ตอนที่ 14. หนีเสือปะหมี/1

เช้าวันต่อมา หลิวชิวเยว่ตื่นขึ้นมาบนเตียง เมื่อหันไปมองที่เก้าอี้ไม่พบร่างของสามี เมื่อคืนนางนอนหลับไปด้วยความอ่อนเพลียจากการเดินทาง ส่วนเสิ่นมู่ฉือนั้นอาศัยเก้าอี้ในห้องเป็นที่นอน

"คุณหนูตื่นแล้วหรือเจ้าคะ"

แม่นมฉีเปิดประตูเข้ามาในห้อง หลิงเอ๋อยกอ่างล้างหน้าตามเข้ามาด้านหลัง

"แม่นม ท่านเห็นท่านแม่ทัพบ้างหรือไม่"

หลิวชิวเยว่ล้างหน้าเสร็จก็เอ่ยถามถึงสามี คนรับใช้ทั้งสอง ช่วยจัดแต่งทรงผมและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้นาง

"ท่านแม่ทัพ กำลังปรึกษาหารือกับผู้เฒ่าหยางเจ้าค่ะ"

เสิ่นมู่ฉือตื่นตั้งแต่เช้าตรู่ เขาเรียกผู้เฒ่าหยางซึ่งเป็นหัวหน้าหมู่บ้านแห่งนี้มาปรึกษาหารือแม่นมหลิวอาศัยครัวของบ้านผู้เฒ่าหยางทำอาหารเช้าให้กับเจ้านายของตัวเอง รวมถึงจัดเตรียมให้ผู้ติดตามของเขาด้วย 

"เมื่อคืนข้าได้คุยกับแม่เฒ่าซ่ง ภรรยาของผู้เฒ่าหยาง นางเล่าว่าคนในหมู่บ้านหลายคนล้มป่วยเพราะขาดอาหาร โดยเฉพาะคนชราและเด็กๆ ท่านแม่ทัพได้ให้ท่านหมอจินดูแลพวกเขาเหล่านั้น ไม่คิดเลยว่าคนที่อยู่หมู่บ้านนอกเมืองจะลำบากเช่นนี้"

หลิงเอ๋อเป็นเด็กสาวที่ชอบพูดคุย เมื่อคืนนางได้พูดคุยกับภรรยาของผู้เฒ่าหยาง รับรู้ว่าชาวบ้านต่างลำบาก และหลายคนได้เจ็บป่วย ตัวนางเคยอยู่แต่ในเมืองหลวง เติบโตอยู่ในคฤหาสน์ของคหบดีหลิวมาโดยตลอด จึงไม่เคยรับรู้ว่าชาวบ้านนอกเมืองนั้นมีความลำบากยากเข็ญถึงเพียงนี้ เมื่อมีโอกาสได้ติดตามหลิวชิวเย่และแม่ทัพเสิ่นออกมานอกเมือง จึงเหมือนได้เปิดหูเปิดตาให้กว้างไกลขึ้น

"แม่นมฉี ท่านช่วยเตรียมอาหารไว้แจกให้กับชาวบ้านในเช้านี้ด้วย หลิงเอ๋อเจ้าไปตามแม่เฒ่ามาพบข้า ข้าจะให้แม่เฒ่าพาไปเดินดูรอบๆ หมู่บ้านสักหน่อย"

"เจ้าค่ะ/เจ้าค่ะ"

ทั้งสองรับคำและแยกย้ายกันไปทำตามคำสั่ง หลิงเอ๋อหายไปครู่หนึ่งก็กลับมาพร้อม หญิงชราร่างกายผอมแห้ง ผมหงอกขาวเกินครึ่งหัวคนหนึ่ง

"แม่เฒ่า นี่คือฮูหยินของท่านแม่ทัพเสิ่น"

หลิงเอ๋อพาแม่เฒ่ามาคารวะหลิวชิวเย่ อีกฝ่ายรีบทำความเคารพ

"คารวะฮูหยิน ข้าเป็นภรรยาของตาเฒ่าหยาง มีชื่อว่าซ่งจู ฮูหยินเรียกข้าว่าแม่เฒ่าซ่งก็ได้" 

