บทที่17.ครอบครัวสุขสันต์ 1

บทที่17.ครอบครัวสุขสันต์

         

          “พ่อเข้าใจหนูนะเมรี แต่ว่า...” เก่งกาจเปรยในตอนเช้า หลังจากออกไปส่งอันนาที่โรวเรียนประจำ เขาเจอบุตรสาวที่โต๊ะกินข้าว เมรีกำลังจิบกาแฟ สลับกับการค้นหาข้อมูลตำแหน่งงานในแล็ปท็อปขนาดเท่าฝ่ามือ

“พ่อคะ...หนูรู้ว่าพ่อจะพูดอะไร...เขาประกาศโจ่งแจ้งขนาดนั้นจะให้หนูเสนอหน้าพาอันอันเข้าไปร่วมวงศ์วานของเขาได้ยังไง” เมรีพูดโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองบิดา ดังนั้นเก่งกาจจึงไม่เห็นรอยเจ็บช้ำในดวงตาบุตรสาว

“เห้อ!!” ชายสูงวัยถอนใจแรงๆ เขาทรุดนั่ง เอื้อมมือจับมือเมรีไว้ “พ่อรู้...แต่อันนาต้องการพ่อนะลูก พ่อเขาก็ไม่ได้รังเกียจ เขาแสดงเจตตนาที่ดีและเต็มใจต้อนรับ”

“ในฐานะอะไรล่ะคะ ‘ลูกนอกสมรส’ งั้นเหรอ?”

เมรีเงยหน้าขึ้น เธอพูดเสียงสั่น ริมฝีปากสีระเรื่อสั่นระริก กับแรงกดดันจากภายในใจ

เก่งกาจอึ้ง! ความจริงที่เขาเองก