บทที่2.เจ้าชาย...หรือโจร!!

บทที่2.เจ้าชาย...หรือโจร!!

          ห้องพักที่อีธานอาศัยซุกตัวนอน วันนี้เตียงกว้างของเขาถูกยึดครองจากคนแปลกหน้าที่สู้อุตส่าห์หิ้วมาจากสถานบันเทิงแห่งนั้น เพราะหากหล่อนทิ้งไว้...พรุ่งนี้เช้าคงมีข่าวโศกนาฏกรรมดังคึกโครม เมื่อฝูงหมาป่าเป็นโขยง จ้องรอจะเขมือบหล่อนอยู่

“แกกับหล่อนก็ไม่ต่างกันหรอกน่า”

อีธานเปรย เขายืนเท้าสะเอวมองเมรีที่นอนหลับบนเตียงด้วยสายตาหนักใจ

เขาเป็นทายาทคนเดียวของจางไท่กรุ๊ปก็จริง...แต่ช่วงนี้เขาถูกบิดาคาดโทษ จึงหลบมาพักอยู่ในโรงแรมแห่งนี้ รอเวลาให้ความผิดที่สร้างเรื่องฉาวโฉ่ ลดทอนความรุนแรงลง แม้บัตรเครดิตทุกใบของเขาถูกระงับ เขามีแค่เงินสดติดตัวกับที่ซุกหัวนอน และรถยนต์หนึ่งคัน ยานพาหนะที่ใช้ขับขี่ไปไหนมาไหน มันอึดอัดทรมาน จนอีธานเกือบทนไม่ไหว แต่พอเอาเข้าจริงๆ เขาก็อยู่ได้ โดยไม่ลำบากเท่าไร แม้จะรู้สึกหงุดหงิดไปบ้าง...

เสื้อสูท ตามด้วยเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ถูกสลัดทิ้ง เขาคงต้องอาบน้ำ ล้างคราบเหม็นๆ ที่เกาะติดตามตัวออกไปก่อน ก่อนที่จะนอนหลับ และตื่นมาสู้กับความวุ่นวายในวันพรุ่งนี้

15นาทีต่อมา...

อีธานเดินผิวปากออกมาจากห้องน้ำ เขาเกือบสะดุดชายพรมจนหกล้ม เมื่อสายตามองเลยไปยังที่นอนของตัวเอง

เมรีที่เมามายและหลับสนิทตอนที่เขาหันหลังให้นั้น เวลานี้หล่อนตื่นแล้ว กำลังนั่งหัวห้อย ลำตัวเอนไปเอนมากลางเตียง อะไรไม่เท่า...เสื้อยืดทีน้ำตาลไหม้ที่หล่อนสวมอยู่บนช่วงบนลำตัวนั้น เวลานี้มันหล่นอยู่แทบปลายเท้าของเขา เรือนกายของหล่อนนั้น มีแค่บาร์เซียสีเนื้ออ่อนๆ ตัวเดียว

แม่เจ้า!!

พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ชายหนุ่มร่ำร้องในใจ แต่มันไร้ประโยชน์ เมื่อปลายเท้าของเขา ขยับเดินเข้าไปใกล้ๆ แบบอัตโนมัติ

“พ่อจ๋า กอดเมรีหน่อย” ในดวงตาพร่ามัว เมรีมองเห็นคนตรงหน้าเป็นบิดาตนเอง เธอชูมือขึ้น โบกมือไหวๆ ร่ำร้องให้คนที่คิดว่าเป็นบิดาเข้ามาใกล้ๆ โดยไม่รู้ว่า ที่อยู่ตรงหน้าตนเองนั้น ไม่ต่างอะไรกับอสูรร้าย!!

อีธานทิ้งตัวลงนั่งบนที่นอน เขามองสบนัยน์ตาหรี่ปรือนั่น พยายามห้ามตนเอง แต่ไม่มีผลอะไรเลย...

“พ่อไม่รักเมรีแล้วเหรอคะ?”

