บทที่ 4 โรคประหลาดที่มิอาจรักษา

เมื่อคิดได้เช่นนั้น โจวอวี้หลันจึงยกยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปากเล็กน้อย แต่ไหนแต่ไรมา นางเองก็มีนิสัยชอบเอาชนะอยู่แล้ว หากนางอยากได้สิ่งใด หรือหมายตาสิ่งนั้นเอาไว้แล้ว นางย่อมจะต้องหาทางเอามาเป็นของตนให้ได้ อย่างเช่นยามนี้ที่นางอยากมีสามีแฝดอย่างไรเล่า!!!

หลายวันมานี้โจวอวี้หลันเริ่มปรับตัวให้เข้ากับจวนอ๋องได้บ้างแล้ว วันทั้งวันนอกจากกวาดใบไม้ที่พื้น และเข้าครัวบ้างเป็นบางครา นางก็ต้องหาเวลาว่างไปแอบดูหลัวเยี่ยนเจ๋อและหลัวเทียนเฉิงที่เรือนใหญ่ เพื่อเฝ้ามองความเป็นไปของเขาในทุก ๆ วัน

เหมือนอย่างเช่นเช้าวันหนึ่ง ในขณะที่นางกำลังจะเดินกลับโรงครัว เนื่องจากได้เก็บกวาดใบไม้ที่สวนด้านหลังจวนเสร็จเรียบร้อยแล้ว นางก็ได้พบกับเรื่องราวที่ทำให้ตื่นตะลึงเป็นอย่างยิ่ง 

หลัวเยี่ยนเจ๋อและหลัวเทียนเฉิง กำลังยืนอยู่ที่หน้าต่าง พลางใช้มือสาวชักลำแท่งเอ็นร้อนเข้าออกแข่งกันอย่างเมามัน เสียงครวญครางด้วยความสุขสมดังเป็นระยะ ๆ โจวอวี้หลันแอบหลบอยู่ที่หลังต้นไม้ใหญ่ พลางจ้องมองไปยังลำแท่งเอ็นร้อนของพวกเขาด้วยแววตาเป็นประกาย 

โอ๊ยย!!! ใหญ่ยาวกว่าหัวไชเท้าที่นางเก็บมาจากสวนท้ายจวนเสียอีก!!!

ยิ่งคิดนางก็ยิ่งเสียวท้องน้อยจนเกินจะทานทน ไม่นานนัก หลัวเยี่ยนเจ๋อและหลัวเทียนเฉิงก็เสร็จสมอารมณ์หมายและก็ปิดหน้าต่างห้องนอนทันที โจวอวี้หลันรู้สึกเสียดายไม่น้อย นางกำลังจะมองอย่างเพลิดเพลินแท้ ๆ จะชักต่ออีกสักรอบก็ไม่ได้ แล้งน้ำใจเป็นที่สุด!!!

เมื่อคิดได้เช่นนั้น โจวอวี้หลันจึงย้อนกลับไปที่โรงครัว เพื่อหาน้ำชาดื่มดับกระหาย แต่ก็ได้พบกับป้าหลิวที่ถือถาดสำรับเดินผ่านมาพอดี สีหน้าของป้าหลิวดูไม่สู้ดีเท่าใดนัก โจวอวี้หลันจึงรู้สึกเป็นห่วงนางไม่น้อย 

"ท่านป้าหลิว ไม่สบายหรือเจ้าคะ?"

ป้าหลิวที่ได้ยินเช่นนั้นจึงหยุดยืนและพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยตอบโจวอวี้หลันด้วยน้ำเสียงที่เหนื่อยล้า 

"โรคคนแก่น่ะ เดินไปไหนมาไหนมิค่อยสะดวกเท่าใดนัก นี่ก็จะรีบนำสำรับยามเช้าไปให้ท่านอ๋องทั้งสองด้วย"

โจวอวี้หลันที่ได้ยินเช่นนั้น ก็คิดบางอย่างขึ้นมาได้ นางจึงเอ่ยกับป้าหลิวทันที

"ท่านป้า ให้ข้าช่วยยกไปให้ดีหรือไม่เจ้าคะ ท่านป้าไปพักก่อนเถิด"

"เอ่อ...จะดีหรือ ได้ยินว่าท่านอ๋องทั้งสองพระองค์ มิทรงโปรดปรานเจ้า"

"ไม่เป็นอันใดเจ้าค่ะ ข้าเพียงยกสำรับไปให้ แล้วจะรีบออกมาทันทีเจ้าค่ะ"

ป้าหลิวครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย และยื่นถาดสำรับส่งให้แก่โจวอวี้หลัน โจวอวี้หลันรับสำรับมาอย่างรู้งาน ก่อนจะมุ่งหน้าตรงไปที่เรือนใหญ่ทันที 

