"อ้าว? ทำไมอ้ะหรือว่าพี่มันหลงทางไปโดนไอ้เข้งับลากลงบ่อแล้ว"
ดาวรุ่งยังอารมณ์ดีพูดหยอกล้อราวกับไม่มีทางเกิดเรื่องไม่ดีทั้งที่เตือนแล้วว่าที่นี่อันตรายแต่เราก็ยังพากันมากระตุกหนวดเสือถึงถิ่น "ไม่น่าจะใช่หรอกที่นี่มีสนามแม่เหล็กป้องกันมันขึ้นมาอยู่นะลองเดินตามหาหน่อยดีกว่า" มันนานผิดปกติจริงๆ นั่นแหละนี่ก็ปาไปครึ่งชั่วโมงแล้ว ผมกับไอ้รุ่งเดินออกตามหาพี่ตำรวจตัวโตพลางคิดไม่น่าปล่อยยมันมาคนเดียวเลยถ้าพี่มันทะเล่อทะล่าไปทำให้คนอื่นสงสัยว่าเป็นตำรวจจะทำอย่างไร ไม่เจอ เดินตามหาพี่มาพักใหญ่แล้วยังไม่เห็นแม้เงาทำไมกันล่ะ ไม่ใช่ว่าโดนงาบไปจริงๆ แล้วเหรอ? "พี่โดม! พี่โดมเห็นเพื่อนที่ใส่แว่นตัวโตๆ ไหมผมให้เขาออกมาใช้ห้องน้ำข้างนอกแล้วหายไปเลย" "ไม่รู้เพิ่งทำงานเสร็จพอดีเช็คระบบตะแกรงแม่เหล็กมันไม่ค่อยดีน่ะ" คุณมือขวาหน้าหล่อถือประแจตัวเบ้อเร้อเดินเหงื่อซกผ่านมาจึงถือโอกาสแตะอั๋งกล้ามแน่นๆ นั่น.. เอ้ย! ไม่ใช่สิถือโอกาสถามหาพี่เรืองซะเลย "ว่าไงนะ.. ทำไมพี่ไม่บอกผมละครับ?" สีหน้ากังวลของดาวรุ่งทำให้เลิกเล่นถามคนดูแลบ้านที่น่าจะรู้ดีว่าใครอยู่ตรงไหนในเมื่อห้องควบคุมกล้องวงจรปิดพี่โดมก็เป็นคนดูแล "ทำไม? เตือนแล้วนะว่าอย่าเพ่นพ่าน" หน้าที่เคยนิ่งสนิทยกมุมปากข้างหนึ่งขึ้นน้อยๆ คล้ายเยาะเย้ยแต่นี่มันเพื่อนคนในบ้านไม่ใช่ศัตรูของเสี่ยเข้น่าจะใส่ใจกันสักนิดไม่ใช่หรือไง "พ พี่..พี่เรือง'' ร่างเล็กของดาวรุ่งร่วงผลอยลงไปกองกับพื้นเพราะเหลือบไปเห็นบางอย่างในบ่อ จระเข้ที่กำลังยื้อแย่งของในปากอยู่ไม่ไกลจากที่ยืนอยู่ จระเข้กำลังแย่งกันฉีกทึ้งน้ำสาดกระเซ็นนั่นมันเสื้อผ้าชุดที่พี่เรืองใส่มา.. บ้าน่าจะเป็นไปได้ไงที่นี่ไม่ได้มีแค่ระบบตะแกรงแม่เหล็กไฟฟ้าแต่มีระบบป้องกันอื่นๆ ด้วยมันไม่ได้หละหลวมขนาดนั้นไม่มีทางที่ตำรวจตัวโตจะปีนข้ามสิ่งกีดขวางไปว่ายน้ำเล่นกับจระเข้แน่ๆ ถ้าไม่มีใครรู้กล้องที่ติดรอบบ้านอาจจะรู้ก็ได้ "พี่โดมผมขอดูกล้องวงจรปิดได้ไหมครับ?" "พี่ไม่ได้เปิดใช้ไฟ" "แต่แอร์ที่ห้องมันทำงานอยู่นะครับ" "ไฟสำรองไง" แม่ง..มีพิรุจจัด..ไม่รู้ว่าเพราะพี่เรืองพลั้งเผลอหรือเพราะอะไรที่ทำให้เรื่องที่ไม่ควรจะมีอะไรกลับกลายเป็นเรื่องสยองสองนาทีได้..