เข้าสู่ระบบแชร์
พร้อมจัดหนัก
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-06-25 17:50:10อาร์ต....
อ๊อก อ๊อก อ๊อก บ๊วบ บ๊วบ บ๊วบ
"ซี๊ดดด อ่าาาแบบนั้น จีจี้ ซี๊ดดดดด อื่มมมดีมาก" ผมครางต่ำเมื่อจีจี้ทำออรัลเซ็กส์ให้อย่างถึงอกถึงใจ จีจี้คือหนึ่งในจำนวนหญิงสาวที่ผมรับเลี้ยงดู จีจี้เป็นนักศึกษามหาลัยแห่งหนึ่งที่ผมมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งด้วย ผมเลี้ยงดูเธอเอาไว้เพื่อตอบสนองเรื่องอย่างว่าและให้เงินใช้อย่างไม่ขาดมือแลกกับความสุขทางกายเพราะผมไม่นิยมกินมั่วกินไปเรื่อยซึ่งผมก็ไม่ได้มีแค่จีจี้คนเดียวผมเลี้ยงดูผู้หญิงเอาไว้อีกหลายคน ถามว่าผู้หญฺิงที่ผมเลี้ยงดูเคยมีปัญหาทะเลาะกันบ้างไหมมันก็มีอยู่แล้วแล่ะแต่ผมก็มีกฎมีข้อห้ามว่าถ้าผมรู้ว่ามีเรื่องทะเลาะตบตีกันไม่ว่าใครจะเป็นคนเริ่มก่อนก็ตามผมจะเลิกยุ่งเลิกให้ความช่วยเหลือทันทีไม่มีข้อยกเว้นเพราะถ้าผมไม่ตั้งกฎแบบนี้ผมคงต้องปวดหัวแน่ๆ
แผล่บ แผล่บ บ๊วบ บ๊วบ
"อ่าาเร็วกว่านี้จีจี้พี่จะแตกแล้ว ซี๊ดดดดดด อื้มมมมมมมม"
อ๊อก อ๊อก อ๊อก บ๊วบ บ๊วบ บ๊วบ
จีจี้เร่งความเร็วจนกระทั่งผมปลดปล่อยความต้องการออกมาจีจี้กลืนน้ำของผมลงคอไปจนหมด
"น้ำพี่อาร์ตอร่อยที่สุดเลยค่ะจีจี้อยากกินอีกจังค่ะ" น้ำเสียงออดอ้อนของจีจี้ทำให้ผมอยากจะทำต่อแต่ถุงยางเสือกหมดตอนนี้ก็รอไอ้นัตไปซื้อให้อยู่ ผมต้องรีบทำเวลาเพราะนัดชมจันทร์ให้มารับตอนตีสอง
"พี่อาร์ตขา จีจี้คิดถึงพี่อาร์ตที่สุดเลย"
จุ๊บ จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ จีจี้ซุกไซร้พร้อมกับดูดคอผมตอนแรกผมจะห้ามเพราะกลัวชมจันทร์จะเห็นตอนมารับแต่ด้วยอารมณ์ที่มันคั่งค้างก็เลยปล่อยเลยตามเลย เดี๋ยวค่อยหาวิธีเอาละกันวะบนรถมันมืดคงไม่เห็นหรอก
ปั้ง!!!! ปั้ง!!!!! ปั้ง!!!!!! ขณะที่ผมกำลังเคลิ้มๆ จู่ๆ ก็มีคนมาทุบประตูห้องทำงานผมผมก็เลยตะโกนออกไปอย่างหัวเสีย
"ใครวะ!!!"
ปั้ง!!!!!!! ปั้ง!!!!!!!!!! ปั้ง!!!!!!!!!!! ผมถามแต่ก็ไม่มีคนตอบซ้ำยังทุบซ้ำอีกจนผมโมโห
"กูถามว่าใครทำไมไม่ตอบอยากโดนตีนหรือไงวะห๊ะ"
ปั้ง!!!!!!!!! ปั้ง!!!!!!!!! ปั้ง!!!!!!!!!!!!
