บทที่ 3 สตรีกบฏมิคู่ควรกับข้า

หลัวเยี่ยนเจ๋อและหลัวเทียนเฉิง พาโจวอวี้หลันกลับมาที่จวนอ๋องของพวกเขาตามคำสั่งของหลัวม่อเยียน ก่อนจะจัดให้นางไปอยู่ที่เรือนเล็กติดกับสระน้ำ ใกล้ ๆ กับตำหนักของพวกเขา เพื่อจะได้สอดส่องดูพฤติกรรมของนางได้อย่างใกล้ชิด อีกทั้งยังสั่งให้นาง ดูแลปัดกวาดจวน และทำงานเหมือนกับสาวรับใช้อีกด้วย

"ที่ข้ารับเจ้าเข้าจวนมา เพราะเป็นคำสั่งของเสด็จพี่ หึ!!! คราแรกข้าคิดจะรับเจ้าเป็นนางบำเรออุ่นเตียง แต่ยามนี้คงต้องดูนิสัยใจคอของเจ้าไปก่อน ว่าสมควรจะได้รับเกียรติเช่นนั้นหรือไม่"

หลัวเยี่ยนเจ๋อเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา แต่ทว่าสายตากลับมองหน้าอกของนางคราหนึ่ง ให้ตายเถอะ!!! นั่นหน้าอกหรือภูเขาไท่ซานกันแน่ เหตุใดมันจึงใหญ่ยิ่งกว่าศีรษะของเขาอีกเล่า!!!

โจวอวี้หลันที่เห็นเช่นนั้น ก็ยิ่งแอ่นอกสู้เขาอย่างไม่นึกอาย

แอ่นเข้าไปลูก!!! แอ่นเข้าไป!!! ดูสิ!!! จะทนได้สักเท่าใดกัน

หลัวเทียนเฉิงที่ได้เห็นเช่นนั้นก็รู้สึกปวดหนึบช่วงล่างจนเกินจะทน เขาเป็นบุรุษ มีสตรีงดงามเช่นนี้มาอยู่ตรงหน้า เขาไม่รู้สึกสิ่งใดก็บ้าเต็มทนแล้ว!!!

หลัวเยี่ยนเจ๋อที่เห็นว่านางยืนแอ่นหน้าอกเช่นนี้ก็ขมวดคิ้วมุ่น

"เหตุใดจึงยืนเช่นนั้น เจ้ายืนดีดีไม่เป็นหรืออย่างไร!!!"

"อ้อ หม่อมฉันเป็นเช่นนี้มาตั้งแต่กำเนิดแล้วเพคะ ท่านอ๋องโปรดอภัยด้วย"

หลัวเยี่ยนเจ๋อที่ได้ยินเช่นนั้นก็เสแสร้งแกล้งหันไปมองที่อื่น ในใจนึกด่าทอหลัวม่อเยียน รู้ทั้งรู้ว่าเขาเป็นโรคแพ้นม ยังจะส่งนางมา หากนางมิใช่เชลยศึกเขาจะไม่ว่าเลยสักคำ!!!

เขาเคยร่วมรบกับท่านพ่อของนางมาคราหนึ่ง ตาเฒ่าผู้นั้นทั้งเจ้าเล่ห์แสนกล มีหรือบุตรสาวเช่นนางจะไม่เป็นเหมือนท่านพ่อของตน!!!

แม้ต้าไห่จะเป็นแคว้นใหญ่ ปกครองโดยท่านอ๋องโจวหลาน เสด็จพ่อของเขากับท่านอ๋องโจวหลานเป็นสหายสนิทร่วมเป็นร่วมตายด้วยกันมาตั้งแต่วัยเยาว์ ต่างร่วมรบช่วยกันชิงแคว้นมาหลายสิบปี เมื่อรบชนะ เสด็จพ่อก็พระราชทานแคว้นต้าไห่ให้โจวหลาน และยังมอบตำแหน่งอ๋องให้ อีกทั้งบุตรสาวที่เกิดมาก็ยังได้รับพระกรุณาจากเสด็จพ่อให้แต่งตั้งนางเป็นถึงองค์หญิง นับเป็นความกรุณาอย่างที่มิเคยมีมาก่อน แต่เมื่อเสด็จพ่อสิ้นพระชนม์ โจวหลานกลับคิดละโมบโลภมาก หวังจะยึดแผ่นดินไท่หยาง จึงถูกเขาปราบปรามจนยอมพ่ายแพ้และส่งนางมาเป็นเครื่องบรรณาการซึ่งก็คือเชลยศึกจากต้าไห่

"ว่าแต่เจ้าไม่มีสาวใช้ติดตามมาหรือ?"

