Chapter 5/2

Chapter 5

[5/2]

@โรม, อิตาลี่

(หมอชลกันต์ ทอร์ค)

1 ปีกว่าแล้ว ที่ผมแต่งงานและได้ใช้ชีวิตอยู่กับคนที่ผมรัก ตอนนี้ผมและหยกมีเจ้าตัวน้อยที่ชื่อปกป้องเข้ามาเติมเต็มชีวิตครอบครัวของเราให้สมบูรณ์มากยิ่งขึ้น แต่จะเรียกว่าครอบครัวสมบูรณ์แล้วก็คงจะไม่เชิงหรอก

เพราะถ้าให้สมบูรณ์แบบโดยวัดจากสิ่งที่คนทั่วไปมองก็คงต้องตอบว่าใช่ แต่ถ้าเอาตามจริงคำนิยามสำหรับผม ‘ครอบครัวสมบูรณ์แบบ’ ก็คงจะเป็นเรื่องของความรู้สึกรักกันของคนในครอบครัวมากกว่า

ซึ่งผมรับรู้แล้วก็สัมผัสได้มาโดยตลอดว่า แม่ของปกป้องก็ยังไม่เต็มร้อยเปอร์เซ็นต์สำหรับเรื่องนี้

แม้เวลาจะผ่านมานานมากแล้ว แต่ผมรู้ว่าปิ่นหยกยังคงมีความรู้สึกดีๆ ให้คนรักเก่า และถึงแม้ผมจะทำเป็นไม่สนใจไยดีสักแค่ไหน แต่ก็หนีไม่พ้นความจริงที่เจ็บปวดแบบนี้ได้เลย

ผมคงเป็นไอ้ขี้แพ้ที่ไม่กล้ายอมรับความจริง และเป็นคนที่เห็นแก่ตัวมากคนหนึ่งก็เท่านั้น ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมคิดอยู่เสมอว่าอนาคตอีก 10 ปี หรือ 20 ปี ระหว่างผมกับหยกเราจะอยู่ด้วยกันแบบนี้ได้จริงๆ หรอ ทั้งๆ ที่อีกฝ่ายไม่ได้รักผมเลยด้วยซ้ำ

หลายวันก่อนผมเลยตัดสินใจพาปกป้องและปิ่นหยกมาเที่ยวที่อิตาลี่ โดยให้เหตุผลว่ามาเที่ยวฮัลนีมูล เพราะตั้งแต่ตอนแต่งงานเราสองคนยังไม่ได้ไปเที่ยวไหนด้วยกันเลย

จริงๆ จุดประสงค์ของผมไม่ได้พาสองแม่ลูกมาเที่ยวหรอก ผมรู้ว่าใครอีกคนอยู่ที่นี่ คนคนเดียวกันกับที่ปิ่นหยกเฝ้ารอคอยเงียบๆ มาโดยตลอด ในเมื่อผมทำให้เธอมีความสุขไม่ได้

ผมควรจะต้องยอมแพ้และปล่อยให้ครอบครัวเขาได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันสักที

‘กันต์คิดดีแล้วใช่ไหม? คือน้าก็พอจะช่วยได้นะ แต่กันต์จะไม่เสียใจใช่ไหมที่ทำแบบนี้น่ะ?’

“ผมคิดมาดีแล้วครับ”

‘เฮ้อออ! น้าไม่รู้จะสงสารทางไหนก่อนดี’

“ถึงมิลานแล้วเดี๋ยวผมโทรหาอีกทีนะครับ”

ก่อนหน้านี้ผมได้มีโอกาสคุยกับน้าสาวที่เป็นดีไซเนอร์ดังในอิตาลี่ และผมก็เพิ่งรู้ว่าน้าสาวของผมมีไซน์เนอร์อีกคนที่ทำงานร่วมกัน เธอคนนั้นเป็นแม่เลี้ยงของภัทรกาฬคนรักเก่าของหยก

ผมเลยได้ขอร้องน้าสาวให้ช่วยเรื่องนี้ด้วย ทันทีที่ผมและสองแม่ลูกถึงอิตาลี่ สิ่งที่น้าสาวหาข้อมูลมาให้เป็นประโยชน์ต่อผมมากมาย ทั้งตารางงานของภัทรกาฬ หรือแม้กระทั่งกิจกรรมจิปาถะของเขาในแต่ละวัน

ซึ่งข้อมูลเหล่านี้น้าสาวของผมได้มาจากแม่เลี้ยงของภัทรกาฬซึ่งทำงานอยู่กับน้าผมตลอด โดยที่เธอเองก็ไม่รู้ตัวว่าแอบเผลอบอกอะไรไปให้น้าสาวผมฟังบ้าง

