บทที่ 24 ผมมาเพื่อปลดแอกนาดา

             

              เขียนโดยฮาริส  หลังจากนั้น 1 สัปดาห์  ลูปที่ 6

              ผมเข้าประชุมกับองค์กรระหว่างประเทศเพื่อขอปลดแอกประเทศนาดาจากประเทศมหาอำนาจและช่วยให้พ้นความยากจน  เพื่อทำแนวทางใหม่สู่ความยั่งยืนและความเสมอภาค  ในเวทีนี้  ผมคาดหวังว่าจะได้รับไอเดียดีๆ และพันธมิตรที่จะมาช่วยเหลือนาดาได้สำเร็จ

              ประธานในที่ประชุมกล่าวต้อนรับเรา  และชี้แจงวัตถุประสงค์ในการประชุมวันนี้  ผมตื่นเต้นจนมือเปียก  น้ำลายหนืด  แถมปากแห้งไปหมด

              ถึงอย่างนั้น  แต่ผมหันหน้าสี่สิบห้าองศาให้กล้องที่กำลังถ่ายทอดสดพวกเราอยู่

              แหม  ต้องขอบคุณเพื่อนนายแบบที่สอนทริคนี้ให้ผม

              ส่วนตัวผมกล่าวขึ้นแถลงเป็นคนถัดไป  ผมซ้อมมาหลายวันกว่าจะกล้าขึ้นเวทีในวันนี้  ผมบอกตัวเองหลายรอบแล้ว  ว่าผมคือพระเอกในวันนี้  พระเอกที่ทำทุกอย่างอย่างที่ควรเป็น  เลิกเสียทีการสละเลือดเนื้อ  เพื่อเอาชีวิตรอดในแต่ละวัน

              “ในประเทศของเรา  ความยากจนเป็นปัญหาเศรษฐกิจที่สำคัญ  เพราะเชื่อมโยงความไม่เท่าเทียมทางการศึกษาและสิทธิในการเข้าถึงโอกาสทางการปกครอง  โดยเฉพาะเมื่อประเทศที่ปกครองเราอยู่ไม่สนใจจะแก้ปัญหา  นอกจากตักตวงผลประโยชน์”

              ผมกล่าวตำหนิประเทศมหาอำนาจที่ครองนาดาอยู่  แน่นอนว่าชาวนาดาจะเห็นด้วยกับผม  และทำให้กระบวนการปลดแอกนี้ง่ายขึ้น

              ในจินตนาการ  ผมได้ยินเสียงแม่ยกกำลังตะโกนเชียร์ผม  และชูป้ายสนับสนุนพวกเรา  ผมจึงมีแรงใจเต็มร้อย

              จากนั้น  ตัวแทนองค์กรระหว่างประเทศก็เอ่ยต่อ  เขาใส่สูทผูกไท  ในขณะที่ผมใส่ชุดพื้นเมือง  เพื่อแสดงถึงความภาคภูมิใจในนาดาของเรา

              “แต่เท่าที่ผมทราบ  ประเทศที่ปกครองนาดาอยู่ได้บริจาคอาหารเพื่อคนยากจน  และให้ความเป็นอยู่ที่ดีกับผู้ยากไร้”

              ผมจำเขาได้ในทันที  ใบหน้าแกมโกง  หนวดเคราเต็มหน้า  รูปร่างอ้วน  เขาคือโฆษกของประเทศที่ปกครองเราอยู่  คงได้รับเงินใต้โต๊ะจากมหาอำนาจ  เพื่อให้นาดายังอยู่ใต้ดินตลอดกาล

              ผมกลืนน้ำลายหนืดที่เกิดจากความตื่นเต้น  แล้วยืนขึ้น 

              “ผมขอแย้งครับ  ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง  ทำไมการศึกษาของคนในนาดาถึงได้ต่ำต้อย  และมีแต่คนมีอันจะกินเท่านั้นที่ได้รับการศึกษา”

              “คุณฮาริสอาจจะไม่ทราบ  ขอโทษนะครับ  นามสกุลคุณคือนาดาใช่ไหม”

              “ครับ”

              “คุณเป็นเชื้อพระวงศ์  มีฐานันดร  มีทรัพย์สมบัติมหาศาล  คงจะไม่ต้องขอรับอาหารที่ประเทศเราแจกไป  คุณคงไม่เข้าใจว่าชาวบ้านพอใจที่เราแจกอาหารขนาดไหน”

              “แต่ผมใช้เวลาตลอดชีวิตของผม  เพื่อให้การศึกษาเด็ก  นาดา  เพื่อเป็นผู้ใช้เทคโนโลยีได้อย่างเท่าเทียมตะวันตก  ทำไมผมจะไม่เข้าใจชีวิตของประชาชนที่ผมรัก”

