ตอนที่ 2 สักวันก็ต้องจากกัน

ตอนที่ 2 สักวันก็ต้องไปจากกัน

หมวยเล็กยิ้มให้เพื่อนก่อนจะยักคิ้วให้หนึ่งที เธอก็เป็นคนอย่างนี้ ไม่ชอบให้ใครมองว่ากำลังอ่อนแอ เธอหันไปทางไอผู้หญิงที่เพียบพร้อมทั้งฐานะและหน้าตา ก่อนจะส่งยิ้มแล้วเชิญให้เธอไปนั่งที่ของลูกค้า

“เชิญค่ะ”

“เพลิงจะรออยู่ที่นี่หรือไปเดินเล่นก่อนก็ได้นะ คงนาน กลัวเบื่อ”

“อืม เดี๋ยวเราไปทำธุระก่อน”

หมวยเล็กไม่คิดจะหันไปมองเขาด้วยซ้ำ จึงไม่รู้ว่าเวลานี้เขาจะมองเธออยู่หรือเปล่า ก็แค่หันหลังให้ มันก็ไม่ต้องเจ็บปวด เธอเชื่อว่าอย่างนั้น แต่ทำไมมันยังเจ็บที่ได้ยินแค่เสียงเขาอยู่ดี

น่าขำชะมัด ก็ไม่คิดว่าเขาจะทำกันได้ขนาดนี้ ใจร้ายเกินไปไหม ไอ้พี่เพลิง!

จริงอยู่ที่ว่าเธอรู้สถานะตัวเองมาตลอด และรู้ว่าเขาให้เป็นได้แค่ไหน แต่คนที่มันนอนด้วยกันเกือบทุกคืน มันก็ต้องมีบ้างล่ะที่จะรู้สึกดีต่อกัน แล้วมันจะไม่ใจร้ายไปหน่อยหรือที่เขาพาผู้หญิงที่เขารัก มาหยามเธอที่เป็นได้แค่คู่นอนของเขาถึงที่

แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นเธอจะทำอะไรได้ล่ะ นอกจากอยู่เงียบๆ อยู่อย่างเจียมตัว อยู่ในที่ของตัวเอง

“ลูกค้ามีลายมาเองหรือเปล่าคะ”

“ค่ะ ไออยากทำลายนี้”

สาวสวยตรงหน้าระบายยิ้มแล้วยื่นเครื่องมือสื่อสารราคาแพงส่งมาให้หมวยเล็กดูลวดลายที่ต้องการ คนยื่นมือไปรับพยายามอย่างหนักที่จะไม่ให้มีอาการประหลาดให้อีกคนต้องสงสัย ทว่ามือเล็กกลับสั่นอย่างกับอดข้าวมาทั้งวัน

“ไม่ต้องตื่นเต้นนะคะ ถ้าลายยากไปบอกไอได้เลย”

“ออ ไม่ค่ะ หมวยทำได้”

เธอฝืนยิ้มบอกกับอีกคนแล้วส่งเครื่องมือสื่อสารกลับไปให้เจ้าของ เดินเข้าไปเอาอุปกรณ์ พวกอะไหล่ที่ต้องใช้ หยิบสีที่ชั้นวางสามสีในโทนเดียวกันก่อนจะกลับมานั่งประจำที่ของตัวเอง

หมวยเล็กลอบมองลูกค้าคนสำคัญของร้านและเป็นคนสำคัญของเขาคนนั้น เธอมีอะไรเทียบเคียงผู้หญิงคนนี้ได้บ้างนะ

ไม่มีเลย

ทั้งสวย รวย เก่ง เหมาะกับเขาทุกอย่าง ส่วนตัวเองก็เป็นผู้หญิงที่เขาเอาเล่นๆ เพื่อคั่นเวลา

“ตัวเองชื่ออะไร ไอน่าจะได้มาบ่อยๆ เรามาทำความรู้จักกันดีไหมคะ เผื่อวันหลังไอจะติดต่อมาหาช่างโดยตรงเลย”

“ชื่อหมวยเล็กค่ะ” เจ้าของชื่อบอกเสียงเบา ระหว่างที่กำลังทำความสะอาดหน้าเล็บให้กับลูกค้า

