“ไม่เป็นไรหรอกครับแม่ ผมไม่ถือ อยากให้รุ้งเขามีเวลาทำธุระส่วนตัว เขายังต้องปรับตัวในการใช้ชีวิตร่วมกับผมอีกสักระยะนั่นแหละครับ ถึงจะเลิกตะขิดตะขวงใจเวลาที่ต้องทำอะไร ๆ ตอนที่มีผมอยู่ด้วย” เขาตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อยไม่ร้อนใจและทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ ท่านบนโซฟาตัวยาว
“ถ้าจันทร์ไม่ด่วนจากเราไปเร็วแบบนี้ หนูรุ้งกับจันทร์คงจะเป็นเพื่อนที่เข้ากันได้ดี ธามว่าไหมลูก” ดวงตาคนเป็นแม่หม่นเศร้าไปชั่วขณะ เมื่อเอ่ยถึงบุตรสาวที่ด่วนจากลาไปก่อนวัยอันควร
“ไม่เอาน่าคุณ วันนี้เป็นวันมงคลของนายธาม เราอย่าพูดถึงยายจันทร์เลย มันจะทำให้เรารู้สึกเศร้ากันไปเปล่า ๆ” ทินกรผู้เป็นสามีเอ่ยเตือนภรรยาด้วยน้ำเสียงอ่อนเบาอย่างเข้าใจในความรวดร้าวที่ยังไม่เสื่อมคลาย
“ผมว่าผมคงต้องรีบผลิตหลานสาวหน้าตาน่ารัก ๆ สักคนให้แม่ช่วยเลี้ยง พอให้ได้คลายความคิดถึงจันทร์ลงบ้างคงจะดีกว่าไหมครับพ่อ” เขารีบคลายบรรยากาศหมองเศร้าด้วยประโยคคำถามรื่นเริง กับรอยยิ้มทะเล้นที่จงใจใช้คลี่คลายอารมณ์หม่นของมารดา
“เออ...เข้าท่า พ่อว่านั่นแหละเป็นวิธีที่ดีที่สุดไอ้ลูกชาย”
คนเป็นพ่อรีบรับมุกที่ลูกชายโยนมาด้วยสีหน้าแย้มยิ้ม เหนี่ยวรั้งอารมณ์ภรรยาขึ