“...” อีธานอึ้ง เขากะพริบเปลือกตาถี่ๆ

เมรียังร่ำร้อง เธอขยับเข้าใกล้ชายหนุ่มที่ตนเองคิดว่าคือบิดา!! คนบนเตียงกระเสือกกระสนเข้าใกล้ หล่อนพยายามที่สุดที่จะให้บิดาแสดงความรักเหมือนเคย โดยไม่รู้ว่า คนตรงหน้าที่หล่อนเข้าใจไปเองนั้น ไม่ใช่ บิดา!!

อีธานขยับหนี เขายกมือตบหน้าผากตนเองแรงๆ

“ยัยบ้านี่ ตั้งใจยั่วหรือไงวะ!!” เขาบ่นอุบอิบ นั่งนิ่งๆ รอดูปฏิกิริยาของหล่อนต่อไป

“พ่อจ๋า อย่าแต่งงานใหม่เลยนะ เมรีไม่อยากให้ใคร...มาแทนที่แม่”

หญิงสาววอนขอเสียงพร่า เธอโถมเข้าใส่บิดา เกลือกกลิ้งหน้ากับแผ่นอกของท่าน

ชายหนุ่มกลอกตามองบน...เขาเริ่มอยู่ไม่สุขเมื่อบุคคลตรงหน้าหาใช่เด็กน้อยอายุ3 ขวบเมื่อไร ที่กำลังถูไถเนื้อตัวกับเขานี่ คือผู้หญิงสวย...สวยจนเขาอยากตัดความลำบากใจ และโถมใส่หล่อนเสียเลย...

อีธานสูดลมหายใจลึกๆ ยกมือขึ้นดันศีรษะของเมรี “หยุดเถอะน่า” ชายหนุ่มบ่นเหมือนรำคาญ แต่ความจริงแล้ว ความรู้สึกของเขาเวลานี้ มันตรงกันข้ามกัน...เมื่อผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมแขนของเขานั่น หล่อนไม่ต่างอะไรกับเทพีอโพรไดท์ เรือนกายอวบอิ่มเย้ายวน...ทรวดทรงหล่อนสามารถทำให้เกิดสงครามได้เลย

มือเรียวบางยังลูบไล้เนื้อตัวของเขาไปมาไม่หยุด หล่อนพร่ำพูดเสียงอ้อแอ้

“หยุดสักทีสิ!! เกิดอะไรขึ้นจะมาโทษฉันไม่ได้นะ”

อีธานตวาดเสียงสั่นพร่า...เขาหลุบเปลือกตาลง...พยายามข่มใจสุดฤทธิ์ ก็คนในอ้อมแขนเป็นประติมากรรมที่สวยลออตาที่สุด เท่าที่เคยสัมผัสมา ผิวผ่องนั่นกำลังทำให้สติเขาขาดกระจาย

เนินอกอิ่มเบียดอัดอยู่ตรงหน้า อีธานสบถลั่น ‘พอกันที!!’ เขาจะไม่ทนอีกต่อไป เมื่อหล่อนกำลังยั่วเขา และหนทางที่จะทำให้ตนเองสงบลง มีแค่วิธีง่ายๆ วิธีเดียว เมื่อหล่อนเองก็ดูกร้านโลก การมีความสัมพันธ์ทางกายสำหรับวัยรุ่นสมัยนี้ คงไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่

ชายหนุ่มกระชากหญิงสาวเข้าหาตัว เขาบดจูบลงบนเนินอกอิ่มของสาวเจ้า พร้อมกับสอดนิ้วมือใต้เสื้อชั้นในสีอ่อน เกี่ยวตะขอชั้นในบนร่างกายขาวผ่องนั่น เมื่อต้องรีบกำจัดมันออกไปให้พ้นทาง พร้อมกับเสียงคำรามในลำคอ

เรือนกายของเขาสั่นเทากับความต้องการที่เพิ่มขึ้นสูงลิ่ว!! ภายในกายร้อนผ่าวด้วยไฟปรารถนา

“อื้อ!! ...” เสียงครางแผ่วพร่าดังออกมาจากปากอิ่มย้อย

“เอาน่า เรามาสนุกกันเถอะ” อีธานกระซิบเสียงแผ่ว เขาการันตีความเมามัน เมื่อตนเองไม่ใช่ไก่อ่อน

