บทที่ 7 หมายหมั้นปั้น(ให้)รัก - 75%

สาวสวยหุ่นดีที่นั่งกระแซะอยู่ข้างกายมีดีกรีเป็นถึงดาวคณะ เขาใช้เวลาจีบเธอแค่สัปดาห์เดียวก็สามารถพาขึ้นเตียงได้แล้ว ตอนนี้เขาจึงเดินยืดได้เต็มที่ในมหาวิทยาลัยเมื่อมีหญิงสาวคนนี้เดินเกาะแขนไม่ห่าง ท่ามกลางสายตาอิจฉาของผู้ชายคนอื่นที่เรียงแถวกันมาจีบเธอแต่ไม่ติด

แต่ก็นั่นแหละ สำหรับเขาแล้ว ผู้หญิงคนนี้ก็แค่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป ในเมื่อเขาพาเธอขึ้นเตียงได้ง่าย ๆ คนอื่นที่เคยคบกับเธอมาก็คงพาขึ้นเตียงได้ง่ายไม่ต่างกัน ต่อให้สวยเลิศเลอแค่ไหนเขาก็ไม่คิดจะจริงจังอยู่ดี เพราะเขาเชื่อว่าหากหลุดจากเขาไป สาวสวยคนนี้ก็มีหนุ่มรายใหม่มาเดินอยู่ข้างกายไม่เคยขาดอยู่แล้ว

แต่ที่แน่ ๆ กลวิชรจะไม่รามือจากรวิชาแน่นอน เขาอยากแก้เผ็ดไอ้เจ้าพ่อคลับซุสที่บังอาจมาชุบมือเปิบคนของเขาไป อยากรู้นักว่ามันจะทำหน้าอย่างไรถ้ารู้ว่าเขาเอาผู้หญิงของมันมานอนกกได้

“ผมมาดูแหวนหมั้นครับ”

ภีมพลแจ้งความประสงค์กับพนักงานขายที่ยืนต้อนรับอยู่หน้าตู้โชว์ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม พนักงานสาวรีบกุลีกุจอแนะนำหนุ่มสาวทั้งคู่อย่างกระตือรือร้น

“ชอบแบบไหนคะ เพชรเม็ดเดี่ยว หรือว่าแบบอื่น” พนักงานถามสาวน้อยที่ยืนหน้าแดงก่ำอยู่ข้างชายหนุ่มหน้าตาดี

รวิชาหันไปมองภีมพล เห็นเขายิ้มแล้วพยักหน้าให้ เธอจึงบอกพนักงานขายไปตามความต้องการของตัวเอง

“อยากได้แหวนที่ดูไม่เหมือนแหวนหมั้นน่ะค่ะ แบบที่ใส่ได้ทุกวัน ไม่ดูอลังการมากเกินไป”

รวิชาไม่อยากได้แหวนเพชรวงใหญ่ เพราะเธอยังต้องไปเรียนมหาวิทยาลัยจึงไม่อยากทำอะไรเวอร์เกินไปนัก อยากได้แหวนที่สามารถใส่ติดนิ้วได้ตลอดเวลามากกว่า

“ถ้างั้นลองดูวงนี้ไหมคะ ดีไซน์ใหม่ล่าสุดเลยค่ะ เป็นเพชรเดี่ยวรูปหัวใจ”

พนักงานสาวยื่นกล่องแหวนมาตรงหน้า รวิชามองแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ เพราะรูปทรงและการออกแบบไม่ดูใหญ่โต หรืออลังการมากจนเกินไปตามที่เธอคิดเอาไว้ อีกทั้งดีไซน์ยังออกแบบมาราวกับเอาใจวัยรุ่นโดยเฉพาะ ตัวเรือนเป็นเนื้อทองคำขาวพ่นทรายตลอดทั้งวง ตรงกลางฝังเพชรเม็ดเดี่ยวรูปหัวใจ มีลวดลายที่ไม่ถูกพ่นทรายเป็นรูปคล้ายเถาไม้เลื้อยพันกันไปตลอดรอบวง

ภีมพลหยิบแหวนในกล่องแล้วเอื้อมไปจับมือซ้ายของรวิชามาลองใส่แหวนทันที เขาจับมือนุ่มนิ่มของหญิงสาวมาวางบนมือของตนเองแล้วเลื่อนแหวนเข้าไปอย่างเบามือ ท่าทางทะนุถนอมของเขาทำให้รวิชาอดหวั่นไหวไม่ได้

“ดูเหมือนจะหลวมไปนิดนะน้องอาย ว่าไหมครับ” ชายหนุ่มก้มลงถามคนหน้าแดงก่ำอย่างเอ็นดู

