22 : นังแพศยา !

22 : นังแพศยา !

          “เอาล่ะ ถึงแม้นางไม่คู่ควรให้ข้าช่วยเหลือ แต่ว่ายังมีผู้อื่นที่คู่ควรอยู่” นางเอ่ยเสร็จก็เดินไปนั่งอยู่บนเก้าอี้ พร้อมผายมือเหมือนเชิญใครสักคนให้มานั่ง รินน้ำชาใส่ถ้วยแล้วเลื่อนไปด้านหน้า

          “ดื่มน้ำชาก่อน”

          วิญญาณสตรีตั้งครรภ์ก้มหน้าแลบลิ้นดื่มน้ำชาจากถ้วย แม้ลิ้นของนางจะยาวไปเสียหน่อย แต่หลินซือเยว่มองเป็นเรื่องปกติ

          “คุณหนูหลินเจ้าเอ่ยกับผู้ใด” เมี่ยวฮูหยินเริ่มรู้สึกแปลก ๆ กับท่าทางของนาง ราวกับว่านางกำลังนั่งดื่มชากับใครสักคนจริง ๆ

          หลินซือเยว่มองเห็นสีหน้าประหลาดใจของทุกคน นางยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย เคาะนิ้วลงบนโต๊ะสองที “ตรงหน้าของข้า มีวิญญาณสตรีตั้งครรภ์นางหนึ่งนั่งอยู่ ข้าแค่มอบน้ำชาให้นางแก้กระหาย จากนั้นจะได้รู้กัน ว่าเหตุใดนางถึงได้กลายเป็นวิญญาณอาฆาต ตามติดฮูหยินรองของนายท่านเมี่ยวได้”

          “มีผี อ๊าย !” สาวใช้บางคนทนฟังไม่ไหวอีกต่อไป ถึงกันหันหลังวิ่งออกจากห้องไป ส่วนคนที่เหลือก็ตัวสั่นงันงกกันไปหมด ฮูหยินรองที่อยู่บนเตียงเองก็หันหลังเข้าผนังห้อง ไม่กล้ามองมาทางนี้อีกเลย

          “นายท่านเมี่ยวฮูหยินรองมีอาการเช่นนี้ ตั้งแต่เมื่อใดกัน”

          “ราวหนึ่งเดือนก่อน”

          หัวคิ้วของหลินซือเยว่ขมวดเข้าหากันแน่น นั่นไม่ใช่เวลาเดียวกับที่นางทำลายนักพรตสายดำหรอกรึ นางหันไปหาวิญญาณตั้งครรภ์อีกหน

          “เล่าเรื่องของเจ้ามา”

          วิญญาณสตรีตั้งครรภ์ “เดิมทีข้าเป็นสาวใช้ห้องข้างของฮูหยิน มีชื่อว่าเสี่ยงผิง ตอนนั้นฮูหยินรองเข้ามาภายหลัง นายท่านมาที่เรือนของข้ากับเรือนของนางเป็นประจำ ทุกคนต่างก็คิดว่าข้ากับนางต่างได้รับความโปรดปรานจากนายท่าน หากใครอุ้มท้องบุตรชายของนายท่านก่อน ต้องมีวาสนาดีกว่าผู้อื่น ข้ากลับตั้งท้องก่อนแต่ว่านางไม่มีแม้วี่แวว เรื่องมาเกิดขึ้นวันที่ท่านหมอบอกว่า ในท้องของข้าเป็นเด็กผู้ชายแน่นอน” เสี่ยวผิงหยุดเล่า เลื่อนมือลูบหน้าท้องนูนโตของตัวเองเบา ๆ

          “นางวางแผนให้คนส่งจดหมายมาบอก ว่าบิดาข้ามาหาอยู่ที่ข้างจวน ข้ารู้ว่าบิดาคงไม่กล้าเข้ามาทางประตูใหญ่ จึงได้รีบไปหาท่านที่ประตูข้าง จากนั้นข้าก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย ลืมตาขึ้นมาอีกทีข้าก็หมดลมหายใจไปแล้ว ร่างของข้าถูกโยนลงบ่อน้ำร้างแห่งหนึ่ง ข้ารู้ว่าเป็นนางเพราะเสียงพูดคุยของคนที่อยู่ด้านบนบ่อ นางบอกให้นักพรตทำการกักขังดวงวิญญาณของข้า ไม่ให้ข้าได้ไปผุดไปเกิด และไม่ให้ออกไปหลอกหลอนนางได้”

