ตอนที่ 17 โรงน้ำชาหม่าเถา [1]

ตอนที่ 17 โรงน้ำชาหม่าเถา [1]

โรงน้ำชาหม่าเถา

“เจ้าดื่มสุราได้หรือไม่” เจียอวี่เอ่ยถามหลังจากที่เขานั้นพาเธอเดินมาหยุดหน้าโรงน้ำชามีชื่อ

“หม่าเถา..” หลี่เฟยหลงแหงนใบหน้าขึ้น อ่านป้ายชื่อของโรงน้ำชาหลังนี้ ก่อนจะพยักหน้าให้เจียอวี่

สองเท้าก้าวเดินตามสหายเข้าไปด้านใน ข้าวของเครื่องใช้ทุกอย่างของที่นี่ไม่ต่างจากในซีรีส์ที่เธอดูเลยสักนิด หลี่เฟยหลงกวาดสายตามองโดยรอบอย่างตื่นตา เมื่อกำลังนึกสนุกคิดว่าตนเองนั้นกำลังอยู่ในซีรีส์เรื่องหนึ่งที่เธอมีโอกาสได้เป็นนักแสดง ทั้งสองเดินผ่านโถงกลางร้านที่มีผู้เฒ่าหนวดขาวท่าทางจะใจดี กำลังนั่งเล่านิทานอย่างออกรสออกชาติ เพราะความอยากรู้อยากเห็น ทำให้สายตาของเธอนั้นจดจ้องผู้เฒ่านั้นอย่างนึกสนใจในเรื่องราวที่เขาเล่าขาน

“เจ้าอยากฟังงั้นหรือ.. เช่นนั้นเราไปนั่งด้านบนดีหรือไม่” เจียอวี่หันมาเอ่ยถามเธอด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล เมื่อเห็นว่าเฟยหลงนั้นหยุดเดิน พร้อมทั้งยังยืนมองไปที่นักเล่านิทานอย่างไม่ละสายตา

“อืม..” แม้ว่าเธอนั้นจะยังไม่ละสายตาจากชายชราผู้นั้น แต่สองเท้าของเธอกลับยังคงก้าวเดินตามเจียอวี่ไม่ห่าง

ปึก!

“โอ๊ย!”

แต่อาจเป็นเพราะว่าเธอนั้นจะขาสั้นไปนิดทำให้เดินตามสหายไม่ทันและ เพราะเธอไม่ได้มองทางให้ดี ร่างบอบบางของเธอจึงกระแทกเข้ากับมนุษย์อีกคนจนเกือบล้มหน้าคะมำลงไปวัดกับพื้น แต่โชคยังดีที่มนุษย์ผู้นั้นจับเธอไว้ได้ เฟยหลงปรายตามองใบหน้าของชายเบื้องหน้าอย่างตั้งใจพิจารณา แม้ว่าบุรุษผู้นี้ใบหน้าจะดูหวานหยดราวกับสตรี แต่แววตาของเขานั้นช่างแตกต่างอย่างสิ้นเชิง หลี่เฟยหลงจ้องมองเข้าไปในดวงตาสวยคู่นั้นอย่างหลงในมนตร์สะกด สายตาของบุรุษผู้นี้ช่างดุดัน เยือกเย็นและน่ากลัว รับรู้ได้ถึงกลิ่นอายของจิตสังหารจนเธอนั้นรู้สึกขนลุกเป็นครั้งแรกที่เข้ามาในมิติแห่งนี้

‘แม่นางท่านนี้.. เหตุใดท่านถึงมาอยู่ในที่ที่ไม่ใช่ที่ของท่าน’

บุรุษผู้นี้ยืนขึ้นเต็มความสูงขยับพยุงให้เธอนั้นยืนขึ้น แม้จะไม่เข้าใจนักแต่เห็นได้ชัดว่าสายตาของเขานั้นจ้องมองที่เธอด้วยสีหน้าที่ประหลาดใจ แววตาของเขาจ้องมองเข้ามาในตาของเธอราวกับว่าเขานั้นกำลังสะกดจิตให้เธอนั้นไม่อาจละสายตาจากเขาได้ หลี่เฟยหลงได้ยินเสียงของเขาอยู่ในหัว เป็นคำพูดที่ค่อนข้างชัดเจน แม้ว่าริมฝีปากของเขานั้นไม่ได้ขยับเลยแม้แต่น้อย.. บุรุษผู้นี้มิใช่คนธรรมดาทั่วไป

