ตอน 16 ความบังเอิญ...ไม่มีจริง

อธิปหนีกลับไปนอนที่เพนท์เฮาส์จนได้ อย่างน้อยอยู่คนเดียวก็มั่นใจได้ว่าจะไม่ลุกออกไปปล้ำใครกลางดึก 

วันรุ่งขึ้นกว่าจะตื่นมาอาบน้ำอาบท่าก็ปาเข้าไปสิบโมงกว่า พ่อของเขาโทรศัพท์หาพอดี

"ออกมากินข้าวเที่ยงกับพ่อที่บริษัทหน่อยสิ...พ่อให้สหัสสั่งอาหารจากภัตตาคารแถวนี้ไว้แล้ว"

นายอรรถเอ่ยอย่างคาดหวัง

เขากับลูกชายไม่ได้สนิทกันมากนัก และเรื่องนี้เขาโทษตัวเอง เมื่ออธิปยอมกลับจากต่างประเทศ เขาก็อยากจะใช้เวลาอยู่กับลูกชายให้มากขึ้นกว่าที่เคย เพื่อชดเชยเวลาที่ผ่านมา

อธิปตอบกลับไปอย่างเกียจคร้าน

"สั่งอาหารไว้แล้ว? ก็แปลว่าผมต้องไป?"

"แปลว่าพ่ออยากให้ลูกมากินข้าวกับพ่อ แค่นั้นเอง"

อรรถเผื่อใจไว้แล้วว่าลูกชายคงจะปฏิเสธ แต่อธิปกลับตอบตกลงและบอกสั้น ๆ แค่ว่าอีกครึ่งชั่วโมงเจอกัน

* * * * *

สำนักงานใหญ่ของสยามเจ็ตแอร์ไลน์ตั้งตระหง่านอยู่บนพื้นที่กว่า 10 ไร่ริมถนนบางนา-ตราด หลังคาอาคารทรงโค้งดูโดดเด่น ผนังเกือบทุกด้านคือกระจกนิรภัยตัดแสงยูวีจากภายนอกสมเป็นอาคารที่ได้รับรางวัลด้านการประหยัดพลังงานยอดเยี่ยมจากหลายสถาบัน

พื้นที่ชั้นสิบของอาคารสำนักงานใหญ่จัดเป็น Executive Lounge สงบหรูหราไม่ต่างจากห้องอาหารในโรงแรมระดับห้าดาว ผนังกระจกเปิดมุมมองกว้างเห็นลานบินจำลองขนาดย่อมที่ด้านหลังอาคาร และถัดไปคือสนามบินสุวรรณภูมิในระยะไกล

อธิปเดินเข้ามาในห้อง มองอาหารจานหรูบนโต๊ะแล้วก็เลิกคิ้ว

"พ่อแค่ชวนผมมากินข้าว หรือนัดใครมาด้วย"

นายอรรถที่กำลังมองไปยังลานบินจำลอง หันกลับมาหาลูกชาย

"ก็แค่แกกับพ่อนี่แหละ ทำไม อาหารมันเยอะไปเหรอ"

"โคตรจะเวอร์"

อธิปวิจารณ์ตรง ๆ แต่ก็ยอมนั่งลงแต่โดยดี  อรรถนั่งลงเก้าอี้ตัวตรงข้าม จับมีดหั่นสเต๊กไปด้วย พูดไปด้วย

"พ่ออยากคุยกับแกเรื่องที่แกจะต้องมาทำงานที่นี่..."

อธิปไม่แปลกใจ เขายังกินอาหารตรงหน้าไปเรื่อย ๆ อย่างเกียจคร้านนิด ๆ

"คำตอบผมก็เหมือนเดิม"

"ลูกควรจะเปลี่ยนคำตอบได้แล้ว พ่อต้องการคนรุ่นใหม่มาช่วยบริหาร ทั้งโควิดและเศรษฐกิจมันทำให้พ่อสู้กับนักบริหารหนุ่ม ๆ ไม่ค่อยไหว..."

"ถ้าพ่อไม่ไหว ผมจะไหวหรือไง"

อธิปพูดตามตรง

"ที่แย่กว่านั้นคือผมไม่มีความสนใจเลยสักนิดที่จะมาบริหารสายการบินของพ่อ..."

