บทที่ 7 ช่วยด้วยแฟนผมเป็นตัวประกัน

              เขียนโดยเรย์  เมื่อ 2 วันก่อน

              ผมไม่เคยรู้เลยว่าสิ่งที่ทำมันมีจุดอ่อน  เพียงแค่ติดกล้องวงจรปิดไว้ในเพนท์เฮ้าส์  แล้วตามกล้องวงจรปิดในเมืองไปแต่ละตัว  ก็จะเจอได้ง่ายว่าผมล็อคเอาท์ที่บ้านหลังไหน   แถมเมื่อรู้ว่าบ้านหลังไหน  ก็จะรู้ด้วยว่าผมเป็นใคร  แต่ที่ผมแปลกใจคือ  สาวตุ๊กตาบาร์บี้รู้ทั้งรู้ว่าผมเป็นใคร  กลับเอาแฟนผมมาเป็นตัวประกัน

เอ  หรือเขาจะอยากให้ผมเจ็บด้วยกว่าทำร้ายแฟน  ให้เจ็บยิ่งกว่ามาหาผมถึงบ้าน  แล้วบังคับเอาเพชรไปจากผม

              อยากด่าเขาว่าชั่ว  แต่ผมก็ไม่ใช่คนดีอะไร  ผมเลยสงบปากสงบคำ

              "เรย์  ช่วยแอนน์ด้วย  เขาขู่ว่าจะฆ่าแอนน์  หรือทำอะไรที่จะทำให้เรย์ยิ่งกว่าตกนรกทั้งเป็น  เรย์ไปทำอะไรมา  ทำไมเขาถึงแค้นเรย์ขนาดนั้น"

              แอนน์พูดผ่านอวาตารรูปนินจาชาย  ปิดหน้าปิดตาเห็นแต่ดวงตาสีฟ้าสดใส  เจ้าของเพชรบังคับถ่ายคลิปวิดีโอแล้วส่งมาให้ผม  ผมเป็นห่วงแฟนนิดหน่อย  ถ้าแค่ทำให้ตายก็คงไม่มีปัญหาอะไรมากนัก  แค่สร้างทรัพย์สินขึ้นมาใหม่ด้วยน้ำพักน้ำแรง  หรือจะสายมืดแบบที่ผมทำ  และถ้าทำอย่างที่ขู่  ผมคิดไม่ออกเลย  ว่าเขาจะทำอะไรแอนน์  แต่ผมไม่ควรคิดน้อยเกินไป  ถ้าทำให้ตกนรกได้  แสดงว่าเขาคงไม่ใช่คนรวยธรรมดาๆ"

              ผมได้ยินมาว่าอาจารย์เพนนีเคยเป็นตำรวจมาก่อน 

              จริงด้วย!!

              ถ้าอย่างนั้นเธอต้องต่อสู้เก่งมากๆ  และด้วยเงินที่ผมได้มาจากการขายเพชร  ผมจะมีกองทัพเป็นของตัวเอง!  แต่ปรึกษาอาจารย์เพนนีก็คงไม่เสียหายอะไร

              ผมโทรตามอาจารย์เพนนีให้มาที่บ้าน  เธอตามเข้ามาในห้องนอน  ซึ่งแทบไม่มีเฟอร์นิเจอร์อะไร  มีแค่เตียงกับตู้อย่างละหนึ่งเท่านั้น

              "เธอหวังให้อาจารย์ทำอะไร"

              "สวมเสื้อสูท  ใส่แว่นตาVR แล้วต่อสู้เคียงข้างผม"

              "แล้วอาจารย์จะได้อะไร"

              "ช่วยแฟนผมได้แล้วอาจารย์อยากได้อะไรก็เชิญ  ผมกลัวคำขู่ที่มันจะทำให้แฟนผมตกนรกทั้งเป็น  ผมเป็นห่วงเธอ"

              "ถ้าอย่างนั้น  อาจารย์ขอให้เธอกลับไปเรียนให้จบม.หกก่อน  แล้วค่อยตัดสินใจอีกทีว่าจะฝังอุปกรณ์เข้าสมองตลอดกาลก็ตามใจ"

              ผมอึ้งกับคำขอนั้น  ง่ายๆ อย่างนั้นเอง  แถมเป็นคำขอที่โคตรจะอาจารย์สุดๆ ก่อนหน้านั้นผมเล่าให้ฟังคร่าวๆ ว่าผมไปทำอะไรมา  และทำให้เกิดปัญหาอะไรมา  อาจารย์เพนนีฟังเฉยๆ แล้วรับปาก  ผมเองจะมีปัญหาอะไร

              "ครับ  ผมรับปาก"

              "เขานัดเราที่ไหน"