          ทุกคนในห้องไม่รู้ว่าทำไมหลินซือเยว่ถึงเงียบ หากมีใครสักคนขัดขึ้น นางจะยกมือขึ้นปรามในทันที

          “เสี่ยวผิงเจ้าต้องการสิ่งใด” และชื่อที่หลินซือเยว่ใช้เรียกวิญญาณอาฆาต ก็ทำให้ทุกคนส่งเสียงฮือฮาในทันที โดยเฉพาะคหบดีเมี่ยวและฮูหยิน

          “คุณหนูหลินเจ้าเรียกชื่อผู้ใดออกมา” คหบดีเมี่ยวย่อมจำอนุภรรยาเช่นเสี่ยวผิงได้ จำถึงความเจ็บปวดที่เขาได้รับ เพราะจู่ ๆ นางก็หายสาบสูญไปอย่างไร้ร่องรอย กระทั่งจดหมายสักฉบับก็ไม่มีไว้ให้ บางคนว่านางหนีไปเพราะทนความมักมากของเขาไม่ได้ แต่เขาไม่เคยเชื่อ สตรีอ่อนโยนน่ารักผู้นั้น มีหรือจะอยากไปจากเขา

          หลินซือเยว่เหยียดปากใส่เล็กน้อย นางเริ่มเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับเสี่ยวผิงให้ทุกคนฟัง พอนางเล่าจบคหบดีเมี่ยวก็ทรุดตัวลงไปอยู่บนพื้นในทันที

          “ท่านพี่” ฮูหยินของเขารีบพยุงเอาไว้ และเรียกแม่นมให้ช่วยพยุงอีกแรง

          ชายชราที่บัดนี้เพิ่งรู้ว่าอนุภรรยาพร้อมลูกชายในท้อง ถูกคนชั่วสังหารอย่างโหดเหี้ยม อีกทั้งคนชั่วคนนั้น ยังได้รับความรักจากเขาอย่างท่วมท้น ไหนเลยเขาจะทนรับความจริงเรื่องนี้ไหว

          “นังแพศยา !” ตรงเข้าไปกระชากฮูหยินรองออกมาจากเตียงนอน

          บังคับให้นางคุกเข่าอยู่ตรงหน้าเก้าอี้

          “ไม่เอา ! ไม่ !” ฮูหยินรองเป็นตายร้ายดีอย่างไร ก็ไม่เข้าไปใกล้เก้าอี้ตัวนั้น

          ยิ่งตอกย้ำให้ทุกคนเชื่อ บนเก้าอี้ตัวนั้นมีวิญญาณของเสี่ยวผิงนั่งอยู่

          หลินซือเยว่ลุกจากเก้าอี้ ตรงไปหาฮูหยินรอง “เจ้าฆ่านางทำไม นางทำอะไรผิด ลูกชายในท้องของนางก็ยิ่งไม่ผิด”

          เสี่ยวผิงได้ยินเช่นนั้นนางก็ลอยไปหาฮูหยินรองในทันที ดวงวิญญาณของนางยังอ่อนแรง ไม่สามารถทำร้ายร่างกายของใครได้ ทำเพียงแค่สร้างภาพหวาดกลัวให้อีกฝ่าย “เจ้าฆ่าข้า เจ้าอย่าอยู่เลย !” มือยาว ๆ ของนางยื่นออกไป ทำท่าคล้ายจะบีบคอของอีกฝ่าย

          หลินซือเยว่ คิดว่านางคงอยู่ใต้บ่อน้ำมานานหลายปี เลยไม่รู้วิธีหลอกหลอนผู้คน เดิมทีไม่ใช่คนจิตใจเลวร้ายอยู่แล้ว คิดแล้วก็นึกเอ็นดูวิญญาณดวงนี้ไม่น้อย

          “เสี่ยวผิงเจ้ายะ...อย่าเข้ามา ใครใช้ให้เจ้ามีลูกก่อนข้า” นางเริ่มเสียสติจริง ๆ “ใครใช้เจ้ามีลูกผู้ชาย หากเจ้าคลอดลูกชาย แล้วนายท่านจะยังเหลียวแลข้าอีกรึ เจ้ามันสมควรตาย ฮ่า ๆ ๆ”

