ตอนที่5 แผนการของท่านโหว

หลัวหยางรู้ดีว่างานแต่งนี้ยังไงก็หลีกหนีไม่ได้ เช่นนั้นไหนเลยเขาจะต้องมาต่อเถียงกับมารดาให้เสียเวลา ในเมื่อรู้ว่าเพียงมารดาแสร้งป่วยขึ้นมาเขาก็ต้องพ่ายแพ้ทุกครา ดังนั้นหากมารดาอยากจัดงานแต่งนี้โดยไว เขาก็จะสนองความต้องการของมารดา

ในเมื่องานแต่งนี้ต้องจัดแน่ ๆ แต่ไหนเลยหลัวหยางจะยอมจัดงานใหญ่โตให้เป็นเกียรติแก่ตระกูลหลิว เขาจึงคิดใช้ช่วงเวลาที่มารดากลับเมืองเกิด เพื่อไปงานครบรอบวันตายของท่านตา จัดงานแต่งครั้งนี้โดยไม่รอให้มารดากลับมาก่อน

หลัวหยางวางแผนให้แม่ทัพห่าวซวนไปรับตัวเจ้าสาวมายังเมืองหนานเหลียน และส่งม้าเร็วไปแจ้งกำหนดการล่วงหน้าที่เมืองหลิวผิง ว่าจะไปรับตัวเจ้าสาววันที่8ของเดือนหน้า โดยอ้างว่าเขาได้วางแผนการรบเอาไว้แล้ว ดังนั้นจึงมีเวลาว่างแค่ในช่วงเวลานี้เท่านั้น เพื่อไม่ให้งานแต่งเชื่อมสัมพันธ์ยืดเวลาไปนานหลายปี อีกทั้งจะได้ไม่เสียการใหญ่ที่จะยกทัพ จึงได้แต่รีบจัดงานแต่งนี้โดยเร็ว

ณ เมืองหลิวผิง

ม้าเร็วของหลัวหยางโหวใช้เวลาเพียง3วันก็เดินทางมาถึงเมืองหลิวผิง เมื่อหลิวตงได้รับสารก็รีบสั่งให้คนเตรียมทุกอย่างให้พร้อมเพื่อรอรับขบวนรับเจ้าสาว เพราะเหลือเวลาอีกเพียงไม่กี่วันขบวนรับเจ้าสาวก็จะมาถึง

10วันต่อมาขบวนรับเจ้าสาวก็มาถึงเมืองหลิวผิง ผู้คนในเมืองต่างตั้งหน้าตั้งตารอดูใบหน้าของหลัวหยางโหวที่ถูกขานนามว่า ‘ดรุณอหังการ’ และรอดูขบวนรับเจ้าสาวที่ยิ่งใหญ่ เพราะมีคนจากเมืองละแวกใกล้เคียงส่งข่าวมาว่า ขบวนสินสอดจากเมืองอันหยางใหญ่โตจนต้องใช้ทหารหลายพันนายเดินทางมาด้วย ทว่าเมื่อขบวนสินสอดเข้ามายังเมืองหลิวผิง ข่าวลือที่ชาวบ้านได้ยินมากลับไม่เป็นอย่างที่ทุกคนคาดหมาย

หลัวหยางโหวให้ห่าวซวนนำทหารคุ้มกันสินสอดไปยังเมืองหลิวผิงห้าพันนาย แต่ทว่ามิได้ให้ทหารเหล่านั้นมาส่งสินสอดอย่างที่ข่าวลือบอก แต่ให้มาตั้งทัพอยู่ไม่ห่างจากเมืองหลิวผิงเพื่อใช้ขู่ขวัญคนตระกูลหลิว

ส่วนขบวนส่งสินสอดและรับตัวเจ้าสาวนั้นมีเพียงห่าวซวนกับคนหาบสินสอดแค่สิบคนเท่านั้น แม้แต่คนบรรเลงดนตรีนำขบวนก็ไม่มี ส่วนสินสอดที่เหลือที่หลัวฮูหยินเตรียมมานั้น หลัวหยางกลับให้ห่าวซวนนำไปใช้เป็นค่าเดินทางไปกลับในครั้งนี้

เมื่อขบวนสินสอดเข้าเมืองมา ชาวบ้านไม่เพียงไม่ได้เห็นใบหน้าของหลัวหยางโหว แต่ทว่าขบวนสินสอดที่แห่เข้ามานั้นแทบจะไม่ต่างจากงานแต่งของชาวบ้านทั่วไปเลย ทำให้ชาวบ้านต่างผิดหวังกันทั่วหน้า และส่วนมากก็ไม่พอใจที่หลัวหยางโหวทำเช่นนี้ เสียงวิพากษ์วิจารณ์ด่าทอดังตลอดสองข้างทางที่ห่าวซวนนำขบวนสินสอดเข้ามายังเมืองหลิวผิง

เมื่อมาถึงที่ว่าการเมืองหลิวผิง ห่าวซวนก็ลงจากหลังม้า โดยมีหลิวตงนำเหล่าขุนนางมาต้อนรับ แต่ทว่าครั้นหลิวตงเห็นขบวนสินสอดที่เมืองอันหยางส่งมา ใบหน้าก็ขึ้นสีเลือดทันที ถึงเขาจะเป็นฝ่ายเสนอการแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์ในครั้งนี้ ทว่าอย่างไรเสียบุตรสาวของเขาก็เป็นถึงลูกเจ้าเมือง อย่างน้อยสินสอดก็ควรให้มากกว่านี้ เพื่อเป็นหน้าเป็นตาให้กับบุตรสาวของเขา

