21 : นายท่านเมี่ยวผู้นี้ร่ำรวยหรือไม่

21 : นายท่านเมี่ยวผู้นี้ร่ำรวยหรือไม่

          ตระกูลหลินกับตระกูลหยาง ต่างถูกเนรเทศมาอยู่ค่ายทหารเมืองเหลียงได้หนึ่งเดือนแล้ว สองสามวันแรกพวกเขาต่างได้รับคำสั่งให้ทำงานหนัก แต่หลังจากนั้นไม่รู้ว่าเกิดการเปลี่ยนแปลงสิ่งใดขึ้น แม่ทัพเหลียนมีคำสั่งให้พวกเขา ทำงานตามความเหมาะสม และห้ามทหารในค่ายรังแกพวกเขาอีกด้วย

          แต่ใช่ว่าทหารทุกคนจะฟังคำสั่ง เมื่อรังแกพวกเจ้านายไม่ได้ ก็แอบทุบตีพวกบ่าวไพร่แทน พอรู้ถึงหูของแม่ทัพเหลียนทหารนายนั้นก็ถูกทำโทษในทันที จึงทำให้ทหารในค่ายไม่กล้าหาเรื่องพวกเขาอีก

          เรือนพักแม่ทัพเหลียน

          แม่ทัพเหลียนกำลังต้อนรับสหายเก่าแก่ผู้หนึ่งอยู่ในห้องรับรอง ทหารรับใช้รีบนำน้ำชามาต้อนรับแขก

          “เหตุใดนายท่านเมี่ยวถึงได้มาหาข้าถึงค่ายทหารได้ล่ะ”

          คหบดีเมี่ยว เมี่ยวป๋อหลิน ยกถ้วยชาขึ้นจิบอึกหนึ่ง “ชาดี ๆ” เอ่ยชมแล้ววางถ้วยชาลงบนโต๊ะ สีหน้าของชายชราแลดูไม่สดชื่น คล้ายมีบางเรื่องรบกวนจิตใจอยู่

          “นายท่านเมี่ยว มีอันใดก็เอ่ยมาตรง ๆ ท่านกับข้าคบหากันมานับสิบปี อย่าได้เกรงใจไปเลย” คหบดีผู้ร่ำรวยที่สุดในเมืองเหลียง ไหนเลยจะเคยแบกหน้าอันสิ้นหวังมาหาเขาเช่นนี้ นี่ไม่ใช่ว่าพบเจอเรื่องใหญ่โตเข้าให้รึ

          “ขออภัยที่ต้องเอ่ยตามตรง เกรงว่าคงเสียมารยาทไปแล้ว เรื่องคุณชายหยาง” คหบดีเมี่ยวเอ่ยแล้วหยุดมองหน้าแม่ทัพเหลียนก่อน “ข้าได้ยินบ่าวไพร่พูดคุยกัน เลยให้พ่อบ้านไปสอบถามฮูหยินของท่านดู นางไม่ได้เอ่ยสิ่งใดแต่ให้ข้ามาถามท่านแม่ทัพแทน”

          แม่ทัพเหลียนมีสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อย เรื่องบุตรชายถูกมนต์ดำทำร้าย เขาไม่อยากให้คนอื่นรู้มากนัก เหตุใดบ่าวไพร่จวนคหบดีเมี่ยวถึงได้รู้เรื่องนี้ด้วย เกรงว่าจะเป็นคนในจวนของเขาเสียเองที่เอ่ยออกไป

          “นายท่านเมี่ยวเชิญท่านเอ่ยมาเถอะ”

          “เรื่องจริงใช่ไหมท่านแม่ทัพ”

          “ถ้าเรื่องบุตรชายของข้า ใช่เรื่องจริง” เพราะหลังจากนั้นเขาได้ประกาศตัดขาดกับพี่สาวตัวเอง และจับกุมนักพรตสายดำมาลงทัณฑ์ เรื่องเหล่านี้คงไม่อาจเลี่ยง ไม่เป็นประเด็นขึ้นมาได้ หากคหบดีเมี่ยวอยากสืบหาความจริง ก็คงไม่ใช่เรื่องยาก

          “ความจริงแล้วฮูหยินรองของข้าก็มีอาการแปลก ๆ มาสักใหญ่ ๆ แล้วล่ะ หมอทั่วทั้งเมืองเหลียงต่างบอกว่า น้ำมันตะเกียงใกล้หมด ให้ข้าเตรียมทำศพรอ”

