บทที่ 28 แล้วครอบครัวที่หายไปก็กลับมา

              เขียนโดยนิวตัน  เมื่อ 16 ปีก่อน

              พ่อแม่ของเรามาที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าบ่อยๆ  จนพี่เพนนีจำหน้าพ่อกับแม่ได้  เธอจะยิ้มกว้างทุกครั้งที่เห็นพวกท่าน  เพราะท่านจะเข้ามาพูดคุยกับเด็กๆ ไม่เว้นแม่แต่กับเธอ  เด็กในนี้จะโหยหาความรัก  และอยากให้คนมาสนใจ

              อันที่จริง  เพราะอยากจะมีโอกาสได้คุยกับพี่เพนนีด้วย  แต่ไม่อยากให้มันโจ่งแจ้งนัก  กระทั่งพ่อกับแม่เป็นห่วงพี่เพนนีมาก  จนแม่ต้องร้องไห้ทุกคืน 

              “เดี๋ยวผมจะไปอยู่กับพี่เพนนีเองครับ”  ผมอาสา

              “เราเสียลูกสาวให้ส่วนรวมไปแล้ว  ยังต้องเสียลูกชายไปด้วยเหรอคะคุณ”  แม่ทำตาแดงๆ เหมือนจะร้องไห้

              “ผมจะดูแลพี่เพนนี  จะเอ็นเตอร์เทนจนพี่ต้องร้องขอพัก”  ผมหัวเราะคิกคัก  “ผมจะเล่าให้ฟังว่าเราทำอะไร  กินอะไร  นอนยังไงนะครับ  แม่จะได้หายกังวล”

              หลังจากนั้นอีกสามวัน  ผมก็เข้ามาอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า  ผมเป็นเด็กใหม่ที่ค่อนข้างอ้วน  หลายๆ คนจึงเข้ามาบูลลี่ผม  เพราะเด็กที่นี่หุ่นสมส่วนทุกคน

              “ไอ้เด็กอ้วนๆ มันจะโดนไม้เสียบๆ  เสียบตูดซ้าย  เสียบตูดขวา  ร้อนจริงๆ ร้อนจริงๆ ร้อนจริงๆ”  เด็กอันธพาลพวกนี้ร้องเพลงล้อเลียนผม  แล้วก็ผลักผมจนล้ม

              “หยุดเลยนะ”  พี่สาวของผมออกโรงแล้ว  เธอเดินออกมาจากมุมตึก  ผมพยายามหยุดยิ้ม  แต่มุมปากก็ยกอยู่ดี    “บูลลี่คนอื่น  ไร้มารยาท  พ่อแม่ไม่สั่งสอน  อ่อ  ลืมไป  ไม่มีพ่อแม่เหมือนกัน”

              “เสือก”

              คำโบราณสั้นๆ แต่เจ็บแปลบ

              “เออ  เสือก  ก็ดีกว่าชั่วแหละนะ”

              พี่สาวผมไม่เคยอับจนถ้อยคำ

              หลังจากเรื่องวันนั้น  เราสองคนก็สนิทกัน  ต้องขอบคุณแก๊งค์อันธพาลเด็กพวกนั้น  พวกเราชวนกันเล่นของเล่นในสนามเด็กเล่น  วิ่งไล่จับ  บางทีก็เล่นพ่อแม่ลูก  พี่เพนนีมีจินตนาการสูง  เธอชอบให้ผมเล่นเป็นพ่อบ้านลูกติด  ที่ติดการพนันงอมแงม  จนต้องหาทางคืนเงินหนี้นอกระบบ  หรือไม่ก็บทที่เป็นสามีที่โดนบริษัทกดดันให้เพิ่มยอดขาย  ไม่อย่างนั้นจะโดนไล่ออก  ผมถามว่าทำไมบทผมถึงดูหดหู่ขนาดนั้น  พี่เพนนีตอบแค่ว่า

              “เพราะหน้านิวตันให้”

              ผมเนี่ยนะ

              หล่อและตี๋แบบผมนี่นะ

              หลังจากที่เราสนิทกันได้หลายเดือน  ผมก็ชวนพี่สาวไปกินน้ำแข็งไส  อย่างที่พวกคุณรู้  หลังจากทิ้งพี่สาวฝาแฝดของผมไว้กับพวกโจร  ผมก็รีบไปตามคุณครูและเจ้าหน้าที่ทุกคนในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า  ผมแค่อยากใช้เวลากับพี่สาวฝาแฝด  แต่ไม่คิดว่าเรื่องจะเลยเถิดขนาดนี้  ผมร้องไห้  พูดไม่เป็นภาษา  แล้วเอาแต่ย้ำว่า

              “ช่วยพี่เพนนีด้วย  ช่วยพี่สาวของผมด้วย  ฮือๆ ผมขอโทษครับ”

              เมื่อเจ้าหน้าที่ผู้ชายออกมายังที่เกิดเหตุ  พวกเราก็ไม่เจอใคร  ไม่รู้ว่าจะตามเธอได้จากที่ไหน  แต่โชคยังดีตรงที่เรามีดาวเทียมที่อัพเดทภาพทุกๆ ห้านาที

              “โทรหาท่านกานเลย”  แม่ของผมเอ่ยกับพ่อ  เมื่อเห็นสถานการณ์เลวร้ายขนาดนี้ 

              “ค่ะ  ท่านกาน”  พ่อกรอกเสียงลงในมือถือ  “เพนนีถูกจับตัวไปค่ะ  เราไม่รู้จะตามเธอได้จากที่ไหน  เราสามารถใช้ภาพจากดาวเทียมได้ไหมคะ”

