บทที่ 27 วันรวมญาติของเพนนี

              เขียนโดยเพนนี  หลังจากนั้น 93 วัน  ลูปที่ 6

              ภาพรอบๆ ตัวฉันเป็นสีขาวโพลน  แวบแรกฉันคิดว่า  นี่คือสวรรค์หรือไม่ก็โลกหลังความตาย  มีคนตายกี่คนที่จะกลับมาบอกเราว่า  โลกหลังความตายเป็นอย่างไร

              แล้วภาพก็ค่อยๆ กระจ่างชัดขึ้น  ฉันจึงเห็นว่าสวรรค์แห่งนี้  ดูเหมือนโรงพยาบาล

              "ตื่นแล้วเหรอ"

              "คอแห้งมากเลย"

              ฉันตอบกลับเสียงนั่นเบาๆ  ก่อนจะเห็นว่าเป็นแกรมม่า  เป็นแกรมม่าเวอร์ชั่นที่ไม่ได้เห็นนานแล้ว  นั่นคือเวอร์ชั่นที่ไม่อมทุกข์

              "รู้สึกอย่างไรบ้าง"

              ฉันสำรวจแขนขาตัวเอง  ก็ยังผอมบางเหมือนเดิม  แต่รู้สึกได้ว่ามีกำลังวังชายิ่งกว่าเดิม  เหมือนได้รับยาเพิ่มพลังชีวิตอย่างไรอย่างนั้น

              "ก็ดี"

              "พูดให้เจาะจงหน่อย"

              "รู้สึกมีแรงมากขึ้น  ตัวเบาขึ้น  ไม่เหมือนเมื่อก่อน"

              "วิเศษมาก!!"  แกรมม่าแทบจะตะโกน  "ตอนนี้เพนนีหายแล้วนะ  เพนนีจะไม่ตายแล้ว"

              "ว่าไงนะ  บุญช่วยงั้นเหรอ"  ฉันเอ่ยอย่างใสซื่อ  ไม่รู้จะนึกเรื่องไหนได้อีกแล้ว  "เพนนีจะไม่ตายจริงๆ เหรอ"

              "ตายสิ  แต่ว่าอีกนานกว่าจะตาย"  เธอระบายยิ้มอ่อนโยนให้ฉัน

              "แปลว่า  เรื่องของเราก็เป็นจริงได้แล้ว!!"  ฉันเด้งตัวขึ้นนั่ง  "แกรมม่าจะเป็นของเพนนีได้แล้ว!"

              "ลามก"  แกรมม่ายิ้มเขินอาย 

              แหม  ทำอย่างกับไม่เคย  ฉันแอบแซวในใจ  รู้ว่าคนขี้อายแบบเธอจะเขินแน่  ถ้าฉันพูดคำเมื่อครู่ไป

              "ขอมัดจำไว้หน่อย" 

              ฉันโอบตัวเธอเข้ามาชิด  โน้มตัวเธอเข้ามาหา  แล้วมอบจูบที่แสนเร้าร้อน  ประกบปากนุ่มเข้าไว้ด้วยกัน  ได้กลิ่นหอมจากริมฝีปากเธอที่แสนคุ้นเคย  เราสองคนดำดิ่งลงไปในห้วงของความรัก  และความหลงใหลของกันและกัน 

              "เดี๋ยว..."  แกรมม่าพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง

              แต่ฉันกดศีรษะเธอเข้ามาชิด  แล้วแทบจะกลืนกินริมฝีปากเธอ  สอดแทรกลิ้นเข้าไปในช่องปาก  เธอพยายามผลักฉันออก  แต่ฉันรอไม่ได้อีกแล้ว  อยากได้เธอทั้งตัวและหัวใจมานานแสนนาน

              และวันนี้ฉันจะต้องได้!!

