ตอนที่ : 20 ฮันนีมูนจริง ๆ 4

            วธุกาเห็นสามีลงน้ำมาหญิงสาวก็จ้วงว่ายเข้ามาหาตรงบันไดปูนทางลง ซึ่งด้านหน้าของห้องจะเป็นแบบเปิดโล่งเดินลงสระว่ายน้ำได้เลย มองออกไปก็จะเป็นวิวของภูเขาและต้นไม้ที่ขึ้นหนาตา มองเห็นหลังคาของห้องพักบนแพแต่ไม่สามารถมองเห็นถึงแม่น้ำที่ไหลผ่านได้ ด้วยเหตุนี้นี่เองจึงทำให้ลูกค้าส่วนใหญ่ไม่ค่อยเข้ามาพักที่นี่ในวันธรรมดา แต่สำหรับวธุกาแล้วเธอคิดว่าบรรยากาศที่นี่ก็ไม่เลวเหมือนกัน ออกจะสะดวกสบายไปเสียทุกอย่าง เงียบสงบไม่มีเสียงคนอื่นกระโดดน้ำตูมๆ เหมือนบ้านพักบนแพ

            “ผมกะว่าจะลงน้ำกันตอนค่ำๆ แต่คุณชิงลงเสียตอนเที่ยงกว่าๆ เลย” วิเนตย์พูดกับภรรยาที่ว่ายน้ำเข้ามาเกาะขอบบันไดซึ่งเป็นปูนหยาบสามชั้น

            “ไม่เห็นเป็นไรนี่คะว่ายตอนค่ำๆ อีกรอบก็ได้ ฉันสบายมาก ดีกว่าอยู่ในห้องเฉยๆ” เป็นไปได้เธออยากจะว่ายทั้งวันทั้งคืนจะได้ไม่ต้องเอาแต่ขลุกอยู่บนเตียง แล้วเขาก็ทำเหมือนเธอเป็นของเล่น พลิกโน่นจับนี่อยู่ตลอดเวลา

            “แต่ผมไม่ค่อยชอบว่ายน้ำ”

            “งั้นคุณก็นอนเล่นอยู่บนเตียงสิคะ ฉันกะว่าจะว่ายน้ำเล่นสักสองสามชั่วโมงให้หนำใจไปเลย”

            “บ้าหรือเปล่าคุณวาท จะปล่อยให้ผมนอนหง่าวอยู่คนเดียวหรือยังไงกัน ค่ำๆ ค่อยมาว่ายกันใหม่ก็ได้ เอางี้นะ ผมให้เวลาคุณแค่ชั่วโมงเดียว จากนั้นเราก็ไปแช่น้ำอุ่นๆ ในอ่างกัน นอนกลิ้งเล่นบนเตียงสักพัก อีกหน่อยก็ได้เวลาข้าวเย็นแล้ว หลังข้าวเย็นแล้วเราค่อยมาลงสระกันใหม่ ทีนี้คุณจะว่ายจนเช้าเลยผมก็จะไม่ว่าสักคำ”

            “ไม่ว่าเลยเหรอคะ?” ได้ยินแล้วทำไมเธอกลับไม่ค่อยเชื่อในคำพูดของเขาเลย

            “แน่นอนถ้าคุณอยากจะว่ายจนถึงเช้าผมก็ไม่ว่าสักคำ พูดคำไหนคำนั้น” เขายืนยันเสียงหนักแน่น จนเธอต้องคล้อยตามอย่างเสียไม่ได้

            “เอ่อ งั้นก็ได้ค่ะ”

            “เดี๋ยว” เอวคอดถูกมือใหญ่ของสามีรั้งเอาไว้ ทำให้อกอวบแนบกับแผงอกเปลือยที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อของเขา ฝ่ามือทั้งสองรีบยกขึ้นดันหน้าอกของสามีเอาไว้ แต่ยิ่งดันออกเท่าไหร่สามีของเธอก็ยิ่งดันเข้าให้ชิดมากขึ้นเท่านั้น

            “อ๊ะ!” ในที่สุดก็เสร็จเขาจนได้ ริมฝีปากหนาบดจูบลงมาอย่างหนักหน่วง ดึงมือทั้งสองให้โอบรอบคอหนาเอาไว้ แรงเสียดสีใต้ผิวน้ำทำให้วิเนตย์แทบจะควบคุมตัวเองไม่อยู่ เขารีบดันร่างภรรยาออกช้าๆ อย่างสุดแสนจะเสียดาย

            “ผมว่าเราขึ้นกันเถอะ”

            “ไม่ขึ้น!” วธุกาไม่อยู่ให้โง่ รีบว่ายน้ำหนีเขาไปในทันที ดีที่ว่าความกว้างของสระมีมากพอสำหรับห้องพักทั้งห้าห้องไม่รวมชั้นสอง หญิงสาวจึงมีเวลาในการอยู่ห่างจากสามีได้ชั่วขณะหนึ่ง และดูเหมือนวิเนตย์จะไม่ได้ใส่ใจว่ายน้ำตามมาแต่อย่างใด เห็นเขาคว้าเสื้อคลุมเดินเข้าไปในห้อง และกลับออกมาอีกทีพร้อมกับเครื่องดื่มในสองมือ มีเบียร์เย็นๆ หนึ่งกระป๋องกับน้ำผลไม้สำหรับเธออีกหนึ่งขวด เขากวักมือเรียกเธอให้เข้าไปหา แต่หญิงสาวก็โบกมือปฏิเสธและว่ายน้ำหนีไปสุดมุมของสระ จะหนีไปไกลกว่านี้ก็ไม่ได้เพราะวิเนตย์เลือกพักตรงกลางสระพอดิบพอดี

