บทที่ 13

Latest chapter

• เมื่อดอกวสันต์ผลิบานอีกครั้ง   บทที่ 20

  งานแต่งในวันนั้นหรูหราอย่างยิ่ง และยังโรแมนติกที่สุดด้วยโจวจินหนานกับเฉินเหวินโจว ไม่อาจเหยียบเข้ามาในงานแต่งได้แม้แต่ครึ่งก้าว แต่พวกเขากลับมีความคิดที่ตรงกันว่าจะไม่ยอมจากไปเพียงแต่ เฉินเหวินโจวไม่อาจยืนหยัดจนงานแต่งสิ้นสุดลงได้จู่ ๆ เขาก็หัวใจวาย ถูกรถฉุกเฉินส่งตัวไปที่โรงพยาบาล แม้จะยื้อชีวิตเอาไว้ได้ แต่ยังคงนอนหมดสติอยู่ส่วนเขา ยืนรอจนกระทั่งงานแต่งสิ้นสุดลงไม่รู้ว่าเพราะอะไร ซีเหอเพื่อนสนิทของรั่วถังถึงไม่เคยบล็อกเขาเพราะฉะนั้น เขาจึงเห็นงานแต่งแทบทั้งหมด ในโมเมนต์วีแชตของซีเหอโจวจินหนานรู้ก่อนจะถึงงานแต่งแล้วว่า เจ้าบ่าวของรั่วถังคือกู้โย่วอันเป็นรุ่นพี่สมัยเรียนมหาวิทยาลัยคนหนึ่งของเธอ เยี่ยมยอดมาก เธอเคยเอ่ยชมเขาอยู่หลายครั้งตอนนั้นพวกเขายังมีสถานะไม่ชัดเจน ทุกครั้งที่ได้ยินชื่อเขาก็จะรู้สึกหึงหวงเพราะฉะนั้นภายหลังรั่วถังจึงไม่ได้เอ่ยถึงเขาอีก และจงใจที่จะตีตัวออกห่างกู้โย่วอันแต่กลับคิดไม่ถึงว่า ไป ๆ มา ๆ สุดท้ายรั่วถังก็แต่งงานกับเขาอยู่ดีในฐานะที่เป็นผู้ชายด้วยกัน โจวจินหนานแทบจะมองออกตั้งแต่แวบแรกว่ากู้โย่วอันรักเธอมากจริง ๆ ในภาพทุกภาพ ในคลิ

• เมื่อดอกวสันต์ผลิบานอีกครั้ง   บทที่ 19

  งานแต่งงานของฉันกับกู้โย่วอัน จัดขึ้นในช่วงฤดูใบไม้ผลิปีต่อมาซีเหอเพื่อนสาวคนสนิท เป็นเพื่อนเจ้าสาวเพียงคนเดียวให้กับฉัน เหมือนกับที่พวกเราเคยสัญญากันไว้ตอนเด็ก ๆ ฉันไม่ได้แจ้งกับเพื่อน ๆ และญาติ ๆ ที่เมืองเฉินให้รับรู้เลยสักคนแต่ก็ไม่รู้ว่าข่าวแพร่กระจายออกไปได้อย่างไรในวันแต่งงาน จู่ ๆ พ่อกับโจวจินหนานก็เดินทางมากู้โย่วอันมาถามความคิดเห็นจากฉันช่างแต่งหน้ากำลังแต่งหน้าให้ฉันอยู่ ฉันเงยหน้าขึ้นโดยไม่รู้ตัว มองเห็นว่าที่สามีของตนเองอยู่ในกระจกเจ้าสาวต้องแต่งหน้าเข้มสักหน่อย เพราะฉะนั้นตัวฉันเองที่อยู่ในกระจก จึงดูแตกต่างออกไปจากปกติเล็กน้อยดูเหมือนว่าในเรือนหอ กู้โย่วอันจะตั้งใจปลูกดอกวสันต์ซีฝูเอาไว้ให้ฉันโดยเฉพาะกำลังบานสะพรั่งอยู่อย่างเขินอาย ทั้งอ่อนช้อยงดงามและน่าประทับใจส่วนกู้โย่วอันที่อยู่ในชุดเจ้าบ่าวสีดำ ก็ยิ่งดูหล่อเหลาน่าหลงใหลพวกเราสบตากัน ในขณะที่สบตากันนั้น ดวงตาของทั้งสองต่างแฝงไปด้วยรอยยิ้ม“ฉันไม่อยากเจอพวกเขาค่ะ”กู้โย่วอันพยักหน้าโดยไม่ลังเล : “ได้ งั้นพี่จะให้คนเชิญพวกเขาออกไปนะ”“ค่ะ”เรื่องเก่า ๆ และคนเก่า ๆ ตอนนี้ฉันไม่อยากเห็นและไม่อยา