          หลอกแค่นี้ก็ได้ผลแฮะ หลินซือเยว่เปิดประสบการณ์ใหม่อีกครั้ง

          เพียะ ! คหบดีเมี่ยวตบฮูหยินรองไปฉาดหนึ่ง แต่นางกลับลอยหน้าลอยตากลับมาหัวเราะใส่

          เพียะ ! เพียะ ! เพียะ ! ยิ่งตบอีกฝ่ายก็ยิ่งหัวเราะเสียงดังไม่ยอมหยุด เมี่ยวฮูหยินเห็นสามีระบายความโกรธเต็มที่แล้ว จึงได้เข้าไปรั้งแขนของเขาเอาไว้ ลูบต้นแขนเขาเพื่อปลอบโยน

          จากนั้นหลินซือเยว่ได้บอกที่อยู่ของบ่อน้ำแห่งนั้น และให้คหบดีเมี่ยวไปจัดการนำศพขึ้นมา นางจะช่วยสวดส่งวิญญาณให้เสี่ยวผิง และบุตรชายที่อยู่ในท้อง ซึ่งอีกฝ่ายก็ทำตามที่นางชี้แนะในทันที

          “นางถูกขังอยู่ในนี้มาหลายปี เหตุใดจู่ ๆ ถึงหลุดพ้นออกมาได้” คำถามของคหบดีเมี่ยวทำให้หลินซือเยว่เงียบไปครู่หนึ่ง แม้แต่เสี่ยวผิงเองก็ใคร่รู้ด้วยเหมือนกัน นางเอียงหน้ามองหลินซือเยว่

          “ข้าคิดว่านักพรตสายดำที่นางจ้างมาทำพิธีให้ น่าจะเป็นคนเดียวกับที่ทำร้ายคุณชายหยาง”

          “เป็นเช่นนั้นรึ”

          “ข้าดูวันเวลาแล้วตรงกัน เมื่อข้าทำลายนักพรตสายดำไป มนต์สะกดที่มันทำไว้ก่อนหน้าคงสลายตามไปด้วย เลยทำให้วิญญาณของนางหลุดออกมาได้ เคราะห์ดีที่นางยังอ่อนแรงไม่สามารถฆ่าคนได้ หากเป็นเช่นนั้นบางทีข้าต้องกำจัดวิญญาณของนาง แทนการสวดส่งวิญญาณไปปรโลก”

          ได้ยินเช่นนี้คหบดีเมี่ยวก็เซถอยหลังเล็กน้อย “คุณหนูหลินข้าขอพบหน้านางได้หรือไม่”

          “ไม่ได้หรอกนายท่านเมี่ยว ท่านไม่ใช่ร่างทรง ข้าเองก็ไม่มีน้ำตาวัวแก่ หากท่านอยากเอ่ยคำพูดใดต่อนาง เอ่ยผ่านข้าได้ นางยืนอยู่ด้านหน้าพวกท่านแล้ว” หลินซือเยว่หันไปด้านขวาของตัวเอง

          คหบดีเมี่ยว “ผิงเอ๋อข้าผิดต่อเจ้า ต่อลูกของเรา ข้า...”

          เสี่ยวผิง “ข้าไม่ถือโทษโกรธนายท่านหรอกเจ้าค่ะ ข้าเพียงแค่อยากให้นายท่านช่วยดูแลบิดามารดาของข้าด้วย”

          หลินซือเยว่ถ่ายทอดทุกคำพูดของนางออกไป

          คหบดีเมี่ยวรับปากนางทุกอย่าง กระทั่งเมี่ยวฮูหยินยังอยากสื่อสารกับสาวใช้ข้างห้องผู้นี้ หลัก ๆ คืออยากขอโทษที่ดูแลนางได้ไม่ดี จนเกิดเรื่องร้ายขึ้นเช่นนี้