"งั้นลูกอยากทำอะไร"

"อยู่เฉย ๆ แล้วก็ปรนเปรอตัวเองด้วยเงินที่นายอรรถ รชตหามาได้"

คนเป็นลูกตอบหน้าตาเฉย อรรถวางมีดกับส้อมลงเบา ๆ ยกมือประสานใต้คาง มองหน้าลูกชายจริงจัง

"พ่อสร้างสยามเจ็ตแอร์ไลน์มาเพื่อลูกทั้งสอง เพื่ออาร์ตกับโอม และพ่อก็หวังจริง ๆ ว่าลูกทั้งคู่จะมาช่วยกันรับช่วงต่อ แต่ตอนนี้น้องยังเพิ่งเรียนปีหนึ่ง แต่อาร์ตเรียนจบปริญญาตรีและโทจากบอสตัน จะไม่ให้พ่อคาดหวังจริง ๆ หรือว่าลูกจะมาเริ่มงานกับพ่อที่นี่ วันนี้"

อธิปยิ้มเยาะ นึกในใจ 'ถ้าพ่อคาดหวังกับผมจริง ๆ ก็ควรจะใส่ใจผมมากกว่านี้ แม่ก็ทิ้งผมไปคนนึงแล้ว พ่อก็ทำไม่ต่างกัน'

แต่วันนี้เขาไม่มีอารมณ์จะชวนใครทะเลาะ เลยไม่ได้พูดไปอย่างที่ใจคิด

"เอาเป็นว่า...ผมขอคิดดูก่อนละกันครับ"

สุดท้ายอธิปเลยตอบส่งเดชออกไปแบบนั้น แต่อรรถกลับยิ้มดีใจ อย่างน้อยครั้งนี้ลูกชายก็ไม่ได้ปฏิเสธเสียงแข็งอย่างที่ผ่านมา... ถ้ารู้ว่าสั่งสเต๊กอย่างดีที่สุดมาแล้วจะคุยกันง่ายแบบนี้ เขาคงสั่งมาตั้งนานแล้ว

* * * * *

เครื่องแอร์บัสสีขาวแซมน้ำเงินแล่นผ่านน่านฟ้าเหนือศีรษะของเด็กหนุ่มไป ต่อให้เห็นจากท้องฟ้าสุดแสนไกลแต่โอมก็ย่อมจำได้ว่านั่นคือเครื่องบินของสยามเจ็ต...

ใครที่ไม่รู้จักเขามาก่อน ไม่มีทางเดาออกว่าเด็กหนุ่มรูปร่างผอมสูง แววตาเย็นชา ที่หน้าตาหล่อเหลานี้ไม่เคยยิ้มเลย จะเป็นถึงลูกชายคนเล็กของเจ้าของสายการบิน เพราะโอมทำตัวติดดินอย่างยิ่ง แม้แต่โทรศัพท์ก็ยังเป็นรุ่นดาษดื่นที่วัยรุ่นทั่วไปพอจะทำงานพิเศษเก็บเงินซื้อได้ในระยะเวลา 4-5 เดือน

และตอนนี้โอมก็กำลังทำงานพิเศษอยู่ที่ร้านบุฟเฟ่ต์แห่งหนึ่งใกล้มหาวิทยาลัย เพื่อเก็บเงินซื้อโทรศัพท์เครื่องใหม่แทนเครื่องเก่าที่เขาทำแตกตอนอยู่ที่สนามบาส

"เหม่ออะไรน่ะโอม"

น้ำแข็งที่ก็ทำงานพาร์ทไทม์ที่นี่เหมือนกันร้องทัก เธอกับเขาทำงานกะเดียวกันและเพิ่งเลิกงาน

โอมไม่ตอบอีกเช่นเคย เขาแค่ยื่นหมวกกันน็อกในมือให้น้ำแข็ง โอมมีมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งและถ้าวันไหนเข้าออกงานตรงกันก็จะให้น้ำแข็งติดรถกลับหอด้วยเสมอเหมือนเช่นวันนี้

เด็กสาวเอ่ยขอบใจและกำลังจะสวมหมวกกันน็อก แต่โอมแตะมือห้ามไว้ก่อน

น้ำแข็งเงยหน้ามองเพื่อนร่วมมหาวิทยาลัยอย่างตกใจแกมงุนงง

สบตากันใกล้ ๆ อย่างนี้ทำให้ใจเธอเต้นตึกตัก

ดวงตากลมสดใสเบิกกว้างขึ้นเมื่อโอมโน้มหน้าลงมาใกล้ ๆ ใกล้ขึ้นอีก...