          พอได้ยินเรื่องทุกข์ใจของอีกฝ่าย ความขุ่นเคืองใจก่อนหน้าของแม่ทัพเหลียนก็บางเบาลง “ฮูหยินรองของท่านป่วยหรอกรึ”

          “จะว่าป่วยก็ใช่ แต่ไม่มีที่มาที่ไป จู่ ๆ นางก็ล้มหมอนนอนเสื่อ แล้วยังมีอาการหวาดผวาอยู่ตลอดเวลา ข้าจนหนทางแล้วจริง ๆ ถึงได้มาหารือท่านในวันนี้” สีหน้าทุกข์ระทมของคหบดีเมี่ยว คล้ายกับตัวของเขายามที่บุตรชายเกิดเรื่องขึ้น

          “ข้าจะลองให้คนไปถามนางดูก่อน”

          “ได้ ๆ ข้าจะรอข่าวดีที่นี่”

          นายกองลู่ถูกเรียกมาเข้าพบ และได้รับมอบหมายหน้าที่ให้ไปยังโรงสมุนไพร พอไปถึงเขาเห็นหลินซือเยว่กำลังนั่งวาดยันต์อยู่ในเรือนของนาง บนโต๊ะมีขนมหวานหน้าตาสวยงาม เตาอุ่นกาน้ำชามีไอร้อนกรุ่นลอยบางเบา

          คุณหนูหลินเจ้าช่างสุขสบายนัก ไหนเลยจะเหมือนนักโทษคนอื่น

          แต่พอสายตาของเขามองเห็นยันต์สีเหลืองที่นางกำลังวาดอยู่ ใบหน้าก็ยิ้มแย้มขึ้นมาในทันใด “คุณหนูหลินข้านายกองลู่เอง”

          “เข้ามาสิ” หลินซือเยว่วาดยันต์เสร็จพอดี นางเงยหน้าขึ้นมองเขา

          นายกองลู่รีบรายงานเรื่องที่แม่ทัพเหลียนมอบหมายมาให้ และคำเดียวที่หลินซือเยว่ถามเขาก็คือ “นายท่านเมี่ยวผู้นี้ร่ำรวยหรือไม่”

          “คุณหนูหลิน ! นายท่านเมี่ยวคือผู้ที่ร่ำรวยที่สุดของเมืองเหลียง ค่ายทหารเมืองเหลียงอยู่ดีมีสุขทุกวันนี้ เพราะเงินบริจาคปีละสองแสนตำลึงของนายท่านเมี่ยวนี่แหละ”

          “เช่นนั้นตกลง !” นางลุกขึ้นเดินหายเข้าไปในห้องครู่หนึ่ง ก่อนกลับออกมาพร้อมกระเป๋าสะพายหลัง ไม่ลืมที่จะทิ้งข้อความบอกเผิงฉือไว้บนกระดาษว่า ข้าออกไปทำงานนอกสถานที่

          “เอ่อ คุณหนูหลินข้าขอซื้อยันต์แคล้วคลาดของท่านสักสองแผ่นได้หรือไม่”

          หลินซือเยว่หันมามองเขาเล็กน้อย “ข้าดูโหงวเฮ้งเจ้าแล้วปกติดีทุกอย่าง ไม่จำเป็นต้องพกยันต์”

          นายกองลู่พลันหน้าแดงก่ำขึ้น เอ่ยออกมาอย่างอาย ๆ “เป็นคู่หมั้นของข้าเอง หมู่นี้นางป่วยบ่อยไม่รู้เป็นเพราะอะไร”

          “ป่วยก็พาไปหาหมอสิ”

          “ที่บ้านของนางพาไปแล้ว กินยามาหลายวันไม่หายสักที”

          หลินซือเยว่กลอกตาใส่เขาเบา ๆ “เอายันต์รักษาโรคภัยไปก็แล้วกัน ข้ายังพูดเหมือนเดิมให้หาหมอเก่ง ๆ มารักษานาง ยันต์อย่างเดียวช่วยไม่ได้” แน่นอนยันต์รักษาโรคทำได้แค่ประคองอาการเจ็บป่วย ไม่สามารถทำให้หายขาดได้ ต้นตอของโรคจำเป็นต้องให้หมอรักษาจริง ๆ