"ไม่มีเพคะ"

หลัวเยี่ยนเจ๋อที่เห็นนางเพียงคนเดียว ไร้สาวใช้ข้างกายคอยดูแลจึงเอ่ยถามนางด้วยความสงสัย โจวอวี้หลันจึงเอ่ยตอบเขาไปว่าไม่มี

 จะมีได้เช่นไรเล่า? ความทรงจำของร่างเดิมบอกกับนางว่า พ่อของนาง เห็นนางเป็นเพียงเครื่องมือทางการเมือง นางจะเป็นหรือตายก็ไม่เกี่ยวกับเขา ขอเพียงให้ต้าไห่อยู่รอด ต่อให้แลกตัวนางออกไป เขาก็ยอม กว่านางจะเดินทางมาถึงไท่หยาง ช่างลำบากลำบนยิ่งนัก โชคดีที่ทหารคุ้มกันยังภักดี จึงส่งนางมาถึงไท่หยางได้อย่างปลอดภัย

"ก็ดี อยู่ที่จวนข้าอย่าคิดทำตัวสูงส่ง มิเช่นนั้นอย่าหาว่าข้าใจร้ายกับเจ้า!!!"

"เพคะ"

"อาเฉิง อาเฉิง!!!"

หลัวเยี่ยนเจ๋อกำลังจะหันไปเรียกหลัวเทียนเฉิงแต่กลับพบว่าแฝดน้องของตนได้เดินหนีห่างออกไปไกลด้วยความรีบร้อนเสียแล้ว หลัวเทียนเฉิงรีบเร่งกลับเรือนใหญ่ทันทีเพราะเขาทนมองหน้าอกของนางไม่ไหวแล้ว

จะทนอยู่ได้เช่นไรกัน เลือดไหลออกจากจมูกจนจะหมดตัวอยู่แล้ว!!!

ด้านโจวอวี้หลันนั้น นางก็รีบกลับมาทำความสะอาดเรือนเล็กอย่างเร่งด่วน ยามนี้ท้องฟ้ามืดครึ้มราวกับฝนกำลังจะเทกระหน่ำลงมา โชคดีที่นางได้ ป้าหลิว สาวใช้ใหญ่ในจวนมาช่วยนางทำความสะอาดเรือนอีกแรง

"ขอบคุณท่านป้ามากนะเจ้าคะ"

"เพคะ ได้ยินมาว่า พระองค์เป็นองค์หญิงของแคว้นต้าไห่หรือเพคะ"

"ใช่แล้ว แต่ป้าหลิวไม่ต้องมากพิธีกับข้านะเจ้าคะ ข้าน่ะมาอยู่ที่นี่ในฐานะสาวใช้"

"สาวใช้!!!"

"เจ้าค่ะ ท่านอ๋องน่ะรังเกียจข้า เฮ้อ!!! ช่างมันเถิด อย่างไรเสีย ข้าขอฝากตัวกับท่านป้าด้วยนะเจ้าคะ"

ป้าหลิวที่ได้ยินเช่นนั้นก็นึกเวทนาโจวอวี้หลันเป็นอย่างมาก สตรีน้อยอายุเพียงสิบห้าสิบหกปี แต่กลับต้องจากบ้านจากเมืองมาลำบากเช่นนี้

"องค์หญิงไม่ต้องกังวลนะเพคะ"

"ไม่ต้องเรียกข้าว่าองค์หญิงหรอกเจ้าค่ะ เรียกข้าว่าอวี้หลันก็พอ"

"เอ๋? จะดีหรือ?"

"ดีเจ้าค่ะ"

"เอ่อ อวี้หลัน หากเจ้าต้องการสิ่งใดก็มาถามข้าได้นะ ข้าน่ะอยู่ที่โรงครัวตลอดเวลา เรือนนอนข้าก็อยู่ไม่ไกลมากนัก"

"เจ้าค่ะป้าหลิว"

"ไป ๆ ข้าจะพาเข้าไปรู้จักกับเหล่าข้ารับใช้ในจวน"

โจวอวี้หลันพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะตามป้าหลิวไป ชาติก่อนนางเองก็เป็นเพียงผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง การข้ามภพมาเช่นนี้ แล้วจะต้องกลายเป็นเพียงสาวใช้ ก็ไม่ใช่เรื่องที่น่าลำบากใจอะไรมากนัก

เพียงไม่กี่วันโจวอวี้หลันก็รู้จักและสนิทสนมกับทุกคนในจวน เหล่าสาวใช้ต่างชื่นชอบนางเป็นอย่างมาก เพราะนางไม่ถือตนและยังจิตใจดีอีกด้วย

โจวอวี้หลันปรายตามองไปยังเรือนใหญ่ ก่อนจะครุ่นคิดในใจ

นางชอบท่านอ๋องแฝดสองคนนั้นยิ่งนัก อย่างไรเสียก็ต้องหาวิธีเข้าหาพวกเขาเสียแล้ว

ไม่ได้เป็นภรรยาเอกก็ช่างเถิด!!! ได้ร่างกายเขาสักสองสามครา นางก็พอใจแล้ว!!!