“คนแซ่หลัวจะหยามกันเกินไปแล้วกระมัง มิเพียงไม่มาด้วยตนเอง แต่ยังมอบสินสอดให้เพียงเท่านี้อีก” แม่ทัพลี่หม่าที่ยืนอยู่ด้านหลังสุดเอ่ยด้วยน้ำเสียงเดือดดาล

ห่าวซวนได้ยินผู้อื่นพูดถึงผู้เป็นนายก็หันไปมองทันที เหล่าขุนนางเมื่อเห็นแม่ทัพของหลัวหยางโหวใช้สายตากวาดมองก็รีบหลบตาหนีอย่างรวดเร็ว เพราะไม่เพียงผู้ที่มาจะเป็นแม่ทัพคนสนิทของหลัวหยางโหว แต่ด้วยรูปลักษณ์ของห่าวซวนที่ดวงตากลมโตดุดัน หนวดเครารุงรัง รูปร่างสูงใหญ่ร่างกายกำยำ สีผิวน้ำตาลเข้มใบหน้านิ่งเฉย ทำให้ห่าวซวนกลายเป็นคนที่คาดเดาความรู้สึกได้ยาก เหล่าขุนนางจึงต่างพากันไม่กล้าสบตา เพราะไม่รู้ว่าเขากำลังคิดเช่นไรอยู่ คงมีเพียงลี่หม่ากับหลิวตงเท่านั้นที่มิได้หลบตาห่าวซวน

เมื่อห่าวซวนมองดูเหล่าขุนนางที่มาต้อนรับเสร็จแล้วก็หันมามองหลิวตง ก่อนเอ่ยเสียงดังกังวาน หมายให้ทุกคนที่ยืนอยู่ในบริเวณนั้นได้ยิน

“ท่านโหวบอกว่าหลายปีมานี้ออกรบมาหลายครั้ง เสบียงและเงินทองในคลังร่อยหรอไปมาก และอีกไม่นานก็จะยกทัพไปยังเมืองฟางตงเพื่อสังหารเจ้าเมืองฟางตง แก้แค้นที่แต่ก่อนเคยอาศัยช่วงท่านโหวยังเยาว์วัย และเมืองอันหยางมีเพียงหลัวฮูหยินเป็นผู้นำ ยกทัพมารุกรานหลายครั้ง ดังนั้นหากยามนี้ท่านเจ้าเมืองหลิวผิงอยากแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์ สินสอดที่เมืองอันหยางจะมอบให้ได้ก็คงมีเพียงเท่านี้ หากท่านเจ้าเมืองคิดว่าน้อยเกินไป จะยกเลิกงานแต่งนี้ก็ย่อมได้”

ถึงห่าวซวนจะเอ่ยเสียงราบเรียบ ใบหน้านิ่งเฉยไร้อารมณ์ แต่ทว่าคำพูดกลับทั้งข่มขู่และเหยียบหยาบอีกฝ่ายเป็นอย่างยิ่ง

“นี่เจ้า...” ลี่หม่าตวาดเสียงดังพร้อมชี้นิ้วไปยังห่าวซวน แต่ทว่ายังมิทันจะได้พูดอันใดต่อ ขุนนางคนหนึ่งก็รีบยกมือขึ้นปิดปากเขาเอาไว้

ถึงลี่หม่าจะแผดเสียงด้วยอารมณ์โกรธมากเพียงใด แต่ห่าวซวนกลับมิได้แสดงความรู้สึกอันใดออกมาแต่น้อย ใบหน้าของเขายังคงนิ่งเฉยไร้ความรู้สึก

“ตกลงท่านเจ้าเมืองยินดีจะรับสินสอดนี้หรือไม่ แต่ก่อนท่านตัดสินใจข้าต้องขอบอกท่านเจ้าเมืองเอาไว้เสียก่อน ท่านโหวของข้าบอกว่าเขาหาใช่บุรุษใจกว้างนัก หากครั้งนี้ไม่รับก็ไม่มีครั้งหน้าแล้ว” สีหน้าท่าทางยามเอ่ยของห่าวซวนเย็นชา ราวกับเขาไม่เห็นผู้ใดอยู่ในสายตา

ในใจของหลิวตงรู้สึกไม่พอใจในท่าทีและคำพูดของห่าวซวนยิ่งนัก แต่เขาทำได้เพียงข่มอารมณ์ไว้ในใจเท่านั้น เพราะเขาเป็นฝ่ายไปขอผูกไมตรีนี้เอง และดูจากการที่หลัวหยางโหวส่งทหารมามากถึงเพียงนี้ ก็ไม่แน่ว่าหากเขาไม่ยินยอมรับสินสอดในครั้งนี้ ทัพของหลัวหยางโหวที่อยู่ไม่หากจากเมืองหลิวผิงมากนัก อาจบุกเข้าโจมตีเมืองหลิวผิงโดยที่เขาไม่อาจตั้งตัว

เพียงได้ยินคำพูดของห่าวซวน ลี่หม่าก็สลัดขุนนางร่างบอบบางที่ปิดปากของเขาเอาไว้ออกไปทันที พร้อมกับเอ่ยด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียว

“เจ้าจะเหิมเกริมไปแล้ว เจ้าพูดจาเช่นนี้มิคิดจะมีชีวิตกลับไปแล้วใช่หรือไม่?”

“เจ้าคิดว่าทำได้อย่างนั้นหรือ?” ห่าวซวนตอบกลับพร้อมกับชักดาบออกมาทันที