              "ที่เพนท์เฮ้าส์ที่  ที่เคยเก็บเพชรไว้"

              "แผนของเธอล่ะ"

              "อาจารย์สู้ตัวต่อตัวในห้องนั้น  ส่วนที่เหลือผมจัดการเอง"

              อาจารย์เพนนีชั่งใจอยู่พักหนึ่ง  เธอไม่รู้ว่า'ส่วนที่เหลือ'ของผมเป็นอย่างไร  แต่เธอรู้ว่างานนี้ไม่ธรรมดา

              "ตกลง  ทำตามสัญญาด้วย"

              "ครับ"

              เราล็อคอินเข้าไปในโลกเสมือน  ขึ้นลิฟท์ไปแทนที่จะปีนตึกเหมือนที่ผมเคยทำ  ประตูลิฟท์เปิดออกอย่างง่ายดาย  วันนี้ผมใช้อวาตารที่เป็นชายวัยผู้ใหญ่  ส่วนอาจารย์เพนนีใช้อวาตารเด็กเนิร์ด  ผมไม่เข้าใจทำไมต้องเด็กเนิร์ด  ทำไมไม่เป็นทหารหรือตัวละครธรรมดาๆ

              "ทำไมต้องเด็กเนิร์ดด้วยครับ"

              "อาจารย์ชอบให้นักเรียนเป็นเด็กเนิร์ด  ไม่มีอะไรเป็นพิเศษหรอก"

              เธอหัวเราะ  ไม่ตื่นเต้นเลยสักนิดเดียว

              "อาจารย์แน่ใจนะครับที่จะต้องต่อสู้กับพวกมัน"

              "สิบรุมหนึ่งก็เคยมาแล้ว"

              "อาจารย์อยู่ข้างหนึ่ง"

              "ไม่  ข้างสิบสิ"

              ถ้ามีกลอง  ผมจะตี 'ตึง ตึง โป๊ะ' 

              ใจผมสบายขึ้นนิดหนึ่ง

              "เธอมีปืนไหม  ขออาจารย์สักกระบอกสิ"

              "นี่ครับ  ปืนเลเซอร์ที่ดีที่สุดของปีนี้"

              ผมวางปืนลงบนมืออาจารย์สาว  เธอยกขึ้นดูอย่างหลงใหล  แล้วเหน็บไว้ข้างเอว 

              ประตูห้องเปิดออกอย่างรวดเร็ว  แอนน์ถูกมัดอยู่กลางห้อง  มีบอดี้การ์ดจับเธอไว้  ใจผมเต้นแรงเมื่อเห็นอย่างนั้น  ถ้ามันทำอะไรเธอ  ผมไม่ปล่อยเอาไว้แน่

              "ไหนเพชร  เอามาแลกกัน  แค่นี้ก็จบ"  แม่สาวตุ๊กตาบาร์บี้เอ่ย 

              ผมหยิบกล่องในเป้ออกมา  โยนให้เธอ  ส่วนอาจารย์เพนนีดึงตัวประกันมาจากบอดี้การ์ด  อีกฝ่ายเปิดกล่องดู  แต่ไม่เจอเพชรอย่างที่คิดไว้  จึงชักปืนเลเซอร์ออกมา

              อาจารย์เพนนีเตะสูงไปที่ปืนเลเซอร์  แล้วหมุนตัว  จากนั้นก็ส่งแรงเตะทรงพลังใส่บอดี้การ์ด  เขาล้มลงนอนบนพื้น  แม่สาวบาร์บี้เดินเข้ามา  ใช้กำปั้นชกไปที่ท้องของอาจารย์เพนนี  เธอเอียงตัวหลบ  ส่วนผมเล็งปืนไปที่พวกนั้น  แต่เขากระโดดหลบอย่างว่องไว  เลเซอร์ทำให้ห้องไหม้ไปส่วนหนึ่ง

              "พวกเธอหนีไปก่อน"  อาจารย์เพนนีตะโกนบอก  ดันแอนน์ให้ออกจากห้องไปพร้อมกับผม  ผมไม่รอช้า  วิ่งลงบันไดหนีไฟ  ทิ้งอาจารย์เพนนีให้สู้กับพวกนั้นตามลำพัง

              ผมรู้ว่าผมไม่ใช่ลูกผู้ชาย

              ผมไม่รู้ว่าอาจารย์เป็นอย่างไรบ้าง  รู้แต่ว่าผมจะตายไม่ได้  ไม่งั้นเงินที่สะสมมาจะหายไปทั้งหมด  และตอนนี้ผมมีเงินหนึ่งบิทคอยน์แล้ว