“ค่ะ หลวมไปหน่อย น้องอายกลัวใส่แล้วจะหล่นหาย”

หญิงสาวรีบดึงมือกลับมาแล้วถอดแหวนยื่นให้พนักงาน จากนั้นก็รอพนักงานเอาไซซ์ที่เล็กกว่ามาให้สวมอีกครั้ง

เป็นภีมพลอีกเช่นเคยที่คว้ามาถือไว้ และเป็นฝ่ายสวมเข้าไปในนิ้วนางข้างซ้ายให้เธอเสียเอง

รวิชาพยายามจะชักมือของตนกลับไป แต่ชายหนุ่มทำทีเป็นไม่สนใจอาการนั้นพลางกุมมือเธอไว้แน่นกว่าเดิม เขามองหน้าสะเทิ้นอายของหญิงสาวด้วยนัยน์ตาพราวระยับ รอยยิ้มเต็มวงหน้า อาศัยช่วงที่รวิชากำลังประหม่ากับสายตาของเขา รีบยกมือเธอขึ้นมาจุมพิตลงไปตรงนิ้วนางซ้าย จากนั้นบอกพนักงานขายท่ามกลางอากัปกิริยาขัดเขินจนทำอะไรไม่ถูกของสาวน้อยว่า

“ผมเอาวงนี้ครับ”

พนักงานสาวยิ้มกว้าง รีบถามเผื่อไว้สำหรับอนาคตทันที

“สนใจดูแหวนแต่งงานไปด้วยเลยไหมคะ ทางร้านมีส่วนลดพิเศษให้ค่ะ”

ภีมพลคลี่ยิ้มพร้อมกับหยิบบัตรเครดิตยื่นส่งให้

“คงไม่ละครับเพราะผมเตรียมเอาไว้แล้ว แหวนแต่งงานผมจะใช้แหวนของคุณแม่ผม” แม้เขาจะพูดกับพนักงานแต่ตานั้นมองแต่ใบหน้าของรวิชาที่เม้มปากกลั้นยิ้มจนแก้มป่อง จนอยากจะหอมฟอดใหญ่ให้สมกับความน่ารักน่าใคร่ของเธอ

ภีมพลมองคนเดินข้างกาย ตั้งแต่ออกจากร้านเพชร รวิชาก็เอาแต่นิ่งเงียบไม่ช่างพูดช่างคุยอย่างเคย เขารู้ว่าเธอไม่โกรธ หรือรู้สึกไม่ดีที่เขารุกหนักจนเกินไป แต่คิดว่าเจ้าตัวอาจจะวางหน้าไม่ถูก ไม่รู้ว่าควรจะวางตัวอย่างไรมากกว่า

รวิชานั้นมองผิวเผินเหมือนเด็กสาวที่ร่าเริงสดใส แต่ลึกลงไปนั้นกลับเก็บความรู้สึกเก่งยิ่งกว่าผู้ใหญ่บางคนด้วยซ้ำ ยังดีที่ไม่ถึงกับเป็นเด็กเก็บกด จิตใต้สำนึกของความรู้ผิดชอบชั่วดียังคอยปรามสติเอาไว้อยู่บ้าง แต่ที่เขาเป็นห่วงคือตอนเธอเข้าเรียนมหาวิทยาลัยมากกว่า ไม่รู้ว่ารวิชาจะไปคบหา และเจอเพื่อนแบบไหน

เด็กนักศึกษาสมัยนี้ใช่ว่าจะเหมือนสมัยก่อน มีหลายคนที่ศีลธรรมในใจเริ่มตกต่ำลงสวนทางกับความฟุ้งเฟ้อในวัตถุนิยมที่พุ่งสูงขึ้น เขาทำงานกลางคืน อีกทั้งยังวนเวียนอยู่ในแวดวงพวกนี้ ทำไมจะไม่รู้ว่าเด็กนักศึกษาทุกวันนี้ไปไกลจนแทบจะเรียกได้ว่าก้าวกระโดด ในขณะที่ความสามารถ และความรับผิดชอบกลับถอยหลังลงคลองอย่างน่าใจหาย

คิดแล้วเขาก็เป็นห่วงคนข้างกาย เห็นทีคงจะปล่อยเธอไว้ลำพังอย่างนี้ไม่ได้เสียแล้ว แต่ถ้าจะให้คนตามประกบติดทุกฝีก้าว ก็เกรงว่าเจ้าตัวจะไม่พอใจจนพานต่อต้านเขาเปล่า ๆ

“น้องอายเปิดเทอมอีกทีเมื่อไร”