          เสี่ยวผิงไม่ผูกอาฆาตพยาบาทอีกต่อไป นางพร้อมเดินทางสู่ปรโลกแล้วจริง ๆ

          หลินซือเยว่ช่วยสวดส่งวิญญาณให้นางตามที่เอ่ยไว้ ส่วนเรื่องการลงโทษคนทำผิดนั้น นางไม่อยากก้าวก่ายให้มากความ เรื่องในจวนของคหบดีเมี่ยว เกิดในจวนคงจบลงในจวน ผู้คนภายนอกคงไม่มีใครล่วงรู้ได้ เพียงแต่หลินซือเยว่คาดไม่ถึงว่าการทำงานคราวนี้ นางได้รับค่าจ้างถึงหนึ่งหมื่นตำลึงเลยทีเดียว

          “นี่ไม่ใช่ว่ามากไปหรอกรึ” มือนางสั่นตาเป็นประกายวาวขึ้น ตั้งแต่นางมาอยู่ที่โรงสมุนไพร อารมณ์ของนางมีสีสันมากขึ้น เผิงฉือยังเคยบอกว่านางแสดงความรู้สึกเก่งกว่าเมื่อก่อน หลินซือเยว่เองยังไม่ค่อยเข้าใจตัวเองอยู่เหมือนกัน

          “คุณหนูหลินเจ้าได้ทำความดีครั้งใหญ่ หากเจ้าไม่เปิดเผยใบหน้าอันชั่วร้ายของนาง เกรงว่าตระกูลเมี่ยวของข้า คงได้ถูกนังอสรพิษวางแผนเล่นงานอีก” คหบดีเมี่ยวศรัทธาในตัวของนางแล้วจริง ๆ

          “เจ้ารับไปเถอะ ได้ข่าวว่าตระกูลหลินกำลังตกที่นั่งลำบาก ตั๋วเงินนี้อาจเอาไว้ให้เจ้าได้ใช้จ่ายสะดวกขึ้น” เมี่ยวฮูหยินมองไกลไปถึงความยากลำบากของตระกูลลหลิน

          “เช่นนั้นข้าจะรับไว้ด้วยความเต็มใจ แต่พวกท่านรับปากข้าได้หรือไม่ ว่าจะไม่บอกใครเรื่องที่ข้ามาที่นี่ และรับตั๋วเงินพวกนี้ด้วย พวกท่านรู้ใช่ไหมว่าสถานะของข้าในตอนนี้ ไหนเลยจะสามารถครอบครองตั๋วเงินล้ำค่ามากเช่นนี้ได้”

          ทั้งคู่อมยิ้มในทันที

          คหบดีเมี่ยว “ข้ารับปากเจ้า”

          “เช่นนั้นข้าขอไปเดินเล่นในเมืองเหลียงก่อนกลับได้หรือไม่ ข้าอยู่แต่ในค่ายเบื่อจะแย่อยู่แล้ว”

          คหบดีเมี่ยวคิดครู่หนึ่ง อย่างไรนางก็เป็นนักโทษเนรเทศ แต่พอมองหน้าน่าสงสารของนางก็อดใจอ่อนไม่ได้ “เจ้าไปเดินเที่ยวเล่นได้ แต่เจ้าช่วยปลอมตัวหน่อยได้หรือไม่ เกิดเจอทหารที่จำเจ้าได้ ข้าที่พาเจ้าออกมาจะดูไม่ดีไปด้วย”

          “ได้” นางรับปากในทันที เดินตามสาวใช้นางหนึ่งเข้าไปในห้อง แล้วเปลี่ยนเป็นชุดบุรุษแทน

          “คุณหนูหลินท่านช่างหล่อเหลายิ่งนัก” สาวใช้นางนั้นยังอดหน้าแดงไม่ได้

          ระหว่างนั่งรถม้าออกจากจวนคหบดีเมี่ยว หลินซือเยว่ล้วงตั๋วเงินหมื่นตำลึงออกมาดู นางเฝ้าครุ่นคิดอยู่นาน เหตุใดนางต้องมอบครึ่งหนึ่งให้อารามเต๋า ที่มีเจ้าอาวาสความสามารถน้อยนิดเช่นนั้น อีกอย่างอารามไท่ผิงกวนก็อยู่ไกลแสนไกล ใครจะไปเติมน้ำมันตะเกียงธูปเทียนได้

          หืม เบื้องบนที่ว่านั่น ไม่ใช่ตัวข้าในอดีตหรอกรึ ที่ตั้งกฎนี้ขึ้นมา

          นางคิดได้เช่นนี้ก็หัวเราะออกมาดัง ๆ “โง่เขลามาได้ตั้งหลายปี ?!”