공유

บทที่ 11

작가: ด้านนอกด่านประตูห่านป่า
โหวกุ้ยเหวินถีบเฝิงอวี้เจียวอย่างแรงสองที ใบหน้าเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น

เฝิงอวี้เจียวกลิ้งกึ่งคลานมาที่ด้านหน้าของมู่หรงยิ่นกับหลินหยาง

“ขอโทษค่ะ ประธานยิ่น ฉันมีตาหามีแววไม่ ขอร้องคุณอย่าได้ถือสา ยกโทษให้ฉันด้วย ต่อไปฉันไม่กล้าอีกแล้วค่ะ”

ในระหว่างที่เฝิงอวี้เจียวกำลังพูด ยังตบหน้าตัวเองอย่างแรงไปด้วยอีกสองฉาด

“คนที่เธอควรจะขอโทษ คือหลินหยาง ไม่ใช่ฉัน”

มู่หรงยิ่นกล่าว

เฝิงอวี้เจียวรีบคุกเข่าต่อหน้าหลินหยางพร้อมทั้งกล่าววิงวอน

“คุณหลินหยาง ขอโทษด้วยค่ะ! ฉันผิดไปแล้ว ฉันไม่ควรพูดเรื่องพวกนั้น ฉันปากเสียเอง ฉันมันชอบดูถูกคนอื่น”

“ขอให้คุณเห็นแก่ความเป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน ให้โอกาสฉันสักครั้งเถิดนะคะ! ฉันไม่อยากถูกโยนลงไปในแม่น้ำเพื่อเป็นอาหารปลา แล้วก็ไม่อยากเสียงานไปด้วย!

เฝิงอวี้เจียวรู้ดีว่า คำพูดของโหวกุ้ยเหวินไม่ใช่แค่พูดไปเท่านั้นอย่างแน่นอน เขาโยนคนลงแม่น้ำเพื่อเป็นอาหารปลาจริง ๆ

หลินหยางสีหน้าไร้อารมณ์ แล้วก็ไม่ได้แสดงท่าที

เฝิงอวี้เจียวจิตใจเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ยกมือตบหน้าตัวเองอีกครั้ง ตบหน้าตัวเองจนเลือดกลบปาก

“พอแล้ว อย่าทำให้พื้นสกปรก ประธานโหวยังต้องเปิดร้านขายของต่ออีกนะ ฉันคร้านจะคิดเล็กคิดน้อยกับเธอ เธอไม่คู่ควร!” หลินหยางกล่าว

เฝิงอวี้เจียวกลับเหมือนได้ยกภูเขาออกจากอก ถอนหายใจได้อย่างโล่งอกสักที

“ขอบคุณค่ะ! ขอบคุณในความใจกว้างของคุณ”

จากนั้นรีบหันหน้ากลับมา กล่าวกับโหวกุ้ยเหวิน “ประธานโหว พวกเขายกโทษให้ฉันแล้ว ขอร้องคุณอย่าไล่ฉันออกเลยนะคะ”

“ประธานยิ่นมีสถานะระดับไหน เขาไม่สนใจที่จะคิดเล็กคิดน้อยกับคนน่ารังเกียจแบบเธอหรอก เธอในฐานะที่เป็นผู้จัดการร้าน แต่กลับดูถูกคนอื่น ขับไล่ลูกค้า วันนี้ฉันจะไว้ชีวิตเธอสักครั้ง รีบเก็บข้าวของแล้วไสหัวไปจากร้านฉันซะ”

โหวกุ้ยเหวินเป็นคนฉลาด แม้ว่ามู่หรงยิ่นกับหลินหยางจะไม่ถือสาหาความ เขาก็ไม่มีทางเข้าข้างเฝิงอวี้เจียวเด็ดขาด

ถึงแม้ว่าเฝิงอวี้เจียวจะเคยหลับนอนกับเขา แต่ก็ไม่แสดงความเมตตาใด ๆ เลยแม้แต่น้อย เพื่อหลีกเลี่ยงที่จะทำให้มู่หรงยิ่นไม่พอใจ

ที่ก่อนหน้านี้เฝิงอวี้เจียวกล้าอวดดี ไม่กลัวการร้องเรียนแบบนี้ นอกจากอาศัยที่แฟนหนุ่มเป็นผู้จัดการแล้ว ที่สำคัญเลยคือเธอกับโหวกุ้ยเหวินเป็นชู้กัน จึงคิดไปเองว่าตนเป็นคนรักของโหวกุ้ยเหวิน มีแบคดี

ใครจะรู้ว่าโหวกุ้ยเหวินจะแตกหัก เกือบจะทำให้เธอต้องตาย!