เมื่อมาถึงเรือนใหญ่แล้ว องครักษ์ที่เฝ้าหน้าประตูก็เข้าไปรายงานหลัวเยี่ยนเจ๋อและหลัวเทียนเฉิง ไม่นานนักก็เดินออกมา และบอกให้นางเข้าไปได้ 

วันนี้เป็นวันหยุดพักผ่อนของหลัวเยี่ยนเจ๋อและหลัวเทียนเฉิง เขาจึงไม่ได้ออกไปประชุมยามเช้าเหมือนเช่นทุกวัน 

หลัวเยี่ยนเจ๋อสวมชุดคลุมสีดำนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร พร้อมกับอาลู่ แมวอ้วนสีดำที่กำลังนอนขดกายอยู่บนท่อนขาของเขา ด้านหลัวเทียนเฉิงกำลังหยอกเย้าอาชิง เจ้าแมวอ้วนกลมตัวสีขาวของตนอย่างอารมณ์ดี 

"สำรับยามเช้ามาแล้วเพคะ"

โจวอวี้หลันเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่หวานหยาดเยิ้ม พลางวางถ้วยโจ๊กสองถ้วยลงบนโต๊ะ หลัวเยี่ยนเจ๋อที่เห็นว่าเป็นนาง แววตาเย็นชาก็จ้องมองโจวอวี้หลันอย่างไม่พอใจ แตกต่างกับหลัวเทียนเฉิงที่จ้องมองหน้าอกนางอย่างไม่ยอมลดละเหมือนเช่นคราก่อน 

"เหตุใดจึงเป็นเจ้า!!! ป้าหลิวอยู่ที่ใด!!!"

"ป้าหลิวไม่สบายเพคะ หม่อมฉันจึงอาสานำสำรับเช้ามาถวายให้ท่านอ๋องทั้งสอง"

ไม่พูดเปล่า โจวอวี้หลันยังส่งสายตาหวานเชื่อมให้เขาอย่างไม่ปิดบัง หลัวเยี่ยนเจ๋อที่เห็นเช่นนั้นก็ถลึงตามองนางคราหนึ่ง 

"อืม ข้าหิวแล้ว อาเยี่ยน รีบกินโจ๊กเร็วเข้า"

หลัวเทียนเฉิงวางอาชิงลงบนเตียง ก่อนจะเดินตรงมาทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ หลัวเยี่ยนเจ๋อปรายตามองโจวอวี้หลันคราหนึ่ง ก่อนจะตวาดนางเสียงดัง 

"ยืนบื้ออยู่ทำไม!!! มาปรนนิบัติพวกข้าสิ!!!"

"เจ้าจะแหกปากไปทำไมกัน?"

"ก็นางชักช้า เจ้าไม่แหกตาดูหรือ!!!"

"แล้วมาตะคอกใส่ข้าด้วยเหตุอันใดกันอาเยี่ยน!!!"

เมี้ยว!!!

เมื่อเห็นว่าเจ้านายเริ่มจะตีกันแล้ว อาลู่และอาชิง ก็ส่งสายตาพิฆาตให้แก่กันทันที พร้อมกางเล็บเตรียมตะปบอีกฝ่ายอย่างเกรี้ยวกราด

โจวอวี้หลันที่เห็นว่าเหตุการณ์เริ่มจะไปกันใหญ่แล้ว จึงรีบเอ่ยขึ้นมาทันที 

"เอ่อ  ท่านอ๋อง ลองเสวยเต้าหู้ทอดชิ้นนี้ดูเถิดเพคะ"

โจวอวี้หลันหยิบตะเกียบขึ้นมา ก่อนจะคีบเต้าหู้ชิ้นหนึ่งวางลงบนโจ๊กร้อน ๆ ในถ้วยของหลัวเยี่ยนเจ๋อ

หลัวเยี่ยนเจ๋อกำลังจะตะคอกนางว่าเขาไม่ชอบเต้าหู้ แต่เมื่อหันไปมอง กลับพบว่ายามนี้ หน้าอกอวบสวยของนาง อยู่ใกล้กับใบหน้าของเขายิ่งนัก 

หลัวเยี่ยนเจ๋อลอบกลืนน้ำลายลงคอ โจวอวี้หลันที่ได้เห็นเช่นนั้นก็รู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างมาก จึงขยับกายบดเบียดเนินอกอวบอิ่มเข้าไปใกล้เขามากกว่าเดิม 

หลัวเยี่ยนเจ๋อโมโหแล้ว!!! สตรีชั่วช้าผู้นี้ ทำให้ช่วงล่างของเขาแข็งชูชัน!!!

"ไสหัวไป อย่ามาใกล้ข้าเช่นนี้!"

เขาเอ่ยพลางยกมือขึ้นปัดตะเกียบในมือของนางทิ้ง จนทำให้ร่างบอบบางของโจวอวี้หลันเซถลาไปด้านหลัง หลัวเยี่ยนเจ๋อที่เห็นเช่นนั้น จึงรีบลุกขึ้นมาทันที ก่อนจะยื่นมือไปเกี่ยวรั้งเอวบางของนางเอาไว้ได้ทัน 

"โอ๊ะ!!!"