“อาเพ่ย” เสียงของเจิงเจียอวี่ช่วยสะกิดให้เธอนั้นหลุดออกจากภวังค์ของบุรุษผู้นี้

และเมื่อเธอนั้นรู้สึกว่าตนเองได้สติครบถ้วนดีแล้ว รีบกวาดสายตามองหาบุรุษผู้นั้นอีกครั้ง แต่โชคดีอาจมีเพียงคราเดียว หลี่เฟยหลงมองเห็นคนผู้นั้นได้เดินจากเธอไปเสียแล้ว เขาจากไปโดยทิ้งคำถามมากมายไว้ให้เธออย่างคิดไม่ตก ไม่มั่นใจเลยว่าตนเองนั้นคิดมากไปเองหรือไม่ แต่ในมีแวบหนึ่งแม้จะเพียงสั้น เธอมองเห็นว่าดวงตาของชายผู้นั้นเวลาที่จ้องมองเข้ามาในดวงตาของเธอ แวบหนึ่งเธอเห็นดวงตาของเขานั้นมันเป็นประกายสีทองที่สุกสกาวแบบที่ไม่เคยพบจากที่ใดมาก่อน พร้อมทั้งเสียงที่ดังกึกก้องในหัวนั้นด้วย

“อาอวี่.. เจ้ารู้จักบุรุษผู้นั้นหรือไม่” หลี่เฟยหลงปรายตามองสหายก่อนจะชี้นิ้วถามกับเขาอย่างสงสัย

“ข้าไม่เคยพบมาก่อน.. แต่จากใบหน้าและท่าทางที่เห็นเหมือนว่าชายผู้นั้นจะมีชื่อเสียงอยู่บ้างในเมืองนี้.. นามของเขาที่ชาวบ้านเรียกกันน่าจะอันใดนะ.. อ๋อ! เจ้าหมอดูพเนจร.. ข้าคิดว่าเขานั้นค่อนข้างประหลาดคนอยู่มาก เจ้าอยากรู้เพราะเหตุใดงั้นหรือ” เจียอวี่เอ่ยขึ้นเสียงเรียบเฉย สายตาจ้องมองชายผู้นั้นที่กำลังเดินออกจากโรงน้ำชาด้วยท่าทางสบายอารมณ์

“ซังเซวี่ย!” ยังไม่ทันที่ทั้งสองจะละสายตาจากหน้าประตู ได้มีเสียงของสตรีนางหนึ่งดังขึ้นราวกับคนที่โมโหอย่าถึงที่สุด แม่นางผู้นี้ยืนเท้าเอวใช้สายตากวาดมองไปรอบโรงน้ำชาแห่งนี้อย่างมิได้เกรงกลัวผู้ใดเลยแม้แต่น้อย

“ซังเซวี่ย! เจ้าอยู่ที่นี่ใช่หรือไม่! ออกมาเดี๋ยวนี้นะ!” หญิงสาวที่มีใบหน้าหวานหยดย้อยราวกับนางฟ้าบนสวรรค์ ที่ดูแล้วช่างแตกต่างจากกิริยาของเธอในตอนนี้อยู่ไม่น้อย เธอกวาดสายตามองไปรอบโรงน้ำชานี้อีกครั้ง

“แม่นางจิ่ว.. เหตุใดท่านถึงได้มาโวยวายที่นี่อีกแล้วขอรับ” เสี่ยวเอ้อท่านหนึ่งเดินเข้าไปหาแม่นางผู้นั้นที่ไม่ได้มีท่าทางจะสงบเลยแม้แต่น้อย ด้วยท่าทางพะว้าพะวังช่างน่าสงสาร

หลี่เฟยหลงยังคงมองแม่นางผู้นั้นด้วยสายตาที่ชื่นชม นางเป็นสตรีที่งดงามเพียงนี้ แต่ที่ถูกใจเฟยหลงคงเป็นหัวใจของนาง ที่ช่างแกร่งกล้าไร้ความเกรงกลัวผู้ใดนั้นของนางกระมัง ดูแล้วนางน่าจะเป็นบุตรสาวของจวนแม่ทัพใดสักแห่งเป็นแน่.. ถึงมิได้เกรงกลัวผู้ใดเช่นนี้