“อือ...” เมรียังคงครางแบบคนไม่รู้สึกตัว

“เธอกล้าดื่มกับคนแปลกหน้า ก็คงไม่สนเรื่องพรรค์นี้อยู่แล้วมั้ง” อีธานเอ่ยเสียงปร่า เขาซุกปลายจมูกละไปทั่วเนินทรวงอวบอัด สูดกลิ่นหอมละมุนนั่นเมื่อกลิ่นกายของหล่อนสดสะอาดชื่นใจ

อีธานถลกเสื้อชั้นในของหล่อนออกไปทางด้านศีรษะ เขากวาดสายตาคมดุ...ทอดมองความงามตรงหน้า ความอวบอิ่ม นวลผ่องนั้นยั่วยวนสายตาของเขา...จนสติเกือบจะหลุด

ชายหนุ่มก้มลงประทับรอยจูบที่ลาดไหล่กลมกลึง เมรีห่อกายเล็กน้อย เนื้อตัวเธอสั่นระริกเพราะพายุอารมณ์แปลกๆ ที่ถาโถมเข้าใส่ มุมปากสีเข้มกระตุกยิ้ม เขาจรดปลายจมูกสูดกลิ่นหอมสะอาดนั่นแบบหลงละเมอ ปลายจมูกโด่งไต่ดะไล่ลงมายังเนินเนื้ออวบอิ่ม ปลายลิ้นสากระคาย ตวัดแตะผิวเนื้อสีระเรื่ออย่างห้ามใจตนเองไม่อยู่

“อืมมมม” เมรีครางสะท้าน เผลอตัวตอบรับกับสัมผัสแสนวาบหวามราวกับกำลังฝันหวาน

อีธานโน้มหน้าต่ำลง ปากสีเข้มอ้าปากงับปลายยอดสีระเรื่อเหมือนผลเชอร์รี่สุก แล้วรีบดูดกลืนความหวานละไมนั่นอย่างหิวกระหาย

ความทรมานแสนหวามอารมณ์ ส่งผลให้คน เมา ครางลั่น “อะ...อื้ออออ” เมรีรู้สึกเหมือนกำลังหลงเคลิ้มอยู่ในความฝันที่วาบหวามรัญจวนใจ ประหนึ่งเธอกำลังผจญกับความลี้ลับที่แอบซุกเก็บไว้ในใจ

“อ่า” อีธานครางถูกใจกับปฏิกิริยาตอบสนองของคนใต้ร่าง เขาทอดกายแนบสนิท เบียดร่างกายเล็กบางนั่นอย่างหฤหรรษ์ พร้อมกับรีบดูดกลืนความหวานฉ่ำของเกสรดอกไม้อย่างตะกรุมตะกราม

“อะ...อืมมม” เมรีครางละเมอ เรือนกายบิดไปมาอย่างเสียวซ่าน กับฝันหวานที่ค้างอยู่ในห้วงความคิด

ชายหนุ่มโน้มตัวลงแนบชิด ก่อนจะค่อยๆ สำรวจร่างอวบอิ่มด้วยฝ่ามือร้อนผะผ่าว

เมรีดิ้นเร่าๆ ปรือเปลือกตาขึ้นมอง ดวงตาของเธอฉ่ำพราวกระไอปรารถนาเต็มหน่วยตาคู่หวาน

“คะ...คุณจะทำอะไรฉันคะ” เธอเอ่ยถามขณะที่ยังมึนๆ สติที่เหลือน้อยนิด กระซิบเตือน!!

“เปล่าเลย ฉันไม่ได้ทำอะไรเธอ แค่...” อีธานตอบกวนๆ เขาเคลื่อนมือกอบกุมอกอิ่ม พร้อมกับเคล้นคลึงเบาๆ

“อือ...”

เสียงครางแผ่วๆ คือคำตอบ เมื่อร่างกายพร้อมสนองอารมณ์ปรารถนา

กลิ่นกายหอมจรุงโชยออกมาทางรูขุมขน ความเย้ายวนของหล่อนทำเอาเขาแทบคลั่ง!

“เธอชื่ออะไรเหรอ?” เสียงแหบปร่ากระซิบถาม เขาไม่รู้แม่แต่ชื่อแซ่ของคนใต้ร่างเลย ทั้งๆ ที่กำลังจะ...

