บทที่ 26 แล้วไวรัสก็ระบาด

              เขียนโดยเพนนี  หลังจากนั้น 3 เดือน  ลูปที่ 6

              "เพนนีเป็นยังไงบ้าง"  แกรมม่าถามเมื่อเห็นสีหน้าฉันขาวราวกับกระดาษ 

              โธ่  ลืมปัดแก้มอีกแล้ว 

              "ก็ยังสบายดีค่ะ  เพนนีเคลียร์งานนี้เสร็จ  จะไปกินข้าวด้วยนะ"

              "แกรมม่ามีเรื่องจะบอก"  เธอทำหน้านิ่ง  จนฉันกลัวอีกแล้ว  ยังมีเรื่องอะไรที่น่ารู้ก่อนที่ฉันจะตายอีกไหมนะ  แต่ก็อีกเป็นปีๆ แหละนะ  "แกรมม่าจำได้ทั้งหมด  ทุกครั้งที่มีการวนลูป"

              "หะ?"  ฉันอุทาน  "ได้ยังไง"

              "แกรมม่าจดจำเรื่องทุกอย่างได้เพราะ  โธ่  อย่าทำหน้าตกใจขนาดนั้น  ก็แค่จำได้  ลุงกานเลยคุยกับแกรมม่าเพื่อยืนยันเรื่องของเพนนี  ตลอดเวลาที่เราวนลูป"

              "แล้วยังไงอีก"

              "หมายความว่าไง  ก็บอกไปทุกเรื่องแล้ว"  เธอก้มหน้าหงุด  รู้ว่าถึงฉันจะวนลูป  แต่ในใจก็มีเธอเสมอ  โดยเฉพาะก่อนหน้านี้  ฉันได้บอกรักเธอ  หน้าฉันเลยมีสีจัดขึ้นเมื่อนึกถึงเรื่องนี้

              "แล้ว...แล้ว...แล้ว"

              "แล้วอะไร"  แกรมม่าคงจะเขินจริงๆ

              "แล้วรักเพนนีบ้างหรือยัง"

              "เพนนีพูดเรื่องอะไร  แกรมม่าไม่เข้าใจ"

              "เพนนีบอกรักแกรมม่าแล้วนะ"

              "ก็รู้  จำได้ด้วย"

              "แล้วจะตอบว่ายังไง"

              เธอเงยหน้าขึ้นมองฉัน  สบตาฉันนิ่ง  น้ำตาคลอเบ้า  ให้ตายเถอะ  ไม่เข้าใจจิตใจเธอเลย

              "แกรมม่าเคยมีแฟน  แล้วจำได้ไหม  วันที่เธอตาย  เพนนีก็อยู่ในเหตุการณ์"

              "หะ?"  ตอนไหน

              "วันนั้นที่ร้านสะดวกซื้อ  เพนนีหยุดเวลาเพื่อช่วยขวัญไม่ให้โดนรถชน  แต่เธอก็ตายในร้านสะดวกซื้ออยู่ดี  เพราะการจับมือตอนหยุดพลัง  ทำให้แกรมม่าจำทุกครั้งที่วนลูปได้"

              ฉันนิ่งนึกไปนาน  แต่ก็จำได้ลางๆ ว่าเคยมีเรื่องนี้เกิดขึ้น

              "แกรมม่าไม่เคยโกรธเพนนีเลย  แกรมม่าขอบคุณด้วยซ้ำที่เพนนีช่วยขวัญไว้  เธอได้ทำความดีก่อนตาย  เธอได้ช่วยคนอื่นก่อนตาย  เธอได้ตายอย่างคนดี"

              เธอสะอื้นแล้วร้องไห้ 

              "เพราะแบบนี้  เพราะเพนนีกำลังจะตายตามคำทำนาย   แกรมม่ายังลืมความรู้สึกที่คนรักตายไม่ได้  แกรมม่าไม่อยากให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก  ดังนั้น  เราอย่าสานต่อเรื่องนี้เลยนะ  เราเป็นแค่เพื่อนกันได้ไหม"

              ฉันไม่ตอบ  แต่ก้มหน้าลงอย่างท้อแท้  ภารกิจความรักล้มสลายลงต่อหน้าต่อตา  แล้วฉันก็เดินหายไป  หายไปจากหน้าเธอ

.

