บทที่ 3 บุกถ้ำเสือเพื่อหาลูกแมว - 70%

และเพราะมัวแต่มองเจ้าตัวเล็ก หญิงสาวจึงไม่ทันเห็นสายตาระยิบระยับกับมุมปากที่ยกขึ้นอย่างสมใจของคนตัวโต และยิ่งไม่มีทางรู้ว่าก่อนหน้าที่พ่อลูกคู่นี้จะเดินมาถึงรั้วที่กั้นเขตบ้าน ผู้เป็นพ่อได้ "ชี้แนะ" อะไรบางอย่างกับบุตรสาวตัวน้อยเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

"หนูพราวจะมาอีกทีวันศุกร์แน่ะ ต้องคิดถึงพี่มะลิมากแน่ ๆ เลยค่ะ"

พราวนภายังคงพูดตามที่ได้รับการชี้แนะมาจากผู้เป็นบิดา แต่คนฟังนั้นกลับเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัยเพราะดูเหมือนเด็กน้อยจะขี้อ้อนผิดปกติ หญิงสาวจึงหันไปมองคนตัวโตที่ยืนเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงพลางทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ด้วยการมองไปเรื่อยเปื่อย

"ถ้าพี่มะลิขอคุณพ่อคุณแม่ได้ พี่จะไปเล่นกับหนูพราวที่บ้านนะคะ"

มัลลิกาไม่กล้าให้ความหวังพราวนภานักเพราะไม่แน่ใจกับอารมณ์ของบิดาในวันนี้ ดูท่านไม่ค่อยพอใจที่เธอจะไปฝึกงานกับบริษัทอื่น แต่ท่านก็ไม่อาจแย้งเหตุผลของมารดาได้ ตอนที่เธอไปยืนแอบฟังอยู่หน้าประตูห้องทำงาน คำพูดของมารดาที่ทำให้บิดายอมจำนนก็คือ

...ยายหนูโตแล้ว ปล่อยให้เขาออกไปใช้ชีวิตด้วยตัวเองบ้าง เราอยู่ดูแลเขาไปชั่วชีวิตไม่ได้หรอกนะ...

ความจริงแล้วมัลลิกาย่อมเข้าใจความกังวลและความเป็นห่วงที่มากเกินไปของพ่อเลี้ยงดี เมื่อก่อนท่านไม่เคยเป็นแบบนี้ ทว่าตั้งแต่เกิดเรื่องครั้งนั้น ท่านก็ตามติดลูกเลี้ยงอย่างเธอจนแทบไม่ให้คลาดสายตา แม้กระทั่งตอนที่เธอไปฉลองสอบเสร็จกับเพื่อนที่คณะ ท่านก็ยังอุตส่าห์ลางานครึ่งวันมาตามดูอยู่ห่าง ๆ โดยไม่เข้ามาคุมแจให้เธอต้องลำบากใจ เป็นเธอเสียอีกที่เกรงใจท่านจนต้องขอตัวกับเพื่อนเพื่อกลับก่อน

"จริง ๆ นะคะ พี่มะลิต้องขอคุณพ่อคุณแม่ให้ได้นะ หนูพราวไม่อยากเล่นคนเดียว ถ้าพี่มะลิไม่มาหนูพราวก็ต้องนั่งเหงาอยู่บ้านรอแม่จันทร์กับลุงชินมารับ"

พราวนภายังคงออดอ้อนไม่หยุด น้ำเสียงออเซาะเจื้อยแจ้วนั้นทำให้ผู้เป็นบิดาอย่างภาวินยังอดก้มหน้าลงมองบุตรสาวของตัวเองด้วยความเอ็นดูไม่ได้

จ้างร้อยเล่นล้านไปเลยลูกพ่อ!

