ตอนที่ 16 ลับลมคมใน [2]

ตอนที่ 16 ลับลมคมใน [2]

และเพราะความไม่สบายใจที่สุมอยู่ในอกนั้น ทำให้หลี่เฟยหลงต้องดันตัวเองลุกให้ขึ้นมาอีกครั้ง ใบหน้าหวานเบือนไปจ้องยังประตูหน้าห้องพักอย่างชั่งใจ เธอใช้เวลานั่งจ้องประตูนั้นอยู่เกือบหนึ่งเค่อ สลับกับปรายตามามองยังโต๊ะข้างเตียงอย่างคิดหนักเอาการ

ดวงตาสีน้ำตาลเข้มจ้องมองลูกดอกที่ยังคงปักอยู่ข้างโต๊ะไม้ ก่อนจะเอื้อมมือไปแตะมันอย่างเบามือพร้อมทั้งดึงมันออกมาห่อด้วยผ้าผืนบาง เมื่อรู้สึกว่าหากอยู่เช่นนี้อย่างไรจิตใจก็ไร้ทางที่จะสงบ เฟยหลงจึงตัดสินใจก้าวสองเท้าของเธอย่องอย่างเชื่องช้าราวกับว่าเธอนั้นเป็นโจรย่องเบามายังประตูหน้าห้องพัก เธอเอียงหน้าใช้หูแนบบานไม้เพื่อฟังเสียงของด้านนอก เมื่อเธอไม่ได้ยินเสียงอื่นใดนอกจากความสงัด มือเรียวยกขึ้นมาก่อนจะใช้มันดันประตูไม้บานนั้นให้เปิดออกอย่างเบามือที่สุด

ใบหน้าหวานยื่นออกมาด้านนอกห้องเพียงเล็กน้อย เธอหรี่สายตากวาดมองซ้ายมองขวาก่อนจะยกยิ้มมุมปากอย่างชอบใจ ในเมื่อด้านนอกห้องพักนั้นไม่มีใครในบริเวณนี้ หลี่เฟยหลงจึงรีบก้าวเท้าออกจากห้องพักอย่างเร็วที่สุด ทำทุกอย่างด้วยความเงียบเชียบพร้อมทั้งปิดประตูห้องลงอย่างเบามือ

เธอยกสองมือขึ้นมากอดห่อผ้าที่ด้านในนั้นมีลูกดอกน่าสงสัย ย่องเดินไปยังเรือนหลังนั้นทันทีด้วยหัวใจที่เต้นแรงไม่เป็นจังหวะ เมื่อคิดถึงภาพของต้นท้อสีชมพูที่บานสะพรั่งหัวใจที่ฟุ้งซ่านเมื่อหลายชั่วยามเปลี่ยนเป็นความสุขราวพลิกฝ่ามือ และเมื่อหลี่เฟยหลงกวาดสายตามองซ้ายมองขวาดีแล้ว สองเท้าของเธอรีบขยับจ้ำอ้าวไปยังเรือนหลังนั้นทันที

“ว้าว~ สวยมาก! ราวกับฝันไปอยู่เลย บุญตาของแกแล้วละหลี่เฟยหลง” เธอโยนห่อผ้าห่อนั้นทิ้งไว้ใต้โคนต้นท้ออย่างไม่ใส่ใจนัก สองเท้าขยับออกห่างโคนต้นเล็กน้อย ก่อนจะแหงนหน้าขึ้นด้านบนมองดูดอกไม้สีชมพูที่พากันออกดอกสะพรั่งเต็มต้น

สายลมโชยมาปะทะร่างกายและใบหน้าของเธอชวนให้หลับตาพริ้มอย่างเคลิบเคลิ้ม นั่นยิ่งทำให้เฟยหลงสะดุดใจลืมตาหันไปมองตามทิศทางของกระแสของลมนั้น หากสายลมสามารถพัดเข้ามาได้อย่างเต็มแรงเช่นนี้นั่นคงหมายความว่าเรือนหลังนี้ไม่ได้ทึบอึมครึม เธอเบือนหน้ากลับมามองดอกท้อเหล่านี้อีกครั้ง กลิ่นของมันช่างหอมหวานละมุนทำให้เธอนั้นสูดกลิ่นหอมอ่อน ๆ นี้เข้าจนเต็มปอด สายลมพัดปะทะใบหน้าเป็นระลอกยิ่งทำให้เธอนั้นรู้สึกสบายใจเป็นที่สุด

“ฉันรู้สึกถูกชะตากับเรือนหลังนี้จัง”

ดวงตากลมปรายมองเรือนไม้หลังนี้แทบจะไม่ละสายตา แม้นว่าจะเป็นเรือนร้างที่เงียบเหงา แต่ยามที่มองเข้าไปกลับรู้สึกอบอุ่นอย่างไร้คำอธิบาย เมื่อชื่นชมเรือนไม้งามจนเต็มตาแล้ว สองแขนเรียวของเธอนั้นเริ่มขยับกางออก ใบหน้าหวานแหงนหน้าขึ้นพร้อมทั้งหลับตาพริ้มอีกครั้ง

