ตอนที่ : 4 คืนวิวาห์ 2

            “อย่ามาโวยวายใส่ผมนะคุณวาท ผมไม่ชอบผู้หญิงสติไม่ดีที่อะไรนิดอะไรหน่อยก็เอาแต่กรี๊ดๆ ใส่กันแบบนี้ มันน่ารำคาญรู้ไหม” ‘ผู้หญิงสติไม่ดี?’ คนถูกตำหนิอ้าปากเหวอชี้นิ้วใส่ตัวเองแบบอยากจะกระโดดถีบเจ้าบ่าวในคืนเข้าหอเสียเหลือเกิน ‘เย็นไว้วาทๆ’ ได้แต่ท่องสามคำนี้ไว้ในใจ แล้วดวงตาคู่สวยก็ต้องเบิกโตขึ้นเมื่อเจ้าบ่าวของตนเดินตรงดิ่งเข้ามาหา

            “เดี๋ยว! คุณจะทำอะไร”

            “ก็คุณช้าผมจะถอดให้เอง” วธุกาถูกดันตัวลงไปนอนอยู่บนเตียงขณะที่เขาจับโน่นพลิกนี่หาบางอย่างอยู่ ไม่ช้าซิปที่ฝังอยู่ด้านหลังชุดก็ปรากฏให้เขาได้รูดลงอย่างง่ายดาย

            “อย่าดิ้นสิ” เสียงดุไม่ได้ทำให้เจ้าสาวที่กำลังดิ้นหนีไปมาหยุดได้ หนักเข้าเจ้าบ่าวก็เอาเนกไทที่รูดทิ้งเมื่อครู่มามัดมือของหญิงสาวเอาไว้

            “คุณวิเนตย์นี่คุณบ้าไปแล้วเหรอยังไง มามัดฉันทำไม!”

            “ใครใช้ให้คุณดิ้น”

            “โธ่...คุณวิเนตย์อย่ามัดฉันสิ แล้วก็อย่าถอดด้วย อะ...อ๊าย!” ไม่ทันแล้วชุดเจ้าสาวถูกถอดออกจากปลายเท้าและหล่นลงไปกองอยู่บนพื้น เหลือเพียงผ้าลูกไม้ชิ้นน้อยแสนบางเบา แค่เหลือบตาขึ้นมองเขาวธุกาก็หัวใจเต้น ตึก! ตัก! เกิดมาจากท้องแม่ไม่เคยให้ใครได้เห็นสัดส่วนเต็มสองตาเหมือนในตอนนี้เลย

            “ก็โอนะ”

            “ฮะ!”

            “ผมว่ารูปร่างของคุณค่อนข้างโอเคเลย สำหรับคนที่อายุอานามปาเข้าไปสามสิบห้าปีแล้วอย่างคุณ” เขาพูดแล้วก็มองต่อเหมือนอยากจะกระชากเจ้าผ้ากีดกั้นสายตาออกเร็วๆ

            “คุณวิเนตย์” วธุกาเรียกชื่อเจ้าบ่าวด้วยน้ำเสียงลากยาว

            “อะไร” เสียงขานรับคล้ายหงุดหงิดที่ตัวเองจะต้องละสายตาจากความงามตรงหน้าขึ้นมองคนเรียก วธุกาหายใจแรงขึ้นเรื่อยๆ ตามความรู้สึกอันหลากหลายที่มันประดังประเดเข้ามาอย่างไม่ขาดสาย

            “นี่คืนเข้าหอนะคุณรู้ใช่ไหม” แทบจะกัดฟันถามเขา

            “ก็ใช่” ดูเหมือนเจ้าบ่าวจะไม่เดือดเนื้อร้อนใจเลยสักนิด เจ้าสาวคนงามเลยฉุนจัดที่ได้ยิน

            “แล้วคุณมาทำบ้าๆ แบบนี้กับเจ้าสาวได้ยังไง เอาเนกไทมามัดฉันทำไมบ้าหรือเปล่า! ฉันแต่งงานกับคุณฉันก็พร้อมจะขึ้นเขียง เอ๊ย! เตียงกับคุณอยู่แล้ว แก้มัดฉันเดี๋ยวนี้เลย!” ตะโกนใส่หน้าแล้วก็มาหอบหายใจเหนื่อยเสียเอง แต่แทนที่วิเนตย์จะสำนึกในสิ่งที่ทำลงไป เขากลับหัวเราะเบาๆ อย่างชอบใจ

            “ผมพอใจมีอะไรไหม”

            “คุณมันบ้า ฉันจะฟ้องทุกคนให้หมดทุกเรื่องเลยว่าคุณทำบ้าๆ อะไรกับฉันบ้างในคืนเข้าหอ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!” พูดไปเท้าก็พยายามจะถีบเขาออกด้วยแต่ก็ไม่เป็นผลเอาเสียเลย

            “จริงเหรอคุณวาท ผมว่าคุณไม่กล้าฟ้องหรอกยิ่งหมดทุกเรื่องด้วยนะ เอาหัวเป็นประกันว่าไม่กล้าแน่นอน โดยเฉพาะเรื่องที่ผมกำลังจะทำต่อไปนี้”