          “ขอบคุณมากขอรับคุณหนูหลิน” นายกองลู่ยื่นมือไปรับยันต์มาจากนาง กลับไปเขาต้องกำชับครอบครัวของคู่หมั้น ให้พานางไปหาหมอดี ๆ สักคนแล้ว จากนั้นรีบนำทางนางไปที่เรือนพักของแม่ทัพเหลียน

          คหบดีเมี่ยวมองแม่นางน้อยตรงหน้าคล้ายเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง เขาหันไปมองหน้าแม่ทัพเหลียนอีกหน พอเห็นอีกฝ่ายพยักหน้าให้ว่าใช่ ก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเองมาหารือผิดคนหรือไม่

          “คุณหนูหลินหากเจ้าช่วยได้ก็ขอให้ช่วย แต่หากช่วยไม่ได้ก็เอ่ยมาตามตรงอย่าได้ฝืน” แม่ทัพเหลียนเองก็ไม่รู้สถานการณ์ และไม่รู้ว่าความสามารถของหลินซือเยว่ นั้นมากน้อยแค่ไหน เขาเห็นนางปราบวิญญาณร้ายแค่หนเดียว แต่ฮูหยินรองของคหบดีเมี่ยวนั้น ใช่ผีจริงหรือไม่ก็ไม่อาจล่วงรู้ได้

          คราวนี้หลินซือเยว่ได้นั่งรถม้าออกจากค่ายทหาร และเดินทางผ่านใจกลางเมืองที่ผู้คนพลุกพล่าน ไม่เหมือนจวนแม่ทัพเหลียนที่อยู่ในตรอกเงียบสงบ จวนคหบดีเมี่ยวนั้นอยู่ใจกลางความรุ่งเรืองของเมืองเหลียงก็ว่าได้

          สิงโตคู่ขนาดเสมือนจริงหน้าประตูของจวนคหบดีเมี่ยว ตัวอักษรเมี่ยวสีทองด้านบนนั้นดูเด่นเป็นสง่า บ่งบอกถึงความมั่งมีศรีสุขของผู้อยู่อาศัย หลินซือเยว่เปิดเนตรทิพย์ในทันที ก่อนหน้าไม่เคยคิดเอาดีด้านการปราบผีมาก่อน เน้นการรักษาผู้คนหรือไม่ก็แค่วาดยันต์กันภัย แต่เหตุใดหลังจากกลับเมืองหลวง นางถึงได้เกี่ยวข้องกับโลกความตายมากขึ้น

          แน่นอนว่าคนที่อยู่มาสามโลกเช่นนาง ย่อมมีความคิดขัดแย้งในตัวเองอยู่ไม่น้อย ทำได้เพียงแค่ปล่อยให้ชีวิตไหลเวียนไปตามที่มันควรจะเป็น

          “คุณหนูหลินถึงแล้วขอรับ”

          หลินซือเยว่กระโดดลงจากรถม้าด้วยตัวเอง เดินตามหลังคหบดีเมี่ยวเข้าไปภายในจวน ไม่ช้าก็มาถึงเรือนของฮูหยินรอง ตรงห้องโถงของเรือนมีฮูหยินของคหบดีเมี่ยวและบุตรสาวยืนอยู่ด้วย ถัดไปก็คงเป็นอนุและบุตรตัวน้อยของนาง

          ช่างอบอุ่นดีจริง

          “ท่านพี่แม่นางผู้นี้คือ” เมี่ยวฮูหยินมีใบหน้าอิ่มเอิบแลดูจิตใจดี คนผู้นี้สั่งสมบุญเอาไว้มากมายนัก

          “นางคือคุณหนูหลิน คนที่ช่วยคุณชายหยางเอาไว้ ข้าไปรับนางมาดูอาการของฮูหยินรอง เผื่อว่านางอาจไม่ได้เจ็บป่วยธรรมดาทั่วไป” คำพูดของคหบดีเมี่ยวเหมือนสงสัย ฮูหยินรองจะต้องมนต์ดำ จากใครสักคนในจวนเข้า

          ภรรยาและอนุของเขาต่างหันหน้าไปหากันในทันที พวกนางรู้ดีว่าฮูหยินรองผู้นี้ อายุยังน้อยเพียงสามสิบห้าปีเท่านั้น อ่อนหวานเอาอกเอาใจเก่ง ทำให้คหบดีเมี่ยวลุ่มหลง จนแทบไม่เหลียวแลเรือนอื่นอีก