“อะ...อื้อ! ...อื้อ” หญิงสาวบิดกายไปมา ความรู้สึกร้อนวูบวาบ ยามมือหนาร้อนผ่าวไต่ดะไปทั่วทั้งตัว เธอรู้เสียวซ่านจนบอกไม่ถูกเช่นกัน “มะ เมรี” เมรีพยายามตอบ เวลานี้เธอรู้สึกเหมือนโลกกำลังจะถล่มตรงหน้า

“เมรี...ชื่อดีนะ เพราะจัง” ชายหนุ่มเอ่ยชม พลางบีบเคล้นความอวบอัดไปด้วย

“อือ...” ความรู้สึกปั่นป่วนในร่างกาย บวกกับการกระหายแปลกๆ ที่รุมเร้า ทำให้เมรีไม่เป็นตัวเองเท่าไร

เธอรู้สึกเสียวสยิว...จนขนลุกขนชันไปทั้งตัว

“อาาา...ได้โปรด...” หญิงสาววอนขอ...ขออะไรก็ไม่รู้ เมรีรู้แค่ว่า คนตรงหน้าเธอ เขาสามารถมอบมันให้ตนเองได้

“ได้สิ ถ้าเป็นความต้องการของเธอ!” เสียงแหบปร่ากระซิบตอบ

มือแข็งแรงรวบข้อมือบางทั้งสองขึ้นไว้เหนือศีรษะ

โน้มลำตัวก้มลงไปปรนเปรอเนินอกอิ่มด้วยปลายลิ้นเปียกชื้น

“อะ...อื้อออ” เรือนกายโปร่งบางแอ่นหยัดขึ้น เปิดทางให้ชายหนุ่มฟอนเฟ้นเต่งเต้าอย่างยินดี

ชายหนุ่มดูดกลืนความหวานล้นปริ่มของเนินอกงดงามที่ขยายเบ่งบาน ตอบรับสัมผัสของตนอย่างถูกใจ เขาปล่อยข้อมือบางทั้งสองข้างให้เป็นอิสระ แล้วค่อยลูบไล้ผิวกายนวลเนียน ไต่ละต่ำลงไปทุกทีๆ

หญิงสาวเคลิบเคลิ้มกับสัมผัสแสนแผ่วเบานั่น มันทำให้เธอหลงลืมทุกสิ่งทุกอย่างไปทันใด

บทเพลงแห่งรักที่ไม่เคยรู้จัก เคยได้ยินแต่คำบอกเล่าในกลุ่มเพื่อนๆ วันนี้เธอกำลังจะได้รู้จักมัน และถูกบรรเลงขึ้นด้วยความไม่คุ้นเคย แต่กลับไม่เป็นอุปสรรคเท่าใด เมื่อมันเป็นเหมือนกลไกทางธรรมชาติ แม้จะไม่คุ้นเคยแต่ก็ขยับตามจังหวะได้แบบไม่ติดขัด

พายุอารมณ์ที่สาดใส่ ถูกซัดกลับมาด้วยความไม่ประสีประสาของคนใต้ร่าง แม้หล่อนจะเงอะๆ งะๆ เพราะไม่คุ้นชินกลับเป็นการเพิ่มพายุอารมณ์ให้คุคลั่งมากขึ้น

และเมื่อถึงจุดที่ไม่อาจทานทน ชายหนุ่มกระชากเสื้อผ้าบนตัวออกไปอย่างเร่งร้อน เขาทอดสายตาอ่อนเชื่อมมองผู้หญิงสาวสวยที่นอนบิดกายยวนยั่วอยู่กลางเตียงด้วยความหิวกระหาย ความงดงามตรงเบื้องหน้า แทบจะไม่มีใครเทียบเท่า ชายหนุ่มกระตุกยิ้มหยัน เขาไม่แปลกใจแล้ว ทำไมเหล่าเสือหิวในผับ!! ถึงพยายามจะลากหล่อนไปในที่ลับตา ที่แปลกใจเพียงอย่างเดียวคือความรู้สึกค้างคาอยู่ในหัว...เกิดอะไรขึ้นกับหล่อน? ผู้หญิงที่สดสะอาดเช่นนี้มาทำอะไรในสถานที่สุ่มเสี่ยง

ร่างใหญ่หนาโถมเข้าใส่ เขาดันเรียวขางามตวัดขึ้นมาโอบไว้บนเอวสอบ ก่อนจะกดความแข็งขืนเข้าไปในกึ่งกลางร่างกายของหญิงสาวที่นอนปรือตามองอยู่อย่างไม่รอช้า!