"กูถามว่าใครเสือกไม่ตอบกูออกไปมึงเจอตีนกูแน่" ผมตะโกนออกไปอย่างเหลืออด
"ก็ออกมาสิอยากเจอเหมือนกันแล่ะ" เสียงผู้หญิงเสียงคุ้นๆ ใครวะ ผมไม่รอให้ตัวเองสงสัยนานผมผลักจีจี้ออกแล้วลุกไปเปิดประตูโดยที่ไม่ลืมรูดซิบกางเกงซึ่งพอผมเปิดประตูออกไปผมก็เจอกับใครคนหนึ่งที่กำลังยื่นทำหน้ายักษ์ใส่อยู่
"เห้ยชม!!! เธอมาได้ไงเนี่ย" ผมตกใจสุดขีดเมื่อเปิดประตูออกมาแล้วเจอชมจันทร์ยืนอยู่ เธอขึ้นมาได้ไงวะใครพาขึ้นมาบนนี้ถ้าผมไม่อนุญาตก็ไม่มีใครกล้าขึ้นมาได้ แล้วผมบอกให้เธอมารับผมตีสองไม่ใช่หรือไงแต่นี่มันเพิ่งเที่ยงคืนกว่าๆ เอง
"ก็ขับรถนายมาไงถามไม่คิด" ชมจันทร์ตอบผมพร้อมกับใช้สายตาสำรวจร่างกายของผม
"หึ รอยดูดเต็มคอเลยนะ สงสัยมือจะหายเจ็บละมั้ง" ผมรีบเอามือปิดคอตัวเองสะเปะสะปะเพราะไม่รู้ว่ามันมีรอยตรงไหนบ้าง
"ใครหน้าไหนกล้ามารบกวนความสุขของเราคะพี่อาร์ต" ผมกำลังจะหันไปสั่งจีจี้ให้กลับเข้าไปในห้องแต่ไม่ทัน
"เธอนี่ฉันจำได้แล้ว" ชมจันทร์ชี้หน้าจีจี้อย่างเอาเรื่องเหมือนเคยมีเรื่องกันมาก่อน
"จำได้แล้วไงแล้วเธอมาที่นี่ทำไมห๊ะฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าห้ามมายุ่งกับพี่อาร์ตอีก"
"ก่อนที่เธอจะว่าฉันยุ่งกับผู้ชายของเธอเธอถามผู้ชายของเธอก่อนไหมว่าใครยุ่งใครกันแน่"
"เธอจะบอกว่าพี่อาร์ตตามตอแยตามยุ่งเธองั้นเหรอห๊ะ"
"มีปากก็ถามผู้ชายของเธอดูสิ"
"แก่ๆ อย่างเธอสู้เด็กมหาลัยอย่างฉันไม่ได้หรอกจะบอกให้"
"ถ้าคิดว่าฉันสู้ไม่ได้แล้วเธอไปตามรังควานฉันถึงโรงพยาบาลทำไมมิทราบ" ชมจันทร์ยืนกอดอกทะเลาะกับจีจี้อย่างไม่ลดละ ถ้าชมจันทร์เป็นเมียผมตอนนี้สภาพของผมคงไม่ต่างจากมีกิ๊กแล้วเมียจับได้
"แก!!!"
"จีจี้ตกลงเป็นเธอที่ตามไปหาเรื่องชมเขาถึงโรงพยาบาลใช่ไหม" ผมให้คนตามสืบอยู่ว่าผู้หญฺิงของผมคนไหนที่ไปหาเรื่องชมจันทร์ถึงโรงพยาบาลตอนนี้ผมก็ได้รู้แล้วว่าใคร
"เอ่อคือว่า คือจีจี้ คือ"
"พี่เคยบอกว่าไงเรื่องกฏ"
"ห้ามยุ่งหรือไปหาเรื่องผู้หญฺิงคนอื่นๆ ของพี่อาร์ตค่ะ"
"แต่เธอก็ยังทำเพราะฉะนั้นฉันให้เวลาเธอเก็บข้าวของๆ เธอออกจากคอนโดของฉันให้หมดภายในสามวันส่วนเงินเดือนฉันจะโอนให้เป็นงวดสุดท้ายแล้วหลังจากนี้ฉันกับเธอเราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก"
"ไม่เอาค่ะพี่อาร์ตจีจี้ผิดไปแล้วอย่าทำแบบนี้กับจีจี้เลยนะคะ ฮืออ ฮือออ" จีจี้กอดขาผมแน่น
