“คุณตฤณภพมาแล้ว!”
เสียงปรบมือและเสียงกู่ร้องอื้ออึงดังขึ้นเป็นระลอกราวคลื่นทะเลซัดเข้าหาฝั่ง เมื่อชายวัยกลางคนที่เต็มด้วยความมุ่งมั่นก้าวเข้าสู่ห้องประชุมใหญ่ บรรยากาศ ณ ที่แห่งนั้นพลันอบอวลด้วยพลังแห่งความหวังเปี่ยมล้น ศรัทธาที่ผู้คนมีต่อว่าที่ ‘นายกรัฐมนตรี’ คนต่อไปไม่ใช่ธรรมดาเลย ท่ามกลางสมรภูมิการเมืองที่อุดมไปด้วยกลยุทธ์ การแข่งขัน และการช่วงชิงขับเคี่ยวระหว่างพรรคการเมืองใหญ่ ชายผู้นี้ย่อมผ่านร้อนผ่านหนาวมามากมาย ก้าวเดินผ่านเส้นทางอันตรายแสนยาวนานที่ท้าทายจิตใจมานักต่อนักแล้ว
กว่าครึ่งปีที่ผ่านมา ‘ตฤณภพ ภักดีสกุล’ กลายเป็นชื่อที่ประชาชนพูดถึงอย่างกว้างขวาง ไม่เพียงแค่ในฐานะหัวหน้าพรรคไทยธรรมรงค์ ตฤณภพยังเป็นผู้นำที่กล้าเสนอนโยบายสะท้อนความต้องการที่แท้จริงของประชาชนอย่างไม่กริ่งเกรงสิ่งใด ทุกคำพูดและทุกการกระทำของเขาล้วนเป็นไปเพื่อสร้างคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้นให้แก่คนในประเทศชาติ
และวันนี้เอง วินาทีแห่งชัยชนะที่ทุกคนในพรรคต่างรอคอยก็มาถึง
แสงแฟลชจากกล้องผู้สื่อข่าวนับสิบสาดใส่เขาราวกับพายุเพลิง ชายที่ยืนอยู่ท่ามกลางแสงจ้านั้นกลับยังคงมีรอยยิ้มอบอุ่นสง่างามไม่เปลี่ยน เสียงของ ‘ตฤณภัทร’ น้องชายผู้เป็นทั้งเพื่อนร่วมอุดมการณ์และคู่คิดของตฤณภพดังขึ้นเบา ๆ ทว่าชัดเจน
“รบกวนผู้สื่อข่าวทุกท่านช่วยขยับถอยหลังคนละก้าวนะครับ” บุรุษผู้นี้เป็นดั่งเสาหลักสำคัญที่ช่วยประคับประคองตฤณภพบนเส้นทางการเมืองแสนท้าทายมาตลอด บางครั้งคนทั้งคู่อาจมีความเห็นไม่ตรงกันบ้าง แต่ตฤณภพรู้ดีว่า น้องชายจะเป็นแรงผลักดันที่พาให้เขาก้าวไปข้างหน้าได้เสมอ
ตฤณภพเงยมองสู้แสงไฟจ้าเบื้องหน้า ดวงตาเขาทอประกายมั่นคง วินาทีนั้น ทุกคนในห้องประชุมต่างสัมผัสได้ถึงความมุ่งมั่นที่ส่งผ่านมาจากชายผู้นี้ ราวกับทุกคำสัญญาของเขาไม่ใช่เพียงคำพูดหลักลอย แต่มันจะกลายเป็นการเปลี่ยนแปลงที่จับต้องได้อย่างแท้จริง
“สวัสดีครับทุกท่าน”
เสียงนุ่มลึกของตฤณภพก้องไปทั่วห้องแถลงข่าว เขากวาดสายตาผ่านกลุ่มผู้สื่อข่าวที่ยืนแน่นขนัดจนแทบไม่มีช่องว่าง ความสนใจที่พุ่งตรงมายังเขาช่างแตกต่างจากเมื่อสัปดาห์ก่อนอย่างสิ้นเชิง ช่วงเวลาที่พรรคไทยธรรมรงค์ตกเป็นมวยรอง ถูกพรรคฝ่ายตรงข้ามโจมตีด้วยข้อมูลเชิงวิชาการ วิพากษ์วิจารณ์นโยบายหลัก จนพานให้คะแนนนิยมของพรรคเขาเกือบดิ่งลงเหว
เกือบแล้วจริง ๆ...ความฝันเกือบจะดับมอดลงแล้ว หากไม่ใช่เพราะพลังศรัทธาของพี่น้องประชาชนในโค้งสุดท้ายที่กลับมาเชื่อมั่นในตัวเขาอีกครั้ง เห็นทีพรรคไทยธรรมรงค์คงไม่อาจคว้าชัยในศึกเลือกตั้งครานี้เป็นแน่
