บทที่ 27 แม่ครัวประจำตัวรุ่ยอ๋อง (ตอนปลาย)

Latest chapter

• นางร้ายอย่างข้าขอลิขิตชะตาเอง   บทที่ 81 สิ้นสุดความแค้น (ตอนปลาย)

  บทที่ 81 สิ้นสุดความแค้น (ตอนปลาย) ร่างบางในชุดดำแสยะยิ้มร้ายอย่างสาแก่ใจ เอ่ยประโยคต่อไปด้วยน้ำเสียงยียวน "อ้อ ข้าลืมไป ยังมีอีกคนที่ตายแล้วเหมือนกัน เพิ่งตายไปสดๆร้อนๆศพยังคงอุ่นอยู่เลย เจ้าลองทายดูสิว่าใคร ฮ่าๆๆ" สีหน้าของหลินเจาถิงดูสับสน นางไม่เข้าใจว่าหญิงสาวเบื้องหน้า ที่อ้างว่าตนคือธิดาของเฉินชิงเหอกำลังพูดถึงเรื่องอะไร "คะ ใครตาย เจ้าพูดเรื่องอะไร ปล่อยข้าไปเดี๋ยวนี้นะ ทหา…" ส่งเสียงได้เพียงเท่านั้นก็มิอาจร้องขอความช่วยเหลือได้อีก ร่างของหลินเจาถิงถูกโอบล้อมด้วยหมอกสีดำหนาวเยือก แรงกดทับหนักหน่วงจนแทบหายใจไม่ออก ดวงตาสีแดงของปีศาจวาวโรจน์อยู่ในความืดมิด เสียงเย็นยะเยือกแว่วขึ้นข้างหู "ข้าจะช่วยบอกให้เจ้ารู้ก็ได้ คนที่ตายในคืนนี้ก็คือลูกชายสุดที่รักของเจ้าอย่างไรเล่า ตายด้วยน้ำมือองค์ชายห้า แถมไปตายอยู่นอกตำหนักด้วยนะ อีกไม่นานพี่ชายและคนตระกูลหลินของเจ้าก็จะตายตามไป ทำความผิดใดไว้ ข้าคงไม่ต้องบอกกระมัง ฝ่าบาทคงไม่พระทัยดีปล่อยพวกเขาไปแน่" คนฟังน้ำตาไหลพราก เจ็บปลาบในทรวงอกราวถูกกระชากหัวใจ ยามได้ยินว่าโอรสของตนตายแล้ว ร่างผอมบางพยายามดิ้นรน แต่มิอาจหลุดพ้นจากพลานุภาพข

• นางร้ายอย่างข้าขอลิขิตชะตาเอง   บทที่ 81 สิ้นสุดความแค้น (ตอนต้น)

  บทที่ 81 สิ้นสุดความแค้น (ตอนต้น) รายงานเรื่ององค์รัชทายาทและพระชายาถูกลอบปลงพระชนม์ ถูกนำขึ้นถวายฮ่องเต้ในเวลาต่อจากนั้นไม่นาน บรรยากาศในห้องบรรทมเงียบงันและตึงเครียดอย่างถึงที่สุด แม้แต่มหาขันทีอย่างหวายกงกงยังแทบหายไม่ออก ผ่านไปครู่ใหญ่ ในที่สุดโอรสสวรรค์ก็ขยับพระวรกายก้าวลงจากลงแท่นบรรทม ทรงก้าวไปเปิดบานหน้าต่างออกด้วยองค์เอง พระหทัยวูบโหวงอย่างแปลกประหลาด ซวินเทียนอวิ๋นก็เป็นโอรสองค์หนึ่งของเขา แม้นไม่ได้ทรงโปรดปรานเท่าซวินเหิงเยว่ ทว่าก็ทรงอุ้มชูมาตั้งแต่เล็ก "เขาตายได้อย่างไร" พระเนตรเหม่อมองไปไกลยามรับสั่งถาม สุ้มเสียงสั่นเครืออยู่ชั่วอึดใจ "ถูกมือสังหารขององค์ชายห้าลอบปลงพระชนม์พะย่ะค่ะ" หวายกงกงทูลตอบทั้งที่ยังก้มหน้า หลังได้รับแจ้งเรื่อง หวายกงกงจึงส่งคนของตนไปรีดเค้นเอาความจริง จากปากนักฆ่าทั้งสามที่ถูกควบคุมตัวมาได้ หนึ่งในนั้นยอมสารภาพออกมา เพราะถูกข่มขู่ว่าจะจับตอนและนำส่วนที่เฉือนออกมาไปโยนให้สุนัขกิน มหาขันทีคาดไม่ถึงว่าองค์ชายห้าจะไร้หัวใจ ส่งนักฆ่าไปสังหารพระเชษฐาได้อย่างเลือดเย็น เรื่องที่ว่านซูเฟยถูกจับได้ว่าลอบวางยาพิษฮ่องเต้ยังไม่แพร่ออกไป องค์ชายห้า