คนตัวโตหายไปมันปกติเสียที่ไหน ที่นี่สงบเงียบมากเพราะเสี่ยเข้ชอบความเงียบสงบ ถ้าพี่เรืองถูกทำร้ายหรือต่อสู้กับอะไรก็ต้องได้ยินเสียงสิ หรือต่อให้ถูกโยนลงบ่อจระเข้อย่างน้อยก็ต้องมีเสียงตูมตามสักนิดแต่นี่ไม่มีเลย มีแค่ตอนเห็นมันกัดทึ้งเสื้อผ้าแย่งกันตอนที่ออกมาตามหาพี่เรือง ตอนนี้ดาวรุ่งเป็นลมในอ้อมกอดไปแล้วทั้งที่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพี่ชายโดนงาบไปหรือยัง พี่โดมก็เฉยเมยนิ่งเกินไปจนรู้สึกได้ถึงกลิ่นความไม่ชอบมาพากล ไม่เพียงไม่ช่วยยังปัดความรับผิดชอบทุกอย่างคนที่นี่คงไม่มีหัวใจจริงๆ "ผมจะพาเพื่อนไปส่งบ้านแล้วจะกลับมาครับ" "ได้แต่ต้องให้คนไปส่ง" นี่คืออีกเรื่องที่ทำให้อึดอัดมีรถรับส่งตลอดเวลาไม่ว่าจะไปเรียนหรือออกไปข้างนอกทุกอย่างมีตารางเวลาชีวิตชัดเจนปากบอกว่าทำอะไรก็ได้แต่มีขีดจำกัดในนั้นเสมอ เรื่องที่พี่เรืองหายไปในบ้านเสี่ยเข้ไม่ใช่เรื่องเล็กแน่ นี่อาจจะเป็นเรื่องที่ต้องลุกขึ้นมาทำอะไรจริงจังเสียแล้ว ต้องค้นหาความจริงเกี่ยวกับที่นี่จริงจังก่อนเรียนจบสักทีถ้าปล่อยให้คนชั่วขีดเส้นทางให้เดินต่อไปคงได้กลายเป็นคนเลวที่ทั้งโลกสาปส่งแน่ๆ รอก่อนนะพี่เรืองปลาซิวจะไม่ปล่อยให้พี่ตายฟรีแน่นอน! .. . ซ่าาาา โครมมมม แค่กกกๆๆๆ มวลน้ำเย็นยะเยือกสาดใส่ร่างเปลือยขาวซีดบ่งบอกว่าเครื่องนุ่งห่มไม่ได้อยู่บนร่างกายมาเนิ่นนาน ร่างหนาสั่นเทิ้มพยายามลืมตาหนักอึ้งขึ้นมาท่ามกลางความเปียกปอนพล่าเบลอมึนเมาไม่ต่างจากกินเหล้ามาทั้งคืน 'ฟื้นแล้วครับ' ซุ่มเสียงเย็นชาจากสักที่ใกล้ๆ 'ครับ ได้ครับ' ใครสักคนก้าวเข้ามาบีบคางเชิดหน้าขึ้น "เข้ามาเสือกทำไมอยู่ในสถานีตำรวจนั่งตากแอร์เย็นสบายก็ดีอยู่แล้ว" "แค่กกกๆๆ?" "เข้ามาล้วงความลับบัญชีคนอื่นทำไมครับคุณสารวัตรดาวเรือง?" สติที่เหลือเพียงเล็กน้อยไม่ทำให้นายตำรวจใหญ่ประมวลอะไรได้รู้แค่ว่าคนตรงหน้าอันตรายมาก สัญชาติญาณของผู้พิทักสันติราษบอกว่าเป็นเช่นนั้น "..นาย?" ดวงตาปรือปรอยขยับปากอย่างยากลำบากเพราะถูกบีบกรามด้วยมือใหญ่ข้างนั้น "ผมเป็นคนไม่ดีครับคุณสารวัตร" เสียงเหี้ยมดังข้างหูให้ความรู้สึกคล้ายถูกแช่เเข็งเยือกเย็นเชือดเฉือนร้ายกาจอย่างที่ไม่เคยพบเจอ "แล้วคุณต้องการอะไร?"