“จากที่เราอ่านโจทย์ข้อนี้เขาให้หาปริมาตรของถังเก็บน้ำที่เป็นทรงกระบอก ซึ่งมีสูตรอยู่ว่า-”
ตื่อดึ้ง! ตื่อดึ้ง! ตื่อดึ้ง!
ยังไม่ทันที่หนูนิดจะได้พูดจบเสียงไลน์กลุ่มคณะครูในโรงเรียนที่หนูนิดประจำการอยู่ก็ดังขึ้น เผยให้เห็นข้อความเดิม ๆ ที่มักปรากฎขึ้นบ่อยครั้ง
ผู้อำนวยการโรงเรียนxxx : ขอเรียนเชิญคณะครูทุกท่านเข้าร่วมประชุมด่วนที่ห้องประชุมใหญ่
ผู้อำนวยการโรงเรียนxxx : ขอให้มาในเวลานี้เลยนะครับ
“เฮ้อ! นักเรียนคะพอดีว่าครูมีประชุมด่วน ยังไงนักเรียนลองทำข้อนี้กันไปก่อนนะคะ” หนูนิดได้แต่ถอนหายใจและเดินออกจากห้องเรียนเพื่อไปห้องประชุม ก็อย่างว่าหน้าที่ครูไม่ได้มีแค่การสอน แต่มันก็ไม่ควรให้งานอื่นสำคัญกว่าการสอนไหมคะ!!! การที่ครูหยุดสอนเพื่อไปประชุมด่วนที่ไม่มีการแจ้งล่วงหน้าแบบนี้มันใช้ไม่ได้!!! ตัวเธอเองก็ได้แต่บ่นในใจเท่านั้น ไม่สามารถแก้ไขอะไรได้อยู่แล้ว
หึ! ก็หนูนิดครูสาวคนนี้เป็นเพียงครูผู้ช่วยที่ยังไม่ผ่านการประเมิน คนอื่นสั่งให้ทำอะไรก็ต้องทำไป แม้ว่าแทบจะไม่มีเวลานอนมาหลายวันก็ ต้อง ไหว!
กว่าจะเดินมาถึงห้องประชุมร่างอวบอิ่มของหนูนิดก็เปียกโชคไปด้วยเหงื่อ เธอเลือกเดินไปนั่งเก้าอี้ที่ว่างอยู่ด้วยท่าทางเหนื่อยหอบ ยังดีที่ครูท่านอื่นยังมากันไม่ครบ ยังพอมีเวลาให้เธอได้พักให้หายเหนื่อย หนูนิดเปิดโทรศัพท์เช็คการแจ้งเตือนจากแอพอ่านนิยายออนไลน์ นิยายที่อ่านค้างไว้เกือบสิบเรื่องได้อัพตอนใหม่รอให้เธอกดเข้าไปอ่าน ส่วนมากหนูนิดจะอ่านเรื่องแนวย้อนยุค ทะลุมิติ แม้จะรู้ว่าเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้และขัดกับจิตวิญญาณของครูคณิตศาสตร์อย่างเธอ
แต่แล้วยังไงจ๊ะ? ฉันอ่านเพื่อความบันเทิงรื่นเริงใจจ้ะ! ใครมันจะทำไม
หากถามว่าเธอเชื่อเรื่องการเกิดใหม่ การย้อนเวลา หรือชีวิตหลังการตายไหม เธอก็คงตอบไม่ได้เช่นกัน เรื่องแบบนี้อยู่ที่ความเชื่อหรือไม่ก็คงต้องพบเจอกับตนเองก่อนจึงจะบอกได้ว่ามีจริงหรือไม่ มันขึ้นอยู่กับความเชื่อส่วนบุคคล นั่งรอซักพักท่านผู้อำนวยการก็กล่าวเริ่มการประชุม
“ที่ผมเรียกทุกคนมาวันนี้ จะมาแจ้งเรื่องสัมมนาที่จะเกิดขึ้นในวันเสาร์และวันอาทิตย์ที่จะถึงนี้-”
วิ้ง~ หูของหนูนิดดับตั้งแต่รู้ว่าวันเสาร์ อาทิตย์นี้จะต้องไปทำงาน ไหนจะแผนการสอนที่ยังไม่ได้เขียน งานเอกสารต่างๆ ที่ต้องทำ แล้วยังมีสื่อการสอนที่ต้องเตรียมอีก โอ้ย~ ชีวิตนี้ทำไมมันยากเย็นนักนะ อยากกลับไปเรียนเหมือนเดิมจังเลย ที่ใครเขาว่าช่วงเวลาเรียนเป็นเวลาที่มีความสุขที่สุด สบายที่สุดน่าจะเป็นเรื่องจริงแฮะ
“เฮ้อ” ไม่รู้ว่าวันนี้หนูนิดถอนหายใจไปกี่ครั้ง งานเยอะแต่เงินเดือนน้อย แต่ละเดือนแทบไม่พอใช้จ่าย ดีที่ยังไม่มีหนี้สิน ถ้ามีหนี้มาสินอีกคงต้องขายตับไตใส้พุงกันแล้ว
แต่ก็เอาเถอะยังไงก็เป็นอาชีพที่เธอรักและเลือกเอง เธอรักการสอนเด็กๆ รักในวิชาคณิตศาสตร์ จึงอยากส่งต่อความรู้คณิตศาสตร์ที่การันตีด้วยเกียรตินิยมอันดับหนึ่งของมหาวิทยาลัยชื่อดังให้กับนักเรียน แม้จะมีบางครั้งที่ท้อกับระบบการศึกษา และสังคมในโรงเรียน แต่คนตัวคนเดียวอย่างหนูนิดก็คงมีแต่งานที่รายล้อมไปด้วยเด็กๆ เท่านั้นที่จะทำให้คลายความคิดถึงครอบครัวที่เฝ้ามองเธออยู่บนสวรรค์ได้หลังจากประชุมเสร็จหนูนิดก็มุ่งหน้ากลับไปห้องพักครูเพราะหากจะให้เธอ กลับเข้าไปสอนนักเรียนตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้ว ระหว่างเดินกลับในหัวของได้แต่คิดวางแผนว่าจะทำอะไรก่อนหลังไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้าง
“วันนี้ต้องเตรียมสื่อการสอนที่จะใช้พรุ่งนี้ก่อน แล้วค่อย…”
แต่จู่ ๆ เธอก็ได้ยินเสียงคนตะโกนโหวกเหวกมาจากด้านบน คงจะเป็นคนงานที่มาก่อสร้างตึก เธอจึงไม่ได้สนใจอะไรแล้วเดินต่อไปด้วยความเหนื่อยอ่อน ในหัวพลันคิดวางแผนว่าต้องทำอะไรก่อนหลัง ทว่า...
โครม~
ความเจ็บปวดมหาศาลบริเวณศีรษะฉุดรั้งไม่ให้ร่างกายของหนูนิดก้าวเดินต่อไปได้อีก สายตาพล่ามัวมองรอบข้างแทบไม่เห็น หนูนิดพยายามฝืนตัวเงยหน้ามองหาสาเหตุของความเจ็บปวด แต่ภาพสุดท้ายที่เธอเห็นคือแผ่นไม้ขนาดใหญ่ที่กำลังร่วงหล่นลงมาใส่ตัวเธอ
โครม~
