เล่ม 2 ตอนที่ 12 มิตรสหาย

           สามเดือนผ่านไป

          เหลียนเฟินเดินทางมุ่งหน้าไปที่ภูเขามู่ชิงเพราะมีไอปราณมารโผล่ขึ้นมาใจกลางหุบเขา ผู้คนต่างหมู่บ้านไม่อาจใช้ทางนี้ไปมาหาสู่กันได้ จำต้องอ้อมเขาลูกใหญ่ไกลกว่าหลายร้อยลี้เดือดร้อนไปตาม ๆ กัน

          เขาหยิบถุงย่ามมาเปิดดูข้างในเห็นของหวาน ขนม อาหาร และถุงเงินมากมายกองไว้

          “มิน่าเล่า ถึงได้หนักปานนี้” เหลียนเฟินส่ายหน้า เหล่าศิษย์พี่ศิษย์น้องของเขาพากันเอาของที่คิดว่าเหลียนเฟินจำเป็นต้องใช้ใส่เข้ามาเพิ่มด้วย กลัวขาดตกบกพร่องสิ่งใดแล้วจะลำบาก

          เขาลองใช้วิชาย่นระยะทางที่เพิ่งเรียนเมื่ออาทิตย์ก่อนเพราะเป็นห่วงชาวบ้านแถวนั้น แต่วิชาพวกนี้สิ้นเปลืองแรงไปไม่น้อย เหลียนเฟินจึงรู้สึกอ่อนเพลียคิดจะนอนนิ่ง ๆ ใต้ร่มไม้ใหญ่ หายเหนื่อยเมื่อใดจะรีบออกเดินทางในทันที

        เสียงใบไม้กรอบแกรบดังมาจากด้านหลังไม่ไกลนัก ชายหนุ่มผู้หนึ่งยิ้มแป้นด้วยความดีใจ เขาค่อย ๆ ย่องเข้ามาหาเหลียนเฟินที่กำลังนอนหลับเพราะไม่อยากรบกวน

        เหลียนเฟินร่ายอาคมรอบตัวเอาไว้จึงรู้สึกได้ว่ามีคนกำลังมุ่งหน้ามาหาเขาเพียงแต่ยังคงหลับตาไว้เพื่อดูลาดเลา

        จู่ ๆ เสียงเดินก็หยุดอยู่ไม่ไกลจากร่มเงาของต้นไม้ คนผู้นี้ราวกับหายไปเฉย ๆ

        เหลียนเฟินนึกสงสัยจึงลืมตาพลางลุกขึ้นมาดู “โอ๊ย!”  หน้าผากของเขาชนเข้ากับหน้าผากของอีกคนจนเผลออุทานออกมา

        “อาเฟิน” คนตรงหน้าเอ่ยปากทักทาย “เจ็บมากหรือไม่” เขาเอื้อมมือมาลูบหน้าผากของเหลียนเฟินอย่างอ่อนโยน

        “ข้าไม่เป็นไร” เหลียนเฟินถอยออกมา ไม่ค่อยคุ้นชินกับการกระทำเช่นนี้เท่าใดนัก

        หลิ่งอินหยิบตลับยาออกมาจากถุง ป้ายขี้ผึ้งในนั้นแล้วทำท่าจะทาบนหน้าผากของเหลียนเฟิน “ข้าขอโทษที่ทำเจ้าตกใจ”

        เหลียนเฟินตาโต ถึงจะรู้จักเขามาก่อน แล้วก็รู้ว่าเขาเป็นคนจิตใจดี เพียงแต่ว่าเขาดูสนิทสนมกับคนแปลกหน้าเร็วเกินไปแล้วกระมัง

        มือที่เร็วกว่าของเหลียนเฟินจับมือเขา ปลายนิ้วชี้ของหลิ่งอินจึงแต้มโดนหน้าผากของตัวเองแทน

        “ข้าดูแลตัวเองได้” เหลียนเฟินเอ่ยปาก

        “อาเฟิน เจ้ามาทำอันใดที่นี่” หลิ่งอินถามบ้าง เขาไม่คิดด้วยซ้ำว่าจะได้พบกันอีกเร็วเช่นนี้