ร่างกายอ่อนแรงเอ่ยถามขึ้นทั้งที่พยายามฝืนดวงตาให้ลืมขึ้นมากกว่าที่เป็นอยากมองสถาณการ์ตรงหน้าให้ชัดว่าทำไมถึงถูกแก้ผ้าอยู่ในสภาพมึนเมาไม่ต่างจากคนเสพยาเช่นนี้ "กำจัดคนขี้เสือกไง สร้างภาพจะช่วยเด็กทั้งที่ใช้มันเป็นสะพานเข้ามาถ้ำเสือ รู้มาตั้งแต่แรกแล้วนี่ว่าเด็กอยู่สังกัดใคร เพราะอยากทำคดีฟอกเงินที่สงสัยคนบ้านนี้อยู่แล้วก็เลยเข้าหาเด็กมันสินะ ตำรวจนี่มันหน้าด้านได้อย่างชอบธรรมจริงๆ" ใบหน้าเรียบเฉยเอ่ยวาจาฉะฉานมองร่างเปลือยเปล่าอ่อนแรงแต่พยายามลุกขึ้นยืนเซไปเซมา "ผมทำเพราะมันคือหน้าที่" หมั่บ! ลักยิ้มข้างแก้มขาวถูกกดจนบุ๋มลงไปสารวัตรคนดีเบ้หน้ารับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดมากขึ้นร่างกายที่คล้ายจะอ่อนแรงลงเริ่มขยับเขยื้อนต่อต้านคนตรงหน้าด้วยการยกมือขึ้นผลักไสร่างใหญ่โตของใครบางคน "ไม่รู้เรื่องก็ไม่ต้องเข้ามาสอด มายุ่งกับคนของเสี่ยเข้รู้ไหมว่าจะต้องเจอกับอะไร?" ใครบางคนก่อนหน้านี้เจอกันที่หน้าบ้าน เดินสวนกันหน้าประตูแล้วพามาห้องน้ำ ห้องน้ำที่มีกลิ่นหอมแปลกๆ ระหว่างยืนฉี่อยู่หลังจากทำธุระเสร็จแค่เดินออกมาสติก็ดับวูบไปไม่รู้สึกตัวอีกเลย "ปล่อย.." ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่สันติวิธีน่าจะเป็นวิธี่ที่ดีที่สุดร่างกายที่ต่อต้านความเจ็บปวดเรี่ยวแรงเริ่มมีมากขึ้นเเต่แรงของอีกคนมีมากกว่าเสียจนไม่รู้ว่าจะต่อกรกับสถาณการณ์ตรงหน้าอย่างไร "โทษทีนะสารวัตรคำสั่งจากเบื้องบนบอกว่าถ้าไม่โยนให้จระเข้กิน..ก็ต้องทำให้ไม่กล้าปริปากพูดซะ" สายตาหรี่เล็กมองไม่ชัดนักแต่ภาพรอยยิ้มมุมปากหยักชวนสยองได้ไม่ต่างจากจระเข้ในบ่อ หลังมือสากลากลงกลางเนินอกขาวไปถึงหน้าท้อง สัมผัสเย็นชืดไม่ต่างจากศพทำเอาขนลุกซู่ตั้งชันขึ้นมา "..จะทำอะไร!"ใครบางคนอาจจะตามหาความรักมาทั้งชีวิตเพื่อจะได้เจอสักคนที่รักเราใครสักคนที่เป็นทุกสิ่งทุกอย่างให้กัน ใครสักคนที่จริงใจห่วงใยรักใคร่ทนุถนอมคนที่ไม่ว่าจะมีปัญหาหนักหนาสาหัสเพียงใดก็ยังคงยืนอยู่ข้างกันไม่ไปไหนคนที่ตื่นขึ้นมาก็เจอ กินข้าวด้วยกัน ทำงานด้วยกัน เลี้ยงลูกด้วยกัน ไปเที่ยว สังสรรค์ ปาตี้ เข้าวัดทำบุญทอดผ้าป่ารำหน้านาคเก็บเหรียญโปรยทาน? รักกันปานจะแหกดากดมเบื่อไหม?..เบื่อสิ"เสี่ยเข้เราห่างกันสักพักดีไหม?"