เฝิงอวี้เจียวหมดอาลัยตายอยาก ตะลึงงันไปโดยสิ้นเชิง

จากนี้ไม่เพียงแค่เสียงานไปเท่านั้น เกรงว่าถ้าเยว่จวินแฟนหนุ่มรู้เรื่องนี้ ก็จะต้องตัดความสัมพันธ์กับเธอเช่นกัน

ไม่ง่ายเลยที่เธอจะไต่เต้าขึ้นมาถึงตำแหน่งผู้จัดการร้าน ว่างเปล่าเพียงชั่วพริบตา สายเกินไปที่จะเสียใจ!

“วันนี้พวกเธอคงเห็นแล้ว? ต่อไปใครกล้าไม่มีมารยาทกับลูกค้า ก็จะมีจุดจบแบบนี้!”

โหวกุ้ยเหวินถือโอกาสเชือดไก่ให้ลิงดู ปรับปรุงรูปแบบร้าน

พนักงานที่เห็นดีเห็นงาม พูดจาสนับสนุนเฝิงอวี้เจียวสองสามคนเมื่อครู่นี้ สั่นระริกตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ราวกับเจ้าเข้า เพราะกลัวว่างานจะเข้าตัวเอง

หลิ่วฟู่อวี่ได้เห็นกับตาทุกอย่าง ในใจตกตะลึงเป็นอย่างยิ่ง

โหวกุ้ยเหวินในแวดวงสังคมของเมืองลั่ว ถือว่าฐานะไม่ธรรมดา แล้วก็เป็นบุคคลที่มีหน้ามีตา คนที่สามารถทำให้เขาประจบประแจงโดยไม่ละอายได้มีไม่มากนัก

ต่อให้เป็นหลิ่วเฉิงจื้อพ่อของเธอมาที่นี้ ก็ไม่แน่ว่าจะได้รับการปฏิบัติแบบนี้

“ผู้หญิงคนนี้มีความเป็นมายังไง? ถึงได้กลายเป็นแฟนสาวของไอ้สวะอย่างหลินหยาง?”

หลิ่วฟู่อวี่คิดยังไงก็ไม่เข้าใจ

“คุณหนูหลิ่ว ไหนคุณว่าจะเรียกให้คนมากระทืบพวกเราให้พิการเลยไม่ใช่หรือ? ยังไม่เรียกมาอีก?”

มู่หรงยิ่นกล่าวกับหลิ่วฟู่อวี่

“ฉัน...วันนี้ฉันเห็นแก่หน้าของเถ้าแก่โหว จะปล่อยพวกแกไปสักครั้ง อย่าให้ฉันเจอพวกแกอีก”

“โดยเฉพาะแก หลินหยาง! ในสายตาของฉัน ถึงยังไงแกก็เป็นแค่ไอ้สวะ อย่าคิดว่าแกประจบประแจงคนที่มาฐานะสูงได้ แล้วจะทำให้ฉันยอมรับแก ฉันจะดูถูกแกแบบนี้!

หลิ่วฟู่อวี่พูดจาด้วยถ้อยคำรุนแรง แล้วก็รีบเดินจากไปอย่างรวดเร็ว

หลินหยางเกาหน้าผาก กล่าวอย่างจนปัญญา “คุณพูดถูก โชคดีที่ผมไม่ได้แต่งงานกับเธอ”

“ไปเถอะ ฉันจะเลือกเสื้อผ้าให้คุณ”

มู่หรงยิ่นโอบแขนของหลินหยาง เห็นได้ชัดว่ามีความสนิทสนมกันมาก

โหวกุ้ยเหวินที่อยู่ด้านข้างก็ตะลึงงันเล็กน้อย แอบมองสำรวจหลินหยาง เดาว่าไอ้แมงดานี่เป็นใคร?

คิดไม่ถึงว่าจะมีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกับมู่หรงยิ่นแบบนี้?

