บทที่ 7 เหตุผลในการแต่งงาน

จึงเป็นที่มาของการปฏิบัติกับฮูหยินใหม่เช่นนี้  เริ่มจากเจ้าบ่าวไม่มาเข้าพิธีให้เจ้าสาวเข้าพิธีกับป้ายชื่่อของเขาและพออีกวันก็สั่งให้ย้ายเรือนไปอยู่เสียไกล เหมือนชิงชังรังเกียจนางนักหนา  แต่ก็ไม่มีผู้ใดกล้าตั้งคำถามกับเจ้าของจวนว่าเหตุใดเขาจึงย้ายภรรยาที่เพิ่งแต่งงานกันใหม่ไปอยู่เสียไกลเช่นนั้น  บ่าวชายและสาวใช้สองสามคนมาช่วยกันขนข้าวของๆเจ้าสาวหมาดๆ แล้วก็พากันกลับไป

เยว่ซินและหย่งหลิวพากันเดินสำรวจเรือนน้อยหลังใหม่ที่พวกนางเพิ่งย้ายเข้ามาอยู่   เรือนนี้แม้ไม่ใช่เรือนใหม่นัก แต่ก็พออยู่ได้ ยังไม่ต้องซ่่อมแซมสิ่งใด  พ่อบ้านของจวนก็สั่งให้คนมาทำความสะอาดเอาไว้แล้ว ตุ่มน้ำหลังบ้านก็มีบ่่าวไปตักน้ำมาใส่จนเต็มทุกตุ่มแล้ว ครัวเล็กด้านหลังก็สามารถใช้ทำอาหารได้หากพวกนางต้องการ ห้องสุขาที่อยู่ด้านหลังเรือนอีกฝั่งหนึ่งของครัวก็ยังใช้งานได้ดี  แต่ในห้องนอนของคุณหนูไม่มีถังอาบน้ำใบใหญ่ กับฉากกั้นสำหรับไว้แต่งตัว

“ คุณหนูเจ้าคะ แล้วคุณหนูจะอาบน้ำอย่างไร ในห้องไม่มีอ่างอาบน้ำนะเจ้าคะ หรือเราจะบอกให้พ่อบ้านนำมาให้ ” หย่งหลิวเมื่อเดินสำรวจจนทั่วเรือนแล้วก็หันมาถามนายหญิงของตนเอง

“  ไม่เป็นไร ข้าอาบที่ห้องน้ำด้านหลังก็ได้ เราเพิ่งย้ายมาอยู่และเจ้าของจวนเขาก็ไม่่ค่อยจะชอบข้านัก ข้าเดินไปอาบที่ห้องด้านหลังก็สะดวกดี หากตอนเช้าๆ หากไม่มีบ่าวมาช่วยเจ้ายกน้ำร้อน เจ้าก็จะเหนื่อยเกินไปอีก  ข้าอาบในห้องด้านหลังก็ดีแล้วสะดวกดีทุกอย่าง ”  เยว่ซินบอกกับสาวใช้แล้วนางก็เดินไปทรุดนั่งที่ตั่งตัวใหญ่ในห้องโถงเล็กหน้าเรือน  แล้วหันมองสำรวจรอบๆห้อง

“ ตอนนี้ข้ายังไม่อยากจะให้มันวุ่นวายมากนัก  เพราะก็ยังไม่รู้ว่าเราจะอยู่ที่นี่ไปได้นานอีกสักแค่ไหน เพราะข้าแต่งงานเข้ามาในจวนนี้ ไม่ได้เกิดจากความรัก เขาไม่ใช่บุรุษที่พึงใจต้องการแต่งข้าเข้ามาเป็นฮูหยิน แต่เขาไปสู่ขอข้าด้วยเหตุผลอื่น เราอยู่กันไปก่อน แล้วค่อยๆหาทางแก้ไขกันไป ข้าเองก็ยังไม่รู้ว่าจะอยู่ที่นี่ได้อีกนานแค่ไหน ” เยว่ซินบอกกับสาวใช้ของตนเอง 

และคำตอบที่เยว่ซินข้องใจเรื่องที่บุรุษแสนจะเย็นชาและดูเกลียดชังนางมากเช่นนี้จะไปสู่ขอนางมาเพื่ออะไร  และทำไมเขาถึงตัดสินใจไปสู่ขอนางทั้งๆที่ไม่เคยพบกันมาก่อนด้วยซ้ำ ก็เฉลยออกมาโดยที่เยว่ซินไม่ต้องรอคำตอบจากชายผู้นั้น