วันธรรมดาวันหนึ่งหลังจากผ่านอะไรด้วยกันมาหลายปีเสี่ยเข้มาเฟียแห่งพัทยาวัยย่างห้าสิบก็วางมือการเป็นมาเฟียโดยสมบูรณ์ปล่อยให้เมียเด็กอย่างปลาซิวอายุขึ้นมาบริหารแก๊งแทน"น้องว่าไงนะคะ?"คนสูงวัยเอ่ยถามขึ้นด้วยความตกใจโอบรัดร่างบนตักแน่นขึ้น..ที่นี่ในผับผู้คนเยอะแยะมากมายทั้งเพื่อนฝูงลูกน้องลูกค้าเต็มร้านไปหมดหัวหน้าแก๊งคนโหดถูกคว้าเอวมานั่งตักผัวใครไม่อาย...กูอาย!"เสี่ยตามติดผมเกินไปแล้วถ้าว่างขนาดนั้นก็ไปว่ายน้ำเล่นหน้าบ้านกับลิลลี่โน่น" อ้อมแขนแกร่งยังคงแข็งเเรงเสมอเพราะเสี่ยเข้ว่างเกินไปจึงออกกำลังกายมากขึ้นอ่านหนังสือมากขึ้นและตามติดตูดเมียต้อยๆ ติดยิ่งกว่าตอนเป็นอีหนูว
หึหึหึคนบนเตียงขำขึ้นทันทีที่เห็นเมียนักเลงเดินหน้ามุ่ยกระฟัดกระเฟียดเข้ามาในห้องผู้ป่วยพิเศษพร้อมลูกน้องกลุ่มใหญ่"คนเก่งของเรามาว่าไงจ๊ะ ได้กระทืบใครสักคนไหมน้องปลาซิว~" โดมอดเอ่ยปากแซวปลาซิวคนรั่วคนเดิมที่หลุดมาดเข้มไม่ได้ทันทีที่เห็นหน้าเมียเพื่อนสนิทเดินเข้ามานั่งกอดอกบนโซฟาหน้าตาบึ้งตึงเป็นครั้งที่ประกาศศักดาความหน้าแตกครั้งยิ่งใหญ่ให้ใครๆ รู้ว่าข้าคือเมียเสี่ยเข้"ไม่ได้กระทืบที่อื่นแต่อาจได้มากระทืบที่นี่! ตลกกันมากเหรอพี่โดม!" ปลาซิวปาหมอนใส่คนตัวโตข้างเตียงคนไข้"ก็ไม่ตลกเท่าไหร่หรอกแต่ผัวหนูหัวเราะจนข้าวพุ่งไปรอบหนึ่งแล้วสมกับเป็นเมียพี่เข้ทั้งบ้าทั้งบอดุดันไม่เกรงใจผัว ฮ่า ฮ่า ฮ่า""เลิกขำ!""เกรี้ยวกราดเป็นปลาซิวตกมันเลยกลับบ้านกันเถอะพวกเราปล่อยผัวเมียเขาเคลียกันสองต่อสองเถอะ แล้วพวกมึงมากันทำไมวะไอ้แฝดพึ่งได้นอนไม่ใช่เหรอ?"โดมส่ายหัว"เมียให้คนไปอุ้มถึงเตียงจะได้ดูมีพวกเยอะ"สองแฝดหาวหวอดสามหาวสิบหาวง่วงงุนเต็มที"ดาวรุ่งเอาผัวไปเก็บเถอะสภาพ เอาอะไรมาน่ากลัวแม่งยังใส่ชุดนอนลายเป็ดเหลืองอยู่เลย""แหะ แหะ..ปลาซิวกูไปนะคราวหลังไปหาผัวก่อนไม่ต้องเรียกเพื่อนเข้าใจ๋~"จิ๊ก
ตื้ดดดด ตื้ดดดด~ฮัลโหล..บ้าเอ้ย! เสี่ยเข้าห้องผ่าตัดอยู่โรงพยาบาล ใครทำผัวกู!!..ห่างกันไม่ถึงครึ่งวันทางโรงพยาบาลก็โทรมาบอกว่าเสี่ยต้องแอดมิดด่วนจะเป็นไปได้ยังไงเสี่ยไม่เคยพลาดพี่โดมก็ไม่น่าจะพลาดหรือแม่งมากันเป็นกองทัพรัวยิงกระสุนใส่รถหุ้มเกราะของเสี่ยเข้จนกระจกแตกถึงได้ยิงผ่านหนังหนาหน้าด้านของเสี่ยได้เดี๋ยวเจอกู!"