บทที่ 8 ปากบอกไม่แต่ใจนั้นโหยหา nc

แม้ขณะนี้หน้านางก็ไม่อยากจะเห็น  และซ้ำยังโกรธตนเองอย่างมากที่ไปหลงไหลนางเข้าอย่างบ้าคลั่งและเหมือนยังติดใจอยู่จนบัดนี้  จึงสั่งให้สาวใช้ไปบอกให้นางย้ายเรือนออกไปอยู่ที่ริมกำแพง  ที่เป็นเรือนหลังสุดท้าย ให้ห่างจากเรือนหลักของเขาออกไปให้มากที่สุด  เพื่อที่เขาจะได้ไม่คิดแต่อยากจะไปหานางเหมือนคนบ้าที่ต้องคอยหักห้ามใจของตนเองเอาไว้

แม่ทัพหนุ่มเข้านอนเพราะเหนื่อยล้าไม่น้อยจากการร่วมรักที่เร่าร้อน ดุเดือด และสุขสมอย่างไม่เคยมาก่อนจนเขาตกใจที่เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นกับเขา   แม้จะเหน็ดเหนื่อยไม่น้อย  แต่ไม่อาจจะข่มตานอนหลับได้ เขานอนลืมตาโพลง ด้วยไม่รู้จะจัดการกับความรู้สึกของตนเองอย่างไรและไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขากัน  

เขาไม่อยากจะยอมรับกับตัวเองเลยว่าติดใจนาง  ติดใจเหลือเกิน  ติดใจจนแทบจะรอไม่ไหวที่จะไปที่เรือนเล็กซ่อมซ่อนั้นอีกในคืนต่อๆไป  เจ้าใจของเขามันบ้านัก  แม้จะรู้ว่าย้ายนางไปที่เรือนเล็กเกือบจะริมกำแพงจวนแล้ว  แต่ก็ร่ำๆ แต่อยากจะไปหานาง  เขาให้เหตุผลกับตนเองว่าเขาเพียงแค่ต้องไปทำตามหน้าที่ให้นางตั้งครรภ์อย่างรวดเร็วที่สุดเพื่อให้แน่ใจว่าเจ้าน้องเขยนั่นจะตัดใจจากนางได้อย่างเด็ดขาด

เมื่อนางตั้งครรภ์แล้วเขาก็จะเป็นอิสระไม่ต้องจำใจไปหานางแล้วอีกแล้ว  เพราะเขาคิดว่าสิ่งที่ดีที่สุดที่จะกางกั้นไม่ให้เจ้าน้องเขยตัวดีเกิดมีความหวังในตััวของชู้รักขึ้นมาอีกก็คือให้นางตั้งครรภ์บุตรของเขาเสีย  และเขาก็จะให้นางอยู่เลี้ยงดูบุตรของเขาในจวนนี้แหละ  จนเมื่อแน่ใจว่านางกับเจ้าน้องเขยของเขาจะไม่คิดจะหวนกลับมายุ่งเกี่ยวกันแล้ว  ก็ค่อยให้เงินนางไปก้อนหนึ่ง แล้วค่อยไล่นางไป เขาจะเลี้ยงดูบุตรของเขาที่เกิดจากนางเอง  เพราะเด็กน้อยที่จะเกิดมาก็คงไม่เกี่ยวกับเรื่องของผู้ใหญ่  แต่มันจริงหรือที่เขาจำใจ จำใจร่วมรักอย่างเร่าร้อนกับนาง จำใจที่ร้องครวญครางอย่างบ้าคลั่ง สุขสมสุดๆอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขาก็ตอบตนเองไม่ได้

ค่ำคืนนั้น แม่ทัพหนุ่มก็เดินมายังเรือนหลังเล็กซ่อมซ่อท้ายจวนนั้นจนได้   ทั้ง ๆที่เขาบอกกับตนเองว่าคืนนี้เขาจะไม่มา เขาหางานวุ่นวายให้ตนเองทำเพื่อจะได้ลืมเวลาที่จะต้องมาที่เรือนเล็กหลังนี้  เมื่อไม่มีงานให้ทำแล้วก็ร่ำสุราอยู่ที่เรือนหลัก แต่ยิ่งร่ำสุราไปก็ยิ่งโหยหานาง  ยิ่งเมายิ่งคิดอยากแต่จะไปหานาง  ภาพที่เขาโยกขย่มนางยิ่งผุดขึ้นมาไม่หยุด จนเขาทนต่อไปไม่ไหว จึงได้ลุกขึ้น เขาคงแค่หลงไหลนาง และติดใจของใหม่  เพราะในจวนนี้ไม่มีหญิงอุ่นเตียงมาก่อน 