เขาประคองนางเอาไว้ในอ้อมกอด แต่ทว่ามือสวยของนางกลับจับหมับเข้าที่ลำท่อนเอ็นร้อนใต้ร่มผ้าของเขาทันที หลัวเยี่ยนเจ๋อถลึงตามองนางอย่างขุ่นเคือง ด้านหลัวเทียนเฉิงนั้น ก็รีบละสายตาจากถ้วยโจ๊กมองไปที่สองคนนั้นทันที 

"เอามือออกไปซะ!!! ก่อนที่ข้าจะตัดมือเจ้าทิ้งเสีย!!!"

"ท่านอ๋อง!!! หม่อมฉันป่วยเป็นโรคประหลาดที่รักษาไม่หายน่ะเพคะ หม่อมฉันเป็นโรคมือกระตุกเพคะ!!! หากได้จับของแข็งสักครู่หนึ่งอาการก็จะดีขึ้นเองเพคะ โอ๊ะ!!! กระตุกอีกแล้วเพคะ!!!"

"อวี้หลัน!!!"

โจวอวี้หลันใช้มือสวยบีบลำแท่งเอ็นร้อนของเขาให้แน่นขึ้นกว่าเดิม พลางดึงเล่นอย่างสนุกสนาน หลัวเทียนเฉิงที่เห็นเช่นนั้นจึงรีบเอ่ยถามนางทันที 

"เจ้าเป็นโรคประหลาดจริงหรือ?"

"เพคะ!!!"

"เช่นนั้นมานี่!!!"

เขาดึงร่างบางของนางออกจากหลัวเยี่ยนเจ๋อ ก่อนจะโอบรั้งเอวบางของนางเอาไว้ แล้วดึงมือของนางไปจับหมับเข้าที่ลำแท่งแก่นกายของตนเองทันที เหมือนเช่นที่นางทำกับหลัวเยี่ยนเจ๋อเมื่อครู่นี้ 

"โอ้วว ดีขึ้นหรือไม่? มือเจ้าน่ะ "

"เพคะ โอ๊ะ!!! กระตุกอีกแล้วเพคะ"

"เช่นนั้นข้าคงต้องเพิ่มความแข็งอีกสักหน่อย!!!"

"หยุดทั้งคู่!!! ก่อนที่ข้าจะถีบพวกเจ้าออกไปด้านนอก!!!"

หลัวเยี่ยนเจ๋อเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เกรี้ยวกราด พลางจ้องมองหลัวเทียนเฉิงเขม็ง 

แฝดน้องบัดซบนี่ก็ช่างหื่นกามไม่ยอมเลิกรา!!!

โจวอวี้หลันที่เห็นเช่นนั้นจึงดีดกายออกจากหลัวเทียนเฉิงทันทีด้วยความเสียดาย ขนาดพอดีมือนางเลยด้วยซ้ำ!!! แค่ใช้มือจับยังสนุกขนาดนี้ หากได้ใช้ปากอม จะเพลิดเพลินเพียงใดกันนะ!!!

"เป็นสตรี แต่กลับหน้าด้านไร้ยางอาย ไล่จับของสงวนของบุรุษเช่นนี้ หน้าด้านหน้าทนเกินไปแล้ว!!!"

หลัวเยี่ยนเจ๋อเอ่ยปากด่าทอโจวอวี้หลันอย่างไม่ไว้หน้า โจวอวี้หลันเองก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ตีหน้าเศร้ามองเขาอย่างออดอ้อน

"เฮ้อ!!! อาเยี่ยน เจ้าอย่าด่านางนักเลย" 

"ยังไม่ทันไรเจ้าก็เข้าข้างนางเสียแล้วหรือ เจ้าลืมแล้วหรืออย่างไร ว่านางมีสายเลือดกบฏ!!!"

"ไม่ลืม แต่เสด็จพี่มอบนางให้ข้ากับเจ้าแล้ว เจ้าจะตั้งแง่รังเกียจนางไปทำไมกัน"

"คนหื่นกามเช่นเจ้า ไม่มีวันเข้าใจ!!! ไสหัวไปเดี๋ยวนี้อวี้หลัน!!!"

โจวอวี้หลันที่ได้ยินเช่นนั้นก็รีบเดินออกมาจากเรือนใหญ่ทันที นางไม่รู้สึกโกรธเคืองพวกเขาเลยแม้แต่น้อย อย่างไรเสียวันนี้นางก็ได้จับมันแล้ว!!! 

เมื่อคิดได้เช่นนั้น โจวอวี้หลันจึงยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาสูดดมอย่างอารมณ์ดี 

อ๊าส์!!! หอมกลิ่นบุรุษยิ่งนัก