พี่เรืองไอ้รุ่งพี่ก้อนพี่ทองผมจะไปเล่นงานไอ้แก๊งตำรวจเก่าที่เคยมีเรื่องกันถ้าว่างก็ตามมาผมจะล่วงหน้าไปก่อน"ครึ่งชั่วโมงต่อมาข้อความถูกส่งไปในแชทกลุ่มที่มีบรรดาคนสำคัญของแก๊งยกเว้นสารวัตรดาวเรืองที่ติดงานอยู่สน.ทำให้เพียงไม่กี่นาทีต่อมารถยนต์จากทั่วสารทิศก็มาจอดลงตรงหน้าโกดังติดท่าเรือแห่งหนึ่งด้วยความรวดเร็วเอี๊ยดดด!!"ไอ้บ้าปลาซิวมึงมากับลุงๆ คนขับรถเนี่ยนะใจเย็นสิโว้ย" ดาวรุ่งรีบบึ่งจากร้านสักมาพร้อมคนรักฝาแฝดขนาบซ้ายขวาสภาพเหมือนถูกแงะมาจากที่นอนเพราะทำงานกลางคืนนอนกลางวันจึงมากันในชุดนอนแทบจะเดินหลับตาได้ทั้งคู่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่เมียให้คนในแก๊งอุ้มใส่รถมาให้ดูมีคนมาเยอะๆ ไว้ก่อนอุ่นใจดี?เพื่อนสนิทโทรมาบอกว่าสามีเสี่ยถูกยิงนอนเป็นผักอยู่โรงพยาบาลแล้วจะมาแก้แค
ลมเย็นยามสายของบ้านหลังกว้างเขตใกล้เคียงทะเลส่งลมพัดหวีดหวิวกระทบกระจกสีชาหน้าระเบียงจนสั่นกึกกัก ภายในห้องกว้างติดสระน้ำที่กว้างกว่าไม่ต่างจากทะเลสาปมีแสงส่องกระทบผืนน้ำระยิบระยับเป็นประกายเล็ดลอดผ้าม่านสีเทาผืนใหม่จากเดิมที่เป็นสีน้ำเงินเข้มลดความมืดทึบลง แสงสว่างเดินทางเข้ามาในห้องนอนมีชิ้นส่วนเสื้อผ้าถอดกองยับยู่ยี่กระจัดกระจายตามพื้นรวมถึงบนเตียงที่ยับย่นจากกิจกรรมยามค่ำคืนบ่งบอกความลึกซึ้งระหว่างคนบนนั้นได้เป็นอย่างดี ใบหน้าเนียนใสในห้วงนิทราขยับเปลือกตาสีอ่อนเพราะระคายเคืองพลิกร่างเปลือยเปล่าเต็มไปด้วยรอยจากหมึกสีดำแต่งแต้มลายพริ้วไหวบนร่างเปลือยเปล่าสีขาวปะปนรอยดูดจูบแดงจางๆ "จะเที่ยงแล้วนะไม่หิวเหรอ?" เสียงทุ้มข้างกายเอ่ยขึ้นข้างริมหูขาวปลายนิ้วอันยาวกลี่ยผมยาวปรกหน้าเนียนไปมากระซิบเสียงพร่าเบาเคลื่อนปลายนิ้วลากไล้ลงบนโครงหน้าเรียวไม่อาจเรียกว่าเป็นการปลุกให้ตื่นได้ "ให้อาหารลิลลี่หรือยัง" เสียงอู้อี้เอ่ยถามแม้จะขยับปากเล็กน้อยดวงตาปิดสนิท "ยังเลยค่ะน้องนอนทับแขนเสี่ยอยู่" ปากหยักพรมจูบหน้าผากเนียนกดย้ำซ้ำๆ คนพูดพลิกไปอีกทางแต่กลับถูกดึงกลับมาอยู่ในอ้อมอกแนบชิดดัง