"อะ...อะไรเหรอโอม"

"มีเศษเห็ดเข็มทองติดที่ผมเธอแน่ะ"

เด็กหนุ่มตอบพลางใช้นิ้วยาว ๆ หยิบมันออกจากเรือนผมสั้นของเธอ น้ำแข็งหน้าแดงแป๊ด ตัวแข็งทื่อ รีบสวมหมวกกันน็อกอย่างงก ๆ เงิ่น ๆ ก่อนจะปีนขึ้นไปนั่งซ้อนท้าย ไม่ลืมเว้นระยะห่างตรงกลางเล็กน้อยพอให้คนข้างหน้าไม่รู้ว่าคนซ้อนหัวใจเต้นแรงขนาดไหน

* * * * *

"ขอบคุณมากนะคะคุณลูกอม เดี๋ยวเดือนหน้ามีสัมมนาอีกติด ๆ กันเลย เหนื่อยหน่อยนะคะ"

"ไม่เหนื่อยเลยค่ะอาจารย์ แค่อาจารย์เลือกใช้ขนมไทยของลูกอมมาจัดเบรก ลุกอมก็หายเหนื่อยแล้วล่ะค่ะ"

ลลิตราบอกลูกค้าประจำที่เป็นอาจารย์มหาวิทยาลัย หญิงสาวเพิ่งนำตะโก้เผือกกับน้ำสมุนไพรมาส่งที่คณะ ได้รับเงินเรียบร้อยแล้วจึงล้วงโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าเพื่อโทรศัพท์หาน้าดาว

ลลิตราให้น้าดาวจอดส่งเธอที่ไกล ๆ แล้วเธอค่อยเดินยกกล่องขนมมา เพราะไม่อยากให้ลูกค้าเห็นว่าแม่ค้านั่งรถหรูมาส่งของ...'แม่ค้ารวยแล้ว ไม่ต้องอุดหนุนก็ได้มั้ง' หญิงสาวกลัวลูกค้าจะคิดแบบนี้

"น้าดาวรอที่เดิมนะคะ เดี๋ยวลูกอมเดินไปหาเองค่ะ ได้ค่ะ สักครู่นะคะ"

เพราะคุยโทรศัพท์ไปด้วย ก้าวขาเดินไปด้วย จึงไม่ทันระวังรถมอเตอร์ไซค์ที่แล่นผ่านหน้ามา เฉียดไปแบบเส้นยาแดงผ่าแปด ลลิตราร้องว้ายผงะถอยแล้วทำโทรศัพท์หลุดมือ ส่วนรถมอเตอร์ไซค์ก็เกือบเสียหลัก ดีที่คนขับขายาวพอจะใช้เท้ายันและแข็งแรงพอจะประคองรถไม่ให้ล้ม...

โอมรีบจอด น้ำแข็งรีบลงจากรถหันมาหาลลิตราที่ยังยืนตกใจอยู่

"เป็นอะไรไหมครับ"

เด็กหนุ่มส่งเสียงห้าว ๆ ออกมาพลางรีบเดินไปหาลลิตรา 

"ไม่เป็นไรค่ะ ไม่เป็นไร พี่ขอโทษ พี่ไม่ทันได้ระวังทาง"

"โทรศัพท์คุณพี่แตกหมดแล้ว"

น้ำแข็งเอ่ยอย่างใจเสีย รีบก้มลงเก็บโทรศัพท์ของลลิตราส่งให้เจ้าตัว

"ผมขอโทษ"

"ไม่เป็นไร ๆ ค่ะ พี่ผิดเอง พี่ควรจะดูทาง"

"ผมก็ผิด ผมขับแฉลบมาทางที่คนเดิน...เดี๋ยวผมรับผิดชอบค่าโทรศัพท์ให้เองนะครับ"

ลลิตรารีบยืนยันว่าไม่เป็นไรเพราะเห็นอีกฝ่ายเป็นแค่นักศึกษา แต่โอมก็ยืนยันว่าเขาจะชดใช้ค่าโทรศัพท์ให้

"ผมขอไอจีหรือไลน์พี่ไว้ก็แล้วกันนะครับ แล้วเดี๋ยวค่อยทักกัน ผมต้องรีบไปส่งเพื่อนก่อน"

"เอางั้นก็ได้ค่ะ" ลลิตรายอมแลกไลน์กับเด็กหนุ่มเพราะไม่อย่างนั้นเขาคงไม่ปล่อยเธอกลับง่าย ๆ แน่ 

ชื่อในไลน์ของเขาสั้น ๆ "โอม" เธออ่าน

"ครับ ชื่อผมเอง"

ลลิตราเงยหน้ามองเขาอีกครั้ง รู้สึกตะหงิด ๆ ในใจ... คนชื่อโอมในประเทศไทยมีเป็นแสน คงไม่บังเอิญขนาดนั้นหรอกมั้ง