ต้องเข้าใจว่าที่เมืองลั่ว แม้แต่ที่เมืองเอกประจำมณฑล ผู้ชายที่ตามจีบมู่หรงยิ่นนับไม่ถ้วน แต่ไม่เคยเห็นมู่หรงยิ่นปฏิบัติตัวแบบนี้กับผู้ชายคนไหนมาก่อน

โหวกุ้ยเหวินไม่ได้โง่ ไม่มีทางคิดว่าหลินหยางเป็นเพียงไอ้แมงดาที่หน้าตาหล่อเหลาคนหนึ่งเท่านั้น

ผู้หญิงอย่างมู่หรงยิ่น เป็นได้อย่างไรที่จะชอบไอ้แมงดา คนที่สามารถทำให้เธอยอมศิโรราบได้ จะต้องเป็นคนที่ความสามารถโดดเด่น

“ประธานยิ่น คุณหลิน วันนี้เป็นความผิดของผม! เสื้อผ้าของที่นี่ พวกคุณเลือกได้ตามสบาย ไม่ต้องจ่ายเงิน ถือว่าเป็นของขวัญขอโทษจากผม”

โหวกุ้ยเหวินเฉลียวฉลาดเป็นอย่างมาก แสดงท่าทีที่เป็นมิตรกับหลินหยางทันที

“ไม่จำเป็น คุณคิดว่าฉันเป็นคนมีปัญหาด้านการเงินหรือ?”

มู่หรงยิ่นอยากจะเลือกเสื้อผ้าให้หลินหยางด้วยตนเอง เพื่อมอบเป็นของขวัญ จะยอมยกการแสดงน้ำใจครั้งนี้ให้โหวกุ้ยเหวินได้อย่างไร

“ครับ ๆ”

โหวกุ้ยเหวินใบหน้ายิ้มแย้ม สองมือยื่นนามบัตรกับบัตรวีไอพีสีดำใบหนึ่งให้แก่หลินหยาง

“คุณหลิน ต่อไปต้องการอะไร เรียกหาผมได้ทุกเมื่อ ผมยินดีรับใช้เป็นอย่างยิ่ง อีกอย่าง ถือบัตรใบนี้ คุณจะรับสิทธิพิเศษลดราคาห้าสิบเปอร์เซ็นต์ สำหรับร้านหรูทุกแห่งที่ผมเปิด”

หลินหยางกำลังจะปฏิเสธ โหวกุ้ยเหวินก็กล่าวขึ้น “เจอหน้ากันครั้งแรก ก็สร้างความไม่พอใจเล็กน้อยเสียแล้ว คุณหลินได้โปรดรับคำขอโทษจากใจจริงครั้งนี้ของผมเอาไว้ด้วยครับ”

“ประธานโหวใจกว้างทีเดียวนะ บัตรใบนี้ของคุณ แม้แต่ฉันยังไม่มี” มู่หรงยิ่นกล่าว

“นี่คือบัตรใหม่และสิทธิประโยชน์ที่บริษัทของเราเพิ่งจัดทำขึ้น ตอนนี้ยังไม่ได้เปิดตัวอย่างเป็นทางการ ดังนั้นจึงไม่ทันได้มอบให้คุณ คุณเองก็รับไว้ด้วยเถอะครับ”

โหวกุ้ยเหวินควักบัตรออกมาอีกใบหนึ่งมอบให้มู่หรงยิ่น

“ฉันไม่เอาหรอก คุณให้เขาก็พอ” มู่หรงยิ่นกล่าว

หลินหยางรับนามบัตรและบัตรเอาไว้ พยักหน้าพร้อมกล่าว “ถ้าอย่างนั้นผมไม่เกรงใจแล้ว ขอบคุณประธานโหว”

หลังจากมอบนามบัตรและบัตรแล้ว โหวกุ้ยเหวินก็ขอตัวลาอย่างชาญฉลาด

มู่หรงยิ่นกล่าวเสียงเบา “โหวกุ้ยเหวินเป็นคนฉลาดนะ มองแวบเดียวก็สามารถแยกแยะดีชั่วได้ รู้ว่าต้องมอบผลประโยชน์ให้คุณ”

“ผมก็แค่อาศัยบารมีของคุณ ถ้าไม่มีคุณอยู่ด้วย เขาไม่มีทางมองผมในแง่ดีหรอก คงจะไล่ผมออกไปตั้งนานแล้ว”