.

              ตอนนี้ฉันเหลือเวลาในชีวิตอีกแค่เกือบหนึ่งปีเท่านั้น  เมื่อสามเดือนก่อน  หมอแจ้งว่าฉันกำลังเป็นมะเร็งเต้านมระยะที่สี่  คิดดูสิ  เพิ่งรู้  แต่ก็เป็นระยะที่สี่แล้ว

              ให้ตายเถอะ  ฉันจะตายทั้งที่ยังสาว  ภาพจำทุกคนที่มีต่อฉันคือความสาว  ความสวย  โชคดีซะไม่มี  แต่ทำไมไม่รู้  น้ำตาแห่งความใจหายก็ไหลออกมา

              หมอบอกให้ทำใจ  แน่ละ  ใครจะไปทำใจได้

              ในปีนี้  การรักษามะเร็งไม่ใช่เรื่องยากเย็นอีกต่อไป  แต่ทำไมไม่รู้  ลองทุกวิธีแล้ว  ยังไม่สามารถรักษามะเร็งฉันได้

              ฉันมาทำงานที่สำนักงานตำรวจแห่งชาติด้วยความโรยแรง  แทบจะยืนไม่ไหว  แต่ขอโทษ  ปากยังสีสดอยู่นะ  เพราะฉันจงใจทาลิปมาเพื่อการนี้  ไม่อยากเห็นเพื่อนร่วมงานหดหู่  ฉันจะทิ้งทวน  ตายอย่างร่าเริงล่ะ

              การฉายรังสีในปีนี้  ไม่ทำให้ผมร่วง  การรักษาด้วยไวรัสออนโคลิติกก็รักษาฉันไม่ได้  ทำไมดวงดาวไม่เข้าข้างฉันเลย  ฉันอยากได้รับการตบรางวัลจากการทำความดี  สงสัยต้องรอชาติอื่น  เหมือนเคยมีคนเปรียบไว้ว่า  ผลกรรมเหมือนการปลูกต้นไม้  เราไม่รู้ว่าต้นไม้จะโตเมื่อไหร่  เพราะไม่รู้ว่าต้นไม้เป็นต้นอะไร  เลยได้แต่ต้องรอให้เหตุปัจจัยพร้อม  เท่านั้นเอง

              ลูกน้องของฉันเข้าสำนักงานด้วยความเร่งร้อน  จนลืมทำความเคารพฉัน 

              แหม  มันน่านัก

              "ขออนุญาตครับ"  เขาเอ่ย  แล้วก็พูดต่อโดยไม่รอให้อนุญาต  "ตอนนี้มีไวรัสแพร่กระจายในเมือง  ทำให้คนติดไวรัสมีอาการคล้ายหวัด  เมื่อยล้า  และปวดตัว  จนกระทั่งเสียชีวิตในเวลาต่อมาครับ  โดยผู้ก่อการร้ายสวมชุดป้องกัน  แล้วฉีดไวรัสไปทั่วทั้งศูนย์การค้านิวสกายแล้วครับ  คาดว่าจะทำให้โรคระบาดเกิดขึ้นทั่วประเทศ  หากไม่มีการควบคุมครับ"

              "ตั้งทีมสวมชุดป้องกัน  ติดอาวุธ  แล้วเข้าไปเคลียร์พื้นที่"  ฉันเอ่ย  เรี่ยวแรงดูจะกลับมาอีกครั้ง

              "แต่มีอีกประเด็นครับ"  เจ้าของเรื่องแทรก  "คนที่สวมชุดป้องกัน  ไม่สามารถป้องกันไวรัสได้  ทำให้ผู้ก่อการร้ายเอง  ก็ติดเชื้อไวรัสนี้ไปด้วย  เราจึงทำได้แค่ปิดกั้นพื้นที่  และให้นักวิจัยค้นหายาต้านไวรัสไปก่อนครับ"

              เราทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้  เช่น  ให้สัมภาษณ์กับสื่อต่างๆ  และทุ่มกำลังเงินให้กับทีมวิจัย  นอกจากนั้น  ก็ได้แต่นั่งรออยู่ในอาคารสำนักงานของเรา

.