“กรี๊ดดด!! ...”

เมรีหวีดร้องกับความเจ็บปวดแทบขาดใจ เธอตระหนกกับความรุนแรงที่เพิ่งจะได้รับรู้

“คุณพระ!!” อีธานครางเสียงปร่า ถึงจะพอคาดเดาไว้บ้าง แต่เขาไม่อยากจะคิด...ผู้หญิงคนนี้ยังคงมีสิ่งนั้นหลงเหลืออยู่

‘พรหมจรรย์’ เวรแล้วไง!! ลำตัวอีธานเกร็งแข็ง เหงื่อไหลซึมเต็มหน้าผากกว้าง เมื่อเพิ่งรู้ชัดๆ หลังแทรกผ่านความแน่นตึงเข้าไป...

เมรีนิ่วหน้า!! เธอหวีดร้องเสียงแหลม กระเด็นหลุดออกมาจากห้วงฝันที่เหมือนกับกำลังล่องลอยอยู่บนสรวงสวรรค์ แต่แล้ว....ความเจ็บปวดกลับฉุดกระชากเธอลงมาเสียนี่ เจ็บแปลบๆ ตรงจุดกึ่งกลางความเป็นหญิง ที่เหมือนว่าร่างกายของเธอกำลังจะแตกเป็นเสี่ยงๆ เมื่อมีบางอย่างแปลกปลอมแทรกลึกเข้ามา

“อย่าดิ้นสิ!”

ชายหนุ่มตะคอก เขากัดกรามกรอดๆ ตอนที่หยุดการดึงดัน รีบสะกด ข่มความบ้าคลั่งของตัวเอง เมื่อเพิ่งรู้ชัดๆ ตอนที่สายเกินไป

“จะ เจ็บ ปล่อยฉันนะ” เมรีร้องห้ามเสียงขาดห้วง เธอพยายามดันตัวออกห่าง ความเจ็บปวดที่เต้นตุบๆ กึ่งกลางร่างกาย ย้ำให้ตนเองรู้ว่า... ทุกสิ่งมันสายเกินไปเสียแล้ว

“นรก!” อีธานสบถลั่น!! กำมือแน่นและกำลังชั่งใจ

แววตาคมดุก้มมองคนใต้ร่าง หล่อนกำลังทรมานเพราะความเจ็บรุมเร้า หากเขาถอยหลังตอนนี้ ก็คงไม่มีทางเปลี่ยนแปลงสิ่งที่เกิดขึ้นได้ สิ่งที่ควรทำในเวลานี้...คือการเดินหน้าต่อ เพื่อทำให้ความทรงจำแสนเลวร้ายของหล่อน ทุเลาลง...

“เอามันออกไปที ฮือๆ” หญิงสาวข่มความเจ็บ ออกปากไล่ชายแปลกหน้าตาสวยด้วยความรวดร้าว แต่จุดเชื่อมต่อระหว่างเธอกับเขาก็ยังเจ็บแปลบๆ ไม่หาย

“ไม่ได้หรอกนะ! ไม่มีประโยชน์ ถ้าฉันถอยตอนนี้...มันจะแย่ทั้งสองคน สู้มาต่อให้จบๆ ไปดีกว่า เรามาไกลเกินกว่าจะถอยกลับแล้วล่ะ” มันอาจจะเป็นเพราะความเห็นแก่ตัวที่ผลักดันให้อีธานเดินหน้าต่อ ความทรงจำของหล่อนและเขา จะได้ไม่เลวร้ายเกินไป

“ไม่...” หญิงสาวกัดฟันตอบ หน้าอาบน้ำตา แววตาเจ็บปวดรวดร้าว

“มันจะเจ็บแค่ครั้งแรกเท่านั้นแหละ ทนนิดเดียวนะคนดี” เสียงทุ้มนุ่มกระซิบปลอบ กัดฟันฝืนร่างกาย ขยับคืบคลานลึกลงไปอีกนิดหนึ่ง

“ยะ อย่า...”