สองเท้าเล็กเริ่มขยับหมุนตัวเป็นวงกลม เธอใช้หัวใจสัมผัสและซึมซับกับบรรยากาศนี้ แม้นว่าจะยังหลับตาอยู่เช่นนั้น แต่ร่างกายกลับรับรู้ได้ถึงกลีบดอกไม้ที่พากันร่วงหล่นลงมาปะทะใบหน้าของเธออย่างไม่ขาดสาย ไม่เพียงเท่านั้นยังมีสายลมที่เริ่มพัดแรงขึ้นแต่ยังคงอ่อนโยน

“เดี๋ยวนะ! อากาศเช่นนี้.. หรือว่าฝนกำลังจะตกกัน”

เมื่อรู้สึกว่าสายลมนั้นเริ่มพัดแรงขึ้น หลี่เฟยหลงจึงรีบลืมตาขึ้นมาทันที แต่ภาพที่เธอเห็นหลังลืมตานั้นกลับทำให้เธอยืนนิ่งค้างราวกับว่ากำลังถูกสาปให้เป็นก้อนหิน ภาพของกลีบดอกท้อที่พากันพัดปลิวไปตามสายลมอย่างเชื่องช้าราวกับว่าเป็นภาพสโลโมชั่นตามอนิเมะหรือซีรีส์ที่ดูบ่อย ๆ

“สวยจัง~”

เธอหยุดนิ่งมองภาพนั้นด้วยอารมณที่ตื่นเต้น แต่ที่ทำให้เธอใจฟูมากกว่ากลีบดอกที่ปลิวว่อน คงเป็นภาพของต้นท้อสีชมพูต้นนี้กำลังถูกแทรกแซงด้วยเหล่าหิ่งห้อยตัวน้อย ที่ทยอยพากันมาบินไปทั่วพื้นที่นี้จนกลีบดอกท้อนั้นเริ่มถูกปนด้วยสีเหลืองเป็นประกาย

“ว้าว~ สวย.. สวยมากเลย หลี่เฟยหลงแกกลับไปปัจจุบัน แกจะได้เห็นภาพแบบนี้ได้อีกไหม”

ดวงตากลมจ้องมองภาพนั้นด้วยหัวใจที่อิ่มเปรม เธอตัดสินใจทิ้งตัวเองให้ล้มตัวลงบนพื้นหญ้าราวกับว่าที่ตรงนั้นถูกปูด้วยที่นอนแสนนุ่ม สองแขนกางออกนอนราบไปกับพื้นขยับขึ้นลงราวกับปลาที่ว่ายน้ำ สายตาจ้องมองภาพที่เห็นนั้นอย่างตั้งใจ เธอใช้สมองกักเก็บความงดงาม ความรู้สึก และความทรงจำทั้งหมดเอาไว้ให้มากที่สุด

ภาพที่เห็นนั้นทำให้หัวใจของหลี่เฟยหลงที่ห่อเหี่ยวนั้นพองฟู ราวกับว่าตัวเองกำลังร่ายรำอยู่บนทรวงสวรรค์ สายตายังคงจ้องมองภาพบรรยากาศที่หาดูได้ยากเช่นนี้อย่างตั้งอกตั้งใจ ดวงจันทร์สีเหลืองนวลกลมโตส่องสว่างเหนือต้นท้อ ล้อมรอบไปด้วยดวงดาวที่เคลื่อนตัวมารวมตัวกันส่องแสงระยิบระยับราวกับใช้เวทมนตร์

“ฮื่อ!! สวยจัง~ อยากมีกล้องมาถ่ายเก็บไว้เสียจริง” ริมฝีปากบางขยับพึมพำกับตัวเองอย่างเปรมสุขราวกับคนบ้า

หิ่งห้อยนับหมื่นนับแสนพากันบินเกาะไปตามส่วนนั้นส่วนนี้ของต้นท้ออย่างอิสระ มีอยู่หลายตัวที่บินมาใกล้เธออย่างหยอกเย้า แต่เมื่อหลี่เฟยหลงตั้งใจที่จะจับหิ่งห้อยเหล่านั้นกลับพากันบินหนีเธอไปราวกับกำลังกลั่นแกล้ง

ผ่านไปนานหลายชั่วยามที่เธอนอนมองเจ้าพวกนี้ร่ายรำ ก่อนจะถูกความหนักของเปลือกตาเข้าครอบงำจนสติที่มีเริ่มหายไปจนสิ้น

“แม่นางเพ่ย.. ตื่นหรือยังเจ้าคะ”

เสียงสาวใช้ด้านนอกเรียกสติให้เฟยหลงลืมตาพรึ่บขึ้นมาอย่างตกใจ เธอหันมองรอบกายพบว่าตัวเองนั้นได้นอนอยู่บนเตียงในห้องพักของตน

เฟยหลงลุกขึ้นนั่งอย่างงุนงงก่อนจะหันมองที่โต๊ะที่น่าจะถูกลูกดอกปักไว้เมื่อคืน แต่ที่ตรงนั้นกลับว่างเปล่าไม่มีแม้แต่ร่องรอยที่ถูกปักราวกับว่าเรื่องเมื่อคืนนั้นเป็นเพียงความฝันเท่านั้น สายตาสอดส่องมองหาห่อผ้าที่เธอจำได้ว่าเก็บลูกดอกไว้ แต่กลับไม่พบเช่นกัน

“นี่เราฝันไปงั้นหรือ”

ก๊อก! ก๊อก!