แม่เฒ่าซ่งเอ่ยอย่างนอบน้อม มองดูฮูหยินของแม่ทัพเสิ่นด้วยสายตาสำรวจ เมื่อคืนนางวุ่นวายกับการต้มโจ๊กแจกชาวบ้าน ไม่ทันได้สังเกตฮูหยินของผู้มีพระคุณอย่างละเอียด สายตาคนชรามองร่างอ้วนกลมน้ำหนักร่วมสองร้อยจินด้วยความรู้สึกแปลกใจ ไม่คิดว่าแม่ทัพเสิ่นจะเลือกผู้หญิงเจ้าเนื้อเช่นนี้มาเป็นฮูหยิน แต่ก็นั่นแหละ เป็นเรื่องของวาสนา มิใช่เรื่องที่คนทั่วไปจะลิขิตได้ 

"แม่เฒ่า ข้าอยากให้ท่านพาข้า ไปรู้จักกับชาวบ้านสักหน่อย พวกเขาขาดเหลือสิ่งใด ข้าจะได้บอกท่านพี่ให้ช่วยเหลือ"

หลิวชิวเยว่เอ่ยขึ้น นางเป็นฮูหยินของแม่ทัพเสิ่น จึงคิดว่าตัวเองน่าจะทำอะไรเพื่อผ่อนแรงเขาบ้าง

" ถ้าเช่นนั้นฮูหยินตามข้ามาทางนี้เถอะเจ้าค่ะ"

หมู่บ้านกุ้ยฮวาตั้งอยู่ท่ามกลางวงล้อมของหุบเขา มีต้นกุ้ยขึ้นอยู่ทั่วไป ตอนนี้ออกดอกเต็มต้นส่งกลิ่นหอมมาตามลม ทิวทัศน์งดงามเหมือนภาพเขียน ที่นี่อยู่ห่างไกลจากเมืองหลวง ชาวบ้านทำนาทำสวนผักเลี้ยงชีพ เมื่อเกิดโรคระบาดในพืช ผลผลิตเสียหายจึงขาดแคลนอาหาร 

หลิวชิวเยว่แวะไปพูดคุยกับผู้คนในครอบครัวต่างๆ สภาพของคนในหมู่บ้านกุ้ยฮวาแห่งนี้ ล้วนยากจน ส่วนมากเป็นคนชราและหญิงม่ายรวมถึงเด็กๆ ผู้ชายในหมู่บ้านส่วนหนึ่งเป็นอดีตทหารผ่านศึก ร่างกายพิการจากการสู้รบปกป้องบ้านเมือง บางคนขาขาด บางคนแขนขาด แทบจะหาคนที่ร่างกายสมบูรณ์ไม่ได้ เมื่อพวกเขารู้ว่าหลิวชิวเยว่เป็นฮูหยินของท่านแม่ทัพเสิ่น ก็ให้ความเคารพนางอย่างยิ่ง

ร่างกายอันอวบอ้วนของหลิวชิวเยว่ดูผิดแผกจากผู้คนทั่วไป น้ำหนักสองร้อยจินของนาง หากเทียบกับคนในหมู่บ้านนี้ คงจะได้ราวสามหรือสี่คนรวมกัน หลิวชิวเยว่นึกถึงจำนวนอาหารที่ร่างของนางกินเข้าไปแล้วสลดใจ แต่ละวันเจ้าของร่างเดิมกินอาหารถึงหกมื้อ แต่ละมื้อเท่ากับสามคนกิน แทบจะเลี้ยงคนได้ถึงสามครอบครัวแล้ว สิ้นเปลืองโดยไร้ประโยชน์จริงๆ 

หลิวชิวเยว่สำรวจจนครบทุกครัวเรือนแล้ว ก็เดินเล่นไปจนถึงด้านหลังของหมู่บ้าน 

"ภูเขานั่น มีคนเคยขึ้นไปแล้วพบกับหมี จึงไม่มีใครกล้าขึ้นไปอีก"