            “อ๊าย!” วธุกากรีดเสียงอย่างตกใจเมื่อชั้นในตัวน้อยลอยละลิ่วจากอกไปกองอยู่บนพื้น ตามด้วยอีกตัวที่อยู่ด้านล่าง กลายเป็นว่าตอนนี้เธอกำลังเปลือยเปล่าต่อหน้าต่อตาของเขา

            “จะแหกปากร้องทำไมคุณวาท ผมเจ้าบ่าวของคุณเองนะ เดี๋ยวใครเขาก็หาว่าผมกำลังทารุณกรรมคุณอยู่หรอก” ชายหนุ่มใช้สายตาตำหนิเจ้าสาวประหนึ่งได้ทำเรื่องที่ไม่สมควรอย่างยิ่ง

            “ก็ฉันตกใจนี่นา ปล่อยมัดก่อนสิคุณวิเนตย์แบบนี้มันเหมือนถูกข่มขืนยังไงไม่รู้”

            “คนบ้าที่ไหนมันจะข่มขืนเจ้าสาวตัวเอง คุณก็ช่างคิดมาได้ไร้สาระ”

            ‘ก็คนบ้าๆ อย่างคุณนี่แหละ’ หากพูดได้คงตะโกนใส่หน้าเขาไปแล้ว แปลกประหลาดจริงๆ ผู้ชายคนนี้ แย่ไปกว่านั้นกำลังจะเป็นสามีของเธออีกต่างหาก

            “แก้มัดฉันนะคุณวิเนตย์ ฉันไม่หนีไปไหนหรอก” หนักเข้าก็ต้องอ้อนวอนขอดูบ้าง วิเนตย์ทำท่าคิดเพียงชั่วครู่ก่อนจะยกไหล่ขึ้นทั้งสองข้าง

            “ก็ได้ๆ แต่ห้ามดิ้นอีกนะ ยังไงคืนนี้คุณก็ต้องเป็นเมียผมอย่างถูกต้องตามกฎหมายทุกอย่าง ผมไม่ได้บังคับอย่างแน่นอนเพราะคุณต้องสมยอมอย่างเต็มใจ” เขาพูดมือก็แกะเนกไทออกจากมือของวธุกาไปด้วย

            “ฉันไม่ดิ้นหรอก พลาดท่าแต่งงานด้วยแล้วนี่” ท้ายประโยคพูดเบาๆ

            “ได้ยินนะ”

            “ก็จริงไหมล่ะ”

            “คุณห้ามมีปัญหาอีกนะ ผมแก้มัดให้แล้ว” วิเนตย์พูดพร้อมหย่อนเนกไทของตนเองลงสู่พื้นห้อง คนได้รับอิสรภาพรีบดึงผ้าห่มขึ้นคลุมกาย มองดูเจ้าบ่าวของตนเองซึ่งกำลังถอดเสื้อผ้าออกจากตัวอย่างเร่งรีบ ไม่ช้าก็เปลือยเปล่าด้วยกันทั้งคู่ วธุกาเม้มปากนิดๆ แล้วหันหน้าหนีไปอีกทาง เธอไม่ใช่สาวน้อยแรกรุ่นที่จะต้องยกมือขึ้นปิดตาเอาไว้เพียงเพราะเห็นผู้ชายแก้ผ้าอยู่ตรงหน้า ใช่! ท่าทางไม่เป็นแบบนั้นแต่หัวใจที่อยู่ข้างในนี่สิ ตึก! ตัก! ตึก! ตัก!

            “คุณวิเนตย์เดี๋ยวก่อนค่ะ” คนที่กำลังจะก้าวขึ้นไปคร่อมอยู่บนตัวของเจ้าสาวถึงกับชะงัก พร้อมกับสายตาที่เอาเรื่องแบบสุดๆ

            “หวังว่าคุณคงจะไม่เปลี่ยนใจกลางอากาศแบบนี้นะ” มีข่มขวัญวธุกาไว้ล่วงหน้า

            “ไม่ใช่ค่ะ แต่ขอฉันทำใจแป๊บหนึ่งได้ไหมคะ”

            “ไม่ได้! ถ้าให้คุณทำใจแล้วเมื่อไหร่ผมจะได้นอนสักทีล่ะ เจ้าสาวท่ามากอยู่ได้ เรื่องอย่างว่าก็ขอให้เก่งมากท่าพอตัวก็แล้วกัน”

            “อะไรกันฉันไม่...อุ๊บ!” ยังไม่ทันจะได้บอกว่า ไม่เคย เขาก็ฉกจูบวูบเข้าหาอย่างรวดเร็ว ลิ้นสากดุนดันเข้ามาภายในโพรงปากนุ่มอย่างถือสิทธิ์ความเป็นเจ้าของ วธุกาบอกไม่ถูกว่าจูบแรกในชีวิตเป็นอย่างไร มีทั้งนุ่มนวลและดุดันราวกับกำลังจะถ่ายทอดลมหายใจระหว่างกัน ผ้าห่มที่ห่อตัวก็ถูกเขาดึงออกอย่างช้าๆ ใจต่อต้านแต่มือกลับวางนิ่งเฉย เพราะเขาคือเจ้าบ่าวมีสิทธิ์จะครอบครองร่างกายนี้อย่างถูกต้อง