"เธอก็รู้ว่าฉันไม่ชอบคนที่ฝ่าฝืนคำสั่งแต่เธอก็ยังทำ ออกไปได้ละ"
"ไม่เอาค่ะไม่ออก"
"ได้งั้นฉันจะเรียกการ์ดให้ขึ้นมา"
"ก็ได้ค่ะจีจี้ไปก็ได้ ฮือออ ฮือออ" สุดท้ายจีจี้ก็ยอมออกไปจากห้องทั้งน้ำตา จะหาว่าผมใจร้ายไม่ได้นะในเมื่อจีจี้แหกกฏที่ผมสร้างไว้แต่ก่อนออกไปก็ยังไม่วายหันมาทำหน้าอาฆาตแค้นใส่ชมจันทร์อีก หลังจากที่จีจี้เดินลงไปแล้วชมจันทร์ก็ยื่นกุญแจรถให้ผม
"อะไร"
"กุญแจรถนายไง"
"รู้ว่ากุญแจรถเธอจะเอามาให้ฉันทำไมในเมื่อเดี๋ยวเธอก็ต้องขับกลับ"
"กลับเองฉันไม่ใช่คนขับรถของนาย ถ้านายขับกลับไม่ไหวก็เรียกผู้หญฺิงของนายมาแล้วให้เธอพากลับเอง"
"ฉันจ้างเธอแล้วนะ"
"นายพูดเองเออเองฉันยังไม่ได้ตกลง"
"ไม่รู้ล่ะฉันถือว่าฉันจ้างเธอแล้ว" ผมทำเป็นไม่สนใจไม่ยื่นมือออกไปรับกุญแจที่ชมจันทร์ยื่นมาให้ก่อนจะเดินกลับเข้ามาในห้องทำงานโดยมีชมจันทร์เดินตามเข้ามาเธอวางกุญแจรถลงบนโต๊ะทำงานของผมแล้วกำลังจะหันหลังกลับออกไปแต่ผมมือไวกว่าคว้าเอวเธอเอาไว้
"ปล่อยนะฉันจะกลับบ้าน" ชมจันทร์โวยวายเมื่อถูกผมเอามือรัดเอวไว้แน่น นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้สัมผัสได้ใกล้ชิดชมจันทร์ขนาดนี้กลิ่นตัวของเธอโคตรหอมเลยหอมจนผมอยากดมอีกแต่ก็กลัวจะโดนหาว่าเป็นโรคจิต
"ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะอาร์ตฉันจะกลับแล้ว"
"ก็รอไปส่งฉันก่อนดิอีกสองชั่วโมงเอง"
"ฉันง่วงฉันเพลียฉันอยากพักผ่อนเข้าใจไหม"
"ถ้าง่วงก็นอนนี่ก่อน ห้องนอนมีด้านหลังห้องทำงานไปนอนรอก่อน"
"ไม่อ่ะเกิดฉันหลับไปแล้วนายลักหลับฉันฉันจะทำไง"
"ถึงฉันจะชอบเรื่องบนเตียงแต่ฉันก็ไม่ชอบฝืนใจใครถ้าไม่เต็มใจฉันไม่ทำเพราะฉะนั้นเธอวางใจได้ว่าฉันจะไม่ทำอะไรเธอทั้งนั้นถ้าเธอไม่ยินยอม แต่ถ้าเธอยอมฉันพร้อมจัดหนัก^^"
"ฝันไปเหอะ"
บทล่าสุด
ล่ามรักร้ายนายคาสโนว่า ตอนจบ/ตอนพิเศษ
หมอพี..."พ่อขา""ครับลูก""ทำไมพ่อกับอาอาร์ตถึงไม่ค่อยถูกกันล่ะคะหนูเห็นเจอหน้ากันทีไรก็ทะเลาะกันตลอดเลย""เรื่องมันยาวลูกอย่าไปรู้เลยเนอะว่าแต่ตอนนี้ลูกสาวพ่อหิวหรือยังครับ""หิวแล้วค่า อืมมมไม่รู้พี่พีคไปไหนหนูไม่เจอเลย" น้องพั้นช์มองหาพี่ชายตัวเอง"น่าจะอยู่ข้างในบ้านมั้งลูกก็เราสองคนพากันเดินออกมานั่งเล่นข้างนอกถ้าหนูจไปหาพี่ก็ไปเถอะ""แล้วพ่อล่ะคะไม่เข้าไปด้วยกันเหรอ""เดี๋ยวพ่อตามไปหนูเข้าไปก่อนเลยแต่อย่าลืมที่พ่อบอกนะลูก""ไม่ลืมค่า ห้ามคุยกับคนแปลกหน้าแล้วก็คนหน้าไม่แปลกค่า^^""โดยเฉพาะ....""