Vanika: ตากันต์อยู่ไหนแล้ว น้าได้ยินมาว่าพรุ่งนี้เขาจะมางานที่มิลานด้วยนะ

ข้อความแชทจากน้าสาวที่ส่งมา ทำให้ผมรู้ในทันทีเลยว่าเหลือเวลาไม่มากแล้ว และกำลังจะเข้าแผนอีกขั้นที่จะทำให้สองคนเขาได้เจอกัน

วันนี้ก็เช่นกันน้าสาวผมได้ยินมาจากปากแม่เลี้ยงของภัทรกาฬว่าเขาชอบมาดื่มไวน์ที่ร้านคาเฟ่แถวๆ ย่านจัตุรัส Piazza Navona ในกรุงโรม ซึ่งมันก็เป็นจริงอย่างที่ได้รับรายงานมา

ระหว่างพาปิ่นหยกและปกป้องมาหาอะไรทานร้านอาหารในย่านเดียวกันกับภัทรกาฬเพื่อหวังว่าจะได้เจอเขา และมันเป็นไปตามที่ผมคิดเอาไว้ทุกอย่าง ภัทรกาฬเจอหยกและลูกแล้ว เพียงแต่เขายังไม่ปรากฏตัวให้สองแม่ลูกนั้นรับรู้ ซึ่งผมเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันหรือว่าเขาจะไม่อยากเจอหยกกับลูกแล้ว

“พรุ่งนี้ไปมิลานกันนะครับ ออกจากที่ซัก 5 โมงเย็น” ระหว่างที่นั่งทานอาหารกันอยู่ผมก็บอกกับหยกเรื่องที่จะไปมิลานพรุ่งนี้

“หื้ม? ไปทำไมกันคะ? แล้วปกป้องล่ะ?” หยกทำหน้างงใส่ผม

“พอดีคุณน้าของพี่เค้าทำแบรนด์เสื้อผ้าอยู่ที่นั่นกับเพื่อน และพรุ่งนี้สุดสัปดาห์พอดีกับมีงานแฟชั่นวีค เลยถือโอกาสชวนเราไปร่วมงานด้วย ท่านอยากเจอปกป้องนะครับ หยกว่าไง?”

“ลูกจะไม่เหนื่อยหรอคะ หยกเกรงว่าลูกจะงอแง”

“ไม่เป็นไรครับ เราจะไปนอนที่นั่นซักคืนค่อยกลับมาที่โรงแรมครับ”

แผนต่อไปคือร่วมงานแฟชั่นวีคที่มิลานพรุ่งนี้ เพราะน้าสาวของผมรวมทั้งแม่เลี้ยงของภัทรกาฬจะมีโชว์คอลเลคชั่นเสื้อผ้าของพวกเธอในงาน ซึ่งแบรนด์ของน้าสาวผมได้คิวแสดงประมาณช่วงเย็นของวันพรุ่งนี้

@มิลาน, อิตาลี่

ภายในงานแฟชั่นระดับโลกที่ซึ่งจะถูกจัดขึ้นปีละแค่ 2 ครั้งใน 4 เมือง ซึ่งในมิลานก็เป็นหนึ่งใน 4 เมืองนั้นด้วย

หลักๆ ของงานในวันนี้ก็จะแฟชั่นโชว์ของแบรนด์ดังต่างๆ ซึ่งจะได้โชว์คอลเลคชั่นใหม่ล่วงหน้า 1 ซีซั่น ก่อนวางจำหน่ายขาย

เหล่าเซเลบฯ คนดังมากมายเดินวุ่นวายถ่ายรูปกันยกใหญ่ ยิ่งถ่ายเยอะก็ยิ่งช่วยโปรโมทแบรนด์นั้นไปด้วย

พร้อมทั้งแม่ลูกคู่ใจเดินทางมาถึงภายในงานแล้ว ณ ตอนนี้ทั้งสามกำลังถูกจับตามองจากเหล่าช่างภาพและเซเลบฯ คนดังมากมาย

ด้วยอาจจะเพราะว่าไม่รู้ว่าพวกเราเป็นใครอยู่หรือเปล่า เพราะภายในงานก็ไม่ใช่ใครที่ไหนจะเข้ามาสุ่มสี่สุ่มห้าได้ หากไม่มีบัตรรับเชิญโดยตรง

“ที่จริงคุณน้าไม่ต้องเดินออกมารับด้วยเองก็ได้นะครับ” ผมบอกน้าสาววัยเลขสี่ปลายๆ ที่เดินออกมารับถึงหน้างาน