              “ครับ  ผมจะให้เจ้าหน้าที่ตามกล้องให้”

              ท่านสั่งเจ้าหน้าที่ให้ดูภาพจากดาวเทียม  แล้วก็สามารถสแกนหน้าคนร้ายได้  แม้แต่ไฝที่ติดแก้มยังเห็นได้เลย  นับประสาอะไรกับหน้าตาคนร้าย

              เราอัพโหลดภาพหน้าคนร้ายแล้วค้นหาจากประวัติอาชญากรรม  แต่ไม่พบร่องรอยอะไรเลย  ผมได้แต่เดินกลับไปกลับมาอยู่ในห้องนอน  ตอนนี้ผมกลับมาอยู่ที่บ้านแล้ว  ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะไปอยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า  และที่สำคัญ  ผมไม่กล้าสู้หน้าพี่เพนนี

              ผมร้องไห้ทุกวัน  ขอให้พ่อกับแม่ค้นหาพี่สาวของผม  เราขับรถไปตามถนนตลอดทั้งกลางวันกลางคืน  เพียงเพื่อจะเห็นว่าบางทีพี่สาวผมจะหนีออกมาจากพวกนั้นได้  และกำลังจะกลับสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

              “แม่ครับ  ถ้าเราหาพี่เพนนีไม่เจอ  จะทำยังไงดี”  ผมโอดครวญแบบนี้ทุกวัน  “เพราะผมเอง  เพราะผมทำให้พี่หายไป  แม่จะตีผมก็ได้นะครับ”

              “เราต้องเชื่อในคำทำนาย  เชื่อว่าพี่สาวเราจะได้ไปอยู่กับตำรวจตอนอายุสิบขวบ  แปลว่าเราจะได้ส่งเธอไปอยู่กับคนที่ปลอดภัยและเป็นตำรวจน้ำดี”

              “ผมขอโทษ  ฮือๆ”

              ผมแทบไม่ได้ยินคำปลอบโยน

              ตอนนั้นเองที่ท่านกานส่งรูปภาพให้ประเทศพันธมิตรเพื่อหาว่าพวกเขาอยู่ที่ไหน  ด้วยเทคโนโลยีควอนตัม  ทำให้ประมวลผลข้อมูลขนาดมหึมาสำเร็จภายในสามสิบวินาที  แล้วก็หาตำแหน่งที่ค้นร้ายอยู่ปัจจุบันได้  เราพบว่าเขากบดานอยู่ในบ้านหลังหนึ่ง

              ท่านกานส่งคนไปตามพวกนั้น  แล้วก็พบว่าพวกคนร้ายชอบไปอยู่ที่ซ่อง  และที่นั่นเอง  เราได้ยินเสียงเด็กผู้หญิงร้องเพลง  เป็นเสียงเด็กที่ผมคุ้นเคย  ที่รู้เพราะผมขอติดรถไปกับเขาด้วย  จึงได้ฟังเพลงของพี่เพนนี

              ผิดคีย์และคร่อมจังหวะตลอด

              ผมจำการคร่อมจังหวะแบบนี้ได้  ผมจึงกระซิบบอกท่านกาน

              “เสียงพี่เพนนีล้านเปอร์เซ็นต์”

              “ลงไปช่วยเธอกันเถอะ”

              “ผมขอตัวนะครับ  ทำเหมืนอว่าผมไม่ได้มาด้วย  ผมรู้ว่าพี่เพนนีไม่อยากเจอหน้าผมอีกแล้ว”  ผมมองกระจกตอนที่พวกตำรวจไปช่วยพี่สาวผมกลับมา  ร้องไห้เงียบๆ อยู่บนรถ

.

.

              ผ่านมาจนปัจจุบัน  ผมถือช็อคโกแลตกล่องโตมาหาพี่เพนนีที่ร้านกาแฟ  ผมให้แม่นัดพี่ออกมา  ซ่อนรอยยิ้มเขินอายไว้ไม่มิด  แต่ผมจะพยายามทำให้เรากลับมาสนิทกันให้ได้เหมือนเดิม 

              ผมสัญญา

              “มาทำไม” 

              พี่เพนนีทำน้ำเสียไม่สบอารมณ์เมื่อเจอผม  เราเคยเจอกันในโรงพยาบาล  ตอนพี่สาวผมติดไวรัส

              “คือ...”

              ผมติดอ่าง  คิดไม่ออกว่าควรพูดอะไรดี

              “อะ  ให้”

              ผมยื่นกล่องช็อคโกแลตให้  ผมเห็นนะ  ว่าพี่เพนนีตาเป็นประกาย

              “ไม่เห็นอยากได้”

              “จริงเหรอ”

              เธอใช้แววตานิ่ง  จ้องมาที่ผมเนิ่นนาน

              “ฉันคิดถึงนายนะ  นิวตัน”

              ผมคลี่ยิ้ม  ใจชื้นขึ้น

              “คราวหลังอย่าหายไปนานขนาดนี้  รู้จักง้อด้วยสิวะ  ต้องให้สอนด้วยเหรอ”

              “ครับ  พี่”

              “เรียกเพนนีเหมือนเดิม”

              ระหว่างเราคงไม่ต้องมีอะไรต้องมาบรรยายอีกแล้ว  เราจะกลับมาซี้ยิ่งกว่าเมื่อก่อนให้ได้

              ผมสัญญาอีกครั้ง