ผู้ชายค่า""ดีมากครับ" ผมยืนมองลูกสาวเดินเข้าไปในงาน หลายๆคนอาจจะมองว่าผมหวงลูกสาวของผมซึ่งผมก็ยอมรับว่าทั้งหวงทั้งห่วงเพราะแกเป็นเด็กไม่ค่อยพูดถ้าไม่สนิทจริงๆแกเป็นคนเข้ากับคนอื่นยากมากขนาดไปโรงเรียนแกยังไม่ค่อยมีเพื่อนเลยแกบอกว่าเพื่อนที่โรงเรียนชอบนินทาเพื่อนคนอื่นๆแกก็เลยไม่ชอบและชอบที่จะอยู่คนเดียว แกเหมือนผมแทบทุกอย่างเลยโดยเฉพาะนิสัยใจคอซึ่งผมก็หวังว่าแกจะไม่มีอารมณ์รุนแรงเหมือนผมเมื่อก่อนนะแต่ผมอาจจะคิดมากไปเองก็ได้ลูกสาวผมก็แค่คนเรียบร้อยพูดน้อยไม่เข้าสังคมก็แค่นั้นเอง ส่วนลูกชา
ล่ามรักร้ายนายคาสโนว่า ปะป๊าผมอยากมีแฟน
อาร์ต...."ผมชอบพี่พั้นช์ผมอยากได้พี่พั้นช์เป็นแฟนครับปะป๊า^^""ห๊ะ!!! เตอร์บอกอยากได้พี่พั้นช์แฟน??""คร๊าบบบบบ""เตอร์ครับเตอร์เพิ่งเจ็ดขวบเองนะลูก" ผมบอกลูกด้วยน้ำเสียงอ่อนใจ"เจ็ดขวบก็มีหัวใจนี่ครับปะป๊า"ในเมื่อลูกชายสุดที่รักของผมพูดมาขนาดนี้แล้วคงต้องช่วยแล้วล่ะแต่..แต่มันติดตรงที่พ่อของน้องพั้นช์นี่แล่ะไอ้หมอพีมันหวงลูกสาวมันยังกับไข่ในหินแม่งใครที่เป็นผู้ชายเข้าใกล้ไม่ได้เลย ผมจำได้ตอนที่ผมไปรับลูกสาวผมน้องอบเชยที่โรงเรียนอนุบาลซึ่งก็เรียนห้องเดียวกันกับน้องพั้นช์น้องพีคผมเจอไอ้หมอพีมันกำลังยืนกอดอกทำตาขวางใส่เด็กผู้ชายที่เดินจับมือลูกสาวมันออกมาจากห้องเรียนเพราะคุณครูให้เข้าแถวแล้วเดินจับมือกันออกมาเป็นคู่ๆผมเห็นมือมันกำหมัดแน่นด้วยความโกรธและไม่พอใจแต่มันก็ทำอะไรไม่ได้ไงเพราะเด็กก็แค่ไม่กี่ขวบแล้วเด็กก็คงไม่ได้คิดอะไรกันหรอกมันอ่ะคิดมากไปเองแต่...พอมาตอนนี้ผมคิดแบบนั้นไม่ได้แล้วเพราะลูกชายผมมันบอกว่าชอบลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของไอ้หมอพี ผมปวดหัวแทนลูกผมตอนนี้เลยละกัน"เตอร์ครับทำไมเตอร์ไม่ไปชอบคนอื่นๆล่ะลูกเพื่อนที่โรงเรียนก็มีตั้งเยอะแยะอ่ะครับลูก" ผมพยายามโน้มน้าวจิตใจลูกเผื
ล่ามรักร้ายนายคาสโนว่า เจ็ดขวบก็มีหัวใจ
