“แม่ทัพน้อย ท่านใจเย็นก่อน” หลิวตงเอ่ยกับห่าวซวนก่อนจะหันไปทางแม่ทัพลี่หม่าแล้วเอ่ยเสียงแข็ง “เจ้ากลับไปค่ายทหารเดี๋ยวนี้”
ที่หลิวตงต้องรีบเอ่ยห้ามนั้น เพราะท่าทีที่ไม่กลัวของห่าวซวนทำให้เขาเกิดความข้องใจ เนื่องจากแม่ทัพของหลัวหยางโหวพาคนเข้าเมืองมาเพียง10คนเท่านั้น แต่ห่าวซวนกลับชักดาบออกมาหมายจะสู้กับแม่ทัพของเขาอย่างไม่เกร็งกลัว บวกกับคำพูดเหยียดหยามที่ท้าทายความอดกลั้นของเขาหลายครั้ง ทำให้หลิวตงสงสัยว่ายามนี้อาจมีคนของหลัวหยางโหวแอบแฝงเข้ามาในเมืองหลิวผิงแล้วก็เป็นได้
หากเกิดต่อสู้กันจริงเกรงว่าหลัวหยางโหวจะใช้ข้ออ้างนี้ยุติการแต่งงานที่หลัวฮูหยินตอบตกลงเอาไว้ และยกทัพมาตีเมืองหลิวผิงโทษฐานที่กล้าลงมือกับแม่ทัพที่เมืองอันหยางส่งมารับตัวเจ้าสาว
“แต่” ลี่หม่ามองหน้าเจ้าเมืองหลิวผิงก่อนจะหมุนตัวเดินจากไปด้วยความโกรธ
“แม่ทัพน้อยอย่าได้ถือโทษโกรธแม่ทัพลี่หม่าเลย เขาเพียงไม่เข้าใจสถานการณ์เท่านั้น เรื่องทรัพย์สินเงินทองหาได้สำคัญกับเมืองหลิวผิงของเราไม่ ในเมื่อสองตระกูลผูกสัมพันธ์กันแล้ว ย่อมต้องเห็นอกเห็นใจโอนอ่อนให้กันเป็นธรรมดา”
ถึงจะถูกหยาบศักดิ์ศรีแต่หลิวตงก็ได้แต่อดกลั้นเอาไว้ เพราะต่อให้ยามนี้ในเมืองหลิวผิงไม่มีคนของหลัวหยางโหวแฝงตัวอยู่ แต่ด้วยทหารของหลัวหยางโหวที่อยู่นอกเมืองตอนนี้ หากเกิดการต่อสู้กันจริง ก็ยังมิแน่ว่าเมืองหลิวผิงจะสามารถชนะได้หรือไม่ เพราะยามนี้ทหารที่ประจำการในเมืองหลิวผิงส่วนหนึ่งได้ไปช่วยชาวบ้านอพยพภัยน้ำท่วม อีกส่วนหนึ่งก็ถูกเกณฑ์ไปช่วยทำที่พักให้ชาวบ้านที่ลี้ภัย ดังนั้นยามนี้ทหารในเมืองหลิวผิงจึงเหลืออยู่ไม่ถึงครึ่ง และความสามารถในด้านการต่อสู้ก็ยังเป็นรองทหารของหลัวหยางโหวอยู่มาก หลิวตงจึงไม่อาจเสี่ยงทำการใด ๆ ได้
“ท่านเจ้าเมืองช่างรู้สถานการณ์ดีเสียจริง เช่นนั้นก็ดีข้าจะได้ไม่ต้องทำในสิ่งที่ลำบากใจ”
ห่าวซวนเองก็รู้ว่าที่เขาเอ่ยมานั้นเป็นการหยามศักดิ์ศรีของอีกฝ่ายมากเพียงใด แต่นั่นไม่ทำให้เขารู้สึกละอายใจเท่ากับการที่ยกสินสอดมาน้อยนิด เพียงเพื่อต้องการทำลายชื่อเสียงหญิงงามล้มเมืองของบุตรสาวเจ้าเมืองหลิวผิง เพราะข่าวลือเรื่องความงามที่หาผู้ใดเปรียบจนมีเจ้าเมืองหลายเมืองส่งทูตมาสู่ขอ โดยยินยอมยกดินแดนบางส่วนให้เป็นสินสอด ทว่าทูตเหล่านั้นกลับถูกเจ้าเมืองหลิวผิงปฏิเสธกลับไปทุกครา แต่บัดนี้ธิดาของเจ้าเมืองหลิวผิงกลับออกเรือนไปด้วยสินสอดที่เทียบเท่ากับบุตรสาวชาวบ้านทั่วไปจะได้รับ
หากข่าวนี้แพร่ออกไป ไม่รู้ว่าเจ้าเมืองหลิวผิงจะถูกเหล่าคนที่เคยมาสู่ขอบุตรสาวเยาะเย้ยถากถางมากเพียงใด และแม่นางน้อยที่จะต้องแต่งงานกับหลัวหยางโหวจะรับไหวหรือไม่ที่จะถูกนินทาด้วยเรื่องนี้ แต่ทว่าห่าวซวนก็มิอาจขัดคำสั่งของผู้เป็นนายได้ เขาจึงได้แต่ทำตามและทำให้ดีที่สุดเพื่อไม่ให้ผู้เป็นนายผิดหวัง