        “ข้ามีเรื่องต้องตรวจสอบที่ภูเขามู่ชิง” เขาตอบตามตรง พลางจิ้มขี้ผึ้งมาทาหน้าผากของตนเอง

        “อย่างนั้นหรือ พอดีเลย ข้ากำลังจะกลับสำนักต้องผ่านทางนั้น ข้าขอไปด้วยได้หรือไม่” หลิ่งอินรอคำตอบพยายามเก็บสีหน้าคาดหวังของตนเองเอาไว้

        “ไม่รบกวน เจ้าคงจะมีงานต้องสะสางอีกเยอะ” เหลียนเฟินปฏิเสธ แต่คนตรงหน้ากลับทำสีหน้าหดหู่เมื่อได้ยินเขาตอบเช่นนั้น จึงกล่าวต่อ

        “แต่หากว่างานนั้นไม่เร่งด่วน เจ้ามาด้วยก็ได้”

        “ไม่เร่งด่วนเลย จริง ๆ นะ” คำเชิญชวนของเหลียนเฟินราวกับทำให้เขามีพลังใจขึ้นมาเสียอย่างนั้น เขาคิดถึงหน้าอาจารย์ในใจ อาจารย์กลับไปข้าจะรีบเร่งทำให้เสร็จนะขอรับ

        คืนนั้นทั้งสองคนจึงได้พักแรมในป่าด้วยกัน หลิ่งอินเห็นว่าเหลียนเฟินรู้สึกเพลียเขาจึงอาสาเฝ้ายามให้ตลอดทั้งคืน คอยดูกองไฟไม่ให้มอด

        เกรงว่าร่างบางจะหนาวแต่คงจะลืมไปว่าเหลียนเฟินเป็นศิษย์วังธาราเหมันต์ซึ่งเป็นสถานที่ที่ปกคลุมด้วยหิมะตลอดปี

        “เจ้าหลับหรือยัง อาเฟิน” เขาพึมพำเบา ๆ พลางแหงนหน้ามองท้องฟ้ายามค่ำคืน เวลานี้ดวงดาวทอแสงประกายระยิบระยับสวยงามนัก

        “ยัง เจ้าง่วงหรือ” เหลียนเฟินหันมามองหน้าเขา คิดว่าคงจะเหนื่อยจากการเดินทางเช่นกัน

        “ไม่หรอก ข้าแค่จะบอกให้เจ้านอนหลับฝันดี” น้ำเสียงนุ่มนวลทำให้ใจของเหลียนเฟินเต้นตึกตัก

        “เจ้าทำแบบนี้กับคนแปลกหน้าหรืออย่างไร” เหลียนเฟินถามสิ่งที่ตนเองสงสัย

        “แปลกหน้าหรือ ข้าเคยเจอเจ้ามาแล้ว ไม่นับว่าแปลก” หลิ่งอินแก้ตัว

        “เช่นนั้น ต้องถามว่าเจ้าสนิทสนมกับผู้อื่นเร็วเพียงนี้เลยหรือ”

        “อาเฟิน เจ้าอย่าได้บอกผู้ใด เดี๋ยวคนอื่นจะน้อยใจ ข้าสนิทสนมเร็วเพียงนี้กับเจ้าผู้เดียว” สีหน้าจริงจังของหลิ่งอินทำให้เขาต้องรีบพลิกตัวหันหน้าหนี “เอ๊ะ เจ้าง่วงแล้วหรือ”

        “อื้ม” เหลียนเฟินตอบสั้น ๆ คิดในใจว่าคนอะไรพูดออกมาได้ไม่เขินอาย

        หลิ่งอินยิ้มกว้าง พูดกับเขาอีกครั้ง “นอนหลับฝันดี อาเฟิน”

        เช้าวันต่อมา

        ทั้งสองคนจึงเริ่มออกเดินทางไปที่ภูเขามู่ชิงตามกำหนดการเดิม จากตรงนี้ไปจนถึงที่หมายต้องใช้เวลาประมาณสี่ห้าวัน ทำให้เหลียนเฟินและหลิ่งอินได้ใช้ช่วงเวลานี้ทำความรู้จักกันมากขึ้น