"จริงสิ พี่จะบอกว่าเวลาไปทำงานที่บริษัทพี่น่ะ หนูนั่งรถไปกับพี่ดีกว่า แล้วขากลับเราก็กลับด้วยกันเพราะไหน ๆ บ้านก็ติดกันอยู่แล้ว" ภาวินไม่ลืมที่จะบอกเรื่องสำคัญให้หญิงสาวได้รับทราบ

"หนูเกรงใจค่ะ หนูนั่งรถไปเองก็ได้นะคะ ว่าแต่...บริษัทอยู่แถวไหนหรือคะ" มัลลิกายิ้มแหยที่ลืมถามไปเสียสนิทว่าบริษัทเครื่องสำอางของเขาอยู่ที่ไหน

"แถวรามอินทราน่ะ แต่ขอบอกก่อนว่าบริษัทของพี่ไม่ได้อยู่อาคารสำนักงานสูง ๆ เหมือนตึกตามแหล่งธุรกิจหรอกนะ แต่เป็นพื้นที่ของตัวเองเพราะมันต้องมีคลังเก็บสต็อกสินค้า พอจะนึกภาพออกไหม"

ชายหนุ่มตอบไปตามความจริงเพราะเขาไม่แน่ใจว่าเด็กฝึกงานส่วนใหญ่อยากจะไปทำงานตามตึกสูงใจกลางเมืองหรือเปล่า เพราะถ้ามัลลิกาคาดหวังถึงสถานที่ทำงานแบบนั้นจริง เธอจะได้เปลี่ยนใจไม่ทำกับเขาเสียตั้งแต่ตอนนี้เลย ดีกว่ามานั่งลำบากใจภายหลัง

มัลลิกาพยักหน้าช้า ๆ เป็นเชิงรับรู้ "นึกออกค่ะ แถวรามอินทราก็ไม่ไกลจากตรงนี้เท่าไร ถ้าจำไม่ผิดเหมือนจะมีรถตู้ที่ผ่านหน้าหมู่บ้านไปรามอินทราด้วยใช่ไหมคะ"

ภาวินทำทีเป็นโบกมือส่ายหน้าอย่างไม่เห็นด้วย

"อย่าเลย เชื่อพี่เถอะ รอนานมากเลยนะกว่าจะมาสักคัน ยิ่งช่วงนี้ถนนเส้นนั้นกำลังก่อสร้างรถไฟฟ้าด้วย ตอนเช้ารถจะติดมากเลย แล้วบริษัทพี่ก็ไม่ได้อยู่ติดถนนใหญ่นะ มันต้องนั่งวินเข้าซอยไปอีก หนูไปกลับกับพี่นั่นแหละดีที่สุดแล้ว"

บริษัทเครื่องสำอางของเขาอยู่ในซอย แต่ไม่ได้เข้าไปลึกอย่างที่เขาจงใจพูดให้อีกฝ่ายเข้าใจ เพราะความจริงแล้วบริษัทตั้งอยู่ห่างจากหน้าถนนใหญ่เพียงห้าสิบเมตรเท่านั้น บรรดาพนักงานที่ไม่มีรถส่วนตัวก็สามารถเดินเข้าออกได้โดยสะดวก ตอนกลางวันก็สามารถเดินข้ามสะพานลอยไปตลาดสดฝั่งตรงข้ามเพื่อหามื้อเที่ยงกินกันได้ เพราะแถวหน้าตลาดมีอาหารมากมายให้เลือกกิน อีกทั้งยังมีร้านสะดวกซื้อที่เปิดตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงทั้งสองฝั่งอีกด้วย

เห็นมัลลิกามีท่าทีลังเลเขาจึงพูดต่อ "พี่จะคุยกับคุณพ่อคุณแม่ของหนูเอง ท่านจะได้ไม่ต้องกังวล ดีไหม"

ทันทีที่พูดจบ ภาวินก็เห็นร่างสูงโปร่งของนฤเบศร์เดินออกจากบ้านและกำลังตรงมาทางนี้ เขาเดาอารมณ์ของอีกฝ่ายไม่ออกเพราะไม่มีรอยยิ้มอยู่บนหน้า แต่ก็ไม่ได้บึ้งตึงตาขวางใส่ตน เห็นดังนั้นภาวินจึงยกมือไหว้เมื่ออีกฝ่ายเดินมาถึง ก่อนจะแตะหลังพราวนภาเป็นสัญญาณให้ทำความเคารพผู้ใหญ่

"หนูพราวสวัสดีคุณตาสิลูก"

พูดจบภาวินก็ลอบมองสีหน้าของนฤเบศร์ว่าจะมีปฏิกิริยาอย่างไร เพราะการที่ให้บุตรสาวของตนเรียกอีกฝ่ายว่าคุณตานั้น คล้ายกับจะบอกเป็นนัยว่าตนต้องการให้พราวนภานับถือมัลลิกาเป็นแม่คนหนึ่ง

