อยากได้มาเป็นผัว

ชมจันทร์....

ฉันข่มความโกรธความไม่พอใจเอาไว้ก่อนจะยอมขับรถมาส่งเขาที่ผับ พอถึงผับฉันก็เตรียมจะดับเครื่องและตั้งท่าจะคุยกับเขาให้รู้เรื่องว่าฉันไม่รับข้อเสนอที่เขาพูดมา แต่...

"เอารถฉันไปงานเลยไอ้หมอนั่นจะได้ไม่ต้องไปรับ อ่อเสร็จธุระแล้วมารับฉันด้วยล่ะอย่าลืม"

ปั้ง!!!! พูดจบเขาก็เปิดประตูรถแล้วเดินลงไปก่อนจะปิดประตูรถแล้วเดินชิวๆ เข้าผับโดยไม่สนใจว่าฉันตอบลงกับเขาหรือยังเรื่องที่เขาจ้างฉันให้ดูแลเขาช่วงที่เขาขับรถไม่ไหว ฉันว่าจะลงไปคุยกับเขาให้รู้เรื่องแต่พอมองดูเวลาแล้วน่าจะไม่ทันแน่ๆ ก็เลยขับรถกลับคอนโดเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนชุดไปงานสัมมนา

คอนโด...

ครืดดด ครืดดดด ขณะที่ฉันกำลังจะเดินเข้าห้องน้ำเสียงมือถือของฉันก็สั่นฉันหยิบมาดูปรากฏว่าเป็นหมอพีที่โทรมา

"ค่ะหมอ"

"ผมกำลังจะออกจากบ้านไปรับคุณนะถ้าถึงแล้วจะโทรหาอีกที" ตายแล้วนี่ฉันลืมบอกหมอพีเหรอเนี่ยว่าไม่ต้องมารับสงสัยจะรีบจนลืมบอก อ่อเรื่องที่หมอพีรู้จักคอนโดของฉันเพราะมีครั้งนึงเราไปสัมมนาด้วยกันแล้วเขาอาสามาส่งฉัน

"เอ่อหมอไม่ต้องมารับชมแล้วก็ได้ค่ะชมไปเองได้"

"ไปยังไงรถคุณเสียอยู่ไม่ใช่เหรอ" ฉันลืมบอกไปว่าฉันเองก็มีรถแต่ตอนนี้มันเสียก็เลยเอาเข้าศูนย์ซ่อม

"ไม่ใช่รถของชมหรอกค่ะเป็นรถเพื่อนน่ะ"

"รถเพื่อนจริงเหรอ"

"จริงค่ะ"

"เพื่อนผู้หญิงหรือผู้ชายบอกผมได้ไหมเพราะถ้าเป็นเพื่อนผู้หญิงผมจะได้สบายใจ" ฉันถึงกับใบ้รับประทานเมื่อได้ยินแบบนี้หมอพีพูดราวกับว่าหึงฉันเลยถ้ารถเป็นของเพื่อนผู้ชาย

"เอ่อ ของเพื่อน...ผู้ชายค่ะ" ฉันบอกหมอพีไปตามตรงแม้ว่าฉันจะไม่ได้คิดว่านายอาร์ตเป็นเพื่อนของฉันก็ตามเพราะฉันไม่เคยเห็นว่าเขาเป็นเพื่อนมานานแล้วตั้งแต่เขาไล่ให้ฉันไปตายแล้วเกิดใหม่

"งั้น...เราไปเจอกันที่งานก็แล้วกันนะ ขับรถดีๆ ล่ะ"

ตู๊ดดดด ตู๊ดดดด หมอพีวางสายไปแล้วโดยที่ฉันไม่ทันได้พูดอะไรต่อเลย แต่น้ำเสียงของหมอพีเหมือนเขาโกรธและน้อยใจฉันอยู่ฉันฟังจากน้ำเสียงแล้วก็พอดูออก หรือว่าจริงๆ แล้วหมอพีก็ชอบฉันเหมือนที่ฉันชอบเขาถ้าเป็นแบบนั้นก็เท่ากับว่าเราสองคนใจตรงกัน อ๊ายยยแค่คิดก็เขินแล้ว><

ฉันใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงเต็มๆ กว่าจะมาถึงโรงแรมที่จัดสัมมนา พอมาถึงฉันก็มองหาหมอพีเพราะเขาบอกว่าเขาจะรอฉันอยู่หน้างานพื่อจะได้เดินเข้าไปพร้อมกัน

"ชมทางนี้ครับ" ฉันหันไปตามเสียงเรียกปรากฏว่าเป็นหมอพีกำลังยืนอยู่กับกลุ่มผู้ใหญ่หลายท่านซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือคุณหญิงแม่ของหมอพีท่านเป็นผู้บริหารของโรงพยาบาลที่ฉันทำงานอยู่ ฉันรีบเดินเข้าไปแล้วกราบสวัสดีทุกท่านแม้จะยังไม่รู้จักว่าพวกท่านเหล่านี้เป็นใครกันบ้าง