ชายหนุ่มเปิดปากถามหลังจากที่เดินเงียบกันมาพักใหญ่ แต่แล้วจู่ ๆ เขาก็รีบเอื้อมมือไปคว้าเอวของเธอให้เข้ามาแนบชิดกับตัว เพราะเห็นจากหางตาว่ามีเด็กต่างชาติตัวเล็กสองคนกำลังวิ่งเล่นไล่กันมาตรงที่รวิชาเดินอยู่ เขาจึงดึงเธอให้หลบออกมาก่อนที่จะถูกเด็กวิ่งชน

“อ๊ะ! เอ่อ...ขอบคุณค่ะอาภีม”

ตอนแรกหญิงสาวตกใจที่จู่ ๆ เขาก็ดึงเข้าไปกอด แต่พอเห็นเด็กผู้ชายวิ่งเฉียดหลังไปแบบฉิวเฉียดจึงหันไปอ้อมแอ้มขอบคุณพร้อมกับตอบคำถามที่เขาถามค้างไว้เมื่อครู่

“ประมาณต้นเดือนหน้าก็รู้ผลสอบแล้วค่ะว่าจะได้เรียนที่ไหน เปิดเทอมก็คงอีกประมาณหนึ่งเดือนหลังจากนั้น อาภีมถามทำไมหรือคะ” หญิงสาวหันไปถามหลังจากที่เขาปล่อยตัวเธอให้เป็นอิสระแล้ว

“งั้นก็แปลว่าช่วงที่รอฟังผลก็ว่างใช่ไหม” ชายหนุ่มก้าวเดินต่อ ในหัวเริ่มมีความคิดบางอย่างผุดวาบขึ้นมา

“ใช่ค่ะ อาภีมมีอะไรหรือเปล่าคะ”

“ไปช่วยงานอาที่บริษัทไหม ดีกว่าอยู่บ้านเฉย ๆ”

ภีมพลหยุดยืนหน้าร้านเสื้อผ้าแบรนด์ดังร้านหนึ่ง เขาหันมองรวิชาเพื่อดูท่าทีของเธอว่าคิดเห็นอย่างไรกับเรื่องที่เขาเสนอไป เห็นเธอเลิกคิ้วขึ้น แววตามีร่องรอยของความประหลาดใจปรากฏอยู่ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นตื่นเต้นเข้ามาแทนที่

“จะดีหรือคะ น้องอายยังไม่เคยทำงานเลย จะไปช่วยให้อาภีมวุ่นวายมากกว่าเดิมน่ะสิไม่ว่า”

“ไม่เห็นเป็นอะไรเลย อาชอบนะถ้าเราอยากจะมาวุ่นวายด้วย ทั้งเต็มใจทั้งยินดีเลยล่ะ”

นัยน์ตายิ้มได้ของเขาดูระยิบระยับพริบพราวจนคนมองต้องรีบเบือนหน้าหลบตาไปทางอื่น หญิงสาวกัดริมฝีปากล่างเพื่อกลั้นยิ้ม แต่ภีมพลกลับยกมือขึ้นแตะคางมนของหญิงสาวพร้อมกับเอานิ้วโป้งเกลี่ยที่ริมฝีปากอย่างแผ่วเบา

“เดี๋ยวก็เป็นแผลในปากจนได้ อยากยิ้มก็ยิ้มสิ” ชายหนุ่มยิ้มกรุ้มกริ่ม แล้วรีบชวนคุยไปเรื่องอื่นก่อนที่สาวน้อยจะเขินจนเปลี่ยนเป็นงอน

“หรือว่าเราอยากจะลองไปช่วยงานที่โรงงานของพ่อกับแม่ เคยตามท่านไปดูบ้างหรือเปล่า”

รวิชาช้อนตาขึ้นมองคนพูด ผิวเนื้อตรงคาง และริมฝีปากที่เขาสัมผัสเมื่อครู่ยังร้อนผ่าวราวกับมือข้างนั้นเป็นเหล็กร้อน ๆ ที่แตะตรงไหนก็ละลายตรงนั้น

“เคยไปไม่กี่ครั้งเองค่ะ ส่วนใหญ่จะเข้าไปในส่วนของออฟฟิศมากกว่า ไม่ได้เข้าไปดูในโรงงาน เพราะคุณแม่บอกว่าในโรงงานค่อนข้างยุ่ง แต่จะว่าไปแล้วน้องอายก็อยากลองเข้าไปดูโรงงานมากกว่านะคะ ดูแล้วน่าจะมีอะไรให้ทำมากกว่าที่จะเข้าไปออฟฟิศ”