รังเกียจ

ชมจันทร์....

"กรี๊ดดดด นังชมจันทร์นังหน้าพลาสติกฉันไม่ยอมให้แกสมหวังแน่!!!"

"ก็มาลองดูค่ะ^^"ฉันยิ้มอย่างท้าทาย

"เกิดอะไรขึ้นครับแม่" หมอพีวิ่งหน้าตั้งเข้ามาในห้องน้ำสงสัยได้ยินเสียงแม่ตัวเองกรี๊ด

"ก็นังนี่น่ะสิมันพูดจาท้าทายแม่ แกเลิกยุ่งเกี่ยวกับมันเลยนะตาพีแม่ไม่ยอมให้แกกับมันคบกันแน่"

"คบกัน??"

"ใช่ แม่ไม่ยอมหรอกนะที่จะให้แกคบกับนังหน้าพลาสติกนี่" แม่ของหมอพีชี้หน้าฉัน

"หน้าพลาสติกเอ่อแม่ทำไมเรียกชมจันทร์แบบนั้นล่ะครับ"

"นี่แกไม่รู้จริงๆ เหรอว่านังนี่มันทำศัลยกรรมมาก่อนจะมาเป็นพยาบาล"

"จริงเหรอชม คุณ..เอ่อคุณเคยทำศัลยกรรมมาเหรอ"

"ค่ะชมเคยทำศัลยกรรมใบหน้ามาตอนไปอยู่ที่เกาหลี" พอฉันยอมรับว่าเคยทำหน้ามาสายตาของหมอพีก็เปลี่ยนไปทันที สายตาที่เขามองฉันไม่ได้ต่างจากสายตาของแม่ของเขาเลยหรือว่าเขารังเกียจฉันเหมือนที่แม่เขารังเกียจ

"ทำไมผมไม่รู้เลยทำไมคุณไม่เคยบอกผมล่ะชม"

"มันต้องการที่จะปิดบังแกยังไงล่ะจะอะไรซะอีกแกรู้ความจริงแบบนี้แล้วก็เลิกสนใจมันได้แล้วนะ"

"ผม...ไม่เคยสนใจหรือชอบชมจันทร์เลยนะครับแม่เราเป็นแค่เพื่อนร่วมงานกันเท่านั้น แม่สบายใจได้แล้วนะครับ ผมว่าเราเข้าไปในงานกันเถอะ" หมอพีพยุงแม่ของเขาออกไปจากห้องน้ำโดยไม่หันมามองหน้าฉันเลย

ฉันเดินกลับเข้ามาในงานแต่ปรากฏว่าหมอพีกับแม่ของเขาได้ย้ายไปนั่งอีกโต๊ะหนึ่ง ฉันหันไปมองเห็นเขากำลังพูดคุยกับหญิงสาวสวยคนหนึ่งอย่าสนิทสนมที่มองยังไงก็เหมาะสมกับเขาทุกอย่าง ถ้าให้เดาหญิงสาวสวยคนนี้น่าจะเป็นลูกท่านหลานเธอที่มางานนี้เหมือนกันเพราะดูจากท่าทางการแต่งตัวแล้วแถมยังมีคุณหญิงแม่ของหมอพีคอยสนับสนุนอยู่ข้างๆ อีกนี่สินะผู้หญิงที่เหมาะสมกับตำแหน่งลูกสะใภ้ของคุณหญิงไม่ใช่พยาบาลหน้าศัลยกรรมอย่างฉัน คิดแล้วก็น้อยใจตัวเอง อกหักตั้งแต่ยังไม่ได้คบ เห้อออออ

ฉันหันไปมองหมอพีหลายครั้งแต่เขาก็ไม่ได้หันมามองหรือสนใจฉันเลยผิดจากก่อนหน้านี้ที่ดูแลเทคแคร์ฉันอย่างดี การกระทำของเขาทำให้ฉันรู้ว่าเขาคงรับไม่ได้ในสิ่งที่ฉันเคยทำมาแต่ก็ดีแล้วล่ะฉันจะได้ตัดใจจากเขาเสียที

ฉันไม่ได้อยู่จนงานสัมมนาเลิกหรอกนะเพราะฉันไม่อยากนั่งปั้นหน้ายิ้มใส่ใครเพราะมันไม่ใช่นิสัยของฉัน ฉันไม่รู้ว่านี่คืองานสัมมนาเกียวกับอะไรกันแน่เพราะดูแล้วเหมือนจะมาอวดรวยกันมากกว่า ฉันมองดูเวลาตอนนี้มันเที่ยงคืนแล้วซึ่งฉันต้องไปรับอาร์ตตอนตีสองเพราะเขาสั่งไว้ ฉันขี้เกียจกลับคอนโดเพราะมันไกลฉันก็เลยตัดสินใจไปรอเขาที่ผับ

