ไม่คิดมาก่อนเลยว่า สตรีตรงหน้าจะทำให้เขากระหายขึ้นมา ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้ เขาไม่เคยต้องการเรื่องเหล่านี้ แม้ว่าจะห่างหายเรื่องบนเตียงมานานแล้วก็ตาม

“เจ้าแน่ใจหรือ ว่าอยากทำ องค์หญิงอย่าทำเช่นนั้นนะ!”

นางเริ่มปลดสายคาดเอวออก เพราะเริ่มรู้สึกร้อน แต่อวี้หยางกลับพยายามดันนางออก อาการของนางคล้ายกับคนเมายาปลุกกำหนัด แต่เขาคิดว่า นางคงจะแค่ร้อนเพราะดื่มสุราเข้าไปมากเท่านั้นเอง

“องค์หญิง! แย่แล้ว ๆ เมาทีไรเป็นเช่นนี้ทุกทีเลย”

ซานกงกงพยายามดึงตัวนาง ออกมาจากอวี้หยาง แต่องค์หญิงเกาะแน่นและไม่ยอมปล่อย เขาจึงหันมาบอก

“ไม่เป็นไร พวกท่านทิ้งเอาไว้เถอะ ข้าจัดการเอง”

“แต่ว่าองค์หญิง ไม่เคยให้ผู้ชายเช็ดตัวให้ ข้าเองดีกว่าเจ้าค่ะ คุณชายแค่พยายามดึงองค์หญิงออกมาก็พอ”

“อะไรนะ เอ่อ... หากเจ้าว่าเช่นนั้นก็ได้”

เขาพยายามดึงตัวนางออก เมื่อองค์หญิงยอมปล่อยจึงค่อย ๆ จัดท่าให้นางใหม่ และลุกขึ้นมาทันที เขาสังเกตว่าทั้งสองคนไม่กล้ามองหน้าเขา และหลบสายตาทันที ซึ่งเขาเองก็แปลกใจ

“เอ่อ เช่นนั้นที่เหลือพวกท่านก็จัดการเถอะ”

“เชิญคุณชายกลับไปพักก่อนเถอะขอรับ”

“เช่นนั้นหากมีอะไรก็เรียกก็แล้วกัน”

กงกงเพียงแค่พยักหน้ารับเท่านั้น ส่วนสาวใช้อีกคนซึ่งเขาคิดว่านางน่าจะชื่อเจาอิน ได้แค่หันไปจัดการเช็ดตัวให้องค์หญิง

“ไป๋มู่... ไปไหนเล่าเจ้าหมาน้อย มานี่ก่อนมาให้ข้าจูบหน่อย ไป๋มู่”

“ปัดโธ่เอ๊ย หมดกันองค์หญิง เร็ว ๆ เข้ารีบเช็ดตัวให้องค์หญิงก่อน”

อวี้หยางปิดประตูแล้ว และเดินกลับเข้าไปในห้องของตัวเองทันที เมื่อเดินเข้ามาในห้องก็ต้องรีบปิดประตู เพราะองครักษ์ของเขา มารออยู่ข้างใน

“จิ่นหลง เจ้ามาตั้งแต่เมื่อใด”

“จิ่นหลง” องครักษ์ข้างกายของหรงอวี้หยาง ลอบเข้ามาในตำหนัก เขาเป็นหนึ่งในองครักษ์เงา ที่ยอดเยี่ยมมากที่สุดในชิงโจว การลอบเข้าตำหนักเต๋อหยวนที่ไม่ค่อยรัดกุม จึงมิใช่เรื่องยากสำหรับเขา 

“ท่านอ๋อง มีรายงานด่วนพ่ะย่ะค่ะ”

“เรื่องอะไร เหตุใดจึงทำให้เจ้าเร่งรีบเช่นนี้”

“ฝ่าบาทพึ่งเรียกองค์หญิงเข้าเฝ้า”

“ข้ารู้แล้ว ดูเหมือนว่าน่าจะมีปากเสียงกัน ข้าเห็นที่แก้มของนางมีรอยคล้ายฝ่ามือ”

“พ่ะย่ะค่ะพระองค์คิดถูกแล้ว ฝ่าบาทตบองค์หญิง ต่อหน้าพระสนมอิ่นจริง ๆ พ่ะย่ะค่ะ”

“ว่าอย่างไรนะ เกิดอะไรขึ้น”

“เห็นว่าเพราะพระสนมทราบว่า องค์หญิงใช้เงินซื้อตัวท่านมาจากหอหรูเยว่ ตอนนี้ฝ่าบาทกำลังให้คนในวัง ตามสืบเรื่องของพระองค์ กระหม่อมกังวลเลยรีบมาแจ้งก่อน เกรงว่าอีกไม่นานคงจะถูกเรียกเข้าเฝ้า”

