บทที่ 548

Latest chapter

• พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 776

  ขณะกำลังคิดอยู่ พลันก็ได้ยินเสียงจากด้านนอก “คุณหนูใหญ่เจ้าคะ คุณหนูเซียวมาเจ้าค่ะ”เซียวชิงหน่วน?เฉียวเนี่ยนลุกขึ้นอย่างแปลกใจ เปิดประตูออกไป แล้วก็เห็นเซียวชิงหน่วนยืนอยู่ในเรือนจริงๆพวกนางไม่ได้พบกันมานานแล้วเมื่อสายตาของทั้งคู่สบกัน เด็กหญิงสองคนที่เคยทะเลาะกันมาตั้งแต่เล็ก กลับยิ้มให้กันในเวลานี้เฉียวเนี่ยนรู้ว่าเซียวชิงหน่วนมาหาหลินเย่ว์จึงเชื้อเชิญให้นางเข้ามาในห้อง แล้วก็ได้ยินเซียวชิงหน่วนพูดว่า “ข้าอยากมานานแล้ว แต่พี่ใหญ่กับพี่รองบอกว่าอาการของท่านพี่หลินยังไม่คงที่ ไม่ให้ข้ามาสร้างความวุ่นวาย... ข้าจึงรอจนถึงวันนี้ถึงได้มา”ระหว่างพูด นางก็มองไปทางเตียง แล้วจึงถามอีกว่า “ท่านพี่หลินเป็นอย่างไรบ้าง?”เฉียวเนี่ยนยกมุมปากเล็กน้อย “ชีพจรเริ่มคงที่แล้ว แผลก็เริ่มสมาน แต่ไม่รู้เพราะเหตุใด เขายังไม่ฟื้นเลย”ได้ยินดังนั้น ระหว่างคิ้วของเซียวชิงหน่วนก็ขมวดเข้าหากันทันทีเฉียวเนี่ยนรู้ว่าเซียวชิงหน่วนชอบหลินเย่ว์ และก็รู้ว่านางเป็นห่วงเขามากเพียงใดในตอนนี้ จึงพูดด้วยเสียงนุ่มนวลว่า “เจ้าลองไปดูเขาสิ! ข้าจะไปรินน้ำให้เจ้า”“อืม ได้”เซียวชิงหน่วนพูดจบ ก็เดินไปทางเตียง

• พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 775

  กระทั่งบางครั้ง ตัวเขาเองก็ยังอดอิจฉาการมีนิสัยที่บุ่มบ่ามอย่างเซียวเหิงไม่ได้แต่นิสัยนั้นเป็นสิ่งที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิด หากอยากจะเปลี่ยนนั้น มันจะยากเย็นเพียงใด?เขาไม่อาจบังคับตนเองให้กล้าหาญเหมือนไม่เกรงกลัวสิ่งใดเช่นเซียวเหิง ไม่เห็นใครหรือเรื่องใดอยู่ในสายตายิ่งไม่อาจบังคับให้เซียวเหิงทำตามความคิดของเขาได้ไม่เข้าใจก็ช่างเถอะ!สามวันต่อมาเช่นเดียวกับหลายวันที่ผ่านมา เฉียวเนี่ยนยังคงไปที่จวนโหวเพื่อตรวจดูอาการของหลินเย่ว์ทันทีที่ก้าวเข้าประตู ก็เห็นหมอประจำจวนกำลังจับชีพจรให้หลินเย่ว์เฉียวเนี่ยนค่อยๆ ก้าวเข้าไป ถามด้วยเสียงอ่อนโยนว่า “อาจารย์ เป็นอย่างไรบ้าง?”“แปลกอยู่บ้าง” หมอประจำจวนลูบเคราอย่างครุ่นคิด กล่าวด้วยเสียงทุ้มว่า “ตามหลักแล้ว พิษในร่างกายของเขาได้ถูกถอนออกแล้ว ชีพจรก็กลับมาเป็นปกติ การหายใจก็ราบรื่น สีหน้าก็ดีกว่าสองสามวันก่อนมาก น่าจะปลอดภัยแล้วถึงจะถูก”แต่เหตุใดจึงยังไม่ฟื้น?เฉียวเนี่ยนก็รู้สึกแปลกใจเช่นกันเมื่อวานนี้นางก็มาเยี่ยมเช่นกัน ดูจากชีพจรของหลินเย่ว์ เขาควรจะฟื้นได้ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว แต่จนถึงตอนนี้ก็ยังอยู่ในสภาพหมดสติเมื่อมองเห็นคิ

• พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 774

  เมื่อคำพูดสิ้นสุดลง ก็มีเพียงความเงียบงันเกิดขึ้นเมื่อนึกถึงลูกประคำเมล็ดโพธิ์ของตนที่กระจัดกระจายเต็มพื้นในห้อง เซียวเหิงก็ไม่อาจโต้แย้งคำตำหนินั้นได้ทว่าเซียวเหิงก็ไม่ได้ยอมอ่อนให้เซียวเหอ หัวเราะเย็นชาพลางเลิกคิ้วถามว่า “แล้วในใจท่านสะอาดนักหรือ?”เมื่อได้ยินดังนั้น เซียวเหอขมวดคิ้วเล็กน้อย “หมายความว่าอย่างไร?”เขานึกถามตัวเองว่า สำหรับเนี่ยนเนี่ยนนั้น เขาเคยมีความคิดต่ำทรามหรือสกปรกใดๆ หรือไม่แต่เซียวเหิงกลับถามต่อว่า “ตอนฉู่จืออี้ยังไม่ไปรบ เหตุใดถึงไม่เห็นท่านเอาใจเนี่ยนเนี่ยนถึงเพียงนี้?”หัวใจของเซียวเหอพลันชะงัก แววตาก็ปรากฏความลนลานขึ้นมาวูบหนึ่งกลับกลายเป็นว่า น้ำเสียงของเซียวเหิงกลับยิ่งเต็มไปด้วยความได้ใจ “ต่อหน้าข้าก็ทำท่าทางชอบธรรม พูดอะไรเรื่องแข่งกันอย่างยุติธรรม แล้วเหตุใดพออยู่ต่อหน้าฉู่จืออี้ ท่านกลับหดหัวเงียบไป? ต่อให้ฉู่จืออี้สนิทกับท่าน ต่อให้เขามีบุญคุณกับท่าน แต่ท่านสามารถยอมยกคนที่ท่านรักให้เป็นของเขาได้ด้วยหรือ?”ในชั่วขณะนั้น ความสัมพันธ์ของทั้งสองราวกับเกิดการเปลี่ยนแปลงเหมือนคนที่ยืนอยู่ในฐานะ 'พี่ใหญ่' แล้วตำหนิอีกฝ่าย คือเซียวเหิงผ่านไป

• พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 773

  เช่นนั้นก็หมายความว่านางได้กล่าวหาเซียวเหิงไปจริงๆไม่เพียงกล่าวหา ยังพูดจารุนแรงขนาดนั้นอีกขโมย แย่ง?แม้แต่คำว่า "เก็บได้" ที่พูดทีหลัง ก็ยังแฝงความหมายว่าเซียวเหิงเอาของที่ไม่ใช่ของตัวเองไป!ก็ไม่แปลกที่เขาจะโกรธถึงเพียงนั้นพอนึกถึงท่าทางโกรธจัดขณะเดินจากไปของเซียวเหิง หัวใจของเฉียวเนี่ยนก็ยิ่งกระวนกระวายเซียวเหอมองออกว่าเฉียวเนี่ยนกำลังกระวนกระวายใจ จึงเอ่ยถามทันที “เป็นอะไรหรือ?”เฉียวเนี่ยนไม่ได้คิดอะไรต่อ และไม่ได้ปิดบัง บอกเซียวเหอไปตามตรงว่านางกล่าวหาคนบริสุทธิ์ไป“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกันนี่เจ้าคะ พอเห็นเขาใส่สร้อยข้อมือลูกประคำนั่น ข้าก็โกรธมาก!” น้ำเสียงเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองแต่เซียวเหอรู้ดีสาเหตุที่นางโกรธถึงเพียงนั้น ก็เพราะเซียวเหิงเคยทำเรื่องเกินเลยมาก่อน จนทำให้นางไม่อาจเชื่อใจเขาได้อีกเซียวเหอยิ้มบาง “เหิงเอ๋อร์มิใช่คนใจแคบเช่นนั้น พรุ่งนี้ก็คงหายโกรธแล้ว”เฉียวเนี่ยนไม่ได้พูดอะไรต่อ เพียงพยักหน้าเบาๆเซียวเหอส่งเฉียวเนี่ยนออกจากวังจนขึ้นรถม้าของจวนอ๋องผิงหยาง จึงค่อยวางใจและจากไปทันทีที่กลับถึงตระกูลเซียว ก็ได้ยินพ่อบ้านพูดว่า “วันนี้คุณชายใหญ่กลับม

• พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 772

  เฉียวเนี่ยนอยู่เฝ้าข้างเตียงของหลินเย่ว์อีกครึ่งชั่วยามจึงค่อยจากไปแต่ก็ไม่ได้เข้าวังในทันที หากแต่กลับไปยังจวนอ๋องผิงหยางก่อน เพื่อมอบตำรับยาถอนพิษให้แก่พี่ห้ากับพี่เจ็ด“พวกสารเลวนั่น ช่างคิดวิธีเจ้าเล่ห์ได้สารพัดจริงๆ!” พี่ห้าทนไม่ได้ถึงกับสบถพี่เจ็ดมองเฉียวเนี่ยน สีหน้าฉายแววกังวลเล็กน้อย “เดิมทีพวกเรากะว่าจะอยู่ในเมืองหลวงอีกสักพัก ดูท่าตอนนี้คงต้องรีบออกเดินทางแล้ว!”เฉียวเนี่ยนยังไม่เข้าใจความหมายในแววตากังวลของพี่เจ็ด เพียงยิ้มบางๆ “ดีแล้วเจ้าค่ะ”แต่ไม่คาดคิดว่าพี่ห้ากลับขมวดคิ้วเช่นกัน “เรื่องของพ่อบ้าน พวกข้าได้ยินมาแล้ว องค์หญิงซูหยวนไม่ใช่คนที่ควรไปมีเรื่องด้วย หากเจ้าทนได้ก็ทนไว้ รอให้พี่ใหญ่มาถึงก่อน แล้วค่อยให้เขาออกหน้าแทนเจ้า!”ที่แท้พวกเขากำลังกังวลเรื่องนี้รอยยิ้มของเฉียวเนี่ยนจึงมีความอบอุ่นเพิ่มขึ้นเล็กน้อย “พี่ๆ วางใจเถิด ข้าจะจำไว้อย่างดี”“ดี ระวังตัวด้วย ทุกเรื่องเลย”พี่เจ็ดกับพี่ห้ากำชับอีกสองสามประโยคจึงรีบจากไปหลังจากเฉียวเนี่ยนส่งทั้งสองคนแล้ว นางก็จัดการตัวเองครู่หนึ่ง ก่อนจะเข้าไปในวังอันดับแรกก็ไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้ จากนั้นก็ไปตรวจชีพจรให้ก

• พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 771

  ทว่าเมื่อเฉียวเนี่ยนมองไปที่มือข้างนั้นที่ยื่นมา สีหน้าของนางพลันหม่นลงทันทีนางไม่ได้รับถ้วยยาที่ว่างเปล่านั้น แต่กลับคว้าข้อมือของเซียวเหิงไว้แน่น แววตาแข็งกร้าว “เซียวเหิง หน้าไม่อายนัก”นางกล่าวถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา “สร้อยข้อมือลูกประคำที่ข้ามอบให้ท่านพี่เซียว เหตุใดจึงมาอยู่ในมือเจ้ากัน?!”สร้อยข้อมือลูกประคำมือนั่น เป็นของที่นางมอบให้ท่านพี่เซียวไปอย่างแน่นอน!เซียวเหิงจึงเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าการยื่นถ้วยยาเมื่อครู่ทำให้สร้อยข้อมือลูกประคำบนข้อมือของตนโผล่ออกมาให้เห็น เขาเพียงยิ้มมุมปากขึ้นมา “พี่ใหญ่ให้ข้าเอง”“ไม่มีทาง!” เฉียวเนี่ยนปฏิเสธคำของเซียวเหิงทันทีของที่นางมอบให้เซียวเหอ ถึงแม้เขาจะไม่ชอบ ก็ไม่มีทางยกให้เซียวเหิงเด็ดขาด!เพียงเพราะคำปฏิเสธอย่างหนักแน่นของเฉียวเนี่ยน ก็ทำให้เซียวเหิงโกรธขึ้นมาทันทีเขาลุกขึ้นยืน โดยไม่สะบัดมือหนี ปล่อยให้เฉียวเนี่ยนจับข้อมือเขาไว้เช่นนั้น แต่ก้าวเดินเข้ามาหานางทีละก้าว“ทำไมถึงไม่มีทาง? เขาไม่ชอบของที่เจ้ามอบให้ ข้าย่อมได้ประโยชน์ ไม่ได้รึ?”เฉียวเนี่ยนถอยร่นไปทีละก้าว แต่แววตายังมั่นคง “ท่านพี่เซียวไม่มีทางทำเช่นนั้น!”“เจ้าถึง