แม่เฒ่าเอ่ยถึงภูเขาลูกนี้ ชาวบ้านเป็นเพียงหญิงม่ายและคนชรา ผู้ชายในหมู่บ้านก็พิการ จึงไม่มีใครกล้าขึ้นเขา

"ภูเขาเช่นนี้น่าจะมีสมุนไพรและโสมขึ้นอยู่มาก พวกสัตว์ป่าย่อมจะมีเช่นกัน น่าเสียดายหากชาวบ้านไม่ได้ใช้ประโยชน์"

หลิวชิวเยว่เห็นสภาพของชาวบ้านแล้ว คิดอยากให้พวกเขามีลู่ทางทำกินอื่นเพิ่ม การทำนาทำสวนในเวลานี้ ผลผลิตถูกรบกวนจากโรคพืช กว่าจะฟื้นฟูอาจจะต้องใช้เวลาสักระยะ จะส่งอาหารให้พวกเขาไปอีกนานเท่าไหร่ ถึงจะบรรเทาความลำบากช่วงนี้ไปได้ สถานะทางการเงินของจวนแม่ทัพนั้นมิต่างจากน้ำก้นบ่อ ใกล้จะแห้งขอดเต็มที เสิ่นมู่ฉือเก่งการรบทัพจับศึกก็จริง แต่เขาไร้ความสามารถเรื่องหาเงิน อาศัยเบี้ยหวัดรายปีเลี้ยงดูคนในจวน ทั้งยังแบกภาระดูแลชาวบ้านเหล่านี้ด้วย มิต่างจากเตี้ยอุ้มค่อม จะพากันลำบากทั้งสองฝ่าย

"แม่เฒ่าท่านกลับไปพักเถอะ ข้าขอเดินเล่นที่นี่สักครู่ หลิงเอ๋อเจ้าไปส่งแม่เฒ่า" 

หลิวชิวเยว่สั่งให้หลิงเอ๋อไปส่งแม่เฒ่าซ่ง ตัวนางเดินเล่นอยู่เพียงลำพัง ครุ่นคิดหาทางช่วยเหลือชาวบ้านไปด้วย

เดินไปมองดูภูเขาไป แล้วเกิดอยากสำรวจขึ้นมา ในภพเดิมนางมีกิจกรรมยามว่างคือการตั้งแค้มป์ในป่า บิดามีบ้านพักตากอากาศบนภูเขา สองพ่อลูกมักจะหาเวลาไปเดินป่าสำรวจธรรมชาติ สภาพป่าของภูเขาแห่งนี้อุดมสมบูรณ์มาก ยั่วยวนให้หลิวชิวเยว่อยากเดินเข้าไปสำรวจ

"เดินเข้าไปใกล้ๆ แค่นี้ น่าจะไม่มีสัตว์ร้าย"

เหมือนอะไรดลใจให้หลิวชิวเยว่ทำอะไรตามใจตัวเองโดยไม่กลัวอันตราย นางพาร่างอ้วนกลมเดินเข้าป่า เพลิดเพลินกับการสำรวจต้นไม้ใบหญ้า รวมถึงเด็ดดอกไม้ป่าตามทาง จนเผลอเดินขึ้นเขาสูงขึ้นเรื่อยๆ เมื่อรู้สึกตัวอีกทีก็เข้าในป่าลึกแล้ว 

"แย่จริง เดินเพลินไปหน่อย รีบกลับดีกว่า"

ร่างอ้วนกลมหมุนกายเดินกลับ ทว่า... เบื้องหลังมีสัตว์สี่เท้าตัวใหญ่ยืนจ้องอยู่ในระยะไม่ถึงสิบก้าว ดวงตาของมันจ้องหลิวชิวเยว่เขม็ง 

"สะ เสือ..."

หลิวชิวเยว่ถึงกับติดอ่าง มองสบตากับเสือลายพาดกลอนตัวใหญ่เบื้องหน้าแล้วตัวแข็งทื่อขึ้นมา ในสมองคิดหาทางรอด 

แกล้งตาย ใช่ต้องแกล้งตาย !