• เมื่อดอกวสันต์ผลิบานอีกครั้ง   บทที่ 18

  ‘คุณพ่อ’ ที่ปกติแล้วเอ็นดูเธอที่สุด กลับไม่เหลียวมองเธอเลยสักครั้งเขาโบกมือ ราวกับกำลังไล่ยุงไล่แมลงวันที่น่ารังเกียจออกไปให้พ้น ๆ สั่งให้คนไล่สองแม่ลูกออกไปจากบ้านตอนที่ก้าวออกจากประตูใหญ่ ซ่งยางยางยังไม่ยอมตัดใจเธอกอดเสาประตูเอาไว้ไม่ยอมปล่อย ตะโกนด้วยเสียงแหบพร่า : “โจวจินหนาน......พี่จะทำกับฉันแบบนี้ไม่ได้ พี่ทำไม่ได้ ฉันท้องแล้ว เด็กเป็นลูกของพี่ พี่ต้องรับผิดชอบฉัน !”สุดท้ายเธอตะโกนจนผมเผ้ารุงรัง ราวกับหญิงเสียสติ“จินหนาน ?” เฉินเหวินโจวหันกลับไปมองเขาโจวจินหนานรู้สึกสะอิดสะเอียนจนพูดไม่ออก อยากจะหัวเราะ แต่ก็หัวเราะไม่ออกตอนนั้นเขาหลงรักผู้หญิงที่น่ารังเกียจแบบนี้ได้ยังไงนะ“ลุงเฉิน”โจวจินหนานเดินตรงเข้าไป มองดูชายชราตรงหน้าที่ผมขาวไปกว่าครึ่งแล้ว : “ผมไม่เคยแตะต้องเธอเลย”“ผมสาบานได้ ผมไม่เคยแตะต้องเธอมาก่อนเลย”“งั้นก็ดี งั้นก็ดี” เฉินเหวินโจวถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก แล้วโบกมืออีกครั้งบอดี้การ์ดลากตัวทั้งสองคนออกไป เสียงตะโกนโห่ร้อง เสียงเอะอะโวยวายเหล่านั้นก็หายเงียบไปดวงอาทิตย์ค่อย ๆ ลับขอบฟ้า ปกคลุมคฤหาสน์หลังใหญ่สายตาของทั้งสองคนจ้องมองไปที่ดอกวสั

• เมื่อดอกวสันต์ผลิบานอีกครั้ง   บทที่ 17

  ภายหลังรบกวนจนกระทั่งเพื่อนบ้านโทรแจ้งนิติบุคคลของอาคารเขาถึงได้รู้จากฝ่ายนิติบุคคลว่า เฉินรั่วถังย้ายออกไปตั้งนานแล้ว และอะพาร์ตเมนต์หลังนี้ เธอก็ไหว้วานให้นิติบุคคลช่วยประกาศขายแล้วเธอย้ายไปไหนนะ ? มิหนำซ้ำเธอยังไม่อยู่ในเมืองจิงอีก ? เธอยังจะกลับมาอีกไหม ? จะกลับมาเมื่อไร ? โจวจินหนานไม่รู้อะไรเลยเขามีเพียงความรู้สึกเดียวที่เกิดขึ้นในส่วนลึกของหัวใจ นั่นคือความรู้สึกหวาดกลัวอย่างที่สุดราวกับปีศาจที่แอบอยู่ในมุมมืด กำลังจะเขมือบเขาเข้าไปเขาสูญเสียเฉินรั่วถังไปแล้วบางทีเขาอาจต้องสูญเสียเฉินรั่วถังไปตลอดชีวิต สูญเสียไปอย่างสมบูรณ์เรื่องมากมายที่สองแม่ลูกซ่งยางยางเคยวางแผนใส่ร้ายเฉินรั่วถังก่อนหน้านี้ ในที่สุดก็ถูกเปิดโปงออกมาจนหมดแม้แต่คนรับใช้ของตระกูลเฉิน ต่างก็ก้าวออกมาเรียกร้องความเป็นธรรมให้กับคุณหนูใหญ่ของพวกเขาวันที่สองแม่ลูกถูกขับไล่ออกมาจากตระกูลเฉิน ดูอเนจอนาถอย่างยิ่งราวกับสุนัขตกน้ำ ถูกคนรุมทำร้ายโจวจินหนานยืนอยู่ท่ามกลางพุ่มดอกวสันต์ที่กำลังเหี่ยวเฉาในสวนดอกไม้ จู่ ๆ ดวงตาก็แดงก่ำขึ้นมาดอกวสันต์แม้เหี่ยวเฉาไปแล้ว ก็ยังผลิบานใหม่ได้อีกครั้งแต่คนบ