“ไม่ได้ๆ น้าเชิญตากันต์มาทั้งทีก็ต้องต้อนรับอย่างดีสิ โอ้โห... แล้วนี่ดูสิจ้ำม่ำเชียวหลานย่าคนนี้ มาๆๆ ขออุ้มหน่อยนะครับคนเก่ง”

“คุณวาณิการ์ระวังนะคะ ปกป้องอาจจะทำให้คุณปวดแขนได้ค่ะ” หยกบอกน้าสาวผมพลางยกปกป้องให้อีกคนได้อุ้ม

“จริงหรอจ้ะ อู้ว.. ไม่เบาเลยนะคะเนี่ย ฮ่าๆๆ พอเจอหนูหยกตัวจริงแล้วสวยกว่าที่ตากันต์ส่งมาให้น้าอีกนะเนี่ย”

น้าสาวของผมเป็นคนที่อัธยาศัยดี กระตือรือร้นยิ้มแย้มแจ่มใสได้ตลอดเวลา แล้วยิ่งพอมาเจอหยกกับลูกชาย ผมคิดว่าเธอคงจะรักทั้งสองคนนี้อย่างแน่นอน

“อ่ะ อ้าว! อยู่นี่เองฉันตามหาทั่วงานเลย” จู่ๆ ก็มีผู้หญิงอีกคนเดินเข้ามาทางพวกผม ซึ่งถ้าเดาไม่ผิดคนนี้น่าจะเป็นแม่เลี้ยงของภัทรกาฬ

“ตามหาฉันอยู่ทำไมหรอ ยุวดี?”

ใช่แล้ว... คนที่มาใหม่เป็นแม่ของภัทรกาฬจริงๆ ด้วย ตัวจริงเธอดูเหมือนจะยังสาวอยู่เลยด้วยซ้ำ อาจจะเป็นเพราะดูแลตัวเองดีหรือไม่

เพราะน้าสาวเคยเล่าถึงคุณยุวดีให้ผมฟังบ่อยๆ ถึงได้รู้ว่าเธอมีความสัมพันธ์ทางครอบครัวกับภัทรกาฬคนรักเก่าของหยก

“แหม... ก็จะให้ไปเตรียมตัวได้แล้วอีก 20 นาทีงานก็จะเริ่มแล้ว เอ๊ะ! แล้วนี่ใครเอ่ย? เซเลบดาราที่ไหน?”

“สวัสดีครับคุณน้า // สวัสดีค่ะ.....” ผมและหยกยกมือไหว้คุณยุวดีตามมารยาท

“นี่หลานชายของฉันเองมาเที่ยวที่นี่ ส่วนคนนี้ภรรยาและลูกชาย ดูสิน่ารักไหม?” วาณิการ์ น้าสาวของผมอุ้มปกป้องหันหน้าเข้าหาคุณยุวดี เธอจะรู้ไหมนะ... ว่านี่คือหลานชายแท้ๆ ของเธอเอง

“อู้ว แม่เจ้าน่ารักน่าชังจริงๆ” ดูเหมือนว่าเธอจะเอ็นดูปกป้องมากอยู่

“แอ๊ะๆๆ แอ๋ คิกคิกๆๆ ...”

“หัวเราะชอบใจใหญ่เลยนะเนี่ย สงสัยหลานฉันจะชอบเธอล่ะ” น้าสาวผมบอกกับคุณยุวดีไป

“น่ารักจริงเล๊ย หึๆ”

“ป่ะ! เราเข้าไปด้านในกันดีกว่า”

ใกล้จะถึงตอนเริ่มงานแล้ว น้าสาวของผมเลยชวนทุกคนเข้าไปในงาน

“เธอเข้าไปก่อนเลยนะ เดี๋ยวฉันขอรอลูกชายก่อน” พอผมได้ยินคุณยุวดีพูดแบบนั้น มันยิ่งชัดเจนเลยว่าคืนนี้ภัทรกาฬจะต้องมาร่วมงานแสดงความยินดีกับแม่เลี้ยงของเขาอย่างแน่นอน

“โอเคจ้ะ ไปกันเด็กๆ”

เราทั้งสี่คนเดินเข้ามาในงาน จะเหลือเพียงคุณยุวดีที่กำลังยืนรอภัทรกาฬอยู่

ถึงคราวที่ต้องมานั่งรอชมการเปิดตัวแบรนด์ VANIDEE แล้วตอนนี้หยก ปกป้อง และผมกำลังนั่งชมคอลเลคชั่นชุดต่างๆ ในซีซั่นของฤดูใบไม้ร่วงช่วงนี้