“เป็นเช่นนี้เอง เช่นนั้นก็ง่ายเลย”

“ท่านอ๋อง จะทรงประมาทมิได้นะพ่ะย่ะค่ะ เรายังมิทราบเลยว่าฮ่องเต้แคว้นอวิ๋น คิดเช่นไรกับชิงโจว”

“แต่ถึงอย่างไร แคว้นเล็กอย่างแคว้นอวิ๋น ก็มิกล้าทำศึกกับแคว้นฉินของเราหรอก ไท่จื่อของพวกเขา “จ้าวหานเซียว” เป็นสหายของข้า อีกอย่างพวกเขาไม่เคยก่อสงคราม หากไม่มีใครรุกรานดินแดนก่อน ข้าไม่ห่วงเรื่องนั้น”

“เช่นนั้น พระองค์จะเปิดเผยตัวตนหรือพ่ะย่ะค่ะ”

“ไม่ ข้าแค่จะรอดูว่าฝ่าบาทจะทำเช่นไร วันนี้พระองค์ลงมือตบตีองค์หญิง ที่ได้ชื่อว่ารักมากที่สุด คิดว่าระหว่างทั้งสอง คงมีสนมอิ่นเป็นตัวแปร”

“พ่ะย่ะค่ะ เช่นนั้นกระหม่อม จะส่งคนของเราไปที่ตำหนักพระสนม จับตาดูนางเอาไว้”

“อืม เช่นนั้นก็ดี”

“เอ่อ…”

“ยังมีสิ่งใดอีก”

“มะ ไม่มีแล้วพ่ะย่ะค่ะ เพียงแต่ว่า… กะ แก้มของท่านอ๋อง”

“ทำไม”

เขาเดินไปส่องคันฉ่องที่ด้านข้าง และจึงรู้ว่าเหตุใดก่อนหน้านี้ ทั้งสาวใช้และซานกงกง ถึงได้ตกใจและไม่กล้ามองหน้าเขา ที่แท้เป็นเพราะสีชาดที่แดงจัดขององค์หญิง ติดอยู่ที่ปากและแก้มของเขานั่นเอง

“หึ น่าเกลียดยิ่งนัก”

“ท่านอ๋อง นี่พระองค์…”

“ข้าก็แค่ไหลไปตามเหตุการณ์ หากไม่ทำเช่นนี้จะเป็นที่โปรดปรานของนางได้เช่นไรกัน”

แต่จิ่นหลงยังคงตกตะลึงอยู่ ผู้เป็นนายมิเคยแตะต้อง หรือสัมผัสริมฝีปากของสตรีคนใดมาก่อน แม้แต่สตรีสูงศักดิ์ของชิงโจว ซึ่งหมายปองพระองค์ ก็ไม่เคยมีผู้ใด ได้จุมพิตจากท่านอ๋องมาก่อน แต่ภาพที่เขาเห็นตรงหน้านี้ ราวกับว่าท่านอ๋อง ไปข่มขืนสตรีมาเช่นนั้นเลย

“จิ่นหลง!”

“พ่ะย่ะค่ะ”

“เจ้าเหม่อลอยอะไร รีบไปได้แล้ว อย่าลืมเรื่องที่หอหรูเยว่ด้วย จัดการให้เรียบร้อย อย่าทิ้งร่องรอย หากว่ามีคนไปสืบก็สั่งให้จิ้งเจาจัดการ นางรู้ว่าควรจะพูดอย่างไร”

“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมทูลลา”

จิ่นหลงกลับไปแล้ว ท่านอ๋องจึงรีบเดินมาหยิบผ้าไปเช็ดรอยชาดสีแดงออกอย่างใจลอย 

‘สีชาดนี้อยู่ที่ริมฝีปากนาง หากนางเป็นสตรีบ้าตัณหา ดังที่รู้มาก่อนหน้านั้น เหตุใดจึงไม่ทำเรื่องเช่นนี้ กับชายในศาลาริมสวน อีกอย่างเหตุใดเมื่อกงกง และสาวใช้ของนางเห็นข้าจูบกับองค์หญิง ถึงได้หน้าแดง’

“นี่มันเรื่องอะไรกันแน่ องค์หญิงของพวกเจ้า ก็มิใช่สตรีพรหมจรรย์เสียหน่อย… มิใช่หรือ เรื่องนี้มันเป็นอย่างไรกันแน่นะ”

วันถัดมา

องค์หญิงเดินออกมาจากห้อง ซึ่งจังหวะเดียวกันอวี้หยางก็เดินกลับมาที่ห้อง เพื่อจะมาปลุกนาง

“องค์หญิงท่านตื่นแล้วหรือ"

“เจ้าเองก็เช่นกัน”