“อาเพ่ย.. เราขึ้นด้านบนกันก่อน” เสียงของเจียอวี่นั้นเรียกให้เธอนั้นละสายตาจากสตรีผู้นั้นได้เป็นอย่างดี พร้อมทั้งเดินนำเธอขึ้นไปยังด้านบน จัดการหาที่นั่งสำหรับนั่งฟังนักเล่านิทานได้ชัดที่สุด เมื่อทันทีที่ทั้งสองนั่งลงไม่ถึงนาทีนั้น ได้มีเสี่ยวเอ้อนำอาหารมากมายพร้อมทั้งสุรามาวางให้แทบจะทันที

“พวกข้ายังมิได้สั่ง” เฟยหลงหันไปบอกเสี่ยวเอ้อที่ยังวางอาหารได้ไม่ครบดี ทำให้เขานั้นชะงักมือค้างกลางอากาศก่อนจะมองหน้าเจียอวี่อย่างขอความเห็น

“เป็นเมนูที่ข้ามากินเป็นประจำ” เจียอวี่หันไปส่งสัญญาณให้เสี่ยวเอ้อลงอาหารต่อจนครบ เจิงเจียอวี่ยื่นก้อนเงินให้เขาก้อนหนึ่ง ก่อนที่เสี่ยวเอ้อนั้นจะขอตัวแล้วเดินจากไป

“เจ้า.. มาที่เช่นนี้บ่อยงั้นหรือ” เฟยหลงเอ่ยถามออกไปอย่างไม่ได้สนใจในคำตอบของเขานัก ไม่เพียงไม่สนใจเท่านั้น หลี่เฟยหลงยังใช้ตะเกียบขึ้นมาคีบอาหารเข้าปากเคี้ยวตุ้ย ชิมจานนั้น ลิ้มรสจานนี้อย่ามีความสุข

“เป็นเรื่องปกติของมนุษย์.. เจ้าไม่คิดเช่นนั้นหรือ” เจียอวี่เอ่ยตอบพร้อมทั้งยื่นจอกสุราให้ หลี่เฟยหลงได้ยื่นมือไปรับมาด้วยความยิเต็มใจ ในเมื่อต้องใช้ชีวิตในมิตินิยายประหลาดเช่นนี้แล้ว จะมัวเครียดหรือหดหู่อยู่ก็เกรงว่าจะไม่ได้ เช่นนั้นแล้วก็เที่ยว กิน ดื่มให้เต็มที่เลยแล้วกัน เมื่อคิดได้เช่นนั้นจอกเหล้าจอกน้อยได้ถูกมือเรียวของเธอนั้นยกขึ้นดื่มรวดเดียวหมด และเมื่อได้สัมผัสถึงรสชาติของมัน ยิ่งทำให้เธอนั้นตกใจในรสชาติขึ้นอีกเท่าตัว

“อาอวี่.. เจ้านี่เรียกว่าสิ่งใดกัน” เฟยหลงสูดดมกลิ่นของสุราในจอกอย่างหลงใหล แน่นอนว่าเฟยหลงไม่ใช่หญิงสาวกุลสตรีที่ไม่รู้จักสุราเมรัย เพียงแต่ในโลกปัจจุบันนั้นเธอยังไม่เคยพบสุราที่ให้รสชาติที่ดีและกลิ่นที่หอมเช่นสุราจอกนี้มาก่อน

“นี่คือสุราใบไผ่.. และต้องเป็นที่นี่เท่านั้นที่จะได้รสชาตินี้” เจียอวี่สาธยายให้เธอฟังพร้อมทั้งเทให้อีกจอก

“แต่สุรานี้ทำให้เจ้าเลอะเลือนได้.. เช่นนั้นเจ้าดื่มให้น้อยหน่อย” เฟยหลงพยักหน้ารับแบบขอไปที ก่อนที่ใบหน้าของเธอจะเบือนมองไปที่สตรีผู้นั้นที่เดินมานั่งกอดอกฟังนักเล่านิทานด้วยใบหน้าที่บูดเบี้ยว

“อาอวี่.. เจ้าว่าซังเซวี่ยผู้นี้ใบหน้าเป็นเช่นใดกัน”

ปึง!

จอกเหล้าที่กำลังจะเข้าปากเป็นต้องชะงักค้างกลางอากาศ เมื่อมีบุคคลที่สามเดินเข้ามาตบโต๊ะที่ทั้งสองนั่งอยู่จนเกิดเสียงดังลั่นราวกับว่ากำลังจะเกิดเรื่อง นั่นจึงเป็นเหตุให้โต๊ะของพวกเขานั้นเกิดเป็นจุดสนใจขึ้นมาทันที

“พวกเจ้าทิ้งข้าไว้คนเดียวเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร!”