บทที่ 7 หมายหมั้นปั้น(ให้)รัก - 100%

รวิชาอยากเห็นโรงงานในส่วนที่เป็นการปฏิบัติการบ้าง ก่อนหน้านี้เธอไม่เคยคิดสนใจในธุรกิจของครอบครัวเลยสักครั้ง น่าแปลกที่พอได้มาคุยกับภีมพล เธอกลับคิดเรื่องการทำงานมากขึ้น

“คิดอย่างนั้นได้ก็ดี อาว่าถึงเวลาแล้วนะที่น้องอายต้องเข้าไปศึกษางานของครอบครัว ค่อย ๆ หัดค่อย ๆ เรียนรู้ไป กว่าน้องอายจะเรียนจบป่านนั้นความรู้ความสามารถก็แข็งแกร่งพอที่จะช่วยพ่อกับแม่ได้แล้ว ถ้างั้นพรุ่งนี้อาจะมารับไปที่โรงงานแล้วกันนะ”

ภีมพลรีบอาสา ตั้งใจไว้ว่าในช่วงสองอาทิตย์ก่อนถึงวันหมั้น เขาต้องทำตัวติดกับรวิชาเพื่อลดความตึงเครียดของเธอเมื่อต้องเข้าพิธีหมั้นทั้งที่อายุยังน้อย

“ให้พี่บุญเกิดขับไปส่งก็ได้ค่ะ ลำบากอาภีมเปล่า ๆ”

รวิชารีบปฏิเสธด้วยความเกรงใจ เธอรู้ว่าเขางานยุ่งมากแค่ไหนเพราะต้องทำงานทั้งกลางวันกลางคืน เวลาพักผ่อนก็มีน้อย จนสงสัยว่าเขาเอาเวลาที่ไหนไปนอน

“อาเคยบอกแล้วไงว่าถ้าเกี่ยวกับเรา ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรอายอมลำบากทั้งนั้นแหละ”

ชายหนุ่มวางมือบนศีรษะเธอแล้วโยกไปมา ก่อนจะเลื่อนมือลงมาเกาะบ่าบอบบางแบบเนียน ๆ

ภีมพลหันไปมองด้านข้างทันทีเมื่อรู้สึกว่ากำลังถูกจับจ้องด้วยสายตาไม่เป็นมิตร ครั้นพอเห็นว่าเป็นใครมุมปากหยักก็แค่นยิ้มออกมาเพียงนิด

นึกว่าใคร ไอ้ตัวแสบนี่เอง...กลวิชร

“ดูชุดร้านนี้ไหมน้องอาย ชุดที่จะใส่วันงาน หรือเรามีร้านประจำอยู่แล้ว”

ภีมพลก้มลงถามคนในอ้อมแขนที่ยืนมองเข้าไปในร้านเสื้อผ้าแบรนด์ดังอย่างสนอกสนใจ

รวิชาหันมาพยักหน้าให้เขาพร้อมกับยิ้มกว้าง หญิงสาวมองป้ายแบรนด์ที่ติดอยู่ด้านบนของร้านที่เธอไม่เคยมีโอกาสได้เข้าไปอุดหนุนสักครั้ง เพราะคิดว่าราคาค่อนข้างแพงเกินไปสำหรับนักเรียนที่ยังหาเงินเองไม่ได้อย่างเธอ โดยส่วนใหญ่แล้วเธอกับเพื่อน ๆ มักชอบซื้อเสื้อผ้าแถวสยาม หรือสั่งซื้อออนไลน์มากกว่า ดังนั้นเมื่อภีมพลโอบไหล่เธอแล้วพาเดินเข้าร้าน เธอจึงยอมเดินตามเขาไปอย่างไม่อิดออด

“ชุดหนึ่งต้องแพงมากแน่ ๆ เลยค่ะอาภีม”

แม้เสียงจะฟังเหมือนหวาดหวั่นแต่แววตาของหญิงสาวกลับเป็นประกายระยิบระยับ ภีมพลเห็นแล้วก็ได้แต่ยิ้มพลางบีบไหล่เธอเบา ๆ อย่างเอ็นดู ก่อนจะก้มลงพูดอย่างอ่อนโยนเหมือนพูดกับเด็กน้อย

“อาไปนั่งรอตรงนั้นนะ อยากได้ชุดไหนก็เลือกเลยตามสบายไม่ต้องเกรงใจ”

“พูดอย่างนี้เดี๋ยวน้องอายก็เหมาทั้งร้านหรอก”

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นย่นจมูกใส่เขา ภีมพลยักไหล่อย่างไม่ยี่หระราวกับเป็นเรื่องเล็กน้อยมากหากเธอจะทำอย่างที่พูดจริง ๆ

“เอาเลย ขนหน้าแข้งอาไม่ร่วงอยู่แล้ว แค่นี้จิ๊บ ๆ” แต่ตอนเอาคืนอย่ามาโอดครวญก็แล้วกัน...