นางเหมือนเคยได้ยินใครสักคนเคยบอกแบบนี้ จึงขยับจะทิ้งตัวลงนอนแล้วแกล้งตาย แต่ก็นึกขึ้นได้ว่า

ถ้าเจอหมีต้องแกล้งตาย นี่เสือนะโว้ย !

คิดได้แบบนี้ สองเท้าก็ขยับพาร่างอวบอ้วนวิ่งหนีทันที พร้อมกับแหกปากร้องลั่นป่า

"ช่วยด้วย  เสือจะกินข้าแล้ว !"

///

หลิงเอ๋อพาแม่เฒ่าซ่งไปส่งที่บ้านของนาง เมื่อไปถึง ก็พบว่าแม่ทัพเสิ่นและผู้เฒ่าหยางรวมถึงผู้อาวุโสจากคนอื่นๆในหมู่บ้าน ปรึกษาหารือ กันเสร็จแล้ว

"เหตุใดเจ้าถึงมากับแม่เฒ่า แล้วฮูหยินอยู่ที่ใด" 

แม่ทัพเสิ่นมองหาหลิวชิวเยว่ หลิงเอ๋อจึงรีบพูดขึ้นว่า

"ฮูหยินกำลังชื่นชมทิวทัศน์ของหมู่บ้านกุ้ยฮวาอยู่ท้ายหมู่บ้านเจ้าค่ะ ฮูหยินให้ข้าพาแม่เฒ่ามาส่งเจ้าค่ะ"

หลิงเอ๋อกำลังจะขอตัวกลับไปอยู่เป็นเพื่อนเจ้านาย แต่ผู้เฒ่าหยางกลับโพล่งขึ้นมาว่า

"ท้ายหมู่บ้านอยู่ใกล้กับภูเขา ครั้งก่อนมีคนเห็นเสือ"

ผู้เฒ่าหยางเอ่ยด้วยน้ำเสียงร้อนรน ขณะหันไปตำหนิภรรยาตัวเองว่า

"นังแก่ เจ้าช่างเลอะเลือน หากฮูหยินเป็นอะไรไป ข้าจะเอาเรื่องเจ้า"

"ฮูหยินมิใช่เด็กน้อย นางแค่อยากชมความงามของทิวทัศน์ คงไม่เดินเข้าไปในป่าหรอก"

แม่เฒ่าซ่งไม่คิดว่าหลิวชิวเยว่จะกล้าเข้าไปในป่า จึงปล่อยให้อีกฝ่ายเดินเล่นคนเดียว

"นางไม่เข้าไป แล้วเสือมันจะออกมาไม่ได้รึ ฮูหยินทั้งขาวทั้งอวบอ้วนคล้ายแม่หมูเพียงนั้น อาจจะยั่วน้ำลายพวกเสือให้อยากกินก็ได้"

ผู้เฒ่าหยางลืมตัวหลุดคำพูดเปรียบเทียบนี้ออกมา ก่อนจะหน้าถอดสีเมื่อหันไปเห็นสายตาวาววับของเสิ่นมู่ฉือที่มองตน และเห็นสายตาแบบเดียวกันของหลิงเอ๋อด้วย

"ข้าไม่ได้ตั้งใจเอ่ยถึงฮูหยินเช่นนั้น ข้าแค่เป็นห่วงนาง..."

ผู้เฒ่าหยางพยายามเอ่ยแก้ตัว นึกเสียใจความปากเปราะของตัวเอง ฮูหยินท่านแม่ทัพมีน้ำใจกว้างขวาง บริจาคข้าวสารมาช่วยคนในหมู่บ้าน แต่เขากลับเอ่ยถึงนางในทางเสียหาย 

"ผู้เฒ่าหยาง ท่านพาภรรยาไปพักผ่อนเถอะ หลิงเอ๋อเจ้าไปช่วยแม่นมฉีในครัว ข้าจะไปตามฮูหยินเอง"

เสิ่นมู่ฉือสั่งการ แล้วดีดเท้าใช้วิชาตัวเบาพาตัวเองไปยังท้ายหมู่บ้านทันที 

///