        “อาเฟิน พักเหนื่อยก่อนดีหรือไม่ อีกไม่เกินหนึ่งชั่วยามจะถึงใจกลางหุบเขามู่ชิงแล้ว หากที่นั่นมีปราณมารรุนแรงอาจเป็นอันตรายกับเจ้าได้” หลิ่งอินแนะนำเขาเพราะเป็นห่วง

        “อื้ม” เขาพยักหน้าแล้วปูผ้าบนพื้นหญ้าก่อนนอนเอนกายพักผ่อนตามที่หลิ่งอินบอก “คืนนี้ข้าเฝ้ายาม เจ้านอนเอาแรงเถิด”

        “แต่ว่า...” หลิ่งอินกำลังจะปฏิเสธแต่ถูกเหลียนเฟินห้ามไว้ก่อน

        “คืนก่อนเจ้าเฝ้ายามแล้ว ปล่อยให้เป็นหน้าที่ข้า ดูแลร่างกายเจ้าด้วย ข้ากลัวอาการของเจ้ากำเริบ” เวลานี้เหลียนเฟินรู้แล้วว่าเกิดเรื่องใดขึ้นกับหลิ่งอินในวัยเด็ก เขาจึงพยายามโน้มน้าวใจคนผู้นี้ แต่หลิ่งอินนั้นดื้อรั้นเหลือเกิน

        “เจ้าเป็นห่วงข้าหรือ” สีหน้าของเขาดีใจจนออกนอกหน้า

        “ไม่ใช่ ข้าเป็นห่วงร่างกายเจ้าต่างหาก” เหลียนเฟินส่ายหน้าถอนหายใจ แม้คนผู้นี้จะอายุมากกว่าเขาสองปี หากแต่ทำตัวเหมือนซิ่นเฉิงไม่มีผิด

        “อื้ม เข้าใจแล้วว่าเจ้าเป็นห่วง ข้าจะรีบนอนเดี๋ยวนี้เลย” เขาเอนตัวลงนอน หันหน้ามาหาเหลียนเฟินแล้วหลับตา

        เหลียนเฟินนั่งเงียบ ๆ อยู่ครู่หนึ่งจึงหันมามองใบหน้าของเขาบ้าง พูดพึมพำเบา ๆ “ฝันดี”

        ช่วงสายของวันทั้งคู่เดินทางมาถึงใจกลางหุบเขา ไอปราณมารปกคลุมจนมองไม่เห็นว่าด้านล่างเคยเป็นหนองน้ำมาก่อน เหลียนเฟินเดินไล่สำรวจจากทางซ้ายมือวนไปทางขวามือ ส่วนหลิ่งอินตรวจหาอาคมที่ซ่อนอยู่ในนั้น

        “พบอันใดหรือไม่” หลิ่งอินถามเขา สายตามองซ้ายมองขวาเหมือนเห็นเงาราง ๆ ในไอหมอก

        เหลียนเฟินส่ายหน้า มองตามหลิ่งอินพลันหยิบกระบี่เงินออกมาถือไว้ข้างกาย

        “อาเฟิน เจ้าถอยออกมา” หลิ่งอินพบอาคมหนึ่งถูกร่ายไว้ แต่ไม่แน่ใจว่ามันคืออะไร พลังรุนแรงที่บีบอัดปะทะกับพลังปราณของเขาไม่ขาดสาย

        ทันใดนั้น ไอหมอกที่อยู่ใจกลางก็เริ่มขยายตัวใหญ่ขึ้นราวกับจะกลบพวกเขาทั้งสองคนเข้าไปด้านใน

        เหลียนเฟินค่อย ๆ ก้าวถอยหลังไปพร้อมกับหลิ่งอิน ร่ายอาคมเตรียมพร้อม หากมีสิ่งใดไม่ชอบมาพากลจะได้ตั้งรับได้ทันท่วงที

        ห่างจากพวกเขาไม่ไกลนัก คนผู้หนึ่งกำลังยืนรอชมเรื่องสนุกด้วยความอยากรู้อยากเห็น รอยยิ้มมีเลศนัยดูเจ้าเล่ห์ไม่น้อย เพียงแค่ขยับมือเพียงเล็กน้อย ไอหมอกก็หนาขึ้นในพริบตา เหลียนเฟินและหลิ่งไม่ทันรู้ตัวด้วยซ้ำว่าถูกมันกลืนกิน