8ปีต่อมาชมจันทร์...."แม่ขาาา แม่"ตุบ ตุบ ตุบ เสียงวิ่งพร้อมเสียงตะโกนเรียกมาแต่ไกลของลูกสาวของฉันนั่นก็คือน้องอบเชยทำให้ฉันต้องรีบวางมือจากสิ่งที่ทำแล้วหันไปถามลูกสาวที่เพิ่งเลิกเรียนมาน้องอบเชยตอนนี้อายุได้เก้าขวบกว่าแล้ว"ขาคนสวยของแม่ว่าไงคะลูก^^" ที่ฉันพูดไม่เกินจริงเลยลูกสาวของฉันทั้งสวยทั้งน่ารักไม่ใช่แค่ฉันนะที่ชมลูกใครเห็นใครเจอก็พูดแบบนี้ทั้งนั้นบางคนบอกน้องอบเชยสวยได้แม่ฉันทำได้แค่ยิ้มบางๆเพราะจริงๆแล้วที่ฉันสวยได้ขนาดนี้ก็เพราะมีดหมอต่างหาก แต่ก็ดีแล้วล่ะที่น้องอบเชยสวยปะป๊าของแกจะได้ไม่ต้องเสียเงินพาลูกไปทำสวยแล้วลูกก็จะไม่เจ็บตัวด้วย ฉันยังจำวันนั้นได้ดีวันที่ฉันตัดสินใจไปทำศัลยกรรมที่เกาหลีเป็นอะไรที่เจ็บปวดและทรมานมากๆถึงมากที่สุด"วันนี้แม่ทำอะไรให้น้องอบทานบ้างคะน้องอบหิวแล้วหิวมากๆๆเลยค่า""โถลูกขาแม่ก็นึกว่าอะไรตะโกนมาซะเสียงดังลั่นบ้านเลยเรียบร้อยเหมือนพี่พั้นช์มั่งสิคะลูก" พี่พั้นช์ที่ฉันพูดถึงก็คือลูกสาวของหมอพีกับยัยพินแกเป็นเด็กเรียบร้อยราวกับผ้าพับไว้ต่างจากลูกสาวของฉันราวฟ้ากับดินที่ทั้งดื้อและซนเอาแต่ใจตัวเองอีกต่างหากเพราะโดนปะป๊าสปอยล์ตามใจมาตั้งแต่เด็ก
ล่ามรักร้ายนายคาสโนว่า เดี๋ยวปะป๊าจะพาไปทำสวย
หลายเดือนต่อมา....อาร์ต...."ฮึก ฮึก ฮือออ ฮือออ" "เสียงอะไรวะ" ผมสะลึมสะลือแล้วก็บ่นพึมพำคนเดียวท่ามกลางความมืดภายในห้องนอนเมื่อได้ยินเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นที่ยังไม่แน่ใจว่าเป็นเสียงใครแต่ทั้งห้องมันก็มีแค่ผมกับชมไหมถ้าไม่ใช่ชมแล้วจะใครวะจะว่าผีก็ไม่น่าจะใช่เพราะเพิ่งทำบุญบ้านกันไปหรือว่าชมร้องเพราะปวดท้อง พอนึกขึ้นได้สติเริ่มมาผมก็รีบเปิดไฟหัวเตียงแล้วหันไปทางฝั่งที่ชมนอนปรากฏว่าเธอกำลังนั่งร้องไห้อยู่กลางที่นอนผมรีบถามทันทีด้วยความเป็นห่วง"ชมร้องไห้ทำไมใครทำอะไรหรือปวดท้อง" ผมถามพร้อมกับเอามือไปแตะที่ท้องใหญ่ๆของเธอ"อาร์ตชมกลัว ฮืออ ฮืออออ""กลัวอะไรครับไหนบอกผัวมาซิ""ฮึก ฮึก อีกไม่กี่วันลูกสาวของเราก็จะคลอดแล้วใช่ไหม""อื้มมใช่ทำไมเหรอ""ชมกลัวฮือออ ฮือออออกลัวลูกเกิดมาจะไม่สวยเหมือนชมเมื่อก่อนไง ฮืออ ชมสงสารลูกอ่าาาา ฮืออออ" ผมถึงกับถอนหายใจเมื่อได้ยินสิ่งที่เมียรักพูดทั้งน้ำตา "ที่ตื่นขึ้นมากลางดึกนี่แล้วร้องไห้นี่เพราะกลัวลูกจะเกิดมาไม่สวย??""อื้ออออ ใช่ ฮึก ฮึก""โอ๋ โอ๋ ไม่เป็นไรน๊าาา ถ้าลูกไม่สวยเดี๋ยวปะป๊าคนนี้จะพาลูกไปเกาหลีเองจะให้หมอทำให้สวยเหมือนเจนี่แบล็คพิ้งค์
ล่ามรักร้ายนายคาสโนว่า ขอบคุณนะครับเมีย