“คุณตฤณภพรู้สึกยังไงบ้างครับกับผลคะแนนเสียงล่าสุด”
“พร้อมที่จะเป็นนายกคนต่อไปหรือยังคะ”
“มีอะไรจะฝากถึงพี่น้องประชาชนทุกคนบ้างคะ”
“นโยบายที่เคยบอกไว้ตอนหาเสียง จะเริ่มดำเนินการเมื่อไหร่คะท่าน”
คำถามหลากหลายจากสื่อมวลชนประเดประดังขึ้นพร้อมกันจนแทบฟังจับใจความไม่ถูก ตฤณภพเพียงวาดยิ้ม ยกมือขึ้นเล็กน้อย คล้ายวอนขอให้ทุกคนใจเย็นลงสักหน่อย
“ใจเย็น ๆ ครับ ขอทีละคำถามนะครับ” น้ำเสียงของชายผู้เป็นความหวังใหม่ของประเทศชาติสงบนิ่ง หากแต่แฝงไว้ด้วยความมั่นใจอันหนักแน่น ไม่มีครั่นคร้ามต่อทุกสายตาที่จับจ้องมายังตนแม้แต่นิด
เขาทอดสายตารอคอยจนความสงบมาเยือน ก่อนเอ่ยต่อ
“ตอนนี้ผมยังไม่กล้าเรียกตัวเองว่านายกรัฐมนตรีอย่างเต็มปากนะครับ” ตฤณภพเอ่ยเสียงนอบน้อมแต่มั่นคง “แม้ว่าคะแนนเสียงที่เราได้รับจากพี่น้องประชาชนจะชัดเจนมากแล้วก็ตาม แต่ทุกอย่างต้องเป็นไปตามขั้นตอนกระบวนการ ผมขอขอบคุณพี่น้องประชาชนทุกคนที่มอบความเชื่อมั่นให้พรรคไทยธรรมรงค์ ตลอดเวลาที่ทำงานการเมืองมาไม่มีวันไหนที่ผมหยุดคิดถึงอนาคตของประเทศนี้”
เขาหยุดพูดชั่วครู่ สบตากับกล้องหลายตัวที่จับภาพตนอย่างใกล้ชิด “ผมหวังใจที่จะได้เห็นบ้านเมืองเราดีขึ้น เศรษฐกิจต้องเดินหน้าโดยไม่ทอดทิ้งใครไว้ข้างหลัง ไม่ว่าจะอยู่ในชนชั้นไหนก็ตาม ในเมื่อพี่น้องประชาชนเลือกผมแล้ว ผมสัญญาว่าจะไม่ทำให้ทุกคนผิดหวังครับ”
คำพูดที่ส่งตรงมาจากใจเรียกเสียงปรบมือให้ดังก้องขึ้นในห้องแถลงข่าว ทุกคนต่างมองตฤณภพอย่างชื่นชมระคนคาดหวัง ชายคนนี้ไม่เพียงเป็นผู้นำในฝันของประชาชน แต่ยังเป็นสัญลักษณ์ของ ‘ฝันที่เป็นจริง’ ของผู้คนทั่วประเทศด้วย
“ว่าแต่นโยบายที่ท่านวางไว้ เช่นเรื่องผลักดันการศึกษาไทย ตั้งใจว่าจะดำเนินการเมื่อไหร่คะ”
ผู้สื่อข่าวจากสำนักข่าวดังถาม น้ำเสียงเธอแฝงแววคาดหวังเต็มเปี่ยม ขณะที่เลนส์กล้องหลายตัวพุ่งตรงมาที่ตฤณภพ
“ทันทีที่ผมได้รับตำแหน่งอย่างเป็นทางการ ทุกนโยบายที่ผมบอกกล่าวต่อพี่น้องประชาชนไว้ในช่วงหาเสียงจะเริ่มดำเนินการทันทีครับ” ตฤณภพตอบ นับจากนี้เนิ่นยาวไปจนครบสี่ปี เขาสาบานกับตัวเองว่าจะทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้พี่น้องประชาชนต้องผิดหวัง
“คุณตฤณภพมีอะไรอยากฝากถึงพรรคการเมืองฝ่ายตรงข้ามที่ก่อนหน้านี้ออกมาแย้งนโยบายขึ้นค่าแรงของท่านว่าเป็นนโยบายประชานิยมไหมคะ”
คำถามนี้ทำให้ชายผู้งามสง่าถอนหายใจบางเบา ก่อนตอบกลับด้วยท่าทีสุขุม “ผมมองว่าคนเราต่างมีสิทธิ์คิดเห็นไม่ตรงกันนะครับ เรื่องนั้นไว้เราค่อยเอามาสู้กันต่อในสภาฯ แต่เวลานี้...”