ฉันเดินเข้ามาในผับกำลังยืนหันซ้ายหันขวาเพราะไม่รู้ว่าอาร์ตอยู่ไหนตอนนี้จะโทรหาก็ไม่มีเบอร์ สักพักก็มีน้องผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาทักฉันพอฉันมองหน้าชัดๆ ฉันจำได้ทันทีว่าเขาคือคนของอาร์ต

"อ้าวคุณนั่นเองมาหาคุณอาร์ตเหรอครับ"

"อื้มใช่เขาให้ฉันมารับตอนตีสองแต่ฉันมาก่อนเวลา ว่าแต่ตอนนี้เขาอยู่ไหนเหรอพาฉันไปหาเขาที"

"เอ่อ ไปหาตอนนี้เลยเหรอครับ"

"อื้มใช่ทำไมเหรอหรือเขาติดงาน"

"เอ่อก็ไม่เชิงว่าติดงานหรอกครับแต่...เอ่อคือว่า" ขณะที่คนตรงหน้ากำลังอ้ำๆ อึ้งๆ เหมือนมีอะไรปิดบังก็มีผู้ชายอีกคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเขา

"เห้ยไอ้นัตนายให้กูลงมาบอกมึงว่าไปซื้อถุงยางให้หน่อยนายต้องการด่วนเลยตอนนี้ เอามาสามกล่องเลยนะ" ถุงยาง3กล่อง?? พอได้ยินแบบนั้นฉันก็รู้ได้ทันทีว่าตอนนี้นายนั่นกำลังทำอะไรและทำไมผู้ชายที่ชื่อนัตถึงมีท่าทางอ้ำๆ อึ้งๆ ตอนที่ฉันถามหาอาร์ต ที่แท้ก็กำลังอยู่กับผู้หญฺิงนี่เอง

"ไอ้เชี่ยต้นมึงพูดเบาๆ หน่อยไม่ได้หรือไงวะ" นัตหันไปดุเพื่อนตัวเอง สงสัยอายแทนเจ้านายล่ะมั้งเพราะฉันได้ยินหมดทุกคำแต่ดูเหมือนคนชื่อต้นจะไม่ได้ทันสังเกตุว่าฉันยืนอยู่ตรงนั้นอาจจะเป็นเพราะมันมืดและคนค่อนข้างเยอะเลยไม่ได้สนใจ

"ทำไมต้องพูดเบาเรื่องปกติป่าววะนายก็ชอบใช้มึงไปซื้อถุงยางเป็นประจำอยู่แล้วนี่หว่า"

"มึงจะไปไหนก็ไปเลยไป"

"เออๆ มึงก็รีบออกไปซื้อถุงยางให้นายด้วยล่ะถ้าช้าเดี๋ยวโดนเตะกูไม่รู้ด้วยนะเว้ย" พอคล้อยหลังผู้ชายคนนั้นนัตก็หันมายิ้มแหยๆ ให้ฉัน

"เอ่อ คือผมว่าคุณรอคุณอาร์ตแถวนี้ก็ได้นะครับถ้านายเสร็จธุระแล้วคงลงมา ผมขอตัวก่อนนะครับจะรีบไปซื้อถุงยาง เอ้ยซื้อของให้นายก่อน"

"เจ้านายของเธอนี่เก่งนะขนาดมือเจ็บใช้การไม่ได้ยังมีความสามารถทำเรื่องอย่างว่าได้อีก ว่าแต่เจ้านายเธออยู่ไหน"

"เอ่อ คือ เอ่อ"

"จะเอ่อจะอ่าทำไมฉันจะขึ้นไปบอกเขาว่าฉันจะกลับแล้วเพราะฉันคงไม่รอให้เขาทำเรื่องอย่างว่าจนเสร็จหรอกฉันจะกลับไปพักฉันง่วง" ตอนแรกฉันคิดว่าเขามาทำงานและขับรถไม่ไหวเพราะมือเจ็บแต่พอรู้ว่าเขากำลัง..เอ่อนั่นแล่ะนั่นก็แปลว่าเขาไม่ได้เป็นอะไรมากถ้าขับรถกลับไม่ไหวก็ให้ผู้หญิงของเขาไปส่งก็แล้วกัน

"ผมคงให้คุณขึ้นไปไม่ได้หรอกนะครับเพราะข้างบนให้ขึ้นไปได้แค่คนที่นายสั่งเท่านั้นคนนอกห้ามขึ้นไปเด็ดขาด"

"อืมๆ ฉันรอข้างล่างนี่ก็ได้ นายจะไปไหนก็ไปเถอะ"