              ผมลงมาถึงด้านล่างในเวลาอันรวดเร็ว  และแกะมัดให้แอนน์แล้ว  ผมลูบหัวเธอเบาๆ อย่างรักใคร่  เธอยิ้มอ่อนโยนให้ผม  เราไม่ค่อยคุยกัน  แต่มักแสดงออกว่ารักแบบนี้เสมอ

              บอดี้การ์ดเดินมาเป็นกองทัพจากข้างตึก  เจ้าของเพชรคงไม่ใช่คนธรรมดาอย่างที่คิด  ผมน่าจะทำการบ้านมาให้ดีกว่านี้หน่อย  พวกนั้นสวมสูทผูกเนคไทสีดำ  พร้อมแว่นกันแดด  หน้าตาเหมือนกันอย่างกะแกะ  ราวกับว่าอยากให้ผมเล่นเกมจับผิดภาพอย่างไรอย่างนั้น

              ตอนนี้อาจารย์เพนนีหอบอยู่ข้างๆผม  เราสามคนกับกองทัพบอดี้การ์ดกว่ายี่สิบคน  จะเอาอะไรไปสู้  วิ่งสิครับวิ่ง

              "เธอไม่มีแผนสำรองเลยเหรอ"  อาจารย์เพนนีถาม

              ผมยิ้มมุมปาก  เท่เกินไปแล้ว  ไอเรย์! 

จากนั้นเอาคอนโทรลเลอร์ออกมา  เรียกโดรนติดอาวุธนับร้อยตัวออกมา  ดูภายนอกเหมือนแมงมุมสีดำติดปีก  เสียง     โดรนบินดังหึ่งๆ  ผมยิงปืนเลเซอร์ที่ติดโดรนไปยังกลุ่มบอดี้การ์ด 

              "อย่าบอกนะว่าเธอขายเพชรเอาไปซื้อของพวกนี้"  อาจารย์เพนนีตะโกนแข่งกับเสียงหึ่งๆ ของโดรน  "เธอบ้าไปแล้วเหรอ  ถ้าแฟนเธอไม่มีเพชรไปแลก  เธออาจจะโดนทรมาณก็ได้นะ"

              "ผมก็แค่ใช้สัญชาตญาณในการคิดนะครับ"

              ความเป็นนักพนันในตัวผมออกมาอย่างเต็มที่  ถ้าไม่กล้าเสี่ยง  ผมคงไม่ขโมยของเจ้าพ่อ  ถ้าไม่กล้าเสี่ยง  ผมคงไม่ขายเพชร  ถ้าไม่กล้าเสี่ยง  ผมคงไม่คิดจะฝัง VR เข้าไปในหัวและอยู่ในโลกเสมือนตลอดชีวิต 

              นี่แหละ  ผมเอง

              ตอนนี้ตัดสินแล้วว่าผมเป็นฝ่ายชนะ  แอนน์เดินเข้ามาหาผม  ใจผมแกว่งนิดหนึ่ง  ไม่ว่าจะอยู่ในร่างอวตารแบบไหน  ผมก็รักเธออยู่ดี  เธอทำเรื่องที่ผมไม่คาดคิด  นั่นคือกระชากคอนโทรลเลอร์จากมือผม  วิ่งไปหาแม่ตุ๊กตาบาร์บี้  แล้วบังคับ   โดรนให้หยุดยิง

              "หมายความว่ายังไง"  ผมถามสุดที่รักของผม

              "เอาเพชรมาคืนเดี๋ยวนี้  ไม่งั้นเธอสองคนตายแน่"

              อะไรกัน  ทำไมแฟนผมถึงไปยืนเคียงข้างศัตรูและพูดประโยคนี้ออกมา

              "ขายไปแล้ว" 

              "แก  ไอ้เด็กเวร"  แม่สาวบาร์บี้กัดฟันกรอด  "ถ้าอย่างนั้นฆ่ามัน!"

              ฝูงโดรนกลับหลังหันมาหาพวกเรา!

              "วิ่งครับวิ่ง" 

              ผมตะโกน  พร้อมกับใจที่หนักอึ้ง  ไม่อยากคิดว่าแฟนผมจะเป็นพวกเขา  ไอ้โจรนั่น  ผมสินะที่เป็นโจร  เขาเอาแอนน์ไปเป็นพวกได้ยังไงกัน  ให้อะไรไป  เธอถึงได้ยอมเป็นพวกด้วย  ผมไม่มีสมาธิเลย  เห็นอาจารย์เพนนีวิ่งตามมาติดๆ 

              "เอาอาวุธออกมา"