          เสียงเอะอะโวยวายในห้องนอนดังขึ้น สาวใช้วิ่งกรูเข้าไปอย่างรวดเร็ว คหบดีเมี่ยวผายมือเชิญหลินซือเยว่เข้าไปในห้องนอนของฮูหยินรอง เหล่าคนที่อยู่ด้านนอกรีบถือโอกาสตามเข้าไป ด้วยความอยากรู้อยากเห็น

          “ออกไป ! อย่าเข้ามา ! ออกไป !” ฮูหยินรองผู้นี้มีหรือจะหลงเหลือความงามอยู่อีก ผมเผ้ายุ่งเหยิงแววตาหวาดระแวงไปหมด

          “คุณหนูหลินเจ้าดูนางให้ที ว่านางเจ็บป่วยจริง หรือว่ามีสิ่งอื่นทำให้กลายเป็นแบบนี้ไป” คหบดีเมี่ยวนึกเวทนาฮูหญิงรองของตัวเองเหลือเกิน แม้ไม่ได้มีบุตรด้วยกันแต่เขาก็รักนางมากจริง ๆ

          หลินซือเยว่เดินเข้าไปใกล้ ๆ ฮูหยินรอง ที่ตอนนี้ปีนขึ้นไปบนเตียง มือไม้ผลักไสบางอย่างออกจากตัว คนอื่นอาจมองไม่เห็น แต่หลินซือเยว่กลับเห็นอย่างชัดเจน วิญญาณสตรีตั้งครรภ์นางหนึ่ง แม้ตายไปแล้วยังหลงเหลือความงามให้คนได้มองเห็น ท้องโตขนาดนั้นคงใกล้คลอดเต็มที น่าเสียดายที่ดันมาหมดวาสนาไปเสียก่อน

          “ฮูหยินรองของท่านไม่ได้ป่วย นางแค่โดนวิญญาณตามอาฆาต” สิ้นคำของหลินซือเยว่ วิญญาณนางนั้นก็ลอยตรงมาหานาง

          “แม่นางเจ้ามองเห็นข้าใช่ไหม” สีหน้าของนางวิงวอนขอความเห็นใจ

          หลินซือเยว่ทำเป็นมองไม่เห็นนาง หันไปทางที่ทุกคนยืนอยู่

          คหบดีเมี่ยว “วิญญาณอาฆาต ?”

          เมี่ยวฮูหยิน “คุณหนูหลินท่านอย่าได้เอ่ยวาจาเลื่อนเปื้อน จวนของพวกเราจะมีวิญญาณอาฆาตได้อย่างไร”

          เหล่าอนุและบุตรสาวของคหบดีเมี่ยวต่างพยักหน้าเห็นด้วย

          แต่คหบดีเมี่ยวกลับคิดไปอีกทาง “คุณหนูหลินเจ้ามีวิธีปราบวิญญาณร้ายนี่ เจ้าช่วยฮูหยินรองของเข้าด้วย”

          หลินซือเยว่ “นางไม่คู่ควร !”

          “เหตุใดเจ้าถึงได้กลับกลอกเช่นนี้ !”

          “ท่านพี่ค่อยพูดค่อยจากันเจ้าค่ะ” เมี่ยวฮูหยินไม่อยากให้ทั้งคู่ทะเลาะกัน “ตอนนี้ฮูหยินรองกำลังต้องการการรักษาอยู่นะเจ้าคะ”

          “นางไม่คู่ควรอย่างนั้นรึ เจ้าลองบอกเหตุใดข้ามาสักข้อได้หรือไม่ หากเจ้ามีเหตุผลดี ๆ ข้าจะไม่รั้งเจ้าไว้เลย” ยามนี้คหบดีเมี่ยวเหมือนถูกไฟสุมทรวง สตรีรุ่นลูกนางนี้กล้าหักหน้าเขาต่อคนในจวนได้อย่างไร

          “ข้าเพียงบอกว่านางไม่คู่ควร ท่านก็เป็นเดือดเป็นร้อนถึงเพียงนี้ ดูเหมือนท่านจะลุ่มหลงฮูหยินรองผู้นี้มากเกินไปแล้ว”

          “นี่เจ้า !”