ชายหนุ่มต่อประโยคอยู่ในใจ เขายิ้มมุมปากพร้อมกับหลิ่วตาข้างหนึ่งให้สาวน้อย ก่อนจะหันหลังเดินไปนั่งบนเก้าอี้ที่ทางร้านเตรียมเอาไว้ให้สำหรับลูกค้าที่จะลองรองเท้า แต่ในเมื่อยังไม่มีลูกค้าคนไหนมาใช้บริการในส่วนนี้ เขาจึงเดินไปนั่งรอรวิชาเงียบ ๆ แล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาเช็กอีเมลระหว่างรอ

รวิชานึกขอบคุณเขาที่ไม่มาเดินตามให้ต้องรู้สึกอึดอัดตอนที่เธอเลือกเสื้อผ้า หญิงสาวเดินดิ่งไปยังเดรสเข้ารูปสีเปลือกไข่ที่ทางร้านนำใส่หุ่นโชว์ไว้ด้านหน้าทันที เธอเลือกไซซ์ของตนเองออกมาจากราวแขวนแล้วชูขึ้นเล็กน้อยในระดับสายตาเพื่อดูภาพรวมของชุดนี้ใกล้ ๆ

เดรสคอกลมแขนกุดสีเปลือกไข่ ช่วงเหนือหน้าอกขึ้นไปจนถึงครึ่งของแผ่นหลังเป็นลูกไม้ซีทรูสีเดียวกัน ลูกไม้เนื้อนิ่มนั้นเป็นผ้าผืนเดียวกันทั้งหมดโดยไม่มีรอยต่อ หรือรอยตะเข็บที่บ่าให้รบกวนสายตาตอนมอง ช่วงหน้าอกลงไปเป็นผ้าเนื้อดีไม่หนาและไม่บางจนเกินไป รอยต่อระหว่างเนื้อผ้าและลูกไม้มีไข่มุกร้อยติดเอาไว้เพื่อซ่อนรอยต่อของผ้า นอกนั้นก็ไม่มีลวดลายอื่นใด สไตล์เรียบหรู ดูดี ไม่ดูเป็นทางการหรือดูมีอายุมากเกินไป เธอดูแล้วคิดว่าชุดนี้สามารถใส่ซ้ำไปเที่ยวได้อีกหลายครั้ง

รวิชาเดินเลือกอยู่ในร้านอีกสองสามชุดท่ามกลางสายตายิ้มได้ของคนพามาและอาสาจ่ายเงิน ภีมพลมองหญิงสาวตลอดเวลาราวกับกลัวเธอจะหนีหาย จนกระทั่งหญิงสาวหอบชุดที่เลือกมาเดินเข้าห้องลองเสื้อผ้า เขาจึงเลิกมอง

ภีมพลนั่งยิ้มกับตนเองเมื่อนึกถึงเรื่องราวตลอดหลายวันที่ผ่านมา มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นมากมาย และรวดเร็วเหลือเกิน เมื่อก่อนเขาไม่เคยคิดด้วยซ้ำว่าตนจะหาห่วงมาผูกคอ และต้องลงเอยกับใครสักคนไปชั่วชีวิต เขารักอิสระ ไม่คิดรักใคร หรือผูกติดกับผู้หญิงคนใดไม่ว่าจะสวยแค่ไหนก็ตาม

แต่กับรวิชา เด็กสาวข้างบ้านที่เขาเคยรักและเอ็นดูราวกับเป็นน้องสาว ใครจะเชื่อว่าเธอจะมาเขย่าหัวใจของเขาได้ นอกจากจะมาทำให้เขาเปลี่ยนความรู้สึกเอ็นดูแบบน้องสาว มาเป็นในแบบที่ลึกซึ้งกว่านั้นได้แล้ว เธอยังทำให้เขามีรสนิยมอยากกินหญ้าอ่อนขึ้นมาอีกด้วย และแน่นอนว่าหญ้าอ่อนต้นนั้นก็ต้องเป็นเธอคนเดียว เขาจึงต้องหาทางผูดมัดเธอเอาไว้กับเขาแบบนี้ เพราะไม่คิดจะปล่อยรวิชาไปให้ผู้ชายหน้าไหนอย่างแน่นอน