ชมจันทร์....ตอนนี้ฉันอยู่ที่สนามบินเพื่อมาส่งยัยพินกับหมอพีไปอเมริกาส่วนอาร์ตไม่ได้มาเพราะจู่ๆเขาก็รู้สึกเวียนหัวหน้ามืดฉันก็เลยต้องมาคนเดียวแล้วให้เขานอนพักอยู่ที่ห้อง"เดินทางปลอดภัยนะแก แกไม่อยู่ฉันคงเหงามากเลย""แกอย่ามาพูดว่าเหงายัยชมฉันเห็นแกที่ไหนที่นั่นก็ต้องมีคุณอาร์ตอยู่ด้วยตลอดเวลามีแฟนตามติดเป็นเงาตามตัวขนาดนั้นแกจะเหงาได้ยังไงจ๊ะเพื่อนรัก^^" ฉันโดนยัยพินแซวแต่เรื่องนี้ไม่เกินจริงเลยสักนิดคือตอนนี้ฉันไม่ได้ทำงานที่โรงพยาบาลแล้วเพราะอาร์ตบังคับให้ฉันลาออกเนื่องจากว่าแม่ของหมอพีพอรู้เรื่องที่ฉันกับหมอพีไม่ได้เป็นแฟนกันแล้วแต่ไม่ยอมบอกกับท่านท่านก็เลยมาพาลด่าหาว่าฉันหลอกท่านทำให้ท่านพลาดโอกาสที่จะหาผู้หญฺิงที่เพียบพร้อมและเหมาะสมให้กับหมอพีแล้วแม่หมอพีก็ยังพาลเข้าใจผิดอีกหาว่าฉันยุยงส่งเสริมให้ยัยพินไปหลอกหมอพีแล้วก็ปล่อยให้ท้องเพื่อจับหมอพีฉันนี่อายมากเพราะไม่เคยเจอใครมาด่าต่อหน้าขนาดนี้ ตอนที่แม่หมอพีด่าฉันอาร์ตก็เดินเข้ามาได้ยินพอดีเขาโกรธและไม่พอใจเป็นอย่างมากก็เลยด่าแม่หมอพีไปชุดใหญ่จนคนทั้งแผนกหันมามอง แล้ววันนั้นอาร์ตเขาก็สั่งให้ฉันลาออกทันทีเขาบอกว่าเมียคนเดียวเขาเลี
ล่ามรักร้ายนายคาสโนว่า ท้องแล้วหื่นNC/สปอยล์
หมอพี...ผมไม่คิดว่าตัวเองจะโชคดีและมีความสุขได้มากขนาดนี้ ตั้งแต่เด็กจนโตตั้งแต่จำความได้ผมไม่เคยมีความสุขมากเท่านี้มาก่อนตอนนี้ผมมีผู้หญิงที่ผมรักและกำลังจะมีลูกกับเธอซึ่งอาจจะได้ลูกแฝดก็เป็นได้ แต่ผมคิดว่ามีทางเป็นไปได้ร้อยเปอร์เซ็นต์เพราะผมเคยมีพี่ชายฝาแฝดแต่เขาไม่อยู่แล้วเขา..ฆ่าตัวตายเพราะโดนกดดันจากแม่ที่บังคับเขาทุกอย่างพอพี่ชายผมเสียไม่นานพ่อของผมก็ขอหย่ากับแม่พ่อโยนความผิดไปให้แม่บอกว่าเพราะแม่ถึงทำให้พี่ชายผมคิดสั้นตอนนั้นแม่ผมเสียใจมากแทบจะฆ่าตัวตายตามพี่ชายผมไป ผมสงสารแม่มากก็เลยปลอบแม่และบอกกับแม่ว่าแม่ยังมีผม และตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาแม่ก็โยนความหวังทุกอย่างมาให้ผมซึ่งผมก็ขัดคำสั่งแม่ไม่ได้เพราะกลัวว่าท่านจะเสียใจแล้วทิ้งผมไปอีกคน เรื่องพี่ชายฝาแฝดของผมไม่มีใครรู้ทุกคนคิดว่าผมเป็นลูกชายคนเดียวของแม่ ตอนนั้นผมต้องทนรับแรงกดดันทุกอย่างแม่สั่งให้ทำอะไรเรียนอะไรผมก็ทำตามที่ท่านต้องการทุกอย่างจนกลายเป็นความเคยชินของแม่ ถ้าผมไม่ทำตามท่านก็จะขังผมไว้ในห้องไม่ให้ออกไปไหนไปเจอใคร ตอนนั้นผมรับรู้ถึงความรู้สึกของพี่ชายว่าเพราะอะไรเขาถึงคิดสั้น มีหลายครั้งที่ผมอยากทำแบบพี่แต่สุดท้า
บางทีคุณอาจจะชอบ