พ่อเลี้ยงของมัลลิกามองเขาด้วยสายตาไม่เป็นมิตรแว่บหนึ่งก่อนจะยิ้มอย่างอ่อนโยนพร้อมกับพยักหน้าให้เด็กหญิงตัวน้อยที่กระพุ่มมือย่อตัวไหว้อย่างน่ารัก จากนั้นก็หันมาพูดกับเขา

"ยายหนูบอกผมแล้วละว่าอยากจะไปฝึกงานที่บริษัทคุณ" นฤเบศร์หยุดพูดไปครู่หนึ่งเพื่อหันไปมองหน้ามัลลิกาที่กำลังมองตนอยู่เช่นกันก่อนพูดต่อ

"ผมอนุญาตนะ เพราะคิด ๆ ดูแล้วเขาคงได้ประสบการณ์ในการทำงานมากกว่า"

ภาวินยิ้มพลางพูดอย่างเชื่อมั่น "แน่นอนครับคุณอา ผมบอกมะลิแล้วว่าจะให้เขาลงมือทำงานจริงที่ไม่ใช่แค่การเดินเอกสาร หรือการทำอะไรที่ไม่ได้ประโยชน์เหมือนบริษัทอื่น"

นฤเบศร์จ้องหน้าภาวินครู่หนึ่งก่อนผ่อนลมหายใจช้า ๆ พลางพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้แล้วพูดว่า

"ไม่ทราบว่าคุณพอจะมีเวลาไหม ผมอยากถามอะไรหน่อย"

"ยินดีครับ" ภาวินตอบรับอย่างกระตือรือร้น

"ถ้าอย่างนั้น ผมรบกวนให้คุณมาคุยกันที่บ้านผมดีกว่า" นฤเบศร์ผายมือไปทางบ้านที่อยู่ด้านหลังของตนซึ่งภาวินก็ตอบรับทันทีเช่นกัน

"ได้ครับ ถ้าอย่างนั้นคุณอาเข้าไปรอผมในบ้านก่อนก็ได้ ผมขอพาหนูพราวเข้าบ้านก่อนแล้วจะรีบตามไป"

มัลลิกาเห็นเป็นโอกาสดีที่จะได้ขออนุญาตพ่อเลี้ยงไปเล่นกับเพื่อนตัวน้อยจึงรีบพูดขึ้นทันที

"คุณพ่อขา หนูขอไปเล่นกับหนูพราวที่บ้านโน้นได้ไหมคะ นะคะคุณพ่อ เย็นนี้หนูพราวก็จะกลับบ้านแล้ว สงสารหนูพราวค่ะ แกไม่มีเพื่อนเล่น" หญิงสาวเขย่าข้อมือของพ่อเลี้ยงเบา ๆ อย่างออดอ้อน

ภาวินมองการกระทำของคนตรงหน้าแล้วก็รู้สึกแปลกใจไม่น้อยเพราะไม่ค่อยเห็นพ่อเลี้ยงกับลูกเลี้ยงที่สนิทสนมกันขนาดนี้มาก่อน เมื่อวานที่เห็นทั้งคู่โอบประคองกันเขาก็คิดว่าช่างเป็นครอบครัวที่น่ารัก ทว่าพอเขาได้รู้ทีหลังว่านฤเบศร์ไม่ใช่บิดาแท้ ๆ ของมัลลิกาก็อดรู้สึกขัดแย้งในใจไม่ได้ กระนั้นเขาก็ได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้ในใจ เพราะเรื่องละเอียดอ่อนแบบนี้เขาไม่ควรแตะต้อง

"ไปเล่นก็ระวังตัวด้วยล่ะ อย่าชวนน้องเล่นอะไรแผลง ๆ อีก แล้วก็ระวังแผลด้วย" นฤเบศร์กำชับลูกเลี้ยงเสร็จก็หันมาพูดกับภาวินต่อ

"เชิญครับคุณวิน" นฤเบศร์พูดจบก็เดินกลับเข้าไปในบ้าน มัลลิกาจึงยิ้มร่าขณะที่ก้มไปพูดกับเด็กน้อย

"เดี๋ยวพี่ไปหานะ รอแป๊บหนึ่ง" จากนั้นหญิงสาวก็ค่อย ๆ เดินไปยังหน้าประตูรั้ว ส่วนภาวินก็ก้มลงกระซิบกับบุตรสาว