ตอนบ่ายของวันนั้น จางอี้หลานก็ย่างกรายมาที่เรือนหลังเล็กของฮูหยินหมาดๆ ของพี่ชาย  นางเดินเข้ามาโดยไม่ได้ขออนุญาตและเมืื่อพบกับเยว่ซินที่นั่งเย็บผ้าม่านอยู่ที่โต๊ะกลมกลางห้อง  นางก็เหยียดยิ้มอย่างเย้ยหยัน “  ในที่สุดเจ้ากับสามีของข้าก็มิอาจจะสมรักกัน  ข้าล่ะสะใจจริงๆ ตอนนี้พี่เว่ยหลงไม่อยู่เขาออกไปพบลูกค้าที่ต่างเมือง คงจะยังไม่รู้ว่าชู้รักเปลี่ยนใจไปแต่งงานกับพี่ชายของข้าเสียแล้ว ข้าอยากจะเห็นหน้าของเขานักว่าจะเป็นเช่นไร ”

เยว่ซินชะงักมือที่กำลังทำงานง่วน นางพลันเข้าใจในทุุกเรื่องราวได้ทันที  โดยที่จางอี้หลานไม่ต้องอธิบายความใดๆมากไปกว่านี้

“ เป็นเจ้าสินะที่ให้พี่ชายไปสู่ขอข้าทั้งๆที่เขาก็ไม่เคยพบข้ามาก่อน ” อี้หลานเหยียดยิ้ม แต่ไม่ได้ตอบว่ากระไร “ ข้าจะบอกเจ้าอีกครั้งนะ ว่าข้าไม่ได้เป็นอะไรกับสามีเจ้า เราคบกันแค่เพียงสหายเก่าที่เคยรู้จัก เขากับข้ารู้จักกันมานานแล้ว ตั้งแต่เรายังเด็ก เขาพบกับข้าเพียงสนทนากันเช่นสหาย ไม่ได้สิ่งใดเกินเลย และมันไม่มีทางเปลี่ยนความจริงนี้ไปได้ ” เยว่ซินพยายามบอกกับจางอี้หลานมาหลายครั้งแล้ว  หากนางไม่หึงหวงสามีจนหน้ามืดตามัวก็คงจะพอมีสติอยู่บ้าง แต่นี่นางไม่เคยเชื่อเลย แม้เยว่ซินจะพร่ำอธิบายอย่างไร 

หลังๆ เยว่ซินจึงได้เลิกอธิบาย  สตรีเช่นจางอี้หลาน เป็นสตรีที่ไร้เหตุผล เอาแต่อารมณ์และความรู้สึกของตนเองเป็นใหญ่นางคงจะรักเว่ยหลงสามีของนางมาก  จนขาดสติ  เขาใกล้ชิดและคบหากับสตรีใดก็มิได้  นางมักจะเอะอะอาละวาด จนทำให้สามีที่เคยรักใคร่นางกลับกลายเป็นเบื่อหน่าย  แต่เยว่ซินก็มองออกว่าที่จริงแล้วเว่ยหลงรักภรรยา  ไม่เช่นนั้นเขาไม่แต่งงานกับนางหรอก เว่ยหลงเป็นชายหนุ่มที่หล่อเหลา รูปร่างองอาจผึ่งผาย และฐานะร่ำรวย  เขาจะเลือกสตรีนางอื่นก็ได้ แต่เขาเลือกจางอี้หลานก็คงเพราะรักนางนั่นแหละ 

“ ข้าไม่เชื่อหรอก ข้ามองออกว่าเจ้ากับสามีข้าไม่ใช่คบหากันเช่นสหาย  เขาหลงรักเจ้า แต่บังเอิญต้องมาแต่งงานกับข้าเสียก่อน เขาเคยสารภาพกับข้าว่าเขาอยากจะรับเจ้าเป็นฮูหยินอีกคน  แต่เรื่องนั้นข้าไม่มีทางยอมเด็ดขาด  ให้ข้าตายเสียยังดีกว่า ที่จะให้สามีของข้ารับเจ้ามาเป็นเมียน้อย ข้าไม่มีทางยอมได้ แต่ตอนนี้ข้าไม่ต้องกังวลเรื่องนั้นอีกแล้ว เพราะเจ้าแต่งงานกับพี่ชายของข้าแล้ว  และข้าก็ได้ยินสาวใช้พูดกันว่าเขามาเข้าหอกับเจ้าแล้ว  