หลินหยางกล่าวอย่างหยอกเย้า

“แล้วเมื่อไหร่คุณถึงจะให้ฉันได้อาศัยบารมีของคุณบ้างละคะ คุณหลินหมอเทวดา”

มู่หรงยิ่นเปลี่ยนหัวข้อสนทนา ถือโอกาสกระชับความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับหลินหยาง

มู่หรงยิ่นเลือกเสื้อผ้าให้หลินหยางสิบกว่าชุด มีทั้งสูท ชุดลำลอง ยังมีรองเท้าหนัง เข็มขัด กระเป๋าสตางค์ สรุปแล้วซื้อได้อย่างครบถ้วนเลยทีเดียว

หลินหยางที่เดิมทีรูปร่างสูงใหญ่หน้าตาหล่อเหลา เมื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว ทั้งรูปลักษณ์และอุปนิสัยเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง ดูดีขึ้นหลายระดับ

“สายตาของฉันที่เลือกชุดให้พอใช้ได้ไหมคะ?”

มู่หรงยิ่นจ้องมองหลินหยางในกระจก ช่วยเขาจัดปกคอเสื้อ เอาใจใส่เป็นอย่างยิ่ง

การสัมผัสที่ใกล้ชิดแบบนี้ กลิ่นหอมบนตัวของมู่หรงยิ่นโชยเข้าจมูก หลินหยางจิตใจฟุ้งซ่านขึ้นมาทันที

“ไม่ใช่ว่าเป็นเพราะผมหน้าตาหล่อหรอกหรือ ถึงใส่อะไรก็ดูดีไปหมด?”

หลินหยางลดความระแวดระวังลงเล็กน้อย ถือโอกาสพูดล้อเล่นด้วยเช่นกัน

“หล่อมากจริง ๆ มาค่ะ ลองชุดนี้ดูอีกชุด”

มู่หรงยิ่นเองก็รู้สึกได้ถึงท่าทีใกล้ชิดที่หลินหยางมีต่อเธอบ้างแล้ว แอบดีใจ

สุดท้ายตอนที่คิดเงิน มู่หรงยิ่นยืนกรานไม่ให้หลินหยางจ่ายเงิน บอกว่าเป็นของขวัญที่มอบให้เขา

เสื้อผ้าลิมิเต็ดอิดิชั่น จำนวนสิบกว่าชุด จ่ายไปทั้งหมดห้าล้านกว่า

หลินหยางมอบผลงานให้แก่เฉินเสี่ยวหลิงพนักงานของร้านที่ต้อนรับเขาตั้งแต่ตอนแรก ทำให้เฉินเสี่ยวหลิงดีใจจนกล่าวขอบคุณหลายครั้ง

พนักงานคนอื่นอิจฉาเป็นอย่างยิ่ง แล้วก็เสียใจเป็นอย่างยิ่งเช่นกัน
이 책을 계속 무료로 읽어보세요.
QR 코드를 스캔하여 앱을 다운로드하세요

최신 챕터

  • เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง   บทที่ 610

    “ผม ผมยินดีเป็นพยานที่มีความผิด ประณามและฟ้องร้องจ้าวเจี้ยนชิง! ในมือของผมมีข้อมูลอยู่ร้อยชุด สามารถเป็นหลักฐานที่แสดงว่าจ้าวเจี้ยนชิงได้กระทำความผิด!”เขารู้ดีแก่ใจว่า ชีวิตของตนในตอนนี้ถูกกุมอยู่ในกำมือของหลินหยาง ดังนั้นจึงรีบเคลียร์ความสัมพันธ์ให้ชัดเจน หวังว่าหลินหยางจะไว้ชีวิตตนเองสักครั้งแต่ทว่าในเวลานี้ ยังไม่ทันที่หลินหยางจะพูด เฉิงหว่านฉิงกลับพูดขึ้นมาทันทีว่า “ปรมาจารย์หลินอย่าเชื่อพ่อของฉัน! เขาแค้นคุณมานานมากแล้ว! เขายังจับตาดูคุณ ภายใต้คำสั่งของหลูอ้าวตง!”“อีกทั้งข้อมูลในมือของเขา ไม่ใช่เพียงแค่หนึ่งร้อยชุด อย่างน้อยต้องมีถึงสามร้อยชุด! เขาไม่ซื่อสัตย์กับคุณเลยแม้แต่นิดเดียว!”“อย่างนั้นเหรอ?” หลินหยางหันหน้าไปมองเธอด้วยสีหน้าประหลาดใจเมื่อเฉิงคั่วได้ยินดังนั้น กลับโมโหจนแทบกระอักเลือด “แม่งเอ๊ย ทำไมฉันถึงได้มีลูกสาวอกตัญญูอย่างแก่! ไม่นึกเลยว่าแม้แต่พ่อของตัวยังทรยศได้! ตอนนั้นฉันควรจะยิงแกให้ติดกำแพง!”แต่ทว่าเฉิงหว่านฉิงกลับไม่สะทกสะท้าน ในทางกลับกันดวงตาคู่งามนั้น จ้องมองหลินหยางด้วยสีหน้ากังวลใจพร้อมกล่าววิงวอน “ขอเพียงแค่ปรมาจารย์หลินไว้ชีวิตฉันสักครั้ง ฉัน

  • เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง   บทที่ 609

    เปรี้ยง!ตอนที่ยาเสพติดมากมายปรากฏขึ้น ทุกคนต่างพากันอ้าปากค้างตกตะลึง?!“ไม่นึกเลยว่าจ้าวเจี้ยนชิงยังสมคบคิดกับชาวตงอิ๋งค้ายาเสพติด!”“ยาเสพติดเหล่านี้ มากพอที่จะทำให้ทั้งตระกูลตายหลายพันรอบ!”แต่ท่ามกลางเสียงร้องตกใจเหล่านั้นจ้าวเจี้ยนชิงก็จ้องมองยาเสพติดเหล่านั้นด้วยความตกตะลึง กล่าวด้วยใบหน้าที่ยากจะเหลือเชื่อ “เป็น เป็นไปได้ยังไง?”ยาเสพติดพวกนี้ตนเก็บเอาไว้ในสถานที่ที่เป็นความลับ จะถูกตรวจเจอได้ยังไง?เขาหันหน้าไปมองหลินหยางทันทีกล่าว “แกซื้อตัวคนของฉัน?!”“อย่าพูดจามั่วซั่วสิ ฉันไม่ได้จ่ายแม้แต่สตางค์แดงเดียว”หลินหยางมองบน ตนไม่ได้จ่ายแม้แต่สตางค์แดงเดียวจริง ๆเห็นกันอยู่ชัด ๆ ว่าฉันใช้แรงกายบนเตียงเพื่อให้ได้มาต่างหาก!“พ่อครับ ตอนนี้เราจะทำยังไงกันดี?”จ้าวเจิ้งฮ่าวตกใจจนเสียงสั่นเครือ สีหน้าตกใจและหวาดกลัวทำยังไงดี?จ้าวเจี้ยนชิงกลับหัวเราะด้วยความเจ็บปวด เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ยังจะทำอะไรได้อีก?!เขาคุกเข่าลงให้หลินหยางเสียงดังตึ้งอย่างรวดเร็ว กล่าวอย่างสิ้นหวัง “ปรมาจารย์หลิน ผมขอโทษคุณ ผมไม่ควรหาเรื่องคุณ ผมไม่ขอร้องให้คุณไว้ชีวิตผม แต่ปล่อยคนในครอบครัวข

  • เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง   บทที่ 608

    “ปรมาจารย์หลินปิดบังเก่งนี่นา! แม้แต่กรมอัยการสูงสุดแห่งหนานตูยังเชื่อฟังคำสั่งของปรมาจารย์หลิน?!”“น่าตลก จ้าวเจี้ยนชิงนั่นยังใช้อำนาจและอิทธิพลข่มเหงผู้คน! อำนาจและอิทธิพลของปรมาจารย์หลินมากกว่าเขาไม่รู้ตั้งกี่เท่า!”“ไอดอล...เก่งมาก!”หานเซวี่ยอิ๋งอ้าริมฝีปากแดงเล็กน้อย จ้องมองหลินหยางที่สีหน้าเรียบเฉยด้วยความตื่นตะลึง ในใจไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดีจ้าวเจี้ยนชิงที่อวดดีจนถึงขนาดไม่มีใครเทียบได้ ไม่นึกเลยว่าจะถูกจับกุมแบบนี้?“นายพลจ้าว ช่วยพวกเราด้วย! ฉันไม่อยากตาย!”และในเวลานี้ เฉิงหว่านฉิงกลับถูกเจ้าหน้าที่ผู้บังคับใช้กฎหมายจับกุม ใส่กุญแจมือ เธอหันหน้าไปมองจ้าวเจี้ยนชิงอย่างขอร้องด้วยสีหน้าตื่นตระหนกและหวาดกลัวถึงแม้ว่าเธอจะเป็นแม่ม่ายดำ แต่สถานการณ์ในตอนนี้ใหญ่เกินไป เกือบจะทำให้เธอฉี่ราด ตอนนี้ทำได้เพียงฝากความหวังทั้งหมดไว้ที่จ้าวเจี้ยนชิง?จ้าวเจี้ยนชิงในเวลานี้กลับหันไปมองเหยียนฮ่าวด้วยสีหน้าไม่ดีพร้อมกล่าวเสียงเย็นยะเยือก “คุณชายเหยียน! คุณไม่ได้รับสายโทรศัพท์ของคุณพ่อคุณเหรอ นายท่านตงกับคุณพ่อของคุณสัญญากันเอาไว้เรียบร้อยแล้ว ว่าจะเก็บหลินหยาง!”หลังจากเกิดเรื่องต

  • เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง   บทที่ 607

    “แกพูดจาเหลวไหล! พวกเราทุกคนเห็นกันหมดแล้ว เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าแกสมคบคิดกับชาวตงอิ๋ง รังแกคนประเทศหลงของพวกเรา!”“ชาวตงอิ๋งนั่นบอกว่าพวกเราเป็นไอ้ขี้ยาแห่งเอเชียตะวันออก ทำไมแกถึงยังปกป้องเขาอยู่อีก! เห็นกันอยู่ชัด ๆ ว่าแกควรจะปกป้องเมืองลั่ว!”“ทำแต่เรื่องชั่วช้าสามานย์!”ทันใดนั้น บรรดาฝูงชนที่มุงดูเกิดอารมณ์ขุ่นเคืองขึ้นมา พยายามปกป้องหลินหยาง การกระทำที่กลับดำเป็นขาวของจ้าวเจี้ยนชิงทำให้พวกเขาโมโหจนสำลัก พากันหยิบมือถือขึ้นมาอัดวิดีโอเอาไว้เป็นหลักฐานแต่ทว่าเสียงปังดังขึ้นทันที!บรรดาคนสนิทของจ้าวเจี้ยนชิงลงมือทันที ราวกับเสือกระโจนเข้าฝูงแกะ ทำให้ฝูงชนที่มามุงดูพวกนั้นถูกเตะล้มลงไปบนพื้น โทรศัพท์มือถือของบรรดาแฟนคลับถูกเหยียบแตกละเอียด!ทั้งหมดเต็มไปด้วยความวุ่นวาย!“หลินหยาง ฉันยอมรับว่าฉันเอาชนะแกไม่ได้ แต่นั่นแล้วยังไง ฉันจะจัดการกับคนเจ้าเล่ห์อย่างแก ก็ยังคงง่ายเหมือนกับปอกกล้วยเข้าปาก!”ถึงแม้ว่าจ้าวเจี้ยนชิงจะถูกหลินหยางบีบคอเอาไว้ แต่สีหน้ากลับไม่แสดงความกลัวเลยแม้แต่น้อย ในทางกลับกันยังเต็มไปด้วยความเย้ยหยันและเหยียดหยาม!“ข่มขู่ฉัน?” หลินหยางกลับยิ้มออกมา“ฉันจะข่

  • เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง   บทที่ 606

    ร่างกายของฮิเดนากะ ยามาโมโตะเหมือนกับระเบิด แฝงไปด้วยพลังมหาศาล!“บ้าเอ๊ย!”จ้าวเจี้ยนชิงรีบจับเอาไว้อย่างรวดเร็ว พยายามรักษาระยะห่างกับหลินหยางแต่ทว่าหลินหยางกลับขยับตัวเข้าไปใกล้! ตามเขาไปอย่างใกล้ชิด!ทันใดนั้น แม้ว่าเป็นพวกคนสนิทของจ้าวเจี้ยนชิงก็ไม่กล้าเหนี่ยวไก กลัวว่าจะพลาดทำจ้าวเจี้ยนชิงบาดเจ็บ!“ไสหัวออกไป!”จ้าวเจี้ยนชิงคำรามออกมาพร้อมทั้งสวนหมัดออกไป อยากจะบีบให้หลินหยางถอยออกไปแต่หลินหยางกลับคว้าข้อมือของเขาเอาไว้ กล่าวพร้อมแสยะยิ้ม “คิดจะหนี? แกหนีพ้นเหรอไง?”จ้าวเจี้ยนชิงสีหน้าตกใจ ออกแรงอย่างบ้าคลั่งพยายามจะทำให้หลุดพ้นแต่ทว่ามือของหลินหยางเหมือนกับคีม ขยับเขยื้อนไม่ได้เลยสักนิด! ในทางกลับกันมีเสียงดังสนั่นกลุ่มหนึ่งลอยมา ทำให้จ้าวเจี้ยนชิงรู้ว่าตนเองราวกับถูกพันธนาการเอาไว้แน่น!“แม่งเอ๊ย แกปล่อยมือฉันเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่าผู้หญิงขี้ยาพวกนั้น!” จ้าวเจี้ยนชิงกล่าวข่มขู่ด้วยความโมโหเพี้ยะ!ทันใดนั้นก็ถูกตบหน้าฉาดหนึ่ง!นี่เป็นการโจมตีที่รุนแรงและหนักหน่วง เสียงเปรี้ยงดังขึ้นทำให้หัวของจ้าวเจี้ยนชิงสั่นสะเทือน!“การตบนี้ ตบเพราะแกลืมรากเหง้า!” หลิ

  • เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง   บทที่ 605

    เปรี้ยง!หลินหยางสวนหมัดสังหารออกไปทันที หมัดนี้เต็มไปด้วยเจตนาฆ่า!เขาต้องการจะเอาชีวิตสุนัขของเขา!แต่ทว่าในเวลานี้ ทันใดนั้นที่ประตูใหญ่ของตระกูลเฉิงก็แหลกละเอียด จ้าวเจี้ยนชิงพังประตูออกมา ขวางเอาไว้ที่ด้านหน้าของฮิเดนากะ ยามาโมโตะ สวนหมัดเพื่อโจมตีออกไปเช่นกัน!หมัดทั้งสองปะทะเข้าใส่กัน เกิดเสียงดังเปรี้ยงขึ้นทีหนึ่งแล้วทั้งสองก็ถูกแรงสั่นสะเทือนลอยออกไปพร้อมกันร่างกายของจ้าวเจี้ยนชิงร่นถอยไปหลายก้าวติดต่อกัน เสียงดังเปรี้ยง หินแผ่นหนึ่งถูกบดขยี้อยู่ใต้เท้า“ปรมาจารย์หลิน เรื่องเล็กน้อยนี้ควรค่าที่จะให้คุณต้องโมโหขนาดนี้เลยเหรอ? ไม่คู่ควรหรอกน่า”จ้าวเจี้ยนชิงยืนเอามือไพล่หลัง สายตาที่จ้องมองหลินหยางราวกับกำลังชื่นชม หลินหยางยิ่งโกรธ เขาก็ยิ่งรื่นรมย์ เขาถูกหลินหยางทำให้โมโหจนขาดสติหลายครั้ง ยินดีมากที่จะได้เห็นหลินหยางโมโห“ไม่ผิด!” ฮิเดนากะ ยามาโมโตะกลับกล่าวพร้อมรอยยิ้มเยาะหยัน “พวกเธอเป็นผู้หญิงเสพยาทั้งนั้น ฉันปรารถนาดีหางานให้พวกเธอ ยังจัดการต้อนรับอย่างยิ่งใหญ่ขนาดนั้นให้คุณอีก”“ปรมาจารย์หลินยังจะตำหนิผมอีก ผมนี่มันทำดีแต่ไม่ได้ดีเลยจริง ๆ!”แต่ทว่าทันทีที่พูดจบ

더보기
좋은 소설을 무료로 찾아 읽어보세요
GoodNovel 앱에서 수많은 인기 소설을 무료로 즐기세요! 마음에 드는 책을 다운로드하고, 언제 어디서나 편하게 읽을 수 있습니다
앱에서 책을 무료로 읽어보세요
앱에서 읽으려면 QR 코드를 스캔하세요.
DMCA.com Protection Status