“ขอเสียมารยาทถามอายุได้ไหม หน้าเด็กมากเลย”

ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายตั้งใจชมกันจริงไหม แต่ใบหน้าสวยนั้นก็ยิ้มตลอด ทว่าระหว่างที่สายตาของทั้งคู่สบประสานกัน หมวยเล็กกลับรู้สึกได้ถึงความผิดปกติบางอย่าง

“ยี่สิบสองค่ะ” อีกแค่เดือนกว่าเธอก็อายุยี่สิบสองแล้ว ถึงตอนนั้นก็เรียนจบพอดี

“รุ่นน้องจริงๆ ด้วย เด็กว่าไอหนึ่งปี เรียกว่าน้องหมวยเนอะ”

หมวยเล็กรู้อยู่แล้ว ก็เพราะเมื่อปีก่อนเธอได้รับรู้ว่าผู้หญิงคนนี้มีตัวตนอยู่ในใจของเขา มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกที่เธอจะสืบจนรู้ว่าเป็นใคร ผู้หญิงเกือบทุกคนมักจะเก่งเรื่องพวกนี้เสมอ ถ้าอยากรู้ต้องได้รู้

ถึงแม้ว่าเธอจะเคยถามถึงไอ แต่เพลิงกไม่เคยบอก เพราะเขาบอกหรือเล่าเรื่องของไอให้เธอฟังจริงจัง เขาบอกแค่ว่ามันไม่ใช่เรื่องที่ต้องรู้แล้วควรต่างคนต่างอยู่ เขาไม่ต้องการให้เธอไปก้าวก่ายเรื่องส่วนตัว คงรวมไปถึงห้ามยุ่งวุ่นวายกับผู้หญิงของเขา

“แบบนี้ที่ร้านคิดราคาเท่าไหร่กันคะน้องหมวย”

หลังจากที่เงียบไปนาน หมวยเล็กกำลังตั้งออกตั้งใจทำหน้าที่ของตัวเองอยู่ก็ถูกตั้งคำถามอีกครั้ง เธอเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายแล้วหลุบตามองลวดลายบนเล็บก่อน

“ปกติพี่มัดหมี่จะเป็นคนกำหนดราคาหรือแจ้งลูกค้าก่อนค่ะ พี่หมี่ไม่ได้แจ้งคุณไว้เหรอคะ” เธอไม่สนิทใจที่จะเรียกอีกฝ่ายว่าพี่จึงใช้สรรพนามมาตรฐานแบบนั้นไป

“ไม่นะ สงสัยจะลืม พี่ก็ไม่ได้ถามด้วยสิ”

“น่าจะประมาณสองพันบาทค่ะ”

ทั้งทาสีสามสี เพ้นท์ลาย ปั้นนูนลวดลายยากๆ แถมยังติดอะไหล่เพิ่ม ราคานี้ไม่เกินจริงสำหรับร้านดังและอยู่บนห้างดังแบบนี้ เธอถึงบอกว่ารายได้ของเธอที่นี่ค่อนข้างดีทีเดียว

“ออ แล้วช่างต้องได้เท่าไหร่นะ”

หมวยเล็กไม่ตอบเธอทำเพียงแค่ยิ้มแล้วทำหน้าที่ของตัวเองไม่กี่นาทีต่อมาอีกฝ่ายก็เริ่มบทสนทนาต่อ

“นั่งหลังขดหลังแข็ง ได้เงินแค่นี้เองไม่คุ้มเลยเนอะ ทำอย่างอื่นได้เยอะกว่าอีกมั้ง”

ไม่รู้ว่ามันคือบทสนทนาหรือคำพูดลอย ๆ ที่อีกฝ่ายอยากให้เธอรับฟัง หมวยเล็กชะงักมือไปชั่ววินาที แกล้งยิ้มโดยที่ไม่หันไปมองฝ่ายตรงข้าม

“เดี๋ยวสปาเท้าด้วยนะ”

“...ค่ะ”

ในเมื่อวันนี้เขามีนัดสำคัญแล้ว เธอก็คงไม่จำเป็นต้องไปตามนัดของตัวเองอย่างที่เคยทำมาตลอด หมวยเล็กจึงตั้งใจว่าจะไปหาของอร่อยๆ ทาน มีอีกตั้งหลายอย่างที่อยากลองแต่ไม่เคยมีเวลาไปสักที

