ลินดากับน้ำตาลเพิ่งกลับออกจากบ้านฝรั่งไปตอนสองทุ่ม หลังเห็นแล้วว่าลลิตราปลาบปลื้มกับที่พักหลังนี้แค่ไหน
"พรุ่งนี้ลูกอมจะไปขอบคุณคุณลุงอรรถอีกครั้งงาม ๆ ค่ะแม่"
หญิงสาวบอก หน้าตายังมอมแมมนิด ๆ เพราะเพิ่งเก็บข้าวของส่วนตัวให้เข้าที่
"แม่ดีใจนะที่ลูกอมชอบ"
"เหมือนฝันเลยล่ะค่ะ แต่แม่...หนูไม่ได้อยู่ใกล้ ๆ แม่โอเคใช่ไหมคะ"
ลินดายิ้ม ลูบแก้มลูกสาวที่แม้จะมีบางส่วนคล้ายเธอแต่ถ้าใครได้เคยเจอไตรภพ ก็จะรู้ว่าลลิตราเหมือนพ่อมากกว่าแม่
"คุณอรรถดูแลแม่ดีมาก น้ำตาลก็เหมือนกัน ใช่ไหมจ๊ะ"
"ใช่ค่ะคุณผู้หญิง" น้ำตาลยิ้มอยู่ใกล้ ๆ
เมื่อแน่ใจว่าลูกสาวชอบอกชอบใจบ้านเล็กหลังนี้ ลินดาจึงชวนน้ำตาลกลับเพื่อให้ลลิตราได้ใช้เวลาส่วนตัว แต่สักพักหญิงสาวที่อ่อนเพลียมาทั้งวันก็ผล็อยหลับบนเก้าอี้ยาวในห้องนั่งเล่น
เธอฝันด้วย...เงาสีขาวร่างหนึ่งทาบทับลงมาบนตัวเธอ
หรือจะเป็นเจ้าบ้านเจ้าเรือน!!!
พรุ่งนี้เธอคงต้องจุดธูปขออนุญาตเจ้าที่เจ้าทางอย่างเป็นทางการเสียแล้วล่ะ
แต่ว่า...เจ้าที่ตัวหอมแบบนี้ทุกคนเลยหรือ...หอมเย้ายวน เซ็กซี่...
บ้าน่า! เธอรู้สึกว่าผีเซ็กซี่ไม่ได้สิ!
คิ้วเรียวสวยที่ไม่เคยผ่านการตกแต่งขมวดเข้าหากันนิด ๆ ริมฝีปากเผยออกอย่างคนเคลิ้มหลับ เธอรู้สึกเหมือนวิญญาณเจ้าที่ตนนั้นโน้มร่างลงมาและสัมผัสริมฝีปากเธออย่างแผ่วเบา...
ลลิตราสะดุ้งทันที
"ว้าย!"
ตุ้บ!
เธอตื่นทันทีที่กลิ้งตกจากม้านั่งยาวหล่นมาที่พื้น ร้องโอดโอย เนื้อตัวเมื่อยขบ
เสียงหัวเราะหึหึดังขึ้นเหนือศีรษะ วูบแรกลลิตราตัวเย็นวาบนึกว่าผีหลอก!
แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นไปเห็นคนตัวสูงหน้าหล่อกำลังยืนกอดอกจ้องมองลงมา ใจก็หายแว้บยิ่งกว่าเจอผีเสียอีก
"นาย! โอย..."
หญิงสาวเผลอคราง แค่กลิ้งตกจากม้านั่งทำไมเจ็บอย่างนี้เนี่ย
อธิปกลั้นยิ้ม ก้มลงยื่นมือให้ แต่ลลิตราไม่รับไว้ เธอยักแย่ยักยันลุกขึ้นเองจนได้ ชายหนุ่มยักไหล่ เก็บมือกลับ
"เธอมาทำอะไรที่นี่"
เขาถาม คิ้วเข้มยกสูง มือข้างหนึ่งเผลอลูบริมฝีปาก
ลลิตราปัดเนื้อตัว ไม่กล้าเงยหน้ามองเขา แปลกที่รอยร้อนผ่าวที่ริมฝีปากยังติดตรึงชัดเจน ก็เมื่อกี้มันเป็นแค่ฝันไม่ใช่เหรอ?
"ว่าไง? หรือมารับจ๊อบเป็นแม่บ้าน"
"คุณลุงอรรถให้ฉันมาอยู่ที่นี่"
เธอตอบห้วน ๆ และจะเดินหลบไปอีกทาง แต่อธิปยกแขนทีเดียวก็รวบเอวเธอมากอดได้ทั้งตัว
ลลิตรากำลังจะกรี๊ดออกมาแต่มือเรียวสวยก็ยกปิดปากไว้ได้สนิท
"ร้องทำไม เดี๋ยวคนก็แห่กันมาทั้งบ้าน อยากให้เขามาเห็นหรือว่าเธอกับฉัน...อยู่ด้วยกัน"
หญิงสาวตาเบิกโพลง ตอนแรกตกใจ ต่อมาก็โกรธและดิ้นรนให้เขาปล่อย
แต่อธิปกลับกอดรัดแน่นเข้าและก้มลงกระซิบเหนือขมับ
"บ้านนี้คงจะร้อนเกินไป ทำไมไม่เปิดแอร์ ดูเธอสิ ตัวชื้นเหงื่อไปหมดแล้ว"
"เอา-มือ-ออก-ไป-นะ"
เสียงอู้อี้ลอดออกมา อธิปหัวเราะเสียงแตกพร่า
ไม่คิดเลยว่าร่างกายภายใต้เสื้อยืดมอมแมมนี้จะอ่อนนุ่มสะท้อนมือได้ถึงเพียงนี้...ยิ่งกลิ่นกายสาวที่แตะจมูกเขา ยิ่งทำให้เขาปั่นป่วน
หลายวันที่ผ่านมา เขาพยายามไประบายออกกับผู้หญิงคนอื่น คนที่สนองอารมณ์เขาได้โดยไม่ต้องรู้สึกผิด
แต่มันกลับดับไฟปรารถนาที่ลามเลียเขาแทบไม่ได้เลย
แค่ได้เห็น ได้สัมผัส อธิปก็แทบอยากจะยอมแพ้...