เป็นอย่างไรบ้างเล่า พี่ชายของข้า เขาหล่อเหลา และมีเสน่ห์กว่าเว่ยหลงมาก  แต่อย่าได้หลงคิดไปล่ะ ว่าพี่ชายของข้าที่เป็นถึงแม่ทัพอนาคตไกล  จะรับเจ้ามาเป็นฮูหยินของเขาจริงๆ เขาแค่ช่วยข้าเท่านั้น  แต่ครั้นจะรับเจ้ามาเป็นแค่อนุ ก็ไม่สมบทบาท เพราะเขาอยากจะให้สามีของข้าตัดใจจากเจ้าให้ได้อย่างเด็ดขาด  เพราะบัดนี้แม้แต่ความสาวเจ้าก็ไม่มีเหลือไว้ให้กับสามีของข้าแล้ว สะใจยิ่งนัก ” แล้วจางอี้หลานก็เดินออกไปพร้อมกับหัวเราะอย่างชอบใจ ที่เรื่องราวมันลงตัวสมดังใจของนาง

ทิ้งให้เยว่ซินและหย่งหลิวอึ้งงันมองตามร่างของสตรีนางนั้นกับสาวใช้ของนางจนลับตา “ คุณหนูเจ้าคะ ” หย่งหลิวจับแขนของนายหญิงของตนเหมือนต้องการปลอบประโลมนาง “ ข้าไม่เป็นไร ข้าไม่ได้เสียใจเรื่องเว่ยหลงหรอก เพราะข้าพูดความจริงกับนางมาตลอดแต่นางไม่เคยเชื่อข้า  

เรื่องเว่ยหลงข้าก็ไม่เคยคิดสิ่งใดเกินเลยกับเขา  เพียงแค่เห็นใจเขาเพราะเขาทุกข์ใจที่ภรรยาของเขาเป็นสตรีที่ขาดสติเช่นนี้เท่านั้น  ข้าไม่ได้คิดอะไรกับเขา  แค่เห็นใจเขาในฐานะสหายเก่าเพียงเท่านั้น เขาแค่มาพูดจาปรับทุกข์กับข้าฉันท์คนรู้จักกันมาแต่เก่าก่อน  แต่อี้หลานไม่เข้าใจเท่านั้นเอง ”

เยว่ซินบอกกับหย่งหลิวไปตามตรง  ทั้งสองได้แต่หนักใจที่เรื่องราวมันบานปลายไปเช่นนี้  แต่ก็ไม่รู้จะแก้ไขสิ่งใดได้ เพราะทุกๆอย่างมันก็ล่วงเลยมาจนกลายเป็นเช่นนี้ไปเสียแล้ว 

ด้านแม่ทัพจางที่เมื่อโผเผออกมาจากเรือนหลังเล็กนั่นในตอนรุ่งสางแล้ว  ก็กลับเข้าไปนอนในเรือนหลักของตนเอง  จวนแม่ทัพนี้ยังไม่มีฮูหยินที่คอยจัดการเรื่องต่างๆในเรือน  แทบทุกเรื่องจึงต้องอาศัยพ่อบ้านจางคอยดูแล  ส่วนเรื่องบัญชีรายรับรายจ่ายในจวนนั้น แม่ทัพหนุ่มที่ไว้ใจพ่อบ้านจางก็ให้พ่อบ้านดูแลในเรื่องนี้ไปด้วยเพราะเขายังไม่มีฮูหยินมาแบ่งเบาภาระเรื่องนี้  

แม่ทัพหนุ่มแต่งงานแล้วก็จริง แต่ก็ยังไม่อาจจะวางใจให้ฮูหยินชั่วคราวนั่นมาดูแลจวนได้ เพราะทั้งเขาและพ่อบ้านจางที่เป็นคนเก่าคนแก่ของเขา  ต่างก็รู้ว่าสตรีนางนั้นที่เพิ่งแต่งเข้ามา 

และท่านแม่ทัพก็ไม่คิดจะยกย่องนางเป็นฮูหยินที่แท้จริงของเขา  เพราะเขาเคยบอกกัับพ่อบ้านเก่าแก่เอาไว้แล้ว ว่าหากปัญหาเรื่องของครอบครัวอี้หลานเสร็จสิ้นลงแล้ว ก็คงจะให้นางย้ายออกไปจากที่นี่  เพราะตอนนี้เขาก็ไม่ได้มีหนังสือสมรสอย่างถูกต้องกับนาง จึงสามารถเลิกรากันได้อย่างง่ายดายนัก

เขาอ้างกับบิดาของนางในวันแต่งงานนั้นว่าเขาติดราชการด่วน จึงทำให้มาเข้าพิธีแต่งงานไม่ได้ และก็เลยลงนามในหนังสือสมรสไม่ได้ด้วยเช่นกัน  เรื่องเหล่านี้เขาตั้งใจให้มันเป็นเช่นนี้อยู่แล้ว