เมรีพยายามห้าม เสียงแผ่วหวิวสั่นเครือ แต่... เธอกลับต้องละอายอยู่ในใจ ร่างกายของเธอกำลังทรยศ เอวบางกับส่ายไหวขยับรับจังหวะรักที่เธอก็ไม่รู้จัก

“เธอจะมีความสุขหลังจากนี้ ฉันสัญญา” อีธานให้สัญญาเสียงหนัก เขามั่นใจ ครั้งแรก ของเขากับเธอต้องสร้างความสุขให้แก่กันและกันแน่

เมรีครางเบาๆ ในลำคอ เธอปรือตาขึ้นมองผู้ชายตัวใหญ่ที่กำลังเคลื่อนไหวอยู่บนร่างกายตนเอง เธอจดจำหน้านี้ไว้ แม้ความรู้สึกของตนเองกำลังสับสน มีทั้งอยากผลักไสกับกระแซะเข้าไปใกล้ๆ ความรู้สึกบางอย่างที่คืบคลานเข้ามา เป็นตัวผลักดัน มันเสียวแปลบปลาบจนร่างกายสั่นระริก เมื่อบางอย่างที่ฝังลึกเข้ามานั้น กำลังจะทำให้เธอตาย...

อีธานยิ้มทรงเสน่ห์มันเคยใช้ได้ผลเวลาที่เขาต้องการหว่านเสน่ห์ และครั้งนี้คงไม่ต่างกัน เมรีอึ้ง เธอตะลึงไปกับความเคลิบเคลิ้ม จนมือแข็งแรงของเขาจับเอวบางของตนเองให้รั้งเข้าหาตัวเพิ่มขึ้น เธอจึงทำได้แค่หวีดร้องและดิ้นพล่าน เขาเริ่มต้นช้าๆ ผ่อนคลายความแน่นตึงในร่างกายของเธอเสียก่อน ปล่อยให้เธอคุ้นชินกับความรู้สึกแปลกใหม่ ก่อนจะโจนจ้วงสุดตัว เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม...

เป็นความทรมานปนกับความเสียวซ่าน ผิวกายเธอซ่านระริก...ความหฤหรรษ์สาดใส่ จนสำนึกส่วนดีปลิดปลิว

เมรีจมอยู่ในหุบเหวของความปรารถนา เธอดิ้นเร่าๆ เมื่อความทรมานนั้น ทำให้ตนเองทุรนทุราย

เสียงครางแผ่วหวิว ดังไม่หยุดไม่หย่อน ผสมกับเสียงคำรามแหบห้าว...

เมื่อสองหนุ่มสาว...จมดิ่งในหุบเหวแห่งความปรารถนา ตะเกียกตะกายเพื่อที่จะกระโจนแตะบันไดสวรรค์ และในที่สุดก็ถึงขีดจำกัด เขาและเธอกระโจนถึงจุดหมายปลายทางได้สำเร็จ...

“อ้ายยยย” เมรีหวีดร้องเสียงแหลม ร่างกายเกร็งกระตุก เรือนกายอ่อนปวกเปียก

อีธานโก่งคอคำรามลั่น เขาปลดปล่อยมวลความร้อนในร่างกาย ฉีดอัดสายธารขุ่นข้นสาดใส่กลีบดอกไม้แสนสวยทุกหยาดหยด ก่อนจะทรุดฮวบ!! นอนแนบอกอิ่ม หายใจหอบสั่น จนลำตัวกระเพื่อม เปลือกตาหลุบปิดลง เขาเหนื่อยอ่อนและต้องการพัก

เมรีหลับสนิท...เธอเมาจัด บวกกับการเสียพลังงานมากมายในประสบการณ์ครั้งแรก...

10:00 นาฬิกา...