เขาไม่อยากจะสนแล้วว่าผู้หญิงคนนี้เป็นลูกสาวของใคร และเขาเกลียดสองแม่ลูกนี้แค่ไหน...
เพราะร่างกายท่อนล่างกำลังสั่งให้เขากดเธอลงกับพื้นแล้วทำอะไรต่อมิอะไรที่เขาฝันอยากจะทำมาแล้วหลายวัน!
ลลิตราสวมเสื้อยืดตัวเก่าเพราะเวลาเหงื่อออกจะได้ไม่ร้อนมากนัก แต่เมื่อลำตัวแข็งแรงของเขาแนบชิดเข้ามาจากด้านหลัง ความร้อนจากเรือนกายเขาผ่านทะลุผ้ามาถึงผิวเธอราวไม่มีอะไรกั้นแต่ที่ทำให้ตกใจจนตัวแข็งทื่อ คือการที่สะโพกรู้สึกว่ามีอะไรแข็ง ๆ ดุนดันอยู่
ไอ้โรคจิต! ฉันจะตัด...แขนแกทิ้ง!
หญิงสาวคำรามทั้งที่เสียงแทบไม่เล็ดลอดออกจากมือที่ปิดปากไว้อยู่
"เอาอย่างนี้ไหมลูกอม เรามาทำข้อตกลงกัน ฉันจะให้เธออยู่บ้านหลังนี้อย่างสงบสุข แม่เธอก็ด้วย..."
อธิปกระซิบ น้ำเสียงแตกพร่านิด ๆ มือที่ปิดปากเธออยู่คลายออก นึกว่าเขาจะยอมปล่อยอ้อมแขนด้วยแต่กลับยังกอดเธอไว้...
และเสียงของเขาก็ก้มลงมาใกล้ยิ่งกว่าเดิมจนเธอรู้สึกถึงลมร้อน ๆ ของลมหายใจ
"...ขึ้นเตียงกับฉันสักครั้ง แล้วจะเลิกเป็นศัตรูกับเธอ..."
มีเสียงวี้ดบู้ม! ดังในหูลลิตรา อารมณ์วูบวาบที่เกิดเมื่อครู่หายวับไปทันทีเหมือนควันโดนลมเป่า
"ไปตายซะ!"
อธิปยอมปล่อยเธอแล้ว แต่ยังคงยืนจังก้าอยู่ตรงนั้นเมื่อตอนที่เธอหันกลับมา ดวงหน้าสวยแดงก่ำ เงยหน้าจ้องเขาเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ
"ฉันไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคุณลุงถึงได้สิ้นหวังในตัวนายขนาดนี้ เพราะในหัวสมองของนายมันมีแต่เรื่องใต้สะดือนี่เอง"
ดวงตาอธิปหรี่เล็กลงทันที
"ถ้าไม่ใต้สะดือแล้วจะให้คิดเรื่องอะไร เห็นผู้หญิงมานอนระทวยตรงหน้าแถมเสื้อผ้าก็บางจนมองเห็นทะลุไปไหนต่อไหน ถ้าไม่ใช่ฉัน ป่านนี้เธอคงเสร็จโจรไปแล้ว!"
ลลิตรายกมือกอดทันที คราวนี้ไม่ได้แดงแค่หน้าแต่แดงไปทั่วตัว
ทั้งโกรธ ทั้งอาย
อธิปกัดฟันข่มอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน กางเกงยีนส์ของเขายามนี้แน่นตึงจนรู้สึกได้ ถ้าลลิตราใจอ่อนให้เขาแม้เพียงนาทีเดียว รับรองได้ว่าป่านนี้เธอกับเขาคงไปอยู่กันบนเตียงแล้ว
แต่เขาจะไม่ยื่นข้อเสนอซ้ำสอง โดยเฉพาะกับผู้หญิงที่ด่าเขาแทบทุกครั้งที่เจอกัน
"ถ้าหวงตัวนักก็หัดล็อกประตูให้มันเรียบร้อย บ้านนี้ปลอดภัยสำหรับเธอก็จริง... แต่ฉันไม่ใช่พระอิฐพระปูน..."
อธิปพูดทิ้งไว้แค่นั้น ก่อนหันหลังเดินตึง ๆ ออกจากบ้านไป ลลิตรารีบไปล็อกประตูและหน้าต่างทุกบ้าน ใจยังเต้นตึกตัก ลมหายใจของเขายังทิ้งร่องรอยบนผิวอ่อนนุ่มจนเธอสะท้าน
'...ขึ้นเตียงกับฉันสักครั้ง แล้วจะเลิกเป็นศัตรูกับเธอ...'
เธอขบกรามแน่น
ต่อให้โลกนี้จะเหลือแค่เขาเพียงคนเดียว ก็จะขอถือพรหมจรรย์ไปจนตาย!
ไม่มีวันยอมมอบครั้งแรกให้ผู้ชายบัดซบแบบนั้นเด็ดขาด!