.

              หลังจากนั้นอีกเจ็ดวัน  นักวิจัยก็คิดค้นยาต้านไวรัสได้  แต่ทุกคนไม่กล้าเข้าไปในพื้นที่  เพราะกลัวไวรัสกันหมด  ถึงเวลาที่พระเอก  เอ้ย...นางเอกอย่างฉันจะออกโรงแล้ว

              "เดี๋ยวดิฉันไปเอง"  ฉันเอ่ยต่อหน้าลุงกานและตำรวจในห้องประชุม  "ทุกคนก็รู้ว่า  ดิฉันเหลือเวลาอีกไม่เท่าไหร่  ต่อให้ไวรัสเข้าไปทำร้าย  ก็คงไม่มีอะไรแย่ไปกว่านี้อีกแล้ว"

              ฉันแทบจะได้ยินเสียงร้องไห้ในใจของตำรวจชายในห้องประชุม  มีพลังจิตเพิ่มอีกอย่างแล้วสินะ

              "ลุงจะไม่ห้ามแล้วกัน  ถือว่าเป็นการปฏิบัติหน้าที่ครั้งสุดท้ายของหนู  ถ้าหนูรอดกลับมา  ลุงอยากให้ไปรักษาตัวจนกว่าจะหายนะ  ไม่อนุญาตให้มาทำงานทั่งๆ ที่ยังป่วยแบบนี้อีกแล้ว"

              "ค่ะ ท่าน"

              ฉันทำความเคารพแล้วยิ้มให้ทุกคน  จากนั้นสาวเท้าไปสวมชุดป้องกัน  แต่ไปได้ไม่เร็วนัก  เพราะกำลังขาล้าเหลือเกิน  แต่ฉันไม่ลืมที่จะพกปืนเลเซอร์ไปด้วย

              ในศูนย์การค้านิวสกายเปิดแอร์เย็นเฉียบ  ทุกคนล้มลงนอนข้างทาง  คนที่ยังอยู่นอนร้องโอดโอย  ฉันหาโต๊ะเหมาะๆ  แล้วแกะวัคซีนในกล่องเหล็กออกมา  จากนั้นก็เดินไปฉีดยาให้ทุกคน  พวกเขาหลับไปเพราะหมดแรง  ทำให้ฉันตกใจ  เพราะไม่รู้ว่าวัคซีนจะได้ผลจริงไหม

              จากนั้นเมื่อเดินกลับมาที่เดิม  ผู้ติดไวรัสก็เริ่มขยับตัวได้มากขึ้น  พวกเขาเปลี่ยนจากนอนเป็นนั่ง  แล้วเดินเข้ามาหาฉัน 

              ในตอนนั้นเอง  เมื่อก้มลงมองวัคซีนในกระเป๋าเหล็ก  ก็พบว่าเหลือหลอดสุดท้าย  ฉันเดินไปฉีดให้เด็กชายคนหนึ่งที่นอนอยู่ใกล้บันไดเลื่อน  ก่อนฉีดฉันนึกถึงคำของนักวิจัย

              'ห้ามฉีดจนหมดนะครับ  คุณต้องเก็บไว้หลอดหนึ่งเพื่อตัวเอง  เพราะวัคซีนนี้ฉีดล่วงหน้าไม่ได้  ต้องฉีดเมื่อได้รับเชื้อเท่านั้น  ถ้าคุณติดเชื้อ  ใครจะรักษาคุณได้  ถ้าคุณไม่รักษาตัวเอง'

              แต่ว่า  ฉันกลัวเด็กจะตาย  ไหนๆ ฉันก็จะอยู่ได้อีกไม่นานแล้ว  เมื่อฉีดวัคซีนเข็มสุดท้ายแล้ว  ฉันก็ล้มลง  ท่ามกลางผู้ติดเชื้อ!!