แพขนตาหนาประหนึ่งปีกผีเสื้อกระพือไหวขยับถี่ๆ ก่อนจะเปิดฉับ เมื่อสิ่งที่ตนเองจับภาพได้ทางสายตา ไม่คุ้นตาสักนิด

มือเรียวสั่นระริก ยกปิดปากตัวเองแน่นๆ ตกตะลึงกับภาพตรงหน้า...มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอ ‘ที่นี่ที่ไหน?’ เสียงถามดังขึ้นในหัว มันน่าตกใจเสียเหลือเกิน เมื่อลืมตาขึ้นมาในสภาพที่น่าอดสู เธอเปลือย แถมยังมีผู้ชายตัวใหญ่นอนคว่ำหน้าอยู่ด้านข้าง ‘คุณพระ!!’

สภาพร่างกายตนเอง คนไม่ประสีประสาก็คงรู้ เมื่อบนผิวเนื้อขาวผ่องเต็มไปด้วยริ้วรอย เพียงแค่ขยับร่างกาย ความ ‘เจ็บ’ พุ่งปราดจากกึ่งกลางร่างกายจนทำให้ตนเองตระหนกมากขึ้น

เมรีฉวยผ้าห่มผืนบางมาห่อร่างเปลือยของตนเอง เธอคลานลงจากเตียงนอน น้ำตาหยดริน ควานหาเสื้อผ้าบนพื้นพรม กระโจนเข้าไปในห้องน้ำด้านข้าง รีบปิดล็อกประตูด้วยมือที่สั่นระริก

‘ต้องรีบไป!!’

เมรีคิดออกแค่นี้ การแก้ปัญหาเฉพาะหน้าที่ไม่เคยคิดว่าจะเกิดขึ้นกับตัวเอง

หญิงสาวไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง สำนึกสุดท้ายก่อนทุกอย่างจะมืดมิด เธอกำลังดื่มเพื่อประชดบิดาอยู่ที่ไหนสักที่

ฝีเท้าเบากริบจรดลงบนพื้น เธอย่องออกมาเงียบๆ ก่อนที่ประตูห้องจะปิดลง เมรีหันไปมอง ‘เขา’ แผ่นหลังเปลือยเปล่าที่พ้นชายผ้าห่ม มีรูปรอยอะไรบางอย่าง...หญิงสาวขมวดคิ้ว เขม้นมองยังจุดนั้น ‘รอยสัก’ รูปมังกรตัวใหญ่ กับเสี้ยวหน้าคมคาย เธอขอจดจำหน้าเขาไว้ ก่อนจะรีบผลุนผลันจากไป...

หญิงสาวนั่งห่อตัวลีบอยู่ที่เบาะหลังรถแท็กซี่ที่กำลังวิ่งฉิวไปยังจุดหมายปลายทาง เธอออกมาจากที่แห่งนั้น และกำลังตรงกลับบ้าน...

“เมรี...หายไปไหนมาลูก พ่อรอทั้งคืน” ก้าวแรกที่เดินเข้ามาในบ้าน เสียงบิดาตะโกนถาม ท่านเดินตรงมาหาเธอ

“พ่อ” หญิงสาวคราง น้ำตาไหลริน เธอไม่ใช่เมรีคนเดิมแล้ว มีบางอย่างเกิดขึ้นและไม่สามารถบอกใครได้

“กินอะไรมาหรือยังล่ะ?” ท่านถาม เสียงปนความห่วงใย

“ขอเมรีไปนอนก่อนนะพ่อ...เมื่อคืนเมรีนอนบ้านเพื่อน...ขอตัวค่ะ” หญิงสาวรีบตัดบท ก่อนที่บิดาจะมองเห็นความผิดปกติ

เก่งกาจมองตามบุตรสาวขึ้นไป ท่านถอนใจดังเฮือก เดินกลับไปนั่งที่เดิม และย้อนทบทวนความต้องการของตนเองเสียใหม่ หากต้องเลือกระหว่าง ‘ความสุขของตัวเอง’ กับ ‘ความสุขของลูก’ น้ำหนักความชั่งใจเทมาฝั่งของเมรี หากจำเป็นจริงๆ เขาคงต้องเลือกเมรี มากกว่าเพื่อนคู่คิดที่เข้าใจเขาในอนาคต

“เห้อ”