ถ้าคุณอยู่ในครอบครัวที่อบอุ่นคุณจะกลายเป็นคนอบอุ่น อ่อนโยน จิตใจดีมีเมตตาแต่ถ้าคุณเกิดมามีพ่อที่รักคุณมากแต่พ่อดันคว้าแม่เลี้ยงเป็นแรดตกมันมาเป็นเมียมันก็จะร้อนเป็นไฟ!ปีแรก'ลิลลี่ดูพ่อเสี่ยมึงดิไม่กลับบ้านอีกแล้วไปมีอีหนูใหม่แน่ๆ คอยดูนะถ้ามีบ้านเล็กอีกกูจะจูงมึงไปกัดตูดมัน ฮึ่ย!'ปีที่สอง'พี่โดมเลี้ยงมึงด้วยอะไรวะน่าตาเมินสาดอย่าบอกนะว่ามึงแดกขี้เล็บพี่โดมไปหน้าตาเหมือนกันเด๊ะฮ่า ฮ่า ฮ่า'ปีที่สาม'ลิลลี่ทำไรวะนอนเกยตื้นเป็นจระเข้เเดดเดียวเลยนะมึงฮ่า ฮ่า ฮ่า'ปีที่สี่'ลิลลี่กูสอบผ่านด้วยแหละได้ขึ้นปีสี่แบบราชินีคะแนนนำลิ่วกูนี่มันฉลาดจริงจี้งโฮะ โฮะ โฮะ โฮะ'ปีที่ห้า'มองระไม่เคยเห็นคนสวยหรือไง?'อีบ้านี่แม่เลี้ยงกูเองชื่อปลาซิวอีเด็กแก่แดดมันไม่สมประกอบออกจะเอ๋อๆ บ้าๆ แม้จะเรียนเก่งมากแต่มันไม่ปกติหรอกเชื่อสิ..คนบ้าอะไรจะคุยกับจระเข้,ทะเลาะกับจระเข้อิจฉาจระเข้,อวดผลการเรียนกับจระเข้...มีแค่มันนี่แหละอีแม่เลี้ยงที่อ่อยพ่อเสี่ยจนพ่อแต่งงานกับมันอยากจะเบะปากมองบนมันกลั่นแกล้งลูกสาวสุดที่รักทุกวันพ่อก็ไปเอ็นดูมันพ่อที่ว่าคือเสี่ยเข้เสี่ยใหญ่ใจเกินร้อยในพัทยาพ่อเป็นคนฉลาดแกมโกงจะต
"โดม..อย่าพึ่งไปอย่าไป!"ฟึ่บบ!ขายาวก้าวเร็วกึ่งวิ่งสอดแขนรวบรัดร่างหนากอดซ้อนแน่นบนแผ่นหลังกว้างอันอบอุ่น ร่างหนาขยับเพียงเล็กน้อยก็ถูกอ้อมแขนแกร่งรัดแรงขึ้น"ขอโทษ..ฉันขอโทษ ฉันผิดเองฉันผิดที่ชอบให้น้องชายว่าง่ายน่ารักเรียบร้อย ฉันผิดที่ทำเหมือนนายเป็นที่ระบายอารมณ์ ไม่ใช่ไม่รักนายฉันแค่สับสนนายก็รู้ว่าฉันปากไม่ค่อยดี อย่าไปเลยนะฉันไม่เหลือใครแล้ว.."คำพูดร้ายกาจของคุณชายปากร้ายอ่อนลงแทบจะกลายเป็น้สียงแมวร้องเบาข้างหูทำเอาคนด้านหน้าอยากเอาหัวโขกเสาที่ใจอ่อนเหลวเป็นน้ำเพราะคนคนนี้ทุกทีเวรกรรมคงเล่นงานตลอดชีวิตที่เผลอรวบหัวรวบหางสารวัตรมาทำเมีย"เฮ้อ..."เสียงถอนหายใจหนักพรูออกมามองเเขนเสื้อยาวสีกากีรัดหน้าท้องแน่น คนรักเครียดจัดเรื่องน้องชายตัวเองอาการไม่ต่างจากเสี่ยเข้เพื่อนรักที่ยังมองว่าเมียอายุสิบแปดตลอดเวลาจนได้บทเรียนครั้งใหญ่ไปแต่สารวัตรดาวเรืองรู้ตัวไวกว่า...ทีแบบนี้ล่ะฉลาดขึ้นมาเชียวเป็นคนปากจัดที่อยากจูบที่สุดอยากดัดนิสัยเสียให้เข็ดไอ้เรื่องชอบด่ามาเฟียแต่มีผัวเป็นมาเฟียมาตั้งเกือบปีมันน่าฟาดซะให้เข็ด"กลับเข้าบ้านไป""ไม่เอา!..นายต้องกลับเข้าไปด้วย"เสียงอู้อี้เบียดผิวก