แต่รวิชาก็ยังเด็กเกินไป เขาคงไม่สามารถทำอะไรได้ มากไปกว่าการสบโอกาสขอชื่นใจบ้างเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อเป็นน้ำหล่อเลี้ยงหัวใจในแต่ละวัน จะว่าไปก็ดีเหมือนกัน อีกสี่ปีต่อจากนี้เขาจะได้หยอดความรักใส่ลงไปในหัวใจของสาวน้อยวันละนิดทีละหน่อย เขาจะทำให้เธอรู้สึกว่า เขาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตที่เธอจะขาดไม่ได้แม้แต่วันเดียว!

“อาภีมขา ชุดนี้เป็นไงบ้างคะ สวยไหม”

เสียงกังวานใสดังขึ้นอยู่เบื้องหน้า ปลุกให้ภีมพลตื่นจากภวังค์พร้อมกับเงยหน้ามองเจ้าของเสียง เขาตกตะลึงจนเผลอมองเธอตาค้างเมื่อเห็นคนที่เขามองว่าเป็นสาวน้อยนั้นได้กลายร่างเป็นสาวสวยน่าหลงใหลไปทั้งเนื้อทั้งตัวจนอยากจะรวบร่างนั้นมากอดแน่น ๆ ให้สมกับความน่ารักเสียเหลือเกิน

รวิชาเห็นเขามองอยู่นานโดยไม่มีแม้แต่รอยยิ้มที่มักส่งให้เป็นประจำก็เริ่มใจเสีย ก้มลงมองตัวเองพลางคิดว่าชุดนี้คงไม่เหมาะกับเธอกระมัง เขาถึงไม่กล้าแสดงความเห็นออกมาให้เธอเสียความมั่นใจ

“น้องอายลองชุดอื่นอีกก็ได้ค่ะ ชุดนี้ไม่เอาแล้วก็ได้” น้ำเสียงเอื่อยอ่อยราวกับต้นไม้ขาดน้ำของหญิงสาว ทำให้ภีมพลรีบคว้าข้อมือเธอไว้ทันที

“สวยมากจ้ะน้องอาย เอาชุดนี้แหละนะ”

ชายหนุ่มพูดเสียงอ่อน ยิ่งเห็นสีหน้าไม่แน่ใจของคนฟังเขาก็ยิ่งต้องพูดสำทับไปอีกครั้ง เพื่อสร้างความมั่นใจให้สาวน้อยขี้งอน

“อาพูดจริง ๆ น้องอายใส่ชุดนี้แล้วสวยครับ สวยมากเลยด้วย เล่นเอาอาหลงจนถอนสายตาไม่ได้เลยนะ รู้ตัวหรือเปล่า”

เขารวบมือของหญิงสาวไว้ทั้งสองข้างแล้วทำท่าจะก้มลงจูบ แต่รวิชารีบดึงหนีเสียก่อนเพราะเขินอายกับสายตาของพนักงานในร้าน และตกใจกับการกระทำของเขา

“งั้นเดี๋ยวน้องอายจะลองชุดอื่นมาให้ดูนะคะ” พูดจบหญิงสาวก็เดินลิ่วเข้าไปยังห้องลองเสื้อ รวิชาทรุดตัวนั่งบนเก้าอี้ในนั้นอย่างหมดแรงพลางยกมือขึ้นทาบอกด้านซ้ายที่เต้นกระหน่ำ

เธอรู้สึกสับสนเหลือเกิน การแสดงออกทั้งหมดที่ภีมพลทำลงไปนั้นเป็นเพราะเขามองเธอเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง หรือแค่เอ็นดูอย่างน้องนุ่งเหมือนเมื่อก่อนกันแน่ แล้วเธอเล่าคิดอย่างไรกับเขา

“เพ้อเจ้อใหญ่แล้วยายอาย อายุห่างกันขนาดนั้นเขาคงไม่คิดกับเราเป็นอย่างอื่นไปได้หรอก”

รวิชาบอกกับตนเองในกระจกก่อนจะเริ่มลองชุดที่เหลือต่อ โดยพยายามปัดความคิดฟุ้งซ่านเกี่ยวกับชายหนุ่มออกไปให้พ้นหัว