หากไปหานางบ่อยๆเข้าก็คงจะเบื่อไปเอง อีกหน่อยก็เฉดหัวนางออกไปให้พ้นจากจวน แล้วเขาก็จะลืมนางไปเองในที่สุด แต่ในเมื่อตอนนี้เขายังไม่เบื่อ ก็เชยชมนางดังเช่นหญิงคณิกาผู้หนึ่งเท่านั้น มันจะเป็นอะไรกันเล่า แม่ทัพหนุ่มบอกกับตนเองขณะที่เดินดุ่มๆไปยังเรือนหลังเล็กนั่น 

จนเมื่อพยายามเปิดประตูหน้าเรือนแล้วมันเข้าไม่ได้ เพราะติดล็อคด้านใน  นางล็อคประตูทำไมกัน ไม่รู้หรือว่าสามีจะมาหาในตอนกลางดึก เป็นเมียภาษาอะไรกัน ไม่รู้ว่าตนเองมีหน้าที่ปรนนิบัติสามี  แต่งงานเข้ามาในจวนเขาแล้ว คิดจะมาอยู่เฉยๆ ไม่ทำหน้าที่ของตนเองหรืออย่างไรกัน  

แม่ทัพหนุ่มคิดอย่างขุ่นเคืองเล็กน้อย เมื่อพบอุปสรรคที่ทำให้เข้าไปในเรือนไม่ได้อย่างที่ต้องการ  เขาเหาะเหินขึ้นไปบนหลังคา แล้วไปหย่อนตัวลงในครัวเล็กหลังบ้านที่มีช่องว่างระหว่างหลังคาทำให้พอจะหย่อนตัวลงไปได้  เขามองไปที่ห้องเล็กของสาวใช้คนสนิทของนางที่คงจะนอนแล้ว เรือนนี้มีห้องนอนเล็กด้านหน้าครัว  เขาเห็นปิดไฟมืดแล้ว  และไม่ได้ยินเสียงอะไร  แม่ทัพหนุ่มเดินเข้าไปในตัวเรือน แล้วมุ่งไปที่ห้องนอนที่ใหญ่ที่สุดของเรือน

เขาเปิดประตูออก โชคดี ประตูห้องนอนไม่ได้ปิดสนิท ริมฝีปากหนายกยิ้ม  เขาหันมาปิดประตูลงให้สนิทแล้วก็หันกลับเดินไปที่เตียงนอนหลังเล็ก  แม่ทัพหนุ่มสบถเบาๆ เขาลืมไปสนิท เตียงนอนในเรือนนี้หลังเล็กนัก แล้วเขาก็หันมองไปรอบๆ พรุ่งนี้คงจะต้องให้พ่อบ้านจางมาจัดการเรื่องเปลี่ยนเครื่องเรือนใหม่ทั้งหมด  

ส่วนเตียงนอนคงจะต้องเปลี่ยนเป็นหลังใหญ่และฟูกต้องหนานุ่มเพราะเขาชอบนอนเตียงเช่นนั้น เพราะตัวของเขาใหญ่ นอนฟูกแผ่นเล็กที่นางนอนอยู่ในตอนนี้ไม่สบายตัวเลย  แต่วันนี้เขาคงจำต้องนอนกับนางที่นี่   เขาเห็นร่างอวบอัดที่ขาวผ่องที่ตัวของเขาจดจำได้หมดว่าเรือนร่างนั้นนุ่มมือเพียงใด  มีตำหนิไฝฝ้าที่ตรงไหนบ้าง ริมฝีปากหยักยกขึ้นนิดๆอย่างพึงใจ 

นางนอนห่มผ้าแล้วนอนตะแคงหันหลังให้เขา จึงได้เดินช้าๆตรงไปที่เตียงนอน เขาจ้องมองเตียงนอนหลังเล็กนั่น แล้วก็ขัดใจเล็กน้อย  เขาคิดว่าคงจะต้องสั่งเปลี่ยนเป็นหลังใหญ่กว่านี้จริงๆ เพราะเขาตัวใหญ่ ต้องการนอนกลิ้งเกลือกให้สบายตัว นอนเตียงหลังเล็กแคบ ๆ เช่นนี้นี้มันอึดอัด  แม่ทัพหนุ่มครุ่นคิดขณะจ้องมองเตียงที่นางกำลังนอนหันหลังให้เขาอยู่ ขนาดไม่คิดจะมานอนกับนางบ่อยๆ แต่ก็คิดไปถึงขั้นจะเปลี่ยนเตียงนอนให้หลังใหญ่ขึ้น แต่ตัวเขาเองก็ยังไม่รู้ตัว 