• เมื่อดอกวสันต์ผลิบานอีกครั้ง   บทที่ 16

  “ฉันแพ้ลูกท้อจริง ๆ ค่ะ คุณพ่อเองก็รู้”“เรื่องที่เฉินรั่วถังสั่งให้คนรับใช้ในบ้าน ทาน้ำลูกท้อเอาไว้บนเตียงของฉัน ก็เป็นคุณพ่อเองที่สืบรู้......”ซ่งยางยางกุมใบหน้าร้องไห้ออกมาด้วยความน้อยใจอย่างที่สุด“ยังจะแก้ตัวอีกเหรอ !”จู่ ๆ โจวจินหนานก็เดินตรงเข้ามาหนึ่งก้าว แล้วกำคอเสื้อของซ่งยางยางเอาไว้แน่นเขารูปร่างสูงใหญ่ ทำให้ตอนนี้คล้ายกับว่าซ่งยางยางถูกหิ้วจนตัวลอยขึ้นมา“พี่จินหนาน......พี่รีบปล่อยฉันเร็วเข้า ฉันหายใจไม่ออกแล้ว”โจวจินหนานก้มหน้าลงมองเธอ ใบหน้าอันหล่อเหลาค่อย ๆ บูดบึ้ง : “ซ่งยางยาง เธอลืมไปแล้วหรือเปล่าว่า ที่เธอใช้อยู่คือน้ำหอมที่รั่วถังชอบที่สุด”“และเป็นน้ำหอมที่ฉันเคยซื้อให้เขานับครั้งไม่ถ้วน”“เพียงแต่ภายหลังฉันลืมไปแล้ว......”จู่ ๆ โจวจินหนานก็ส่งเสียงหัวเราะเยาะออกมา ลืมที่เขาหลงลืมมีมากเกินไปเขาลืมไปแล้วว่าหลายปีที่ผ่าน ความหลงใหลและความรักที่เฉินรั่วถังมีให้เขา ลึกซึ้งเพียงใดเขาลืมความรักที่มีให้แก่กันระหว่างพวกเขาในตลอดสามปีที่ผ่านมา และลืมไปว่าเธอเฝ้ารอวันที่จะได้แต่งงานกับเขาขนาดไหนเขาลืมไปแล้วว่าตอนที่เลิกกัน เฉินรั่วถังหลั่งน้ำตาเงียบ ๆ ต

• เมื่อดอกวสันต์ผลิบานอีกครั้ง   บทที่ 15

  ตอนนี้สิ่งที่ปรากฏขึ้นต่อหน้าของโจวจินหนาน ทั้งหมดคือสายตาที่เฉินรั่วถังจ้องมองเขาเป็นครั้งสุดท้ายสงบนิ่ง ไร้ซึ่งอารมณ์ความรู้สึกราวกับว่าเขาเป็นเพียงแค่คนแปลกหน้าคนหนึ่ง เป็นแค่ผู้สัญจรที่ผ่านไปมา ที่ไม่มีความสำคัญอะไรในชีวิตของเธอจู่ ๆ โจวจินหนานก็กระเด้งตัวขึ้นมา ในขณะที่เขากำลังจะเดินออกไปด้านนอก ซ่งยางยางก็ผลักประตูเข้ามาอย่างกะทันหัน“พี่จินหนาน”ซ่งยางยางยังคงมีรูปลักษณ์ที่ดูอ่อนแอและขี้อายเช่นเดิมดวงตาทรงอัลมอนด์คู่งาม ดูแวววาวอยู่เสมอ ราวกับจะหลั่งน้ำตาออกมาได้ทุกเมื่อทำให้ง่ายที่คนอื่นจะคิดว่าเธอถูกใครรังแกมา“ทำไมพี่ถึงดื่มหนักขนาดนี้อีกแล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็บ่นว่าปวดหัวอีก”ซ่งยางยางเดินตรงเข้าไป คว้าแขนของเขาเอาไว้ น้ำเสียงอ่อนโยนและแสดงออกถึงความห่วงใยอย่างที่สุดโจวจินหนานกำลังจะอ้าปากพูด แต่กลับได้กลิ่นของน้ำหอมที่คุ้นเคยหัวใจของเขาเต้นตึกตักทันที มือที่แต่เดิมกำลังจะผลักซ่งยางยางออกไป กลับหยุดชะงักลง“ทำไมถึงหอมขนาดนี้ ?”น้ำเสียงอ่อนโยนที่ดังขึ้นอย่างกะทันหันของโจวจินหนาน ทำให้ซ่งยางยางทั้งรู้สึกเขินอายและตื่นเต้น“นี่ใช่ยี่ห้อคราวก่อนไหม ?”รอยยิ้