"ผมขอแนะนำนะครับนี่คือพยาบาลชมจันทร์พยาบาลที่ทั้งสวยและเก่งที่สุดเธอทำงานที่โรงพยาบาลของผมครับ เธอเรียนจบด้านจิตวิทยามาด้วยรักษาผู้ป่วยที่มีอาการทางจิตมาแล้วหลายรายซึ่งแต่ละรายอาการก็ดีขึ้น" หมอพีบรรยายสรรพคุณของฉันให้กับทุกคนได้รับรู้ซึ่งทุกคนก็ยิ้มและกล่าวทักทายฉันอย่างเป็นมิตรยกเว้นแต่..คุณหญิงแม่ของหมอพีที่มองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าพร้อมด้วยสายตาเหยียดและดูถูก ถามว่าทำไมฉันถึงคิดแบบนี้เพราะท่านไม่ได้แสดงท่าทางแบบนี้กับใครนอกจากฉันเพียงคนเดียว อย่าบอกนะว่าท่านรู้ว่าฉันชอบหมอพี แล้วฉันจะโดนย้ายไหมเนี่ย

และในขณะที่ฉันกำลังคิดมากกับเรื่องนี้จู่ๆ หมอพีก็เดินมาจับมือฉันแล้วพาเดินเข้างาน

"เราเข้าไปในงานกันเถอะงานจะเริ่มแล้ว"

"เอ่อ...ค่ะ" ฉันมองมือตัวเองที่ถูกกุมด้วยมือนุ่มๆ ของหมอพีอยากจะบอกว่ามือหมอนุ่มมากฉันก็เลยทำได้เพียงเดินตามคุณหมอเข้างานโดยที่มีสายตาของคุณหญิงแม่หมอพีมองตามไม่ห่างอย่างไม่พอใจ

และในระหว่างที่เข้าร่วมประชุมสัมมนาอยู่นั่นจู่ๆ ฉันก็รู้สึกปวดฉี่ก็เลยขอตัวแล้วลุกออกมาเพื่อเข้าห้องน้ำ

หลังทำธุระเสร็จและกำลังยืนล้างมืออยู่ที่อ่างล้างมือคุณหญิงแม่ของหมอพีก็เดินเข้ามาในห้องน้ำท่านมองฉันด้วยสายตาไม่พอใจอย่างแรง

"เธอใช่ไหมที่เป็นพยาบาลชื่อชมจันทร์"

"ใช่ค่ะคุณหญิงมีอะไรหรือเปล่าคะ" ฉันถามกลับไปด้วยความงงและสงสัยที่จู่ๆ ท่านก็มาถามฉันแบบนี้เพราะฉันคิดว่าท่านน่าจะได้ยินหมอพีเรียกชื่อฉันหลายรอบแล้วตอนอยู่ในงาน

"ที่ฉันถามชื่อเธอเพราะฉันแค่อยากมั่นใจเท่านั้นว่าเธอใช่คนที่ฉันให้คนไปสืบประวัติมาจริงๆ หรือเปล่า"

"สืบประวัติเหรอคะเอ่อสืบทำไมคะ" ฉันรู้ว่าที่ท่านพูดแบบนี้ท่านต้องการอะไรแต่ฉันก็แค่อยากลองถามเหมือนตัวฉันเองไม่รู้เรื่องรู้ราวว่าที่ผ่านมาถ้าท่านสืบประวัติใครคนๆ นั้นต้องเกี่ยวข้องกับหมอพีอย่างแน่นอน

"ที่ฉันสืบก็เพราะฉันต้องรู้ว่าผู้หญิงที่ลูกชายฉันชอบอยู่ตอนนี้เป็นใครมาจากไหนลูกเต้าเหล่าใคร และตอนนี้ฉันรู้เรื่องราวของเธอหมดแล้ว เธอเลิกอ่อยเลิกให้ท่าลูกชายของฉันได้แล้ว"

"อ่อย?? ให้ท่า?? เอ่อคุณหญิงหมายความว่ายังไงคะดิฉันไม่เข้าใจ" เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันไม่เคยอ่อยหรือให้ท่าหมอพีเลยสักครั้งแม้ว่าจะชอบเขามากแค่ไหนก็ตาม

"เธออย่ามาแกล้งโง่หน่อยเลยฉันรู้ว่าเธอหวังที่จะจับหมอพีลูกชายฉัน"