              ผมพูดมาถึงตรงนี้  แล้วอดไม่ได้ที่จะโมโห  เขากล่าวอ้างได้อย่างไร  ว่าเราได้รับการช่วยเหลือ  ทั้งๆ ที่พวกเราต่างหาก  ดิ้นรนให้นาดาพัฒนาขึ้น 

              ไอ้คนโลภเอ้ย!  เอาชีวิตผู้บริสุทธิ์ไปแลกกับเงินไม่กี่บิทคอยน์

              ก่อนที่การโต้เถียงจะบานปลาย  คณะกรรมการจากประเทศที่เป็นกลางแย่งไมค์ไปจากเราสองคน  เขาย้อมผมหงอกด้วยสีดำ  ทอดสายตาอย่างคนมีเมตตามาที่พวกเราสองคน  วัยน่าจะใกล้เจ็ดสิบปีได้แล้ว  แต่น้ำเสียงนั้นดูกระฉับกระเฉงราวกับคนวัยหนุ่มอยู่เสมอ

              “สิ่งสำคัญที่เราพบว่าจะมีประโยชน์กับนาดาในตอนนี้คือ  การมีส่วนร่วมจากชนพื้นเมือง  และคนในพื้นที่ขาดเครื่องมือในการเปลี่ยนแปลงชีวิตตนเอง  เช่น  การให้กู้แก่รายย่อยโดยปราศจากดอกเบี้ย  หรือการช่วยเหลือผ่านการฝึกอบรมทักษะชีวิต  อาทิ  การเกษตรยั่งยืน  การตลาดออนไลน์  และการผลิตสินค้าหรือบริการจากชุมชนเพื่อชุมชน

อีกประเด็นหนึ่ง  คือการยกระดับผู้ชำนาญการด้านไอที  เพื่อสร้างรายได้เข้าสู่นาดา  ด้วยการจัดตั้งศูนย์อบรมแรงงาน  เพื่อต่อยอด  อย่างที่คุณฮาริสได้ริเริ่มเอาไว้”

              ถ้ามีคนบอกว่าเขาคือพ่อมดเมอร์ลิน  ผู้พากษัตริย์อาเธอร์ไปหาดาบเอกซ์แคลิเบอร์   ผมก็เชื่อ  เพราะผมคล้ายกษัตริย์อาเธอร์  ที่ถูกนำทางไปสู่เครื่องมือแห่งความสำเร็จเหมือนกัน

              ผมพอใจกับแนวทางที่องค์กรระหว่างประเทศเสนอให้  ใจผมพองฟู  แล้วลุกขึ้นขอบคุณแนวทางที่เขาเสนอแนะกับเรา  ผมหันไปดูคนขายชาติ  เขาทำสีหน้าไม่พอใจเพราะหมดหนทางจะเอารัดเอาเปรียบนาดาได้อีกต่อไป

              “เราจะทำคลิปวิดีโอเพื่อหาผู้ลงทุนที่ไม่หวังผลกำไร  จาก

              การระดมทุนเพื่อให้เงินกู้แก่ผู้ค้ารายย่อย  เช่น  คนผลิตเสื้อผ้าพื้นเมือง  คนขายอาหารริมทาง  หรือกระทั่งเกษตรกร  เป็นต้นนอกจากนี้....”

             ผมลุกขึ้นกล่าวอีกรอบ 

              “เราจะมีการเลือกตั้งเป็นครั้งแรกในรอบสามสิบปี  เพื่อปลดแอกความไม่เท่าเทียมในพื้นที่ของเรา  ภายในหกเดือน  ขอให้ผู้ที่ต้องการเป็นผู้นำประเทศจัดตั้งพรรคการเมือง  และหาเสียงต่อไป”

              เสียงปรบมือดังขึ้นทั่งทั้งห้องประชุม  และแน่นอนว่าผมคือตัวเต็งในการเป็นประธานาธิบดีคนแรกของนาดา!

ก่อนฝั่งองค์กรระหว่างประเทศจะปิดท้าย

              “ขั้นตอนต่อไป  เราจะกำหนดกรอบการทำงานในการจัดประชุมติดตามความคืบหน้าในอีกสามเดือนต่อไป”

              ในใจผมหวังจะติดตามให้ได้ทุกวันด้วยซ้ำ!

              เสียงปรบมือดังขึ้นอีกครั้ง    ทุกคนร่วมรับฟังการประชุมในครั้งนี้  ซึ่งมีการไลฟ์ผ่านทุกๆ แพลตฟอร์ม  เท่าที่เราจะทำได้

              ผมชนะ  และชาวนาดาก็ชนะ  เราจะสร้างประเทศใหม่ไปด้วยกัน