              "อะแฮ่ม"

              เสียงหนึ่งดังขึ้น  และนี่คงเป็นเรื่องที่แกรมม่าจะต้องเตือน  ว่าเราไม่ได้อยู่ตามลำพัง

              อ๊ากกกกกกก  ทำไมไม่บอกก่อนนนนนน

              ฉันร้องอยู่ในใจ 

              "ลุงว่า  ลุงค่อยกลับมาใหม่ดีกว่า"

              ลุงกานเอ่ยแล้วยกตัวขึ้น  แต่ฉันไวกว่า

              "ไม่ต้องค่ะ  ลุง  ไหนๆ ก็สะดุดไปแล้ว"

              ฉันตรงไปไหมนะ  แต่ฉันคงมองหน้าลุงกานไม่ติดไปอีกพักใหญ่  ลุงกานจึงเอ่ยอย่างเก้อเขิน

              "ไวรัสที่ผู้ก่อการร้ายปล่อยให้ห้างนิวสกาย  เป็นไวรัสที่บังเอิญรักษาเพนนีได้พอดี"

              "บุญช่วยจริงๆ ด้วย"  ฉันพึมพำ

              "แล้วก็  ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว  มีคนอยากมาเจอเพนนีด้วย"

              ลุงกานเดินไปหน้าห้องพักของฉัน  แล้วตามคนที่เหลือมา  มีพ่อ  แม่  ไอ้นิวตัน  แหมโตขึ้นมาก็หล่อนะเนี่ย  จมูกเล็กๆนั่น เหมือนฉันจนเชื่อได้ว่าเป็นฝาแฝดกัน  แล้วก็มีเจ้าเรย์  อ้อยอิ่ง  ที่สำคัญมีเด็กผู้หญิงอายุราวสิบหกเดินเข้ามาด้วย  ทุกคนยิ้มให้ฉัน  ยกเว้นเด็กหญิงคนนั้นดูเก้อเขินไปหน่อย

              "เพนนีคงรู้จักทุกคนหมดแล้ว"

              "อ้อยอิ่งก็มานะคะ  คุณเพนนี"  หุ่นยนต์แสนรู้ก็ตามมาด้วยสินะ  คงกลัวว่าถ้าฉันตาย  จะหาเจ้านายนิสัยดีๆ แบบนี้ไม่ได้อีกแล้วสินะ

              "แล้วน้องคนนี้  เป็นใครคะ  ญาติเราเหรอคะพ่อ  แม่"

              เธอสะดุ้งเมื่อฉันเอ่ยถึง

              "เพียงออเอง  เราก็อยากมาเจอ  เพราะรู้สึกว่าจะขี้ขลาดต่อไปไม่ได้  เมื่อได้รู้จักคนกล้าหาญแบบพี่เพนนี"

              ฉันอ้าปากหวอ  เพียงอออายุเท่าเด็กมัธยมเท่านั้นเอง  แต่ความสามารถเธอขนาดนี้เลยนะ

              "ต้องขอบคุณ  อาจารย์เพนนี  ทำให้ผมได้รู้จักน้องน่ารักๆ แบบนี้"

              ไอ้เรย์ยิ้มหยีจนตาดำหาย 

              "คนนี้คนสำคัญนะเว้ย  ถ้ามองหน้ากันไม่ติดเพราะแกเจ้าชู้  ฉันฟาดด้วยดิ้วแน่"  ฉันขู่ด้วยอาวุธคู่ใจ  "เพียงออ  ถ้าไอ้เรย์มันทำอะไรเกินงาม  มาฟ้องพี่เลยนะ"

              "ค่ะ"

              "ตัวจริงขี้อายเหมือนกันนะเรา"  ฉันแอบแซว  แกรมม่าหันมาหยิกแขนที่ฉันแกล้งน้องเล็กสุดในทีม

              เพียงออทำท่าหาอะไรบางอย่าง

              "หาอะไรคะ เพียงออ"

              "เผื่อมีสายออกซิเจน  จะได้ดึงออก"

              "เพียงออ  เธอร้ายมาก"

              ฉันได้แต่อุทาน  ก่อนหัวเราะอย่างมีความสุข  ก็รอบๆ ตัวฉันมีแต่คนที่รักฉัน  และฉันก็รักพวกเขาทุกคน  สุดท้ายขอให้คุณมีความสุขกับการได้ทำสิ่งดีๆ ทิ้งไว้ให้โลกใบนี้ด้วยกันเถิด