              เธอสั่งผม  ผมเพิ่งคิดได้ว่าเรามีอาวุธอยู่ในคลัง  ก็ VR ไม่ต่างอะไรกับเกมนี่นา  ผมกดปุ่มเพื่อเข้าถึงอาวุธ  แล้วทยอยหยิบปืนกลออกมา  อาจารย์เพนนีหยิบอย่างพอใจ  แล้วหามุมตึก  จากนั้นเล็งปืนกลไปที่โดรน  ซึ่งตอนนี้บอดี้การ์ดวิ่งตามมาอีกโขยง  อาจารย์ยิง  จากนั้นมันก็ตกลงทีละลำพร้อมควันดำพวยพุ่ง

              บอดี้การ์ดหยุดเดินกระทันหัน  พวกเขาดูลังเล  นี่ก็คงจะมีเงินเก็บในโลกเสมือนไม่น้อยสินะ  ถึงไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม  อาจารย์สุดที่รักของผม  เล็งปืนกลมาทางพวกนั้น 

              มีคนตายไปสองคน  ทั้งๆ ที่ไม่เห็นว่าอาจารย์เล็งปืนกลมาจากตรงไหน  พวกเขาเริ่มหวาดกลัว  เข้าใจจิตใจผมแล้วล่ะซี  ตอนเป็นหมาจนตรอกมันเป็นยังไง  ที่เหลือจึงยืนลังเลอยู่ตรงทางเท้า

              "ฆ่ามันให้หมด  ยืนทำอะไรเล่า"  ยัยตุ๊กตาบาร์บี้ออกคำสั่ง  สีหน้าน่ากลัว  แต่ไม่มีใครขยับ  แน่ละ  ผลประโยชน์ตนย่อมสำคัญกว่าเสมอ  พวกเขาหยุดแค่นั้น  แล้วทยอยล็อคเอาท์ออกไปหมด  บอดี้การ์ดพวกนี้  ถูกจ้างมาแบบไม่รู้ที่มาที่ไป  คนจ้างไม่ใส่ใจรายละเอียด  ไม่มีเดิมพัน  ไม่ได้ถามประวัติแต่ละคน  จึงไม่สามารถควบคุมพวกเขาได้เต็มร้อย

              เกมนี้ผมชนะ!

              ผมลิงโลดกับเงินที่อยู่ในบัญชี  แต่แฟนผมนี่สิ  ผมคงร้องไห้คิดถึงอ้อมกอดของเธอ  แต่ไม่นานก็คงหาคนใหม่มาแทนได้  เพราะตอนนี้ผม

              โครตรวย!

              แต่เรื่องมันยังไม่จบแค่นั้น  แม่สาวตุ๊กตาบาร์บี้ยื่นมือออกมา  เธอเลือกใช้ธาตุดินอีกครั้ง  เศษโดรน และเสาไฟฟ้าเริ่มขยับ  ทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นวัตถุแข็ง  กำลังบินมาทางพวกเราสองคน  และเราหลบไม่ทันแล้ว!

              "อาจารย์เพนนี  กดปุ่มความสามารถที่ถูกซ่อนไว้  แล้วเลือกธาตุลมออกมา"  ผมออกคำสั่ง  อาจารย์เพนนีดูเงอะงะพักหนึ่ง  ก่อนเลือกพลังลมออกมา  "จัดการเธอเลย  ตรงนี้ไม่มีน้ำ  ผมเลยดึงพลังมาใช้ไม่ได้"

              อาจารย์เพนนีเลียนแบบท่าทางของผม  เธอเรียกพลังลมขนาดยักษ์  โคตรยักษ์  ซูปเปอร์ยักษ์ออกมา  ลมพายุหมุนเอาวัตถุทุกอย่างที่ไม่ได้ติดตั้งอย่างแข็งแรงเข้ามาในวงพายุ  เธอบังคับให้ลมพัดไปทางแม่สาวผมบลอนด์ 

              แน่ละ  เจ้าตัวเห็นพลังขนาดนั้น  ก็ต้องล่าถอยออกไป

              "ถามจริง"  อาจารย์เพนนีถามเมื่อคู่ต่อสู้ของเราหนีไปหมดแล้ว  "เธอซื้อพลังลมด้วยเงินเท่าไหร่เนี่ย"

              "เกือบหนึ่งในสามของค่าเพชรครับ"

              "ไม่เคยปรึกษาเลยจริงๆ"  เธอประหลาดใจและส่ายหัว  ยังไม่หมดคำถามแค่นั้น  "แล้วทำไมถึงไม่ใส่พลังให้ตัวเอง  มาให้ครูทำไม"

              "ผมเป็นเป้าหมายที่เขาต้องการฆ่าทิ้ง  แต่อาจารย์จะเป็นแผนสำรองของผมได้  ถือว่าเป็นค่าจ้างที่อาจารย์มาช่วยผมแล้วกันนะครับ"

              ฉลาดมากเรย์  แต่แกก็หนีความจริงที่ว่าโดนหักหลังไม่ได้อยู่ดี