• นางร้ายอย่างข้าขอลิขิตชะตาเอง   บทที่ 80 จัดการคนร้าย (ตอนปลาย)

  บทที่ 80 จัดการคนร้าย (ตอนปลาย) พรืดดดด ซวินเหิงเยว่หลุดขำ ส่วนคนอื่นๆก็กำลังกลั้นเสียงหัวเราะกันจนไหล่สั่น ท่านหญิงเฉินเล่อชิงช่างมีความคิดสร้างสรรค์เป็นเลิศ หลังสรุปข้ออ้างถึงสาเหตุที่ทำให้ว่านซูเฟยหน้าแหกได้ เซียวหนิงชิงจึงป้อนยาเพื่อทำให้นางฟื้น ฮ่องเต้และหวายกงกงรีบเล่นงิ้วตามบททันที หัวหน้าหมอหลวงฟ่งซึ่งถูกขันทีหน้าใหม่เรียกมา เวลานี้ยืนเกาหัวแกรกๆ ยามได้ยินสาเหตุอาการบาดเจ็บของซูเฟย 'พระสนม เดินสะดุดพรมล้มหน้าฟาดขอบแท่นบรรทม จากนั้นกระเด้งไปฟาดกับเสา แล้วไถลร่วงไปฟาดกับกระโถนเนี่ยนะ?!' เมื่อยามรัตติกาลมาเยือน คืนนี้เป็นอีกหนึ่งคืน ที่ซวินเทียนอวิ๋นลอบพาชายาเอกออกมานอกตำหนักบูรพา รถม้ากลางเก่ากลางใหม่ไร้ซึ่งสัญลักษณ์และจุดเด่น กำลังวิ่งตรงไปยังถนนที่ตั้งของหออ้ายเสิน ระหว่างที่ต้องขับผ่านตรอกเปลี่ยว ชายชุดดำราวสิบนายปรากฏตัวขึ้นขวางทางรถม้าเอาไว้ พวกมันเข้าจู่โจมเต็มกำลังทันที องครักษ์สองคนที่นั่งอยู่หน้ารถม้าและที่นั่งอยู่ด้านหลังอีกสองคน รีบชักดาบคู่ใจขึ้นมาต่อกร ครั้นผู้ที่อยู่ภายในรถม้ารับรู้ว่าตนเกิดเรื่อง อาการหวาดผวาระคนตื่นตระหนกเข้าครอบงำทั้งคู่ทันที "

• นางร้ายอย่างข้าขอลิขิตชะตาเอง   บทที่ 80 จัดการคนร้าย (ตอนต้น)

  บทที่ 80 จัดการคนร้าย (ตอนต้น) เซียวหนิงชิงนั่งอยู่บนตั่งในห้องอุ่น โดยมีวรกายสูงสง่าของอ๋องหนุ่มนอนหนุนตัก เขากอบกุมมือบางของนางมาแนบแก้ม รับสั่งถึงที่เรื่องตนต้องแอบเข้าวัง เพื่อเยี่ยมอาการฮ่องเต้และสืบข่าวเรื่องของว่านซูเฟย "ข้ามีความคิดดีๆเจ้าค่ะ เพียงแต่ต้องขอความร่วมมือจากหวายกงกง ล่อนางมาตำหนักของฝ่าบาท จากนั้นก็ให้ข้าและพี่หลี่โหยวจับง้างปากล้วงเอาความจริงออกมา ถ้านางทำจริงจะได้จัดการเสียตรงนั้นเลย" เซียวหนิงชิงเสนอความคิด อันที่จริงนางคนเดียวก็สามารถล้วงความลับได้เหมือนกัน ไม่มีใครต้านทานพลานุภาพของหมอกปีศาจได้ โดนมันโอบล้อมเมื่อใดรับรองว่าคายความลับออกมาหมด "ชิงเอ๋อร์ยอมเข้าวังกับข้าหรือ" ซวินเหิงเยว่หยัดวรกายขึ้นมานั่ง รับสั่งถามคนรักอย่างกระตือรือร้น "ถ้าคนในวังอนุญาตเจ้าค่ะ" นางแค่ถามพอเป็นพิธีไปอย่างนั้นเอง เพราะรู้อยู่แล้วว่าคนรักต้องหาทางหนีบนางพาเข้าวังไปด้วยแน่นอน "หากเป็นเรื่องนี้ย่อมไม่มีปัญหา" สองวันถัดมา พระราชวังหลวง ในช่วงสายของวัน หวายกงกงไปเชิญว่านซูเฟย มาเยี่ยมพระอาการประชวรของฮ่องเต้ซวินเสวียนคงถึงตำหนักด้วยตนเอง โดยอ้างว่าฝ่าบาทมีเรื่องสำคั