            ‘รู้ว่าไปไหนไม่รอดก็ยังจะไปอีกนะคุณวาท’ คนที่ยืนเกาะขอบสระมองภรรยาด้วยสายตาเอ็นดู เขายกเบียร์ขึ้นจิบแล้วมองความงามของธรรมชาติอย่างสุขใจ แม้จะเป็นเจ้าของรีสอร์ตแห่งนี้แต่วิเนตย์เองก็ไม่ค่อยจะมีโอกาสได้พักเอง แล้วแหงนหน้ามองฟ้าสีครามอย่างสงบเหมือนในตอนนี้ แม่เงือกสาวพราวเสน่ห์ของเขาก็ล้อแดดเล่นลมไปมาด้วยชุดที่อะร้าอร่ามตาเหลือเกิน

            และทุกครั้งที่แม่เจ้าประคุณโผล่ตัวขึ้นเหนือน้ำ ส่วนเว้าส่วนโค้งก็กระแทกตาเขาเข้าอย่างจัง เลยต้องปลดปล่อยพลังด้วยการว่ายน้ำตามวธุกาไป ก่อนจะถึงตัวของหญิงสาวเขาก็มุดลงใต้น้ำแล้วดำเข้าไปดึงข้อเท้าของหญิงสาวให้ทรุดตัวลงใต้น้ำตามตัวเอง คนถูกแกล้งหันมาเจอเขาใต้น้ำก็รีบดันตัวขึ้นด้านบน

            “เล่นบ้าๆ ตกใจหมดเลย” หญิงสาวต่อว่าเขาทันทีที่เขาโผล่ขึ้นเหนือน้ำตามมาติดๆ

            “นิดเดียวน่าคุณวาท อากาศดีนะผมว่า” วิเนตย์ยิ้มเย้าภรรยาอย่างอารมณ์ดี

            “ค่าอากาศดีมากๆ ว่าแต่คุณไม่กลัวดำเหรอคะ” วธุกาพูดพร้อมเดินไปริมขอบสระว่ายน้ำด้านหน้า ใช้เท้าดันตัวให้ขึ้นไปนั่งพักริมขอบสระ สองมือก็รวบเส้นผมค่อยบิดน้ำออกจากโคนสู่ปลาย

            “เอ่อ คุณวาท”

            “มีอะไรคะ”

            “ผมว่าคุณลงมาก่อนเถอะ”

            “ทำไมล่ะ คุณนี่จะมาเจ้ากี้เจ้าการอะไรกับฉันนักหนา ไม่เข้าใจเลยจริงๆ หรือว่าเข้าสู่วัยทองแล้วเลยแปรปรวนไปเรื่อย” วธุกาส่ายหน้าใส่เขาแล้วดึงสายบิกินีตรงสะโพกให้เข้าที่เข้าทาง ทำท่าจะขยับสายตรงหัวไหล่ต่อ

            “พอๆ เดี๋ยวเลือดกำเดาผมไหล ลงมาเดี๋ยวนี้เลยคุณวาท มาอยู่ในน้ำนี่แหละดีแล้วไม่ต้องขึ้นไปนั่งอวดสัดส่วนแบบนั้นหรอก” วิเนตย์ยกมือห้ามภรรยา ซึ่งตอนนี้หญิงสาวก็ก้มลงมองตัวเองแล้วเงยหน้าขึ้นมองเขาอีกรอบ ริมฝีปากขบเม้มเข้าหากันคล้ายคนกำลังกลั้นอาการหัวเราะไว้เต็มที่

            “ไม่ต้องมาหัวเราะเยาะผมเลยนะ ผมเป็นผู้ชายทั้งแท่งนะคุณ มาแต่งตัววับๆ แวมๆ แบบนี้ใครมันจะไปทนได้ เอ้า นั่งยิ้มอยู่นั่นแหละบอกให้ลงมาไง”

            “จ้าจ้า ลงแล้วจ้า” คนหน้าเป็นขานตอบเลียนแบบตัวการ์ตูนอย่างขำขัน ไม่คิดว่าคนอย่างเขาจะมีอาการแบบนี้ได้ แต่ไม่ทันที่จะได้ว่ายน้ำหนีไปไหน สามีของเธอก็เข้ามากอดจากด้านหลังแล้วรัดเอวเธอเอาไว้แน่น เนื้อแนบเนื้อแบบนี้คงได้เสียจูบให้เขาอีกตามเคย

            “ว่ายไปว่ายมาก็พอไม่ต้องอุตริขึ้นไปนั่งบนขอบสระด้านหน้าล่ะ” แถมมีกำชับในเรื่องไม่เป็นเรื่องอีกต่างหาก

            “เฮ้อ! คุณนี่เยอะจริงๆ”