เรื่องที่เกิดขึ้นขณะที่ต้อนรับขบวนสินสอดดังสะพัดแพร่ไปทั่วภายในค่ำคืนเดียว แม้แต่หญิงสาวที่เก็บตัวอยู่แต่ในจวนเจ้าเมืองก็รู้เรื่องราวที่เกิดขึ้น ข่าวนี้ทำให้ประชาชนเมืองหลิวผิงเห็นใจหลิวหลิงลี่ และทราบซึ้งในความเสียสละของนาง อีกทั้งยังชื่นชมเจ้าเมืองหลิวผิงที่ยอมทำทุกอย่าง และอดทนอดกลั้นเพื่อชาวเมืองหลิวผิงอีกด้วย
วันต่อมา
วันนี้หลิวหลิงลี่ต้องออกเรือนลาจากครอบครัวไปแล้ว ทั้งจวนประดับประดาด้วยผ้าและกระดาษสีแดงทั้งด้านในและด้านนอกจวน ชาวเมืองต่างพร้อมใจแต่งกายด้วยชุดใหม่เพื่อส่งธิดาของท่านเจ้าเมืองออกเรือน
หลิวหลิงลี่ตื่นแต่เช้ารุ่งอาบน้ำ รอบกายนางถูกรุมล้อมด้วยสาวรับใช้ที่มาช่วยกันแต่งตัวแต่งหน้าทำผม เมื่อแต่งองค์ทรงเครื่องครบถ้วนทุกอย่างแล้ว สาวรับใช้ที่มาล้อมรอบอยู่ต่างเอ่ยปากชมในความงามที่โดดเด่นจนสะดุดตา ผิวที่ขาวราวหิมะ เมื่อถูกเติมแต่งด้วยสีชาดทาปากทาแก้ม ก็ทำให้ดวงหน้าดุจบุปผาที่กำลังเบ่งบาน เสื้อผ้าแพรพรรณชั้นดีกับเครื่องประดับล้ำค่าเสริมให้หลิวหลิงลี่สวยสง่าหาใดเปรียบ
หลังจากสาวรับใช้ที่มาช่วยแต่งตัวให้หลิวหลิงลี่ออกจากห้องไป เหนี่ยวเหนี่ยวสาวใช้คนสนิทก็รีบมาเอ่ยความในใจของนางทันที
“คุณหนูข้าอยากไปกับท่าน คุณหนูพาข้าไปด้วยเถอะเจ้าค่ะ”
“เหนียวเหนี่ยว เจ้ายังมีท่านยายที่กำลังป่วยให้เจ้าต้องดูแล และอีกอย่างข้ายังไม่รู้ว่าเส้นทางข้างหน้าจะเป็นอย่างไร ไหนเลยจะพาเจ้าที่ข้ารักและเอ็นดูราวน้องสาวไปลำบากได้”
เดิมทีหลิวหลิงลี่ก็ไม่อยากเอาเหนี่ยวเหนี่ยวไปเผชิญความลำบากด้วย แล้วยิ่งได้ยินเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อวานทำให้หญิงสาวยิ่งมิต้องการให้สาวใช้คนสนิทไปร่วมชะตากรรมอันโหดร้ายกับนาง
“แต่...”
“เจ้าเชื่อข้า ดูแลท่านยายของเจ้าให้ดี หากวันหน้าชีวิตของข้าราบรื่นดีจะมารับเจ้าไปอยู่ด้วย” ถึงหลิวหลิงลี่จะพอทำนายดวงชะตาของตนเองได้คร่าว ๆ แต่นางก็ยังหวังว่าชีวิตของนางจะมีปาฎิหารทำให้หลัวหยางโหวคลายทิฐิในใจลงได้
“คุณหนูจะต้องมารับข้าจริง ๆ นะเจ้าคะ ไม่หลอกข้าแน่นะคุณหนู” เหนี่ยวเหนี่ยวถามซ้ำเพื่อความแน่ใจ
หลิวหลิงลี่จับแก้มทั้งสองข้างของหญิงสาวไว้ก่อนจะบีบเบา ๆ อย่างเอ็นดู
“แน่นอน ไม่หลอกเจ้าแน่นอน” ‘หากข้ามีชีวิตที่ดีจะมารับเจ้าแน่นอน’ ประโยคหลังหลิวหลิงลี่ได้แต่เอ่ยในใจ ก่อนจะยิ้มบาง ๆ ให้สาวรับใช้คนสนิท
“เช่นนั้นตอนที่ข้ายังไม่ได้อยู่ข้างกายท่าน คุณหนูจะต้องดูแลตัวเองให้ดี ๆ นะเจ้าคะ” เหนี่ยวเหนี่ยวเอ่ยเสียงเศร้า ดวงตาของนางคลอไปด้วยน้ำใส นางเงยหน้าขึ้นเพื่อไม่ให้น้ำตาไหลออกมาในวันงานมงคลของผู้เป็นนาย
เมื่อถึงฤกษ์มงคลหลิวหลิงลี่ก็ถูกหญิงรับใช้อาวุโสห้อมล้อมส่งตัวเจ้าสาวไปยังห้องโถงด้านหน้า โดยมีผู้เป็นบิดารอคอยอยู่ที่นั่นแต่กลับไร้เงาของน้องชาย
ถึงหลิวเลี่ยงลี่จะเข้าใจจุดประสงค์ในการแต่งงานครั้งนี้ดีแล้ว แต่ก็ยังทำใจที่จะส่งพี่สาวอันเป็นที่รักไปไม่ได้ ยิ่งได้ยินเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน เขายิ่งกลัวว่าตนเองจะหักห้ามใจไม่ได้ จนทำให้การแต่งงานครั้งนี้มีปัญหา จึงไม่ได้อยู่ส่งพี่สาวออกเรือน