“ข้าตื่นแล้ว”

เธอสะบัดความคิดของตัวเองออกทั้งหมดก่อนจะลุกขึ้นเดินไปเปิดประตู สาวใช้คนเดิมเดินเข้ามาพร้อมกับสาวใช้ที่คาดว่าอายุน่าจะใกล้เคียงกัน ทั้งสองเดินนำเสื้อผ้าและของใช้มาวางไว้ให้ก่อนจะเดินไปหยิบสิ่งของอื่นเพื่อช่วยจัดการกับร่างกายของเธอในเช้านี้

“ขอบใจเจ้าทั้งสองมาก.. พวกเจ้ามีนามว่าอะไรงั้นหรือ” เฟยหลงเอ่ยพร้อมทั้งหยิบไม้ที่คาดว่าน่าจะใช้ทำความสะอาดฟันขึ้นมาถูไปมาจนคิดว่าสะอาด พร้อมทั้งบ้วนปากทำความสะอาดเป็นอย่างดี นั่นเป็นจังหวะเดียวกับที่สาวใช้คนเดิมยื่นกระจกทองแดงที่แสนจะเบลอมาให้

“ข้าน้อยหมี่เฟยเจ้าค่ะ”

“ข้าน้อยอู๋หมิงเจ้าค่ะ”

“เจ้าทั้งสองใบหน้าช่างงดงามยิ่งนัก.. ข้าถูกใจพวกเจ้า”

หลี่เฟยหลงยิ้มหวานให้สตรีทั้งสองก่อนจะพยักหน้ายืนยันในคำพูดของตนเอง ที่ยังคงทำหน้าที่ช่วยจัดการเปลี่ยนชุดให้เธอ ชุดที่จัดหามานั้นช่างดูเรียบร้อยเป็นทางการมากกว่าเสื้อผ้ามอมแมมที่เธอสวมก่อนหน้านี้มากโข ทั้งคู่ยิ้มเขินให้พร้อมทั้งจัดการทุกอย่างจนแล้วเสร็จ

“คุณชายแจ้งว่า.. หากแม่นางเรียบร้อยแล้วจะพาไปเที่ยวเล่นในเมืองเจ้าค่ะ” ถึงแม้จะถามไถ่ชื่อเสียงเรียงนามไปบ้างแล้ว แต่ต้องบอกเลยว่าคนอย่างหลี่เฟยหลงนั้นหรือจะจำได้

“แล้วเจ้าจิ้งจอก เอ่อ.. สหายอีกคนของข้าเรียบร้อยแล้วงั้นหรือ” เธอหันไปมองทั้งสองที่ส่ายหน้าพรืดพร้อมกันอย่างมิได้นัดหมาย

“พวกเจ้าหมายความว่าอย่างไร” หลี่เฟยหลงมองทั้งสองที่มีอาการอึกอัก ก่อนจะขมวดคิ้วจนเป็นปมอย่างไม่เข้าใจ

“ส.. สหายของแม่นางยังนอนกรนเสียงดังไปสามบ้านเจ็ดบ้านอยู่เลยเจ้าค่ะ.. ข้าน้อยทั้งสองพยายามเรียกแล้วแต่ไร้ท่าทีว่าจะตื่นง่ายในยามนี้.. เมื่อครู่คุณชายรองเข้าไปแล้ว เพียงแต่..”

“เพียงแต่อันใดงั้นหรือ”

“เพียงแต่ตอนนี้ก็ยังไม่ตื่นง่ายเจ้าค่ะ” สาวน้อยวัยขบเผาะนี้เห็นจะเป็นแม่นางอู๋หมิงกระมัง

แม่นางตอบออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ก่อนที่ทั้งสองจะถอยร่นออกไปรอที่หน้าประตูห้องพัก เมื่อเห็นเช่นนั้นเฟยหลงจึงสลัดความคิดเรื่องเจ้าจิ้งจอกออกจนสิ้น เธอเองกลับคิดว่าการที่เดินสำรวจในเมืองนั้นไม่ใช่เรื่องที่น่าเสียหายอะไร เผลอ ๆ เผื่อจะได้เบาะแสหรือจุดที่ทำให้เธอนั้นตามหาวิธีที่จะออกจากที่นี่ได้บ้างก็เป็นได้

โรงน้ำชาหม่าเถา