"ดิฉันไม่เคยคิดแบบนั้นนะคะสาบานได้" ฉันเถียงคุณหญิงแม่หมอพีด้วยน้ำเสียงจริงจังเพราะฉันไม่เคยคิดแบบนั้นเลยฉันรู้ว่าตัวเองไม่มีอะไรเหมาะสมกับหมอพีเลยสักอย่างเขาเป็นคนดีเป็นคุณหมอที่เก่งเป็นคนมีฐานะทางสังคมฉันรู้ตัวเองดีมาตลอดว่าตัวเองเป็นใคร แค่ฉันได้แอบชอบเขาฉันก็มีความสุขแล้ว ฉันคิดแบบนี้จริงๆ นะ

"อย่ามาโกหกแค่เธออ้าปากฉันก็เห็นลิ้นไก่ ฉันจะบอกให้เอาบุญนะว่าผู้หญิงที่จะมาเป็นแฟนหมอพีหรือจะเป็นลูกสะใภ้ของฉันได้นั้นประวัติต้องดีการศึกษาฐานะครอบครัวก็ต้องดีด้วยไม่ใช่ผู้หญิงแบบเธอที่ไม่มีอะไรดีเลยสักอย่างซ้ำร้ายไปกว่านั้นเธอเคยไปทำศัลยกรรมใบหน้าที่เกาหลีมาอีกฉันบอกตามตรงฉันรับไม่ได้ถ้าลูกชายฉันต้องแต่งงานกับผู้หญิงหน้าพลาสติกแบบเธอ!!!" ฉันกำหมัดแน่นด้วยความโกรธที่ถูกดูถูก

"เรื่องฐานะเรื่องครอบครัวฉันไม่เถียงหรอกค่ะแต่เรื่องศัลยกรรมมันทำไมเหรอคะทำแล้วมันผิดตรงไหนเหรอคะใครๆ ก็อยากสวยอยากดูดีกันทั้งนั้น และเท่าที่ดิฉันทราบมาคุณหญิงเองก็มาเสริมความงามมาผ่าตัดร้อยไหมยกกระชับหน้าหน้าที่โรงพยาบาลบ่อยๆ ไม่ใช่เหรอคะ ถ้าไม่อยากสวยแล้วคุณหญิงจะมาทำทำไมคะ" ฉันไม่รู้ว่าเอาความกล้ามาจากไหนเถียงคุณหญิงไปแบบนั้นแต่ฉันจะไม่ยอมให้ใครมาดูถูกฉันแบบนี้

"แกกล้ามากที่ว่าฉันแบบนี้แกอยากโดนไล่ออกใช่ไหม"

"ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดไม่ได้ผิดกฎระเบียบหรือข้อบังคับของทางโรงพยาบาลทำไมฉันต้องกลัวด้วยคะฉันทำงานทำหน้าที่ของตัวเองดีมาตลอด"

"แต่แกอย่าลืมว่าฉันเป็นเจ้าของโรงพยาบาลฉันจะไล่ใครออกก็เป็นสิทธิ์ของฉัน"

"ก็ลองดูค่ะฉันร้องเรียนได้นะคะถ้าไม่ได้รับความเป็นธรรมถึงแม้คุณหญิงจะเป็นเจ้าของโรงพยาบาลก็ตาม"

"แก!!!นังชมจันทร์!!!"

"ค่ะฉันชื่อชมจันทร์ไม่ต้องย้ำ อ่อฉันจะบอกความจริงให้อีกอย่างนะคะว่าหมอพีน่ะฉันเองก็แอบชอบเขามานานแล้วตอนแรกฉันคิดว่าจะแอบชอบหมอพีเงียบๆ ชอบไปเรื่อยๆ แต่ตอนนี้ฉันชักจะอยากได้หมอพีมาเป็นผัวแล้วสิคะยิ่งคุณหญิงห้ามแบบนี้ฉันยิ่งสนุก ฉันจะทำให้หมอพีตกหลุมรักฉันให้มากๆ และขอฉันเป็นแฟนจากนั้นก็ขอฉันแต่งงานในที่สุดเพราะฉันมั่นใจว่าหมอพีเองก็ชอบฉันเหมือนกันไม่อย่างงั้นคุณหญิงคงไม่ลงทุนจ้างให้คนไปสืบเรื่องของฉันหรอกจริงมั้ยคะ ตั้งรับไว้ให้ดีนะคะคุณหญิงและดูหน้าของฉันไว้เพราะอนาคตของฉันจะเป็นสะใภ้ของคุณหญิงอย่างแน่นอน"

"กรี๊ดดดด นังชมจันทร์นังหน้าพลาสติกฉันไม่ยอมให้แกสมหวังแน่!!!"

"ก็มาลองดูค่ะ^^"

"เกิดอะไรขึ้นครับแม่" หมอพีวิ่งหน้าตั้งเข้ามาในห้องน้ำสงสัยได้ยินเสียงแม่ตัวเองกรี๊ด