แม่ทัพหนุ่มถอดเสื้อคลุมที่เขาสวมมาเพียงแค่ตัวเดียวออกจนร่างล่ำสันเปลือยเปล่า  แล้วเขาจึงได้ทรุดนั่งด้านหลังของนางแล้วเลิกผ้าผวยที่นางใช้ห่มนั้นออกเบาๆ นางสวมชุดนอนสีขาวตัวบางเบาเช่นเมื่อคืนก่อนมันเป็นผ้าป่านเนื้อบาง กางเกงสีขาวผ้านุ่มลื่นที่บัดนี้เขาเห็นก้นงามงอนของนางชัดเจน ก้นอวบอัดนั้นเมื่ออยู่ในกางเกงผ้าเนื้อนุ่มบางเบานั้นมันเย้ายวนเหลือเกิน 

แม่ทัพหนุ่มจ้องมองก้นงามงอนนั้นแล้วกลืนน้ำลาย  นางยั่วยวนเขาได้ง่ายดายแม้นางจะไม่ได้ตั้งใจ  มือหนายื่นไปลูบไล้ก้นอวบอัดนั้นเบาๆ ลูบไล้ไปมาครู่หนึ่งเขาก็ดึงรั้งกางเกงผ้าเนื้อนุ่มนั้นลงมาตามขาขาวอวบของนาง  เปิดเผยก้นอวบขาวผ่องที่มันทำให้เขายิ่งอารมณ์พุ่งขึ้นอย่างรวดเร็ว  มือหนาดึกปมเชือกเส้นเล็กที่ร้อยรัดผ้าชิ้นเล็กที่ปิดเนินเนื้ออวบใหญ่ให้พ้นจากสายตาคมที่ไม่อยากให้มีสิ่งใดปิดบังเรือนร่างของนางเอาไว้จากเขา  เขาเป็นสามี มีสิทธิ์ทุกอย่างที่จะเห็นเรือนร่างของภรรยาของตนเอง

มือหนาพลิกร่างของนางลงนอนคว่ำ  ก้นอวบอัดขาวผ่องที่ยั่วยวนสายตาไม่น้อยยิ่งเหมือนเด้งเข้าหามือของเขา  มือหนาบีบเค้นมันอย่างอดใจไม่ไหว  เจ้าลูกชายตาเดียวของเขาบัดนี้แข็งขึงขึ้นไปหมด  มันอยากจะมุดเข้าไปในร่องอวบที่มองเห็นรำไรอยู่ตรงหน้า นิ้วแกร่งของเขาจึงค่อย ๆ สอดเข้าไปในร่องอวบของนางจากทางด้านหลังช้าๆ ค่อย ๆ สอดเข้าไปแล้วชักเข้าออกด้วยจังหวะที่ช้าๆแล้วค่อยเร่งความเร็วขึ้นจนกระแทกร่องอวบของนางอย่างรุนแรง “ อู๊ยยย อู๊ยยยย  อะไรกัน อะไร ” 

เยว่ซินสะดุ้งตื่นขึ้นนางรู้สึกทั้งเจ็บทั้งเสียวที่ร่องอวบและรู้สึกว่ามีน้ำรักของนางไหลซึมออกมา  นางพยายามหันศีรษะไปมองร่างหนาที่นั่งอยู่ข้างๆ เขากำลังเร่งกระแทกนิ่วแกร่งเข้าไปในร่องอวบของนางจากทางด้านหลัง  

“ ไม่นะ ไม่นะ อย่าทำอย่างนี้นะ อย่า อย่า อ๊าาา อ๊าา อ๊ะ ”  เยว่ซินพยายามที่จะกระเถิบหนีร่างแกร่งนั่น  แต่มือหนาอีกข้างของเขาจับนางเอาไว้มั่นทำให้ดิ้นหนีเขาไปไม่ได้ จำยอมให้เขาเร่งกระแทกนิ้วแกร่งเข้าออกจนกระทั่งสะโพกอวบของนางกระตุกเกร็งหลายๆครั้ง ปลดปล่อยน้ำรักออกมาอย่างมากมาย นางหอบหายใจด้วยความเหนื่อย แต่ก็สุขสมอย่างไม่อาจหลอกตนเองได้  ตัวของนางเหมือนล่องลอยขึ้นไปในอากาศ  ช่างเบาหวิวและเป็นสุขนัก