"อย่าลืมที่คุณพ่อบอกนะคะ"

"หนูพราวไม่ลืมค่ะ" พราวนภาพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะยกมือขึ้นไฮไฟฟ์กับบิดาแล้วพากันเดินไปที่รั้วบ้านเพื่อรอรับมัลลิกาหน้าประตู

คนเจ็บค่อย ๆ เดินมาอย่างไม่รีบร้อน แผลที่หัวเข่าไม่ได้ปิดผ้าก๊อซไว้จึงเห็นสีของยาใส่แผลซึ่งมองดูแล้วน่ากลัวไม่น้อย อีกทั้งมัลลิกาเป็นคนผิวขาว แผลของเธอจึงเห็นเด่นชัดจนภาวินเห็นแล้วอดสงสารไม่ได้

"เดินไหวไหมเรา" เขาถามอย่างเป็นห่วง รู้สึกผิดขึ้นมาทันทีที่หาเรื่องให้หญิงสาวมานั่งที่บ้านตนทั้งที่เธอเจ็บอยู่แท้ ๆ

"คุณพ่ออุ้มพี่มะลิเข้าบ้านเหมือนเมื่อวานได้ไหมคะ พี่มะลิเดินไม่ไหว"

พราวนภาเขย่าข้อมือบิดาพลางเงยหน้าขอร้องแทนคนเจ็บ ทว่ามัลลิการีบโบกมือปฏิเสธเป็นพัลวัน

"ไม่ต้องหรอกค่ะพี่เดินเองได้ คุณพ่อหนูพราวอุ้มพี่ไม่ไหวหรอก พี่ตัวหนักจะตายไป เดี๋ยวคุณพ่อหนูพราวหลังเดาะอีก" ครั้นพอพูดถึงตรงนี้ หญิงสาวก็นึกขึ้นได้ว่าเมื่อวานตนเป็นสาเหตุที่ทำให้ชายหนุ่มตรงหน้าเจ็บหลัง

"จริงสิ หลังของพี่เป็นยังไงบ้างคะ ต้องหาหมอไหม" เธอถามเขาอย่างรู้สึกผิด แต่คนถูกถามนั้นหัวคิ้วกระตุกขึ้นมาทันที

"หาทำไม พี่ไม่ได้เป็นอะไรนี่นา ถึงพี่ไม่ได้ล่ำเหมือนพวกนายแบบแต่พี่ก็แข็งแรงนะจะบอกให้ พี่ยังไม่แก่สักหน่อย ต่อให้อุ้มหนูเข้าบ้านตอนนี้ก็ไม่มีปัญหา สบายมาก"

ภาวินยักไหล่อย่างไม่ยี่หระทั้งที่ความจริงแล้วยังปวดหลังอยู่ เมื่อเช้าตอนอาบน้ำแล้วถูสบู่ด้านหลัง บริเวณกล้ามเนื้อที่อักเสบก็เจ็บจี๊ดขึ้นมาจนเขาถึงกับต้องสูดปากเบา ๆ

"เข้าไปเถอะ พี่จะไปคุยกับคุณพ่อหนูสักหน่อย" ชายหนุ่มยิ้มพลางเดินไปยังบ้านที่อยู่ติดกันแล้วยืนมองซ้ายขวาเหมือนทำอะไรไม่ถูก มัลลิกาจึงพูดขึ้น

"เปิดประตูเล็กแล้วเดินเข้าไปเลยค่ะ"

ได้ยินดังนั้น ภาวินจึงบิดที่จับประตูแล้วเปิดออกก่อนจะก้าวขาเข้าไปในบริเวณบ้าน ขณะที่หญิงสาวก็หันหน้ามาหาพราวนภาแล้วพยักหน้าให้พลางยื่นมือไปกุมมือของเด็กน้อยแล้วพากันเดินเข้าไปในบ้านบ้าง

"วันนี้มีใครอยู่บ้างคะหนูพราว"

เธอถามทั้งที่รู้คำตอบดีเพราะเห็นรถยุโรปคันสีเทาดำจอดอยู่ รถคันนั้นเป็นของพิทยาผู้เป็นประมุขของบ้าน อีกทั้งวันนี้เป็นวันอาทิตย์ ในบ้านของพราวนภาตอนนี้จะต้องมีปู่และย่าของเด็กหญิงที่ตนกำลังจูงมืออยู่แน่นอน