หมวยเล็ก : แกกลับหอกี่โมง

เธอส่งข้อความไปหาเพื่อนสนิท หลังจากเลิกงานตอนสองทุ่มแล้วไม่รู้ว่าควรจะเอาตัวเองไปอยู่ตรงไหนต่อ ปกติแล้วหลังเลิกงานของวันอังคาร พุธ เสาร์ อาทิตย์ หมวยเล็กต้องไปหาเพลิงที่ห้อง แต่วันนี้เธอจะไปหรือไม่ไปเขาคงไม่เดือดร้อน

พาย : กลับมาแล้วค่าคุณเพื่อน แกอยู่ไหน

หมวยเล็ก : กำลังจะกลับ ไปหาอะไรอร่อยๆ กินกันไหม แคนตาลุปปั่นนมสดที่ส่งให้แกดูเมื่อเช้าด้วย

พาย : พี่เขาให้ไปเหรอ

หมวยเล็กพ่นลมหายใจอย่างหงุดหงิดกับคำถามของเพื่อนสนิท จริงอยู่ว่าก่อนหน้านี้เขาชอบออกคำสั่งให้เธอไปหาตลอด ตามประสาคนเอาแต่ใจแต่เชื่อเถอะต่อจากนี้ไปเขาคงไม่สนใจเธออีกแล้ว

หมวยเล็ก : เกี่ยวอะไรกับเขา ฉันอยากไปไหนก็ไปได้หมดแหละ

พาย : โอเค งั้นเจอกันที่หอแกนะ ฉันไปรับแกที่นั่น

หมวยเล็ก : จัดไปจ้า

หมวยเล็กเก็บมือถือลงกระเป๋าสะพายก่อนจะตวัดขาขวบขี่มอเตอร์ไซส์ตรงติ่งไปหอพักของตัวเองที่อยู่ย่านใกล้เคียงมหาวิทยาลัยที่เธอเรียนอยู่ ใช้เวลาเกือบยี่สิบนาทีก็มาถึงที่นัดหมาย

“แกมารอนานยัง”

“ยัง ก่อนหน้าแกสามนาที”

หมวยเล็กพยักหน้าแล้วล้วงเอาโทรศัพท์มือถือของตัวเองที่มีแจ้งเตือนอะไรบางอย่างออกมาดู เธอมองข้อความที่อีกฝ่ายนั้นส่งมาแล้วพ่นเสียงรำคาญใจออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ

“เหอะ”

“อะไร” พายหันมามองเพื่อนสนิทที่ทำหน้าเหมือนเห็นตัวน่าเกลียดอยู่บนหน้าจอ ทั้งที่หน้าจอของเพื่อนก็ยังไม่ได้ปลดล็อกเลยด้วยซ้ำ

“เปล่า รีบไปกันเถอะ หิวแล้ว จะกินให้หนำใจเลย”

หมวยเล็กบอกเพื่อนแล้วเก็บมือถือใส่เข้าไปในกระเป๋าดังเดิม เธอมองเมินข้อความของเพลิงโดยการไม่เปิดอ่านเพราะเห็นอยู่แล้วว่าเขาส่งอะไรมาบ้าง

เพลิง : เลิกงานแล้วไปรอที่ห้อง

มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรที่เธอจะได้รับข้อความแบบนี้จากผู้ชายแบบเพลิง เขาชอบออกคำสั่งกับเธอเสมอ ทว่าวันนี้เธอไม่อยากทำตามคำสั่งเขาสักเท่าไร จะไปหรือไม่ไปมันก็เป็นสิทธิ์ของเธอแล้ว ไม่เกี่ยวกับเขา

“แล้วแกจะเอายังไงต่อวะหมวย ฉันว่าแกไม่ต้องไปยุ่งกับไอ้พี่นั่นละ ถอยออกมาเลย”

เพื่อนสนิทเริ่มบทสนทนา เมื่อรถเคลื่อนออกมาได้ระยะหนึ่ง บนท้องถนนคราคร่ำไปด้วยรถราและผู้คนที่กำลังหาของอร่อยทานยามค่ำ ส่งผลให้การสัญจรในเวลานี้ค่อนข้างติดขัดจนไม่รู้ว่าจะไปถึงที่หมายในเวลาใด

