัวข้อ “แนวคิดของคนสำเร็จ” ถึงซันเดย์จะเกิดและโตในครอบครัวที่มีเพรียบพร้อมทุกอย่างแต่เขาเป็นหนึ่งคนที่ไม่เคยอาศัยเงินของพ่อแม่ในการใช้ชีวิต แม้กระทั่งใต่เต้าขึ้นมาเป็นนักธุรกิจหนุ่มที่ประสบความสำเร็จอย่างวันนี้ นิ้วเรียวยาวกำลังพิมพ์ข้อความตอบกลับไปในอีเมล เมื่อพิมพ์เสร็จก็ปิดหน้าจอLaptop จากนั้นก็เดินเข้าห้องนอนเพื่ออาบน้ำพักผ่อนเพราะตอนนี้ดึกมากแล้ว

ทันทีที่ก้าวเท้าเข้ามาในห้องก็ต้องตกใจกับภาพที่เห็น ณิชานอนซุกหน้าเข้ากับหมอนข้างใบใหญ่ กระโปรงนักศึกษาทรงเอร่นขึ้นมาจนเห็นชุดชั้นในสีดำ เสื้อนักศึกษาถูกปลดกระดุมข้างบนออกสองเม็ดเผยร่องอกอวบเบียดเสียดกันโชว์เด่นอยู่ตรงหน้า

“ตั้งใจจะอ่อยกันจริง ๆ ใช่ไหม อยากทำหน้าที่ตัวเองแล้วใช่ไหมยัยเด็กขี้อ่อย” ซันเดย์เดินไปหยุดข้างเตียงที่มีคนนอนหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวว่าภัยกำลังมาถึงตัว

“ณิชา ลุกไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้ ใครใช้ให้นอนทั้งชุดนักศึกษาแบบนี้” มือหนาสะกิดคนตัวเล็กให้ตื่น

“อือ..คุณอย่ากวนหนูได้ไหม หนูง่วงมากหนูจะนอน”

“ถ้ายังไม่ลุกฉันจะจับเธอขึ้นมากระแทกทั้งชุดนักศึกษาแบบนี้แหละ เธอจะไม่ให้เกียรติชุดที่เธอใส่เพื่อศึกษาหาความรู้ก็ได้นะ” ซันเดย์แกล้งขู่ออกไปเสียงเข้ม

“คุณจะมาหื่นอะไรตอนนี้ อยากมากก็ไปช่วยตัวเองในห้องน้ำโน่นค่ะ” คนที่ถูกรบกวนการนอนว่ากลับอย่างลืมตัวว่าตัวเองนั้นกำลังอยู่ในสถานะไหน

“ทำไมฉันต้องช่วยตัวเอง ทั้งที่ฉันจ่ายเงิน 4 ล้านจ้างเธอมา แล้วถ้าฉันจะมีอารมณ์ตอนนี้ก็เพราะเธอมันขี้อ่อย”

“หนูอ่อยคุณตอนไหนคะ”

“แล้วที่นอนอ้าขาอยู่ตอนนี้ไม่ใช่กำลังอ่อยฉันหรือไง”