ถึงแม้ว่าเราจะนั่งอยู่ตรงแถวกลางๆ ไม่ได้นั่งตรง front row ก็ไม่ได้รู้สึกเรื่องมากอะไรเลย เพราะที่ตรงนั้นทุกคนต่างก็รู้ดีว่าเขาจัดไว้ให้เฉพาะพวกเหล่าเซเลบฯ ตัวท็อป หรือ บก.นิตยสารชื่อดัง เท่านั้น ช่วงแถวกลางๆ ถึงจะเป็นกลุ่ม Buyer พวกค้าลูกกระเป๋าหนัก

ผมหัวหันหน้าไปมองหยกที่ดูตื่นเต้นไปกับการแสดงโชว์ ส่วนเจ้าตัวกลมของผมก็เหมือนจะตื่นเต้นตามไปด้วย ดูจากสีหน้าแล้ววันนี้คงจะอยู่ได้นานหน่อย เพราะคงไม่งอแง

นั่งดูไปสักพักก่อนจะถึงชุดฟีนาเล่ ผมเห็นสายตาของหยกกำลังจ้องมองแผ่นหลังของผู้ชายอีกคนที่นั่งอยู่ด้านหน้าพวกเรา และจ้องอยู่แบบนั้นนานมาก ถ้าให้เดาผมคิดว่าเธอกำลังสงสัยและรู้สึกคุ้นๆ ด้านหลังของคนนั้น และให้เดาอีกผมว่าคนคนนั้นก็คือภัทรกาฬ

จนกระทั่งโชว์ฟีนาเล่จบลง ดีไซเนอร์ขึ้นมากล่าวขอบคุณและอำลาลงเวทีไป แขกทั้งหลายจึงเริ่มทยอยกลับหรือบางคนอาจจะรอนั่งรถดูโชว์จากแบรนด์อื่นต่อ

“กลับห้องเลยไหมครับ? คุณน้าคงจะวุ่นอยู่หลังเวที”

ผมลุกขึ้นตามคนอื่นที่ทยอยกลับบ้าง และเอื้อมมือไปอุ้มปกป้องออกจากอ้อมแขนของหยก

“กลับเลยก็ได้ค่ะ ดูหน้าปกป้องเหมือนเริ่มง่วงแล้วด้วยค่ะ”

ด้วยความสถานที่จัดงานอยู่ห่างจากโรงแรมที่พวกเราอยู่ไม่มากนัก โดยคนที่จองให้ก็คือน้าสาวของผมเอง ซึ่งหลังจากนอนคืนนี้เสร็จ พรุ่งนี้ก็จะกลับไปโรงแรมที่กรุงโรมเหมือนเดิม

“เอ่อ พี่หมอคะ ขึ้นห้องไปก่อนเลยก็ได้ค่ะ”

ทันทีที่เดินมาถึงหน้าโรงแรมที่อยู่ติดกับสถานที่จัดงาน จู่ๆ หยกก็หยุดเดินกะทันหัน

“อ้าว ทำไมล่ะหยก? นี่ก็2 ทุ่มแล้วนะ จะไปไหน?”

“หยกเพิ่งนึกได้ว่าต่างหูตัวเองหาย น่าจะหลุดตอนที่เราเดินมานี่แหละคะ หยกว่าจะกลับไปหา”

“ซื้อใหม่ก็ได้ครับ มืดแล้วจะเดินไปหายังไงเจอ ถึงในงานกับที่พักของเรามันจะอยู่ติดกันก็เถอะ” ทำไมผมจะไม่รู้ว่าเธอกำลังจะกลับไปในงานอีก เพราะเรื่องอะไร แต่เอาเป็นว่าผมจะตามน้ำไปก่อน

“ไม่เป็นไรค่ะพี่หมอ คนในงานยังเยอะอยู่ไม่น่าจะอันตรายอะไร อีกอย่างหยกก็แค่ไปดูตรงทางที่เราเดินมาเมื่อกี้นี้เองค่ะ ถ้าไม่เจอเดี๋ยวก็กลับ”

“เอางั้นก็ได้ครับ”

“พี่รีบพาปกป้องขึ้นไปนอนเถอะค่ะ ลูกง่วงแล้ว.... หยกปั๊มนมไว้ให้แล้วในตู้เย็นนะคะ หยิบออกมาได้เลย”

“ครับ”

ผมพาปกป้องขึ้นมาบนห้องพักแล้วก่อนจะจัดแจงเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เจ้าก้อนกลมของผมได้นอนหลับสบายมากขึ้น หลังป้อนนมลูกเสร็จและพาเข้านอน ผมก็หยิบโทรศัพท์ต่อสายหาน้าสาวของผมทันที

‘คุณน้าครับ ผมรบกวนหน่อยได้ไหมครับ?…'