“ข้าน้อยกำลังจะมาเรียกท่าน ไปเสวยอาหารเช้า”

“อ้อ เช่นนั้นก็ไปสิ”

ดูเหมือนว่าท่าทางขององค์หญิง จะมิได้แตกต่างไปจากเดิม เหมือนกับว่านางจำอะไรไม่ได้เลย เกี่ยวกับเรื่องที่จูบเขาเมื่อวาน นางยอมให้เขาจับมือ และพาไปนั่งที่โต๊ะเสวย

“มองอะไร ยังไม่เป่าข้าวต้มแล้วมาป้อนข้าอีก”

“ป้อนหรือ”

“คุณชายอวี้ ปกติแล้วทุกคนก็ทำเช่นนี้เหมือนกัน ท่านมิได้ฟังที่จิ้งมาม่า บอกมาก่อนหน้านี้หรอกหรือ”

สีหน้าของเขาทำเอาอันหลินแปลกใจ แต่ก็ไม่อยากจะบังคับ นางจึงหันไปสั่งสาวใช้ของตัวเองแทน

“เจาอินเจ้าออกไปเถอะ ไปบอกซานหูว่า อีกเดี๋ยวข้าจะไปฟังฉินในสวน ยกฉินไปให้คุณชายอวี้ด้วย”

“เพคะองค์หญิง”

เมื่อเจาอินเดินออกไปแล้ว นางจึงยกชามข้าวมาตรงหน้า และเริ่มตักกินเอง

“เอ่อ ไม่ให้ข้าป้อนแล้วหรือ”

“ไม่ต้องหรอก วันนี้ข้าอยากกินเอง อีกอย่างบางเรื่อง ถ้าเจ้าไม่อยากทำ ก็ไม่จำเป็นต้องฝืนใจหรอก แค่บอกข้ามาก็พอ มือของเจ้ามีไว้ใช้บรรเลงฉิน ไม่ควรทำอย่างอื่นที่เสี่ยงจะบาดเจ็บ”

“เช่นนั้นข้าไป…”

หมับ!

นางหันไปคว้าข้อมือของเขาเอาไว้ และหันมามอง

“นั่งลง เดี๋ยวเจ้าเดินออกไปกับข้า ระหว่างช่วงเวลานี้ ต้องตัวติดข้าตลอด ห้ามห่างกายข้า อีกอย่างหากข้าสั่งให้เจ้าทำสิ่งใด จงรีบทำทันทีโดยมิต้องถาม ห้ามแม้แต่จะขัดคำสั่ง และต่อให้ข้าทำสิ่งใดกับเจ้า ก็ห้ามขัดขืนเป็นอันขาด จงจำเอาไว้ให้ดี หากว่าเจ้าทำไม่ดี ข้าจะส่งเจ้ากลับไปหอหรูเยว่ทันที”

อวี้หยางได้แต่นึกแปลกใจ แต่พยายามจะไม่ถามนางออกมาตรง ๆ เขาแค่พยักหน้าเพื่อรับคำสั่ง และหยิบผ้าสะอาด ไปเช็ดปากให้นางอย่างเบามือ อันหลินหันมามองเขานิ่ง เมื่อเขาทำเช่นนี้

“ปากท่านเลอะหมดแล้ว ข้าบอกแล้วว่า ควรป้อนท่านจะดีกว่า ดูเหมือนว่าท่านไม่ค่อยมีสมาธิเท่าใดเลย”

“ข้า…”

เขาดึงชามข้าวมาตรงหน้า และตักข้าวมาเป่าให้นาง พร้อมกับป้อนถึงปากอย่างเอาใจ อันหลินหันไปมองเขา และต้องตกอยู่ในภวังค์ เพราะความหล่อเหลาและช่างเอาใจตรงหน้า ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า เขาทำให้นางหัวใจเต้นแรงกว่าปกติ

“ข้าอิ่มแล้ว”

“เช่นนั้นก็ดื่มน้ำสักหน่อย แล้วค่อยไปฟังข้าบรรเลงฉิน”

นางดื่มน้ำและสำลักออกมาเล็กน้อย เขาจึงจับปลายคางนางเข้ามาและเช็ดปากให้อีกครั้ง สตรีตากลมหน้าขาวเนียน ผุดผ่องราวกับหิมะแรกในฤดูหนาว สั่นและหน้าแดงนิด ๆ เมื่อเขาเข้าใกล้เช่นนี้ เสียงหัวใจของนางเต้นแรงจนเขาได้ยินชัดเจน

“ดูเหมือนว่าท่านจะเหม่อลอยมากเกินไปแล้ว เพียงแค่ดื่มน้ำก็กัดปากตัวเองจนเป็นรอยได้ มานี่เถิดข้าจะเช็ดให้”