เขาหยุดชั่วครู่ สายตาแน่วแน่จับจ้องกล้องถ่ายทอดสดที่กำลังส่งภาพเขาไปทั่วประเทศ “หวังว่าพวกเราจะร่วมมือกัน ช่วยกันขับเคลื่อนประเทศชาติไปข้างหน้า เลิกใส่ร้ายป้ายสี เลิกใส่ความกันนะครับ และอีกอย่าง...”
ปัง!!!
เสียงดังกัมปนาทที่แผดขึ้นกะทันหันทำทุกคนสะดุ้งโหยง
“กรี๊ดดดดดดดดดดดด!”
ความสับสนอลหม่านอุบัติขึ้นทันทีที่ร่างสูงใหญ่ของตฤณภพล้มลงกับพื้น เสียงกรีดร้องของเหล่านักข่าวและสมาชิกพรรคไทยธรรมรงค์ดังระงม ทุกคนต่างตกใจจนเสียขวัญ
“หลบไป! หลบ! พี่ภพ!”
ตฤณภัทรเป็นคนแรกที่ตั้งสติได้ เขารีบวิ่งฝ่าฝูงชนที่ยืนตัวแข็ง พุ่งไปหาร่างพี่ชายที่นอนทอดร่างนิ่งอยู่บนพื้น
สิ่งที่เห็นทำให้หัวใจเขาแทบหยุดเต้น
กระสุนปริศนาหนึ่งนัดฝังเข้ากลางหน้าผากตฤณภพ เลือดปริมาณมากหลั่งรินจากรูเล็กจ้อย ย้อมผืนพรมจนเปียกชุ่มเป็นวงกว้าง ใบหน้าที่เคยเปี่ยมไปด้วยชีวิตชีวาเสมอมาบัดนี้ซีดขาวดูแข็งทื่อ ดวงตาคู่ที่เคยสงบแน่วนิ่งบัดนี้เหม่อลอยไม่รู้สติสัมปชัญญะ
“คุณตฤณภพถูกยิง!”
ใครสักคนในกลุ่มสื่อมวลชนตะโกนลั่น ตามมาด้วยเสียงชัตเตอร์ดังระรัวไม่หยุดจากบรรดาแร้งกระหายข่าว
“หยุด! หยุดถ่ายเดี๋ยวนี้!” ตฤณภัทรตะคอกเสียงสั่น แรงโทสะและความเสียใจกระหน่ำโจมตีจนเขาแทบตั้งตัวไม่ทัน
ชายวัยกลางคนหันกลับมามองร่างของพี่ชาย ทุกอย่างเกิดขึ้นไวมาก วินาทีก่อนตฤณภพยังยืนอย่างสง่างามอยู่ตรงนั้น วินาทีต่อมาพี่ชายกลับแน่นิ่งไร้สัญญาณชีพไปเสียแล้ว น้ำตาเขาคลอเบ้าจนมองอะไรไม่ชัด
“คุณตฤณภพเสียแล้ว...” เสียงเขาที่เปล่งผ่านริมฝีปากสั่นระริก ทั้งแผ่วเบาและอ่อนระโหย แฝงไว้ด้วยความเจ็บปวดอย่างยิ่งยวด
ตฤณภัทรรู้ดี ไม่มีคำใดช่วยปลอบประโลมใจเขาในขณะนี้ได้อีกแล้ว พี่ชายที่เขาเคารพรักถูกลอบฆ่าในวันแห่งความสำเร็จ วันนี้ควรจะเป็นวันที่เขาได้ยืนเคียงข้างชายผู้เป็นแรงบันดาลใจอย่างมีความสุข...
แต่มันกลับกลายเป็นวันตายของอีกฝ่าย
ทว่าความฝันของตฤณภพ...ความหวังของประชาชน จะไม่มีวันตกตายไปพร้อมกับตฤณภพเป็นอันขาด!