"ครับๆ" ฉันทำทีเป็นหาที่นั่งรอพอนัตเห็นว่าฉันหาที่นั่งได้แล้วเขาก็รีบเดินออกไป พอฉันเห็นว่านัตเดินออกไปสักพักแล้วฉันก็เดินไปถามผู้ชายที่เข้ามาคุยกับนัตก่อนหน้านี้แล้วโกหกว่าอาร์ตสั่งฉันให้เอากุญแจรถมาคืนเขา ฉันชูกุญแจรถของอาร์ตให้ดูเพื่อให้รู้ว่าฉันไม่ได้โกหกจากนั้นผู้ชายคนนั้นก็พาฉันขึ้นมายังชั้นสามของผับซึ่งมีป้ายตรงทางขึ้นว่าบุคคลภายนอกห้ามเข้าก่อนได้รับอนุญาต

"คุณชื่ออะไรผมจะได้บอกนายถูก"

"บอกไปว่าชมจันทร์"

"ครับคุณนั่งรอตรงนี้ก่อนนะผมเข้าไปบอกนายก่อน"

"อื้มม" ผู้ชายคนนั้นเดินไปไม่ถึงสามก้าวก็เดินกลับมาแล้วบอกกับฉันว่า

"เอ้อ ผมลืมไปว่านายสั่งว่าห้ามให้ใครรบกวน คือตอนนี้นายน่าจะยุ่งอยู่"

"อ่อ โอเคงั้นฉันนั่งรอหน้าห้องนี่ก็ได้นายจะไปทำอะไรก็ไปทำเถอะ"

"ผมว่าคุณไปนั่งรอข้างล่างดีกว่าไหมครับ"

"ไม่อ่ะฉันแพ้ควันบุหรี่ขอนั่งบนนี้ก็แล้วกัน"

"แต่ว่า"

"ฉันไม่เข้าไปรบกวนความสุขของเจ้านายนายหรอกน่าฉันรู้ว่าเขากำลังยุ่งอยู่กับสาวๆ ของเขา"

"เอ่อคุณรู้??"

"อื้มรู้สิฉันกับอาร์ตเราเป็นเพื่อนกันเขาทำอะไรฉันรู้หมดแล่ะ" ฉันแสร้งทำเป็นพูดเหมือนตัวเองสนิทกับอาร์ตเพื่อให้คนของเขาไว้ใจ

"โอเคอย่างงั้นก็ได้ครับถ้าอย่างงั้นผมขอลงไปดูความเรียบร้อยข้างล่างก่อนนะ"

"อืมไปเถอะ"

พอลูกน้องของเขาเดินลงไปแล้วฉันก็เดินไปที่หน้าห้องๆ หนึ่งถ้าให้เดาก็น่าจะเป็นห้องของอาร์ตเพราะทั้งชั้นมีอยู่แค่ห้องเดียวฉันไม่รอช้าทุบประตูแบบไม่เกรงใจ

ปั้ง!!!! ปั้ง!!!!! ปั้ง!!!!!!

"ใครวะ!!!" เขาตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจขั้นสุด แต่ฉันไม่ได้ตอบอะไรกลับไปพร้อมกับทุบประตูห้องอีกรอบ

ปั้ง!!!!!!! ปั้ง!!!!!!!!!! ปั้ง!!!!!!!!!!!

"กูถามว่าใครทำไมไม่ตอบอยากโดนตีนหรือไงวะห๊ะ" เขาตะโกนออกมาอีกครั้งซึ่งครั้งนี้เสียงดังยิ่งกว่าเดิม

ปั้ง!!!!!!!!! ปั้ง!!!!!!!!! ปั้ง!!!!!!!!!!!! และฉันก็ทุบประตูดังมากกว่าเดิม

"กูถามว่าใครเสือกไม่ตอบกูออกไปมึงเจอตีนกูแน่"

"ก็ออกมาสิอยากเจอเหมือนกันแล่ะ" ฉันตะโกนเข้าไปพอเขาได้ยินเสียงฉันสักพักประตูห้องก็ถูกเปิดออกโดยคนด้านใน

"เห้ยชม!!! เธอมาได้ไงเนี่ย"

"ก็ขับรถนายมาไงถามไม่คิด" ฉันตอบเขาพร้อมกับมองไปคอของเขาที่ตอนนี้มีแต่รอยช้ำจ้ำแดงเต็มไปหมดและฉันก็ไม่ได้อินโนเซ้นต์จนดูไม่ออกว่ามันคือรอยอะไรไหนจะเสื้อผ้าที่หลุดรุ่ยของเขาอีก หึ

"หึ รอยดูดเต็มคอเลยนะ สงสัยมือจะหายเจ็บละมั้ง"

"ใครหน้าไหนกล้ามารบกวนความสุขของเราคะพี่อาร์ต" สาวสวยนางหนึ่งเดินตามออกมาซึ่งดูสภาพก็รู้ว่ากำลังทำอะไรกันอยู่