ใจหนึ่งก็ไม่อยากสนใจ แต่อีกหนึ่งกลับกลัวว่าเขาจะสร้างปัญหาให้เธอ

เพลิงเป็นคนค่อนข้างเอาแต่ใจ อยากได้อะไรก็ได้ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เคยทำร้ายร่างกายหรือทำอะไรที่ทำให้เธอเจ็บปวดแต่หมวยเล็กก็ยังกังวล ไม่รู้ว่าทำไม

“เดี๋ยวก็เรียนจบแล้ว คงไม่ได้เจอกันอีก ฉันก็จะย้ายไปอยู่ที่นุ่น”

“แล้วตอนนี้ล่ะ เขาควงคนอื่น พามาหยามแกขนาดนั้นนะยัยหมวย!”

หมวยเล็กรู้ว่าเพื่อนเป็นห่วง แต่เธอก็รู้สถานะตัวเองดีว่าควรอยู่ตรงไหน ความสัมพันธ์ของเธอกับเขามันชัดเจนตั้งแต่แรก นั่นคือแค่คู่นอน เขาให้แค่นี้มานานแล้ว ทั้งคู่ต่างมีผลประโยชน์ร่วมกัน เธอต้องการเงินส่วนเขาต้องการตัวเธอเพื่อคลายเหงา

มันก็เท่ากันแล้วไง

ไม่ใช่ว่าไม่เจ็บ ไม่ใช่ว่าไม่โกรธ แต่เธอทำอะไรไม่ได้ต่างหาก โวยวายไปก็เท่านั้นสุดท้ายก็แพ้อยู่ดีแถมคนอื่นจะรู้กันทั่วว่าเธอนั่นแหละที่หน้าด้าน

ให้มันจบที่เธอคนเดียวก็น่าจะพอแล้ว

เมื่อมาถึงร้านที่ตั้งใจทั้งคู่ก็พากันเดินเข้าไปนั่ง ร้านนี้ไม่ใช่ร้านหรูแต่มีชื่อเสียงเพราะดาราดังท่านหนึ่งได้รีวิวความอร่อยเอาไว้ อันที่จริงหมวยเล็กกับเพื่อนรู้จักร้านนี้ตั้งแต่เรียนปีหนึ่งแล้วแต่ตอนนั้นยังไม่ได้ดัง คนก็ไม่ได้เต็มร้านขนาดนี้

“จำได้ไหม ตอนที่เรามาครั้งแรกแทบไม่มีใครรู้ว่าร้านนี้อร่อย”

“นั่นสิ ตอนนั้นคือนั่งชิลมาก” หมวยเล็กบอกเพื่อนแล้วหัวเราะเบาๆ

นึกย้อนไปตอนนั้นชีวิตเธอมีความสุขกับการตะลอนขี่มอเตอร์ไซต์เที่ยวกินของอร่อยทั่วเมือง มาตอนนี้ทั้งงานพาร์ทไทม์ ไหนจะต้องไปเจอเพลิงเธอแทบไม่มีเวลาได้หาความสุขให้ตัวเอง

แต่อยู่กับเพลิงก็ใช่ว่าจะไม่มีความสุข ถึงแม้ว่าในสายตาคนอื่นเขาจะดูไม่เป็นมิตร ไม่เหมาะจะเรียนหมอ แต่ช่วงเวลาที่ได้อยู่กับเขามันก็มีเรื่องดีๆ บ้างเหมือนกันและนั่นอาจเป็นเหตุผลที่เธอต้องยอมรับว่าตัวเองกำลังรู้สึกกลัว

กลัวที่ต้องไปจากเขาในเวลาอันใกล้นี้

ลูกสาวรักเขาแล้วอะ ทำไงดี้!!

พี่เพลิงมันผีเข้าผีออกด้วยนะ คงโดนด่าโดนสาปทั้งเรื่องแน่ๆ 

ใครยังไม่กดหัวใจให้พี่เพลิง ช่วยกดให้ด้วยน้า กดเข้าชั้นด้วยนะฮับ