• นางร้ายอย่างข้าขอลิขิตชะตาเอง   บทที่ 79 ปลาฮุบเหยื่อ (ตอนปลาย)

  บทที่ 79 ปลาฮุบเหยื่อ (ตอนปลาย) หญิงสาวปรือตาฉ่ำน้ำตอบรับเขาอย่างลืมตัว "เจ้าเก่งเหลือเกิน อื้ออ ถูกใจข้ายิ่งนัก แรงอีกหน่อย อ๊าา ข้าเกือบถึงอีกแล้ว" เสียงครวญครางด้วยความสุขสมของหญิงสาว ดังเข้าหูชายหนุ่มอีกคนที่นั่งรออยู่ข้างห้อง มือแกร่งกำเข้ากันแน่นจนข้อนิ้วลั่น ถอนหายใจออกมาหนักหน่วง ก่อนยกจอกสุราขึ้นกระดกจนหมดในรวดเดียว ผู้ติดตามที่มาด้วยยืนก้มหลุบตาต่ำ ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง ผ่านไปแล้วสามเค่อ การเคลื่อนไหวในห้องข้างๆ ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลง อีกทั้งเสียงเนื้อกระทบกันเคล้าเสียงครวญครางด้วยความเมามันกลับดังขึ้นเรื่อยๆ ช่างเสียดแทงหูของผู้ได้ยินยิ่งนัก ปัง! "มันจะทำกันนานเกินไปแล้วนะ!" เขาตบโต๊ะด้วยความขุ่นเคือง เค้นเสียงเอ่ยลอดไรฟัน ใบหน้าหล่อเหลาดำทะมึนอย่างหงุดหงิด ผู้ติดตามยังคงเงียบงันไร้ซึ่งวาจา ทว่าต่างแอบคิดเหมือนกันไม่มีผิด 'ดูท่าเจ้าหนุ่มนั่นคงมีฝีไม้ลายมือเรื่องอย่างว่าน่าดู นางถึงได้ครางเสียงหลงขนาดนี้…' ราวสองเค่อต่อมาเสียงการเคลื่อนไหวก็เงียบลง ร่างกายเปลือยเปล่าขาวผ่องของหญิงสาว นอนทับอกแกร่งของชายหนุ่มด้วยรอยยิ้มอิ่มเอม นางหอบหายใจจากความเหนื่อยอ่อนทว่าสุข

• นางร้ายอย่างข้าขอลิขิตชะตาเอง   บทที่ 79 ปลาฮุบเหยื่อ (ตอนต้น)

  บทที่ 79 ปลาฮุบเหยื่อ (ตอนต้น) "หัวหน้าหมอหลวงฟ่งปรุงยาถอนพิษได้หรือไม่" สุรเสียงของซวินเหิงเยว่เต็มไปด้วยความกังวลขณะรับสั่งถาม หวายกงกงส่ายหน้า “ท่านหมอฟ่งกำลังตรวจสอบหาที่มาของพิษอยู่พะย่ะค่ะ หากไม่ทราบว่าเป็นพิษชนิดใด ก็มิอาจปรุงยาถอนได้ ระหว่างนี้จึงได้ทำการฝังเข็มเพื่อชะลอการแพร่กระจายของพิษไว้ก่อน“ "กงกงโปรดรออยู่ที่นี่สักครู่" รับสั่งเสร็จก็เดินหายไปยังห้องนอน และกลับออกมาพร้อมกล่องใบเล็กในมือ ก้มลงกระซิบบางอย่างกับหวายกงกง วันรุ่งขึ้นข่าวเรื่องฮ่องเต้ประชวรได้ถูกแจ้งแก่ขุนนางที่มารอประชุมเช้า ราชกิจทั้งหลายถูกโอนไปให้องค์รัชทายาทรับผิดชอบแทนชั่วคราว ตำหนักหวงหยาง องค์ชายห้าซวินเหอเยี่ยนสีหน้าเต็มไปด้วยคำถาม หลังจากกลับออกมาจากวังหลวง ทั้งที่ปกติพระบิดาของเขามีพระวรกายแข็งแรงมาตลอด นานๆครั้งถึงจะเป็นหวัดเพราะต้องลมเย็นสักครา ทว่าจู่ๆกลับทรงประชวรหนักจนถึงขั้นมิอาจเข้าประชุมเช้า ครั้นจะขอเข้าเยี่ยมพระอาการ กลับถูกหวายกงกงห้ามไว้ โดยอ้างว่าที่ฝ่าบาทประชวร เป็นเพราะทรงเสียพระทัยเรื่องการสิ้นพระชนม์ของไทเฮา รวมทั้งเรื่องของฮองเฮาและตระกูลหลิน หัวหน้าหมอหลวงฟ่งกำชับให้